Tíminn - 06.07.1960, Blaðsíða 14

14
i
TÍMINN, miðvikudaglnn 6. jólí 1960.
— Bg skll. Þú getur ekki
talaö um það við' mig, en ég
býst við að þú hafir talað um
þag við Clark Jones. Já, það
hefurou efalaust gert, sagði
Prin í móðgunartón.
— Ó, Prin, snökkti hún
örvæntingarfull.
Hvorugt þeirra sagði síðan
orð það sem eftir var leiðar
innar. Þegar hún kom auga
á Glebe House furðaði hún
sig á að henni hefði þótt það
hlýlegt. Þessi stóra kuldalega
bygging virtist glotta við
henni og örlítill bjarmi frá
tunglinu gerði umhverfið enn
ömurlegra. Hún vissi, aff n
an veggja hússins bjó kaid-
rifjaður morðingi og hún
vissi, að bæði Prin og hún
voru í hættu stödd. Hún varð
að fara að ráðum Clarks og
gæta sín vel.
11. kafli.
Hr. Valentine fór að heim
a?T. árla næsta morguns til
þess að skoða húseignir á-
samt hr. Bartrett, sem var
á förum þá um kvöldið.
Natalía fór að ráðum Prins
og lét færa sér morgunverð
inn upp i herbergi sitt. Hún
var kjarklítil og niðurdreg-
in og gat ekki til þess hugs
að að standa andspænis hr.
Valentine. Hana langaði ekki
sérlega til að sjá Prin held-
ur. Hún vissi, að hún hafði
valdið honum vonbrigðum á
fcinhvem hátt. Hún gat ekki
áfellzt hann, því að hún
kom inn í dagstofuna á
Glebe House fyrsta kvöldið
og sá hr. Valentine. Hún varð
á einhvem hátt að aðvara
Frin. Hún varð að koma hon
um í skilning um, að líf hans
var f hættu. En hvernig? Það
var þýðingarlaust, meðan
hún hafði ekki annað en
grunsemdir að byggja á. Hún
varð að geta sannað mál sitt,
svo að hann festi trúnað á
sögu hennar. Ef til vill gat
Clark hjálpað henni. En
hvernig átti hún að ná sam
bandi við hann? Hún taldi
litlar líkur til að Prin eða
hr. Valentine myndu bjóða
honum heim. Og ef hún heim
sækti hann myndi Frin kom-
ast að því og varla yrði það
að bæta samkomulagið milli
þeirra.
Það var barið að dyrum
og Berta kom inn til þess að
sækja bakkann.
— Þetta var indælis morg
unverður. Þér eruð sannar-
lega dugleg að búa til mat,
Berta, sagði Natalía og brosti
til hennar.
Feimnislegt andlit Bertu
ljómaðL Natalla vonaði að
Berta væri ekki frábrugðin
venjulegu fólki, og gengist
upp við hól.
— Yður geðjast vel? Gott.
Eg sjóða egg eins og heima
í Austurríki, sagði hún á
sinni bjöguðu ensku.
— Hafið þér aldrei heimþrá,
Berta?
Berta horfði hlýlega og ang
urvær á ungu stúlkuna í rúm
inu. — Jú, ungfrú. Mig langa
heim. Eg búa í Tyrol við
Innsbruck. Alltaf snjór á
veturna og blóm á vorin . . .
blóm alls staðar.
— Hafið þér verið lengi í
Englandi, Berta?
— Já, síðan fimm ár fyrir
striðið. Frits og ég koma til
að læra tala ensku. Við hafa
veitingahús í Tyrol, en við
vera kyrr hér.
— Hafið þið verið hjá hr.
Valentine allan tímann?
— Já, við koma hingað, við
vera hér kyrr, endurtók
Berta.
— Var móðir Frins á lífi
þá? spurði Natalía.
— Já, hún lifa. Deyja
skömmu síðar.
— Það hlýtur að hafa verið
ömurlegur tími. Hörmulegt
fyrir hr. Valentine.
Berta svaraði þessu engu,
en svipur hennar breyttist
andartak og Natalía sá
bregða fyrir hræðslubliki í
augum hennar.
Natalia hélt áfram.' — Eg
get ímyndað mér, hvað þetta
hefur verið voðalegt fyrir
ykkur öll. Sjálfsmorð, lög-
regla . . .jafnvel þótt þetta
sýndi sig að hafa verið slys.
En ég skil ekki, hvernig hún
gat slysast til að taka of
mikið af svefnpillum. Mér
finnst alltaf að slíkt sé þá
viljandi gert. En það . . það
er varla hægt að hugsa sér
slíkt um frú Valentine. Hún
hafði svo mikið að lifa fyrir,
eiginmanninn og soninn . . .
hvað haldið þér, Berta?
Berta var ekki lengur vin-
gjarnleg. Það var greinilegt,
hún var tortryggin.
— Eg vita ekkert. Eg halda
ekkert.
— En þér hljótið að hafa
samúð með hr. Valentine og
Prin.
Enn leit Berta tortryggin
á Natalíu.
— Eg hafa samúð með
soninn, já.
— Þér eigið við, að hún
hafi raunveruiega ætlað að
svipta sig lífi? Áð hún hafi
óskað að deyja?
— Nei, ég halda ekki hún
óska að deyja, sagði Berta,
| eftir langa þögn. — En . . .
i hún þagnaði.
! — En? Natalía óttaðist að
1 Berta vildi ekki segja meira.
i — En stundum auðveldara
: að deyja . . . auðveldara fyrir
alla, sagði Berta.
I En nú fann hún, að hún
hafði sagt of mikið og flýtti
sér að þrífa bakkann. En
Natalla lagði höndina á arm
‘ hennar. Hún skyldi, að þessi
kona hafði hjarta úr gulli,
. og hún vissi áreiðanlega
Imeira en hún lét uppi.
! — Berta, viljið þér nú ekki
| segja mér frá þessu. Þér
skiljið, að ég er mjög hrif-
in af Frin og ég . . . ég er
Hún ekki vildi deyja. Hún
lifa fyrir soninn, en það vera
aðrir . . . það vera annar,
sem óska . . .
i Hún þagnaði skyndilega.
Það var barið að dyrum og |
henni síðan hrundið upp. j
Natalía heyrði að Berta tók
andköf og stirðnaði af
. hræðslu. En þegar hún sá
hver kominn var, virtist hún
j jafna 'sig.
— Halló, Nat. Má ég koma
inn? Mig langaði að vita,
hvernig þér liði.
— Hæ, Frin. Eg var bara
löt . . . það varst þú sem
ráðlagðir mér að láta færa
ili, sagði hann hægt.
— O, hafðu ekki áhyggjur
af mér, Prin, sagði Natalía.
Mér líður ágætlega.
Þau þögðu um stund, bæði
niðursokkin i eigin hugsanir.
Loks sagði Natalía hikandi:
— Það er undarlegt, Prin,
en síðan ég kom hingað, hef
ég oft hugsað um móður
þína.
— Mömmu? Frin virtist
undrandi.
— Já, ég er alltaf að hugsa
um . . . hvers vegna hún dó.
Hann svaraði ekki strax.
Síðan sagði hann bitrum
rómi: — Ekki beint upplífg-
andi hugsanir.
iwwwwwwwwwww»íi»íiíi»»íiíi»>iw»wwww»íiw»»»wwwwwwwwwií
Hættulegt
sumarleyfi
iiiiiiiiwwwimiwwwiiiitwwwwwwwwwwwwi
Jennifer Ames
17
dálitið kvíðafull. Síðan ég
kom hingað hef ég heyrt fólk
tala um, að móðir hans hafi
ekki verið . . . alveg heil á
geðsmunum síðasta árið. Þér
skiljið,, að þetta veldur mér
áhyggjum.
Andlit Bertu varð á ný vin-
gjamlegt. — Þér eiga við
börnin? spurði hún seinlega.
Natalía fann roða hlaupa
fram í kinnar sér, en hún
hikaði hvergi.
— Já, vegna hugsanlegra
bama, Berta.
Alvörusvipur breiddist yfir
andit gömlu konunnar: —
B^rn eru indæl . . . Prits og
ér.........það okkar stóra
sorg . . . Þér hrædd . . . .
börnin ekki heilbrigð?
— Já, ef vesalings frú
Valentine var ekki alveg með
fullu viti siðast.
Berta leit flóttalega í
kring um sig. Svo hallaði
hún sér yfir stúlkuna í rúm
inu. Röddin varð að hvísli og
samt fann Natalía, að Bertu
þótti vænt um að geta létt
á hjarta sínu . . . það var
eins og hún hefði þráð það
lengi.
— Frúin ekki brjáluð . . .
hún svo heilbrigð sem aðri'r.
mér morgunverðinn í rúmið.
— Já, það var heillaráð.
Smakkaðist hann vel?
— Skínandi. Berta er sann
arlega dugleg.
Hún brosti til konunnar og
Berta endurgalt brosið.
Natalíu fannst hún hiafa
unnið niikinn sigur.
— Já, Berta er dugleg,
sagði Frin kæruleysislega, og
var sýnilegt að hann var að
hugsa um annað.
— Þökk, hr. Frin, sagði
Berta og gekk fram að djn:-
um. Hún leit sem snöggvast
angurvær til þeirra, en hvarf
svo hljóðlega á brott.
— Það var svei mér nota-
legt að láta færa sér matinn
í rúmið og þurfa ekki að fara
á fætur til að flýta sér á
skrifstofuna, sagði Natalía og
andvarpaði af velliðan.
— Það er gott ef þú kannt
við þig hér.
—Ó, já, svo sannarlega.
Hann leit rannsakandi á
hana, eins og hann vildi kom
ast að því, hvort hún meinti
þetta.
— Mér þykir vænt um ef
þér líður vel liér. Það hlýtur
að vera leiðinlegt fyrir unga
stúlku að eiga ekkert heim-
— Mér þykir það leiðinlegt,
Frin . . . en ég get ekki annað
en vorkennt henni. Hún hef-
ur áreiðanlega ekki viljað
yfirgefa þig. Hugsaðu þér
bara að fá ekki að sjá son
sinn vaxa og verða fullorð-
inn. Það hlýtur að vera skelfi
legt.
— Þetta var slys. Eg sagði
þér það. Og hún . . . ág sagði
þér það líka . . . hún var ekki
með réttu ráði, þegar þetta
gerðist. Eg vil helzt ekki tala
um það, en hún var kolbrjál
uð.
— Hver sagði þér það, Frin?
— Auðvitað Val. Hann var
giftur henni og hlaut að vita
það.
Hún hallaði sér fram. —
Sástu hana nokkurntíma
þannig, Frin?
Hann starði á hana. — Nei,
en ég bjó ekki hér, ég var í
skólanum.
— En þá í síðasta skiþtið
sem þú komst heim í leyfi
áður en þetta gerðist?
— Þá var hún alveg eins
og venjulega . . . alveg eins
og hún átti að sér. En . . .
Frin hnykla/í brýmar, eins
og hann væri að rifja eitt-
hvað upp fyrir sér. — En hún
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
169
Kohorr kastar hnífnum að erfða
óvini sínum Tsacha, en hann miss
ir marks. Tsacha hvæsir sigri hrós
andi og lyftir töfrasverðinu.
Sverðið stýrir honum og sverðið
heimtar blóð. Það dregur hann í
áttina að hinum skelfda Kohorr.
— Dagar þínir eru taldir, stamar
hinn deyjandi Kohorr. Þú skalt
brátt fylgja mér, bölvun sverðsins
skal bitna á þér.
Brjálsemin skín út úr augum
Tsaeha. — Enginn fær staðizt mig,
öskrar hann. Ég er Tsacha hinn
almáttugi. Komdu mitt trygga
sverð.