Tíminn - 28.10.1960, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, föstudaginn 28. október 1960.
starf mitt er, svaraði DavíS.
— Verkefni mínu hér lýkur í
kvöld.
— Því trúi ég, sagði hún
þurrlega.
Hann hirti ekki um tóninn
í rödd hennar og hélt áfram:
— Eg get ekki verið hér leng
ur, elskan. Eg er að ljúka
mínu verki og þá hef ég ekk i
ert hér að gera.
— En við getum rætt um
það seinna, hvernig líður þér
eftir atburðinn í gær, ástin
mín?
— Ágætlega.
— Þú mátt ekki halda, að
ég hafi ekki orðið óttasleginn
þótt ég hafi ekki talag meira
um þetta. Hann sneri sér að
henni og hún sá að hann var
hálf vandræðalegur á svip.
— En ég hef verið ákaflega
önnum kafinn, Elísabet ....
— Þú ert alltaf svo önnum
kafinn, Davíð.
— Þetta breytist, Elísabet,
sagði hann lágt.
— Já, sagði hún — þett-a
breytist áreiðanlega.
Svo hélt hún áfram og
reyndi að tala ögn glaðlegar:
— Ef við ætlum að fara er
bezt við leggjum af stað áður
en ég skipti um skoðun. Satt
bezt að segja þá langar mig
ekki vitund á sýninguna í dag.
— En þú.getur ekki verið
hér alein!
— Nei, það get ég ekki, svar
>aði hún biturri röddu. — Eg
verð að vera nálægt John.
John, sem lagði sig í lífshættu
til að bjarga mér úr klóm of
beldismanna af því maðurinn
minn hafði öðru að sinna.
Hún hljóp frá honum og
heim að húsinu. María og
John voru komin að bílnum
og biðu þeirra.
21. kafli.
Um leið og þau gengu inn í
forsalinn á hinu glæsta stór
hýsi Sir Alfreds Melendeux,
kom rödd í hátalarann. Elísa
bet lagði gaumgæfilega við
hlustimar:
„Eins og flestum er kunn-
ugt, er ókleift að sýna hér
hið fræga málverk „Sofandi
kona.“ Við höfum hins vegar
náð í eftirprentun, sem stillt
verður upp í herbergi númer j
fimm á annarri hæð. Eg þyk!
ist viss um að sýningargestir
beri allir þá ósk í brjósti, að
takast muni að hafa upp á
frummyndinni og henni kom
ið aftur í hendur eigandans,
frú Abdul Raoul.“
— O, skyldi hú.n ekki hafa
efni á að sjá af því, sagði Dav
íð stuttarlega og tók ekki eft
ir fyrirlitningunni á andliti
Elisabetar, þegar húri heyrði
þessi orð hans.
— Er það satt, að málverkið
sé svona feikilega dýrmætt,
sagði María sakleysislega.
Davið kinkaði kolli.
— Það er virt á aðra millj-
það sé fundið uppá þjófnaðar
sögunni til að halda fingra-
löngum náungum frá henni.
— Já, er nokkuð geðveikis
fegt við það? spurði María
gremjulega. — Það hefur ver
ið gripið til slíkra bragða áð
ur — og það eru aðeins sér-
fræðingar, sem sjá mun.
— Eg er alveg sammála,
sagði Davið og hló. — Kannski
hefurðu á réttu að standa.
— Ó, nei, henni skjátlast,
skaut Elísabet inn í þurrlega.
— Það sem við sáum var ör-
ugglega eftirprentun.
— Og hvemig veit frú Carr
Aigeirsborg
Eftir George A£exander
*"V- •
ón, sagði hann.
— Það verður nóg til þess
að reisa nýja álmu við sjúkra
húsið, hreytti Elísabet út úr
sér.
— Ó, já, ég gleymdi því.
Jæja .. Davíð tók undir arm
legg Elísabetar. — Við skulum
koma upp og líta á myndina
áður en fólk fer að þyrpast
þangað.
— Góð hugmynd, sagði John
og ruddi sér leið að stiganum.
Fáeinum augnablikum síð
ar starði Elísabet á nákvæma
eftirmynd málverksins, sem
hún hafði séð heima í skáp
Davíðs.
Það hékk á vegg í litlu her
bergi og þegar hún horfði á
það, þyrmdi yfir hana enn á
ný af kvíða og efasemdum.
Þau fóru út úr herberginu
og Elísabet kom auga á litla
Frakkann þar sem hann stóð
í miðjum stiganum. Elísabet
varð vör við, að Davíg nam
staðar og leit til Frakkans.
— Eg sé að vinur þinn er
þama, sagði hún kuldalega.
En hann brosti aðeins,
sagði eitthvað við John og
lagði af stað niður stigann.
— Heyrið þið mig, sagði
John hlæjandi. — María hef
ur fengið geðveikisbakteríu.
Hún heldur að myndin sem
við sáum sé frummyndin og
24.
ington það? sagði John ertn
islega.
— Frú Carrington er ekki
eins heimsk og hún lítur út
fyrir að vera, sagði Elísabet
hryssingslega. — Ekki rétt,
Davíð? '
— Eg veit það sannarlega
ekki, ansaði hann í sama tón.
— Eg hef ekki verið giftur
henni nema í nokkrar vikur.
John leit yfir mannfjöld-
ann.
— Sjáið þið þama, -hróp-
aði hann upp yfir sig. Þarna
er Harrison gamli. Ef mál-
verkinu hefur verið stolið, þá
er hann örugglega hingað
kominn alla leið frá Englandi
til að hafa upp á því aftur.
Elísabet leit þangað sem
John benti þeim og hún
virti fyrir sér hávaxinn virðu
legan mann, sem hafði einnig
komið auga á þau og ruddi sér
ieið til þeirra.
Svo sneri hún sér að Davíð.
— Hann fæst þá við sama
verk og þú, Davíð.
— Ha? Já, þetta er Harri-
son leynilögreglufulltrúi hjá
Scotland Yard.
Davíð leit snöggt í kring-
um sig.
— Vertu héma kyrr hjá
Mariu og John, ég þarf að
bregða mér frá andartak,
hvíslaði hann flaumósa og var
horfinn á sömu stundu.
1 — Hvað 1 fjáranum þurfti
bann nú að fara? spurði
John — Mig langaði til að
hann heilsaði uppá Harring-
. ton.
í — Eg hef ekki hugmynd um
það, svaraði Elísabet.
Hann sagðist bara þurfa að
bregða sér frá eitt augna-
blik. Hún sá á eftir Davíð,
hann var kominn að útgöngu
dyrunum og þegar hún leit
við, sá hún að lögreglufull-
trúinn horfði einnig á eftir
eiginmanni hennar.
Harrison kom nú til þeirra.
Hann var þá ekkert gamall,
hugsaði Elisabet. Hann var
mjóleitur og andlitsdrættirn
ir skarpir. Augun athugul og
vökul.
— Mig langaði til ag þér
hittuð Davíð Carrington,
sagði John. — En hann þnrfti
að bregða sér frá. Hann starf
ar einnig í lögreglunni, skilj
ið þér. Hvað álítið þér ann-
ars um málverkið „Sofandi
kona“?
—Hún hefur greinilega sof
ið hjá mönnum af ýmsu tagi,
sagði Harrison fulltrúi og
brosti lítillega. — Eg var að
vonast til að unnt yrði að
halda heimsókn minni hingað
leyndri. En allir virðast vita
um komu mína. Sögðuð þér
að ég hefði átt að hitta mann,
sem héti Carrington.
— Já, en hann fór eitthvað.
Hann kemur sjálfsagt fljót-
lega.
Þeir héldu áfram að ræða
kumpánlega saman. María
talaði í sífellu og fulltrúinn
horfði á hana aðdáunaraug-
um.
Elísabet afsakaði sig og
flýtti sér niður stigann, sömu
leið og hún hafði séð Davíð
fara.
Úti í garðinum voru fáir á
ferli. Sólin skein glatt og hit
inn var fullmikill. Hún skim
aði í allar áttir, en kom ekki
auga á Davíð. Svo virtist sem
jörðin hefði gleypt hann.
En þá sá hún hann. Hann
gekk hægt fram og aftur með
hendur í vösum og sígarettu
í munnvikinu. Hann gaut
alltaf öðru hverju augum í
áttina að húsinu — og Elísa
bet gat sér til um að hverju
hann gætti — glugganum að
herberginu, þar sem „Sofandi
kona“ var.
Elísabet hrukkaði ennið og
skildi hvorki upp né niður.
Hvers vegna skyldi hann haf>a
áhuga á þvi, fyrst frummyr.d
in var heima í húsinu þeirra.
Svo minntist hún þess sem
María hafði sagt. Gat það ver
ið, að sagan um þjófnaðinn
hefði verið soðin saman til að
villa fyrir væntanlegum cióf
um? Var það mögulegt að
myndin sem hékk uppi í her
bergi númer fimm væri frum
myndin og Davíð sæti uppi
meg eftirprentunina og biði
þess eins að fá tækifæri til
að skipta um myndir?
Hún mundi einnig eftir sím
samtalinu milli h>ans og Du-
pont, hins leyndardómsfulla.
Þeir höfðu ákveðið að hitt
ast hér í garðinum í nótt.
— Já, vitaskuld. Þannig lá
I málinu. Davíð og félagar
hans höfðu af misgáningi
stolið eftirprentuninni. Lög-
reglan ætlaðist til að þeir
héldu sig hafa stolið frum-
myndinni og þess vegna höfðu
þeir gefið út þessa tilkynn-
ingu.
Föstudagur 28. október:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Veðurfreginir.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.30 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
18.00 Börnin heimsækja framandi
þjóðir: Guðmundur M Þorláks-
son kynnir eyðimerkurbúa I
Arabíu.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 ÞingfréttLr. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Ðaglegt mál (Óskar Halldórs-
son cand. mag.).
20.05 Efst á baugi (Haraldur J. Ham-
ar og Heimir Hannesson ann-
ast þáttinn).
20.35 Píanótónleikar: Wilhelm Back-
haus leikur „Waldszenen"
(Skógarmyndir) eftir Schu-
mann.
21.00 Upplestur: Herdís Þorvalds-
dóttir leikkona les ljóð eftir
Jón Óskar og Jón úr Vör.
21.10 Harpa Davíðs": Guðmundur
Matthíasson söngkennari kynn
ir tónlist Gyðinga; I. þáttur.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk
as“ eftir Taylor Caldwell; II.
(Ragnheiður Hafstein).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Erindi um áfengismál (Gunn
ar Dal skáld).
22.30 í léttum tón: Frá sænska út-
varpinu.
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLl
og
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
52
Hermenn Svíþjóðs fá nú örva-
hríð yfir sig, en fáar hitta í mark.
Skip þeirra lendir nú á óvinaskip-
inu með braki og gný, og er bar-
izt í návígi, en Svíþjóður veilir
því ekki eftirtekt að óvinaflotinn
nálgast.
Skip Guðlindu er nú í hættu
statt. Bóhúslénar eru þar í þann
veginn að brjóta Norðmennina á
bak aftur, og Sviþjóður verður að
draga sig til baka til að koma
henni til hjálpar.
Tíminn líður meðan þeir eru að
losna við óvinaskipið af síðunni,
og Svíþjóður verður að horfa upp
á það, að Sörli ryður sér braut til
Guðlindu, sem verst af öllum
mætti.
Að síðustu neyðist hún til að
stökkva fyrir borð og í hafið og
Sörli þrífur boga sinn, rekur upp
siguróp, leggur ör á streng og
miðar vendilega á hjálparlausa
konuna, sem veltist í öldum hafs-
ins.