Tíminn - 04.10.1960, Blaðsíða 14

M
T í MIN N, þriðjudagiim 4. október 1960.
úr lelg'ubilnum:
— Hvag var hann að segja
við yður, sagði hann stuttar-
lega.
— Því skyldum við ekki
tala saman? sagði Elísabet
striðnislega. — Hann er mjög
aðlaðandi. Eg er viss um aö
hann hefði ekki verið svvo
ókurteis að sofa í þrj á klukku
tima ef við hefðum setið sam
an í flugvélinni. Eg held ég
vilji bara frekar fara með
honum í ökuferð.
— Ó, nei, ekki aldeilis,
sagði Davíð og ýtti henni inn
1 bifreiðina og náði síðan í
farangur sinn. — Þér verðiö
með mér og þá eruð þér ör>
ugg.
— Hver hugsar um öryggi
Það er ekki á hverjum degi,
sem mér gefst kostur á að lit
ast um í Algeirsborg.
— Prýðilegt, þér skuluð
ráða. Hann greip utan um
Elísabetu og ætlaði að þrýsta
henni að sér um leið og bif-
reiðih skrönglaðist af stað.
Elísabet losaði sig og hann
brosti iðrunarbrosi.
Þau hlógu bæði þegar bif-
reiðih másaði eftir mjóum
götunum.
Davíð var í góðu skapi og
hún bar hann ósjálfrátt sam
an við hina yfirdrifnu kurt-
eisi herra Brovnless. Davíð
var eitthvað svo .. lifandi,
en hr. Brovnlee hafði verið
svipbrigðalaus eins og hann
bæri grímu . . Það var eins
og Davíð læsi hugsanir henn
ar, því hann sneri sér að
henni.
— Hvað er að yður? Við
erum að skemmta okkur.
— Það er ekkert að mér.
Þetta er skemmtilegt og ég
er mjög glöð.
En þó að það væri vissulega
satt, gat Elísabet ekki gleymt,
hvernig herra Brovnlee hafði
starað á hana nokkrum mín-
útum áður. Brovnlee .. eða
Soames. Hún vissi ekki hver
hann var, og enn síður vissi
hún, hvers vegna hún gat
ekki hætt að hugsa um hann.
3. kafli.
Innfæddi bílstjórinn leit
letilega í áttina til Rock
Point. Hann sá bregða fyrir
hvítum kjól Elísabetar. Davíð
gekk við hlið hennar og spark
aði öðru hverju í smásteina
og skeljar.
Elísabet hnýkkti til höfð-
inu.
— Ó, hvað er fallegt hérna.
Það er ótrúlegt að ekki skuli
vera meira en sex klukkutím
ar síðan ég var í Englandi.
— Eg er á móti því að þér
haldið strax áfram ferðinni,
sagði Davíð. — Eg vorkenni
yður að fara til Gambia og
í hitana þar.
Elísabet settist á stein og
sveiflaði fótum.
— Þér hafið fallega ökla,
sagði hann.
Nætur
halda áfram?
Hún bandaði frá sér hend
inni.
— Það ér ekki um neitt að
velja.
Hún renndi sér niður af
steininum og stillti sér upp
fyrir framan hann.
— Mér hefur verið ánægja
af að kynnast yður, Davíð
Carrington.
— Stúlkan með silkihárið,
muldraði hann.
— Bróðir minn kallaði mig
það líka.
— Bróðir þinn?
Algeirsborg
Eftir George Alexander
— Ef þér hefðuð nokkuð
vit á því, mynduð þér hafa
sagt ég hefði fallega fætur
líka, sagði Elísabet, en henni
brá þegar hún sá andlit hans.
— Hvað er nú? Þér hafið
ekki gert annað en stríða mér
í allan dag. Eg hlýt að mega
borga fyrir mig. Hef ég sagt
eitthvað ljótt? Eruð þér að
hugsa um aðra stúlku?
Hann leit alvörugefinn á
hana:
— Það er engin önnur,
Elísabet.
Hann hikaði litið eitt.
— Eg vil ekki að þú farir
til Gambia.
Davíð greip um hönd henn
ar og þrýsti hana fast.
— Eg vil alls ekki að þú
farir. Eg vil hafa þig hjá mér.
— Já, auövitað, sagði hún
léttilega. — Það er prýðilegt.
Þér hafið yðar vinnu hér. En
ég fer þangað sem mitt starf
bíður mín. Og ég verð að hafa
peninga.
— Hjúkrunarkonur geta
alls staðar fengið vinnu,
sagði hann ákafur.
— Mikið rétt, sagði Elísabet
og horfði fram fyrir sig. —
En ég er lærð ljósmóðir líka,
og það er þess vegna sem ég
ætla til Gambia. Eg get ekki
hætt við það núna.
— Þú ert þá ákveðin í að
4.
— Hann féll í stríðinu, svar
aði hún. — Hann var flug-
maður.
i Hann strauk þétt um hönd
e.inar en sagði ekkert.
j — Hann var bara tuttugu
j ára. Elísabet brosti angur-
vært. — Hann var allt sem
j ég átti.
— Foreldrar þínir? spurði
; Davíð lágt.
! Hún hrissti höfuðið.
i — Þú ert þá ein eftir. Hún
j kinkaði kolli og hann sá tár-
I in koma fram í augu hennar.
— Veslingurinn litli.
— Það hefur kennt mér aö
standa á eigin fótum, og rödd
hennar var kuldaleg. Ekkert
og enginn getur sært mig
lengur.
Hún sagði þetta með vilja,
því hún sá svipinn á andliti
hans.
En Davíð hikaði ekki. Hún
vissi, að hann ætlaði að kyssa
hana og hún hefði getað kom
ið í veg fyrir það. En hún
leyfði honum að taka utan
um sig. Hann hélt henni fast
að sér og hún fann hjarta
j hans slá við brjóst sér. Hann
j tók undir höku hennar og
j varir þeirra mættust í löng-
um og ástríðuþrungnum kossi.
— Þér finnst ég víst auð-
fengin bráð, sagði hún svo
stríðnislega.
— Þetta er ekki í fyrsta
sinn, er það? spurði hann.
— Ertu bilaður, Davíð ég
er tuttugu og þriggja ára.
— Já. já. Hann horfði út
á hafiö, þögull um hríð, svo
leit hann aftur á hana. -
Hver var hann?
— Hirtu ekki um það. Þú
hefur engan rétt til að skyggn
ast aftur í fortíð mína, sagði
hún glaðlega. — Og mér kem
ur ekki við, hvað þú hefur
gert hingað til.
— Eg hef aldrei verið með
neinni stúlku .... ekki fyrr
en núna, sagöi hann í mót-
mælaskyni.
— Segðu langömmu þinni
það, en ekki mér, sagði hún
og hló.
— Trúirðu mér ekki, spurði
hann hraðmæltur.
— Nei, mér finnst það ein
um of fjarstæðukennt. Viltu
gá hvað klukkan er. Eg þarf
að ná flugvélinni til Gambia,
eins og þú kannski manst.
— Eg man.
Svo þrýsti hann skyndilega
báðar hendur hennar og
horfði biðjandi á hana.
— Elísabet ....
— Já? sagði hún og fann
hjartað berjast í brjósti sér.
— Elísabet, þú mátt ekki
hlæja að mér. En . . ég . . ég
elska þig, sagði hann hrað-
mæltur.
Hann sá að hún háði bar-
áttu með sér. Efi, viðkvæmni
og öryggisleysi börðust um
yfirráðin í sálu hennar. Svo
sneri hún sér að honum og
horfði beint í augu hans.
— Sumt fólk á svo auð-
velt með að sýna tilfinningar
’ínar. Eg er ekki svoleiðis.
Var það ímyndun í honum
að rödd hennar skylfi eilítið?
Hún hélt áfram:
— Eg gæti kannski sagt
bér dálítið, en .. en það stoð
ar bara ekkert ....
Hann hallaði sér að henni.
— Hvað er það? spurði
hann lágróma.
— Að .. að mér finnst ég
líka elska þig.
— Elísabet .... ástin min!
hrópaði hann himinsæll og
faðmaði hana að sér. En hún
reif sig lausa og snerist á
hæli.
— Davíð, segðu ekki meira.
— Elskan, hvað er að?
Rödd hennar titraði; þegar
hún stundi upp:
— Neyddu mig ekki, Davið.
Þegar maður hefur .. orðið
fyrir. . orðið fyrir því að vera
svikin einu sinni, reynir mað
ur að hugsa sig um tvisvar ..
— Var það erfitt? sagði
hann blíðlega.
Hún kinkaði þreytulega
kolli.
— Hvers vegna heldurðu
að ég sé að fara til Gambia,
sagði hún og augu hennar
fylltust tárum. — Eg er að
vísu komin yfir það .... ég
elska hann ekki lengur, en,
ég get ekki gleymt.
Davíð svaraði ekki að
bragði og hún hélt áfram:
— Við höldum að ,við elsk-
um hvort annað, Davíð, en
hverni;/ getum við verið viss.
Við höfum ekki þekkst nema
í sólarhring.
— Segðu mér eitt, sagði
Davíð ákveðinni röddu. —
Hvers vegna giftistu ekki ..
þessum manni ....
Hún hló biturlega.
— Hann var kvæntur.
— Og hann .... hann sagði
þér ekki frá því.
— Við skulum ekki tala
meira um það.
— En Elísabet, sagði hann
og dró hana að sér. Hann
þrýsti henni svo fast að sér,
að hún tók andköf.
— Davíð, slepptu mér!
— Nei, ég vil hafa þig hjá
mér — þú mátt ekki fara til
Gambia.
Hún losaöi sig úr fangi
hans og horfði á hann.
— Sjáðu nú til, sagði hún.
Þriðjudagur 4. október:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12,55 „Á ferö og flugi": Tónieikar.
15,00 Miðdegisútvarp.
16.30 Veðurfregnir.
19.30 Erlend þjóðlög.
19,40 Tilkynningar. .
20,00 Fréttir.
20.30 „Hugur einn það veit”, bókar-
kafli eftir Karl Strand laekni
(Höfundur flytur).
20,50 Tónleikar: Þrjú atriði úr óper
unni „HoUendingnum fljúg-
andi” eftir Riehard Wagner
(Leonie Rysanek og Sigurd
Björling syngja).
21.30 Útvarpssagan: ,Barrabas’ eftir
Par Lagerkvist, VIX. (Ólöf
Nordal).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 íþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22,25 Lög unga fólksins (Guðrún
Svafarsdóttir og Kristrún
Eymundsdóttir).
23,20 Dagsíkrárlok.
EIRÍKIJR
VÍÐFÖRLI
og
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
31
Þegar skip Svíþjóðs nálgast, sjá
þeir, að það er lítill bátur, sem
straumurinn ber með sér. — Skipt
:ið um stefnu, ræðbir’ar, hrópair
Svíþjóður, ég sá einhvern hreyfa
sig í bátnum, það líktist barni.
Norðmennirnir grípa til krók-
stjakanna og standa reiðubúnir til
að ná í litla bátinn, þegar þeir
koma að honum. Þegar það hefur
tekizt, bregður þeim við að kall-
að er reiðilega: — Oj! Burt með
þetta. Ætlið þið að stinga Pum-
Pum í hel? Og Pum-Pum rís upp
með þeim myndugleika, sem velta
bátsins leyfir, til að láta hjálpa
sér um borð.
Það er ekki fyr'r en Pum-Pum
hefur svolgrað í sig fjórum krús-
um af vatni, að hann getur svarað
óþolinmóðri spurningu Svíþjóðs:
— Eiríkur konungur og Ervin
prins eru fangar á skipi vonda
mannsins eftir mörg óhöpp, segir
hann hás.