Tíminn - 29.07.1960, Blaðsíða 14

14
TfMINN, föstudagiíin 30. jnli 1960.
■h&sinu. — Við verðum að
'ganga það sem eftir er, ef þú
treystir þér til þess á svona
óttalegum hælum. Ef einhver
fer hér um, er ágætt að láta
bíl dr. Henrys vera þarna.
Geturðu gengið þetta?
— Auðvitað, sagði hún
gremjulega.
— Dugleg stúlka. Hann tók
um arm hennar og þau
gengu af stað. Þegar þau voru
að nálgast innkeyrsluna hjá
Glebe House, dró Clark hana
skyndilega út af veginum og
bak við há og slútandi tré.
Rétt i því komu tveir yfir-
byggðir vörubilar akandi frá
húsinu.
— Hvað heldurðu um þetta?
tautaði hann.
— Eg skil þaö ekki. Kann-
ski er hr- Valentine flúinn
og hefur tekið allt dótið sitt
með-
— Skyldi þaö ekki reynast
erfitt að flýja á vörubílum,
sagði hann þurrlega. — Viö
skulum halda áfram.
En áöur en þau komust
upp á veginn, kom annar
bíll frá húsinu. Það Ovar bif-
reið hr. Valentines.
— Hér er eitthvað á seyði,
■sagði Clark.
Natalía lauk upp dyrun-
um á Glebe House og kveikti
ljós í forsalnum.
— Eg sé ekki, að neitt hafi
horfið, sagði Clark.
— Kannski er eitthvað kom
ið nýtt í staðinn, sagði hún
æst. — Hann var að tala
um húsgögn þegar ég heyrði
þá Cotton tala saman um
daginn. Hann sagði að þaö
yrði aö afhendast kvöldið
hins tólfta.
— Undarlegur timi, sagði
Clark.
— Já, og ég skil ekki, hvar
hann hefur getað komið þeim
fyrir, nema kannski niðri í
kjallaranum. Sagði ég þér, aö
ég brenndi merki á þessa
kommóðu með sígarettu1?
Eg dauöskammast mín og hef
ekki þorað að segja neinum
frá því.
Hún horfði sakbitnum aug
um á kommóðuna og smám
■saman breiddist roði yfir and
lit hennar af æsingi. Hún
beygði sig niður og rannsak
aði kommóðuna. Bletturinn
var horfinn. Hafði Berta
nuddað hann af. En hún vissi
að það var ekki hægt. Hún
hafði reynt það sjálf án ár-
angurs.
— Hvað er að? spurði
Clark.
— Bletturinn er horfinn.
Eg gæti svarið, að hann var
hér í morgun. Eg sá hann
með mínum eigtn augum.
— Hr. Valentine hlýtur j*ð
hafa nuddað hann af.
— En ég hef verið heima
í allan dag. Enginn hefur
verið hér.
Hún starði j sífellu á
kommóöuna. Þetta var sama
kommóoan . . . það hlaut að
vera hin sama . . . og sarnt
.. . . var eitthvað öðruvísi.
Eins og ósjálfrátt beygöi hún
sig lengra niður og renndi
höndinni um kantinn á
kommóðunni. Hann var hruf
óttur!
Hún mundi hvað Frin hafði
sagt henni. Brúnir og kant-
ar á ósviknum voru sléttir
og jafnir.
— Clark, þetta er ekki sama
kommóðan og var hér í morg
un, sagði hún titrandi röddu.
— Ekki? Hann var fullur
áhuga. — Hvernig veiztu það?
— Þessir vörubílar . . . og
hann talaöi eitthvað um svik
in húsgögn, sem yrði að af-
henda þann tólfta. Það var
mjög áríðand . . . Og hann
sendi Frits og Bertu til
London.
— Hvað ertu að hugsa um?
sagði Clark hvasst.
— Það eina, sem ég er viss
um er aö þes^i kommóða er
ekki sú sama og ég brenndi
blettinn á. Þetta er eftirlik-
ing. Hún var svo æst, að hún
gat varla komið orðunum út
úr sér. — Bíddu við. Hún reis
upp og gekk .aö borðinu fyrir
framan sófann. Hr. Valent-
ine hafði sagt henni, að það
væri einnig mjög merkilegt
og dýrmætt. Hún fann, að
brúnirnar á þvi voru hrjúfar.
Hún hélt áfram inn í borð-
stofuna. Hún virti fyrir sér
borðið- Var það ekki líka öðru
vísi. Hún gekk úr skugga um
það og hljóp síðan fram í for
salinn. Clark var þar ekki,
en kom fljótlega.
— Það er enginn leið að
komast inn í vinnuherbergið,
án þess að brjóta upp hurð-
ina. Eg reyndi gluggana, en
það eru slagbrandar fyrir
þeim. Eg tók vaxprent og læt
gera lykil á morgun.
— Eg býst ekki við að þú
fáir tækffæri til að koma
hingað til þess.
— Þá brýst ég inn.
— En ef þú verður tekinn?
— Þá segist ég hafa ætlað
að heimsækja þig.
— Um miðja nótt? Hvað
um mannorð mitt?
Hann glotti. — Eg myndi
reyna aö bæta fyrir brot mitt
með því að kvænast þér, sagði
hann og brosti breitt.
En Natalíu stökk ekki bros.
— Ertu reið? spurði hann
fljótmæltur,
— Eg er að hugsa um hús-
gögnin. Hann hefur látið gera
eftirlíkingar af þeim dýrmæt
ustu. Þaö hefur verið skipt
á þeirn í kvöld. En hvers
vegna?
— Kannski hann vilji losa
sig við þær án þess að nokk-
ur fái að vita.
— Án þess að vinir hans
fái að vita það, áttu við?
— Eða tryggingarfélögin,
ef skyldi kvikna í, sagði hann
þurrlega.
Hún hrök við. — Eldsvoði?
Hún nötraði. — Clark, flug-
eldarnir . . . heldur þú . . .
— Já, ég held það, sagði
veitt því athygli, að hana
hafði vantað i samkvæmið
góða stund.
— Ágætis veizla, finnst þér
ekki, sagði hann, en það var
auðheyrt að hann meinti alls
ekki það sem hann sagði.
— Jú, prýðileg.
— Það er allt í lagi þegar
maður hefur peninga, sagði
hann fýlulega.
— Mér sýnist engan af
þeim sem eru hér skorta þá,
sagði hún.
— Fyrir utan mig.
— Hvað áttu við, Frin?
—Eg var að tala við Val
áður en við fórum hingaö
í kvöld. Hann gaf mér í skyn
að þegar ég kæmist að raun
til þeirra og stöðvaði þau.
— Þarna var ég heppinn,
ég hef ekki fengiö tækifæri
til að dansa við vinkonu okk
! ar í allt kvöld. Það voru svo
margir vinir, sem ég þurfti
að hitta að máli fyrst . . . .
og dansa við, sumir mjög
gamlir .... sagði hann og
hló hlakkandi. — En nú vil
ég dansa til að skemmta mér.
Leyfist mér að fá næsta
dans?
— Gjarna, Bernard. Hún
notaði fornaftiið með vilja.
Frin glápti á þau, svo gekk
hann burt, reiðilegur á svip.
Hr. Valentine virtist kæra
sig kollóttan. — Minn ágæti
stjúpsonur er eitthvað þung-
i HættUlegt J«nnifer Ames |
I sumarleyfi 36
hann þunglega. — Þú verður
að fara. Þeta hús er hættu-
legt, það er lífshættulegt.
En hún hristi höfuðið. —
En ég get ekki farið.
— Þá neyðist ég til að flytja
hingað og gæta þín. Komdu.
Við skulum flýta okkur aftur
til veizlunnar, annars verður
hr. Valentine tortryggnari en
hann er nú þegar.
En hann leyfði henni samt
ekki að leggja samstundis af
stað. í stað þess dró hann
hana í fangið og kyssti hana.
■—Þetta er' æfing, sagði
hann og hló ertnislega: —
Við verðum að sannfæra fólk
um að við séum ástfangin
hvort af öðru, bætti hann við.
22. kafli.
Það virtist hafa sletzt upp
á vinskapinn hjá Frin og
Meg. Eftir að Natalia og
Clark komu aftur, dansaði
Frin ekki oftar við Meg. Hann
dansaði við aðrar stúlkur og
Meg dansaði við aðra karl-
menn, en Natalía tók eftir
þvi, að hún fylgdi Frin stöð-
ugt með augunum.
Frin var rjóð*.ir í andliti og
gremjulegur. Hann minntist
ekki á fjarveru Natalíu.
hann hafði sýnilega ekki
um, hvernig málum væri hátt
að, gæti ég alveg eins sagt
mig til sveitar, sagði Frin
reiðilega.
— Trúirðu því? Eg á við
að það sé móður þinni að
kenna?
Hann leit snöggt til henn-
ar. — Eg veit það ekki. Eg er
farinn að halda . . . Eg hef
alltaf treyst Val, mér hefur
þótt reglulega vænt um hann.
En hann er svo breyttur upp
á síðkastið. Hann er ekki
samur og áður.
Þau dönsuðu þegjandi
nokkra stund.
Svo hélt hann áfrarn: —
Ef ég kemst að því, að ég
erfi enga peninga, breytir það
öllu.
— En þú hefur stöðuna hjá
Crass og Cranbourne.
Hann fnæsti fyrirlitlega.
, — Það er góð staða, sagði
Natalía ákveðin.
— Þú skilur mig ekki. Mig
langar ekki til að vinna alla
mína ævi og hafa samt ekki
nema rétt fyrir nauðsynjum.
Eg vil lifa eins og þau gera
hér, sagði hann og hnykkti
; til höfðihu
Hljómsveitin hætti leik sín
, um og þau gengu i áttina að
' barnum. Hr. Valentine kom
lyndur, sagði hann, þegar
þau voru komin út á gólfið
og byrjuðu að dansa. — Eg
held hann hafi gott af að
finna, að hann getur ekki
fengið allt sem hann kærir
sig um.
— Fær hann þaö ekki?
Hann brosti dauflega. —
Ekki þig, vina mín. Og ég er
hræddur um að hann verði
fyrir vonbrigðum með pen-
ihgana lika.
— Og Meg. Eg held þau
hafi rifist i kvöld.
Hr. Valentine hummaði í
samúðartón: — Æ, það var
vissulega óheppilegt eins og
málin standa núna. Við verð
um að vona að þaö jafni sig
fljótt.
Hann var ágætur dans-
herra, en Natalíu varð óglatt
af að vera svona nálæ.gt hon-
um. Hún fann að hann herti
hægt og hægt takið utan um
hana. Hana langaði mest af
öllu til að ýta honum frá
sér, en hún þoröi það ekki.
í stað þess neyddi hún sig
til að brosa og sagði:
— Sjáið þér, hvernig hún
frú Jarrold horfir á okkur?
Eg held ekki, að hún verði
ánægð þegar viö giftum okk
ur, Bernard.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLÍ
og
GUNNAR
GRIMMÍ
2
Eiríkur víðförli hefur dulbúinn
rekizt á sofandi ungling í skógi*
um og vekur hann. Ungi maðurim
rýkur á fætur oe grípur til vopna.
— Stattu kyrr kallar hann til
Eiríks Annar; ertu dauðan* mat
ur! Eiríkur víðförli brosir að hin
um unga baráttumanhi.
Er» hau* vej'ðœ æ ákafi«tt «.
spennir nú bogann. — Upp með
hendurnar! skipar hann. Þú ert
faniít jnxon;