Tíminn - 22.10.1960, Qupperneq 14

14
T í MIN N, laugardaginn 22. október 1960.
þú sért fáanlegur til aS taka
að þér aS rannsaka gimsteina
hvarfið.
— En ég er að rannsaka
það, ég sagði þér frá því.
— Já, alveg rétt. Undarlegt
hún skyldi ekki einu sinni
muna eftir nafni þínu, sagði
Elísabet og fékk hjartslátt.
Davíð hafði sagt, að hann
hefði hitt frú Raoul sjálfur.
Allt var undarlegt í sambandi
við þetta mál.
— Nei, sagði Davíð hressi-
lega, en hann leit ekki í augu
hennar. — Það er ekkert und
arlegt. Eg held mig frá skjól
stæðingum mínum og lögregl
an sér um þá. Það eru glæpa
mennimir, sem ég á að hafa
eftirlit með.
Hann gekk að útvarpinu og
skrúfaði frá. Elísabet gekk
fram í eldhús, en samt heyrði
hún þegar þulurinn las: ....
.....búizt er við að margir
verði viðstaddir opnun sýn-
ingu Sir Alfreds Melendeaux,
sem opnuð verður eftir tvo
daga, en þar verða sýnd mál-
verk úr eigu hans og fjöldi
dýrmætra listmuna. Sir Al-
fred hefur fengizt nokkuð við
að mála, en er þó einkum
þekktur sem listaverkasali.
Vakin er athygli á, að ein-
ungis verður hleypt inn þeim,
sem geta sýnt aðgöngumiða
vegna hinna mörgu dýrmætu
muna, sem á sýningunni eru.
Það er hald manna ....
Davíð skrúfaði snögglega
fyrir útvarpið.
— Mig langar að fara þang
að, sagði Elisabet, sem kom
inn i stofuna með hlaðinn
bakka. — Er nokkur leið fyrir
okkur að komast þangað?
Hún talaði glaðlega, en hún
titraði af æsingu. Og hún sá
fyrir sér málverkið „Sofandi
kona“ inni í skápnum í vinnu
herbergi Davíðs.
— Því ekki það? Eg skal
tala við John. Hann getur út-
vegað alla skapaða hluti.
Elísabet veitti því athygli,
að Davíð reykti hverja síga-
rettuna á fætur annarri, með
an hún setti matinn á borð-
ið, og hann sneri sígarettun-
um órólega milli fingra sér.
— Eg verð ekki lengi, ástin
mín, sagði hann svo, — en ég
verð að hringja. Eg ætla ekk-
ert að vinna í kvöld, svo að
kannski við getum skropp-
ið í ökuferð.
Bann hljáp út úr stofunni
og hún heyrði hann snúa lykl
inum í skrifstofu sinni.
Hún leit í kring um sig. Hún
var sannfærð um, að þetta
símtal stóð að einhverju leyti
í sámbandi við fréttina, sem
þau höfðu hlustað á í útvarp
inu fáeinum mínútum áður.
Þá datt henni í hug að sim
inn í svefnherberginu, sem
þau notuðu sjaldan. Hún hrað
aði sér þangað, lokaði dyrun
um varlega og lyfti tólinu.
Nætur
lElgarde og ég hittum þig við
norðurhliðið. Eg er ekki hrif
j Klukkan tvö eftir miðnætti.
inn af að beita skotvopnum,
en ég geri ráð fyrir það sé ör
uggara, að þú komir vopnað-
ur. Skilið?
— Eg hef skilið þetta, sagði
ókunn rödd.
— Ágætt — endurtaktu það
fyrir mig. Konan min bíður
óþolinmóð eftir mér og ég
held mér skjátlist ekki, að
hana er farið að gruna sitt
af hverju. Þú skilur Dupont
— við verðum að vera gætnir.
Elísabet skalf ilrá hvirfli
Algeirsborg
Eftir George Alexander
Hún heyrði að símastúlkan
sagði:
— Hvaða númer?
— Gefið mér Algeirsbotg
114, þökk fyrir, sagði Davíð.
Svitinn spratt fram á and
liti Elísabetar meðan hún
beið. Svo kom einhver í sím-
ann og sagði á frönsku:
— Qui?
Davið svaraði á ensku og
talaði mjög lágt:
— Dupont? Já, þetta er
Carrington. Heyrðu, sýningin
verður áreiðanlega opnuð
ekki á morgun heldur hinn
— það var verið að tilkynna
það í útvarpinu. Þú veizt
hvernig málin standa. Eg tal
aði við Elrarde í dag. Sir Al-
fred hefur víst komið þessu
svo fyrir: málverkinu verður
stillt upr^ á annarri hæð í
einkaherbergi og þangað fá
aðeins útvaldir að koma. El-
garde segir að hægt sé að
komast þangað utanfrá —
það vaxa tré alveg upp að
glugganum og ætti að vera
auðvelt að komast þá leið ..
Það var stutt þögn, Elísabet
þrýsti tólinu fastar að eyr-
anu. — Svo hélt Davíð áfram:
— Áætlunin er þessi. Eftir
sýninguna verður málverkið
eftir í herberginu. Þar verðnr
það einnig næstu nótt. Þá
verðum við að hefjast handa.
19.
til ilja, þegar hún lagði tólið
gætilega á. Andartak fannst
henni sev ætlaði að líða yfir
hana. Hún gekk fram í stof-
una aftur og var svo mátt-
laus að hún gat vart staðið.
Dyrnar opnuðust og Davíð
kom inn.
— Hver .. við hvern varstn
að tala, elskan? spurði hún
lágmælt.
— Eg hringdi bara á bif-
reiðaverkstæðið, safði hann
kæruleysislega. Eg held að
bíllinn sé eitthvað að bila og
það er bezt ég láti athuga
það fljótlega .... Hann þagn
aði skyndilega og leit á Elísa
betu .. — Líður þér illa?
spurði hann fljótmæltur.
— Mig .... mig svimar ..
svo undarlega, hvíslaði hún
og svo varð allt svart fyrir
augum hennar.
Davíð gat með naumindum
stokkið til og gripið hana áð-
ur en hún hné á gólfið.
17. kafli.
— Hamingjan góða, það
sem þú gerðir mér bilt við!
sagði Davíð og kraup við hlið
Elisabetar í sófanum. Hræðsl
an var uppmáluð á andliti
hans.
— Davíð, hvíslaði hún.
— Já, elskan, sagði hann
og gældi við hár hennar.
— Davíð. hvað verðum við
lengi .... lengi hér?
— Tja .... Hann reis á fæt
ur og brosti til hennar. —
Ekki mj'v ’.engi úr þessu. Mig
er líka farið að langa heim
til gamla Englands. En við
skulum ekki tala um það nú.
Eg ætla að tala um þig. Hvað
er að þér elskan. Þú ert öðru-
vísi en þú átt að þér að vera
— og þú hefur verið svona
upp á síðkastið.
Hún lyfti hendinni mátt-
leysislega.
— Því skyldi ég vera eins
og ég á aö mér, sagði hún.
— Og því ekki? sagði Dav
ið og hrukkaði ennið. — Þú
átt indælt heimili og undir-
gefinn eiginmann. Eg vinn
að vísu á undarlegustu tímum
sólarhringsins, það er satt ..
Hann brosti glaðlega .. en ég
er ekki sá eini sem gerir það.
Þau horfðust andartak í
augu, svo reis hann upp og
fór að ganga um gólf.
— Davíð .. ef þú elskar mig
.. segðu mér þá hvað .. hvað
þú hefur eiginlega fyrir
stafni.
— Hvað í ósköpunum áttu
við?
Hún heyrði- rödd Johns þeg
ar hann sagði: Hjónabandið
er byggt á ást, og ástin er
byggð á gagnkvæmu trausti.
Ef þú treystir ekki Davíð Carr
ington, skaltu skilja við hann
sem snarast.'
Elísabet var í þann veginn
að hefja rifrildi. Taugar henn
ar þoldu ekki meira og hún
varð að vita, hvað eiginlega
var á seyði. Davíð horfði á
konu sína, og á andliti hans
var torráðinn svipur. Hann
sagði ekki orð, horfði aðeins
á hana. Elísabet hafði tekið
eftir áður að ef hún fitjaði
upp á einhverju sem honum
var ógeðfellt að ræða, eyddi
hann alltaf talinu.
Hún lá kyrr í sófanum og
henni var Ijóst, að hverjar
svo sem fyrirætlanir hans
voru svo gat hún ekki hindr
að hann. Hún vissi það. Og
hún var orðin dauðþreytt á
þessu öllu saman.
Hún reis óstudd á fætur og
gekk fram í eldhúsið. Hann
kom á eftir, studdist við dyra
stafinn og horfði sífellt á
hana.
— Elísabet, það er dálítið,
sem ég verð að segja þér ....
og það er ekki sérlega aðlað
andi .
Davíð hikaði um stund. En
hélt síðan áfram: — Það er
kannski ekki rétta stundin
til að tala um það — fyrst þér
líður illa núna, en ef ég segi
þér það ekki nú, geri ég það
aldrei.
Elísabet studdis/ skjálfandi
við eldhúsvaskinn og horfði
á hann — Nú?.sagði 'nún spyrj
andi.
Hann strauk fingrunum
gegnum hárið á sér og færði
sig til, órólegur í svip og hreyf
ingum.
— Það er undarleg atvinna,
sem ég stunda, sagði hann
hægt. — Eg veit að ég hef
ekki sagt þér nema undan og
ofan af því sem ég hef fyrir
Laugardagur 22. október:
(Fyrstl vetrardagur).
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádeglsútvarp.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14,00 Úfcvarp frá hátíðasal Háskóla
fslands. Háskólahátíðin 1960.
a) Tónleikar: Úr hátíðakantötu
háskólans eftir Pál ísólfsson,
við ijóð eftir Þorstein Gíslason
(Dómkórinn syngur undir
stjórn tónskáidsins. Einsöngv-
ari: Þorsteinn Hannesson).
b) Ræða (Háskólarektor, Þor-
keU Jóhannesson dr. phil.).
15,00 Laugardagslögin.
17,00 Bridgeþáttur (Stefán Guðjohn-
sen).
17,20 Skákþáttur (Guðmundur Arn-
laugsson).
18,00 Útvarpssaga barnanna.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
19,00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Kvöldvaka:
a) Hugleiðing við misseraskipt
in (Séra Eiríkux J. Eiríksson
þjóðgarðsvörður á ÞingvöRum)
b) Lúðrasveit Reykjavíkur
fagnar vetri; Paul Pampiehler
stjórnar.
c) Skamimdegisfrásiagnir: Stef
án Jónsson hreppstjóri í Hlíð
í Lóni segir rökkursögu, Björn
Jóhannsson frá Veturhúsum í
Jökuldaisheiði lýsir baráttunni
við byljina og lesið verður
Geirlaugarkvæði eftir Valdi-
mar Ásmundsson (Stefán Jóns
son fréttamaður tengir efnið
saman).
d) Takið undir! Þjóðkórinn
syn'gur undir stjóm Páls ís-
ólfssonar.
22,15 Danslög, þar á meðal leikur
danshljómsveit Karls Jónatans
sonar gömlu dansana.
02,00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
og
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
47
Sörli rær til skips við þriðja
mann, en Ragnar hrópar háðslega
á eftir þeim: — Passiði höfðingj-
ann vel, þið hafið greitt hann
hærra verði en hann stendur fyr'ir.
Klettarnir bergmála þessi orð, og
Sörli hrópar hatursþrunginni
röddu: — Þú skalt fá að smakka
hefnd!
— Bóhúslénarar hljóta að vera
frómir og velþenkjandi menn fyrst
þeir vilja borga þetta fyrir kóng
sinn, segir Ragnar með ánægju-
brosi og jafnvel Sviþjóður getur
ekki að sér gert að taka undir
kæti hans. Atburðarásin hefur
sannarlega snúizt þcim í vil.
Eiríkur tekur ekki þátt í þessu
gamni. Hann snýr sér að Ragnari
og segir: — Svíþjóður hefur sagt
mér að boðberi hafi verið sendur
til hallar minnar að sækja lausnar
gjald fyrir okkur. Skip þessi verða
auðfengin bráð fyrir Sörla, þegar
þau koma aftur.