Tíminn - 19.11.1960, Blaðsíða 14

14
maður, rétt eins og Matt eða
hver annar, og því máttu
ekki gleyma.
Hún glápti á hann, en á
meðan sneri hann sér á hæ)i
og hraðaði sér út úr húsinu.
8. kafli.
Á bak við kofann lá þröng
gata upp eftir brattri hllð-
inni, og Clay gekk hratt upp
eftir meðan hann var að
jafna sig eftir geðshræring
una. Það yrði þokkalegt eða
hitt þó heldur, hugsaði hann,
ef hann gerði sig sekan gagn
vart Kate á sama hátt og aðr
ir karlmenn i sveitinni, hann,
sem hún treysti bezt. Honum
var ijóst, að þeir girntust
hana vegna þess að hún var
falleg og full kynþokka, hvar
sem á hana var litið. Bn hahn
vissi líka, að hún var hreln
í hugsun, góð og siðprúð, og
því varð hann að halda aftur
af sér.
og ígekk út til að taka á móti
gestunum.
Þegar inn var komið, .var
potturinn sefttur við eldstóna.;
Emma kraup á kné eins og
hofgyðja að blóti. Hún tók
glóðarmola úr pottinum með
fornri eldtöng og lagði þá
undir sprekin. Síðan beið
hún liggjandi á hnjánum, þar
til logarnir höfðu læst sig í
eldiviðinn.
PEGGY GADDYS:
anna. Við hllð hans stóð Kate
og fól hendur sínar, eins og
hún væri að biðja. Auðvitað
var þetta allt hlægilegt, en
samt var hann hrærður.
— Jæja, sagði Emma loks
ins og reisti sig brosandi upp.
— Nú veit amma hver þú ert,
svo nú getur þú verið örugg
ur hérna, a.m.k. fyrir henni.
Hún var svo hreykin að
Clay sá sér ekki annað fært
13
DALA —
stúlkan
Þegar hann kom niður aft
ur, var hann rólegur og eins
og hann átti að sér, að því
er virtist. Kate leit fyrst
kvíðafull á hann, en náði sér
fljótt og lét sem ekkert hefði
í skorizt. En samt var eins og
loftið væri hlaðið spennu, allt
þangað til Kate hrópaði:
— Þarna koma Bill frændi
og Emma frænka með eldinn
handa þér. Þau flytja eldinn
hennar ömmu Epperson aftur
í kofann.
Það var virðing í rödd henn
ar, og hann hnyklaði brýnn-
ar ólundarlega um leið og
honum varð litið út um glugg
ann og sá tylft mann/t koma
gangandi upp brekkuna. Þeir
sem fremstir fóru, báru eitt-
hvað á milli sín, og þegar hóp
urinn kom nær, sá hann að
það var lítill járnpottur og
viðargrein stungið undir eyr
ur til þess að auðveldara
væri að bera hann. Bill hélt
i annan endann og konan í
hin. Á eftir þeim kom svo
barnahópurinn í halarófu.
— Eg held það væri nú auð
veldara að kveikja upp með
eldspýtu, sagði Clay, þegar
hann virti fyrir sér þessa
virðulegu skrúðgöngu.
— En það er ógæfumerki
að kveikja nýjan eld með
eldspýtu! andmælti Kate.
— Það er bara hjátrú, Kate.
— Nei, það er ekki hjátrú,
Clay, sagði hún og reyndi að
leita eftir réttum orðum. —
Það er gamall landsslður,
venja, sem ekki má brjóta.
— Eg gefst upp, úr því að
það skiptir svona miklu máli
í þínum augum, svaraði Clay
Clay stóð álengdar og vissi
ekki hvort hann ætti að brosa
að þessari hátiðlegu athöfn,
eða bara kenna í brjósti um
þetta formfasta fólk.
Þegar loga tók í sprekun-
um, byrjaði Emma að kyrja
bæn eða ákall, og Clay fann
hárin risa á höfði sér, er hann
varð þess vísari, að hún á-
kallaði nafn gömlu nornarinn
ar með virðingu og andagt.
— Við höfum flutt eldinn i
hús þitt aftur, amma, söngl
aði Emma og starði inn í log
ana. Það er góður eldur, því
hann hefur mörgum yljað og
marga hresst, síðan hnn kom
hingað fyrst fyrir meira en
hundrað árum. Okkur þótti
fyrir þvi að þurfa að láta hann
kulna út, þegar þú kvaddir
okkur, en nú er þessi maður
kominn, og hann þarfnast
hans, svo að við höfum flutt
hann hingað aftur. Þetta er
góður maður, amma, og þér
mun áreiðanlega falla vel við
hann. Hann gerir það sama,
sem þú vildir svo gjarna gera
sjálf. Hann kennir börnunum
í byggðinni að lesa og skrifa.
Þú manst hve þungt þér féll
: það þegar við höfðum engan
kennara. Sem sagt, þetta er
Clay Judson, og hann er góð
ur maður, amma. Þú verður
að vernda hann, svo að ekk-
ert illt hendi. hann. Taktu
hann að þér, amma, og þá
munttm við öll verða mjög
þakklát.
Clay varð litið á Bill, 3em
stóð hálfboginn eins og 1
kirkj u með hattinn milli hand
en þakka henni.
— Sjáiði! hrópaði einn úr
bamahópnum. — Þama korna
fleiri!
Clay varð litið út og sá hvar
stór hópur manna silaðist
hægt upp brekkuna, enda var
þetta um hádegisbil og sept
embersólin næsta heit.
— Ja, sem ég er lifandi,
Clay! hrópaði Bill. — Nú verð
ur haldin punds-veizla þér
til heiðurs.
— Hvað ertu að segja?
mælti Emma, og virtist ekki
trúa sínum eigin eyrum.
Þær Kate lutu fram fyrir
sig út um gluggann.
— Clay, það er alveg satt!
hrópaði Kate.
— Boðar það nokkuð gott?
spurði Claý og vissi ekki sitt
rjúkandi ráð.
— Nokkuð gott? endurtók
Bill og hló. — Það er hreint
afbragð, maður! Fólk héma í
dalnum efnir ekki til punds-
veizlu fyrir ókunnuga, að
jafnaði, enda hefur það ekki
efni á því. Það gera menn
aðeins fyrir þá, sem þeir meta
mikils. Eg veit ekki hver hef
ur fundið upp á þessu, en hug
myndin er snjöll.
— Skilurðu ekkl, Clay,
mælti Kate, — að fólkið efn
ir til punds-veizlunnar til
þess að óska þér gæfu og geng
is. Hver maður á að hafa með
sér eitt pund af einhverju
matarkyns, — káffi, sykri
eða einhverju öðru. Þess
vegna er það kallað punds-
veizla. Hún er aldrei haldin
öðrum til heiðurs en þeim,
T f M IN N,
sem fólki geðjaðist að.
Clay horfði þögull og hissa
á hópinn, sem nálgaðist óð
fluga. Þetta voru um 30
manns samtals, og flestar kon
umar báru smábörn á hand
leggnum.
— Eg hef verið kosinn til
þess að bjóða þig velkominn
í byggðina, sagði hávaxinn,
hei'ðabrelður ungur maður,
sem sólin hafði litað nærri
koparbrúnan. — Við vonum
að þú eigir eftir að vera hér
lengi, — að mtnnsta kosti
nógu lengi til þess að kenna
þessum litla manni að lesa
og skfifa, bætti hann við og
benti á ungbarn, sem kona
hans hélt á í fanginu.
Emma og Kate söfnuðu
matarpinkluinum og röðuðu
þeim á borðið, og siðan byrj
uðu konurnar -að tina upp úr
körfum sínum og karlarnir
tóku að slá upp frumstæðum
borðum á flötinni framan við
húsið.
— Nú borðum við hádegis-
verð undir beru lofti, alveg
eins og í lok samkomuvikunn
ar, hvíslaði Kate í eyrað á
Clay. — Það verður fyrsti
matmálstími þinn hérna, og
fólkið hefur viljað, að hann
yrði sérlega minnisstæður.
Clay, er það ekki dásamlegt,
að þeim skuli llka svona vel
við þig. Eg vissi raunar, að
þeim myndi strax verða vel
við þig!
Clay v&ssi ekki, hvernlg
hann átti aö taka þessu. Fyr
ir aðeins stundu síðan hefði
hann verið líklegur til þess
að stugga þessu fólki frá sér
með nafngiftinni „afdalalýð-
ur“, en nú sýndi það sig, að
þetta vöru vinir hans.
Stundlmar liðu og hann
sat og masaði við karlana eða
hlustaði á sögur þeirra. Vafa
laust hefðu gamlir kunningj
ar hans frá borginni litið
niður á þetta fólk og talið það
hjárænulegt og fákunnandi,
en hann komst brátt að raun
um, að það vissi ýmislegt,
sem ekki varö lært af bókum.
Sólin nálgaðist óðum hæsta
fjallstindinn, sem hann hafði
nú lært að nefna Hungur-
tind, og þegar gestirnir byrj
uðu að tygja sig til heimferð
ar, kom foringi þeirra aftur
til hans.
— Eg hef heyrt, að þú haf
ir gefið Matt Carev ráðningu
mælti hann.
— Já, það var mjög skemmti
legt, anzaði Clay og glotti.
— Eg get skilið það, svar-
aði maðurinn og kinkaði
laugardaginn 19. nóvember 1960.
kolli, — en ég vil aðeins segja
þér það, að Matt er voðamað
ur. Þú getur reitt þig á það,
að hann þorir ekki að bekkj
ast til við þig niðri i sveitinni
eftir þá útreið, sem hann
fékk, og hér uppi er hann
hræddur við afturgöngn
ömmu Epþerson. En minnztu
þess, að það eru ýmsir stað
ir hér á íeiðinni, þar sem hann
gæti legið fýrir þér og gert
þér þannig miska. Hafðu því
alltaf gát á þér.
— Það skal ég gera, lofaði
Clay.
Maðurinn, sem hét Anze
Grisard, horfði rannsakandi
á hann, og þegar hann tók
til máls á ný, lét hann í veðri
vaka að hann vissi sitt af
hverju.
— Matt ber það út um allt,
að þú hafir sigrað hann með
vúdú. Ef það er satt, þá ætti
ykkur ömmu gömlu að koma
vel saman.
— Vúdú? endurtók Clay,
undrandi.
— Já, Matt segir að þú haf
ir sagt Bill, að þú hafir beitt
hann vúdú — göldrum! svar
aði Anze. — Og við skiljum
það mæta vel, að ekki burð
armeiri maður en þú hefði
ekki ,getað ráðið við Matt án
Laugardagur 19. nóv.
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Iládegisútvarp.
13,00 Ósfcalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin.
15,20 Skáfcþáttur (GuSmundur Am-
laugsson).
16,00 Fréttir og veöurfregnir.
16,05 Bridgel>áttu.r (Stefán Guð-
johnsen).
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds-
son).
18,00 Útvarpssaga bamanna.
18,25 Veðurfregnir.
18.30 Tömstundaþáttur bama og
unglinga (Jón Páisson).
18,50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Tónleikar: Atriði úr „Valdi
örl'aganna“ eftlr Verdi (Maria
Meneghini-Callas, Carlo Taglia
bue, Riehard Tucker o. fl. ein
söngvarar flytja með kór og
hljómsveit Scala-óperunnar í
Milanó. Stjórnandi: Tullio
Serafin).
20.30 Leifcrit: „Eigl má sfcöpun
renna“ (Mourning Becomes
Electra), þrílelku.r eftir Eugene
O’Neill,. annar hluti: „Verðandi
(The Haunted). Þýðandi: Árni
Guðnason maglster. — Leik-
stjóri: Gisli Halldórsson.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Dansl'ög, þ. á m. leikur hljóm-
sveit Kristjáns Kristjánssonar.
Söngkona: Ester Garðarsdóttir.
01,00 Dagskrárlok.
EÍRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
11
Þessar orðahnippingar milli
Tjala og Vulfstans eru í þann veg-
inn að enda með slagsmálum, en
Ervin stöðvar þá og biður að taka
keppnina upp að nýju.
En Ervin er ekki jafn öruggur
o.g fyrr. Hann veit að örin muni
missa marks.
Það reynist rétt. Tilkynnt er að
Ervin hafi haft tvö skot í mark,
en Vulfstan þrjú. — Fleiri, sem
þora að keppa við mig? hrópar
sigurvegar'inn.
f sama bili flýgur þung ör og
hafnar í skífu hans. Hún klýfur
ör. Vulfstans í tvennt!