Tíminn - 30.11.1960, Qupperneq 11

T.f;M I N N, migvihudaginn 30. nóvember 1960.
11
— Bráðum koma blessuS jólin, börnin fara að hlakka til. Jólaundirbúningurinn kostar
mikið amstur og peninga, oft meiri peninga en fólk hefur ráð á. En enginn vill láta á-
nægju jólanna fara forgörðum eða láta þess ófreistað að vekja gleði barnarna, og þá
getur stundum verið gott að grípa til handlagni og hugvits ef pyngjan er létt og jóla-
skrautið vantar. Á myndunum hér að ofan sjáið þið nokkra fiska og fiðrildi, klippt út
úr glitpappír eða málmþynnum. Hvernig væri að reyna þetta um jólxn, kaupa pappírinn
sem til þarf og kostar varla mikla peninga, taka sér skæri í hönd, og þá er allt fengið
sem til þarf nema kannski svolítið af nostursemi. Þessar klippmyndir mættu prýða jóla-
.tréð og kannski líka hurðir og veggi.
Mokka
Svissnessa lis'takonan, Dolinda
Tanner, sýnir níu veggteppi og
Sjö diska (keramík) 1 MokkaKaffi
im þessar mundir. Teppin eru
unnin úr islenzkri ull — og er
þessi varnmgur allnr til sölu.
Dolinda Tanner er búsett í Sviss I
’en hefur dvalið nokkuð hér á
I.ndi og vann meðai annars með
Desti Þorgrímssyni að hinum |
þekkta „Laugarnesleir“. Teppin á
syningunni eru brugðin með „Al-
adín“-nál, og eru þessir munir
hinir eigulegustu.
Kammagerðín i Hafnarsfraen er ryrir noKKrum viKum oyriuo ao seiia |oia-
varning sinn, enda miðar verzlunin þennan tíma aðallega viS jólagjafir,
sem eiga að fara til fjarlægra landa. Sér verzlunin að öllu leyti um send-
ingar á jótavörunum út, og hefur þessi þjónusta líkað mjög vel. Rétt þykir
að benda á það, að nú er hver síðastur að senda þær jólagjafir til útlanda,
sem eiga að fara með skipapósti, en flugpósturinn er til muna dýrarl, -
þótt skipapósturinn sé að vísu æði dýr líka. (Ljósm.: TÍMINN KM).
„Snnst inni er
ég viökvæmur"
Endurmínningar Adolfs Eichmann koma
á markaí?
— Itinst inni er ég við-
kvæmur maður, segir naz-
istaböðullinn Adolf Eich-
mann, í fyrsta bindi ævi-
mi'nninga sinna sem kom-
ið er á markaðinn.
Endurminningar böðuls-
ins eru gefnar út 1 Argen-
tínu, en þar hefur þýzki
blaðamaðurinn Wilhelm
Sassen tekið sér fyrir hend
ur að skrá þær samkvæmt
viðtölum sínum við sögu-
persónu þessa.
Eichmann sit-
ur nú eins og
kunnugt er í
fangelsi í ísra-
el og bíður sins
dóms, en hann
var nappaður í
Argentínu og
fluttur þaðan
með leynd.
Fyrsti hluti
endurminning
anna kom á
þrykk í bandaríska stór-
blaðinu „Life“, síðasta
hefti, og eru þær nokkurs
konar vörn fyrir Eichmann,
þar sem lögö er áherzla á,
að hann hafi aðeins verið
litill hlekkur í stórri keðju,
sem tók við og framkvæmdi
gefnar fyrirskipanir.
— Það mætti allt eins vel
ákæra járnbrautaryfirvöld
in, sem stóðu að flutningi
gyðinga til fangabúðanna
eins og mig, segir Eich-
mann, — skipun var skip
un í landi okkar. Ef ég
hefði sett mig upp á móti
skipunum foringjans, þá
hefði ég verið ræfill og
fyrirlitlegt svín.
Eichmann viðurkennir,
að hann beri ábyrgð á því
hvernig gyðingar voru tind
ir upp í Evrópulöndunum
og fluttir í eyðingarstöðv
arnar. „Ef unnt er að segja
að ég hafi á þessum vett-
vangi staðið að eyðingu gyð
inga, viðurkenni ég sök
mína af fúsum vilja“, bætir
hann við — „ef ég hefði
ekki séð um flutningana,
hefðu gyðingamir auðvit-
að ekki komizt á aftöku-
stað. Eg var lítið hjól í
hinni stóru vél“.
ÍVSeðalhraði var 89 km. á klst.
í júlí þessa árs lenti vega-
lögreglan, sem var að gæzlu-
störfum austanfjalls, í elt-
ingaleik við bifreiðina G-1796,
sem ekið hafði verið með æðis
legum hraða í átt til Rvík-
ur. Hófst eftirförin á móts
við Þórustaði í Ölfusi, og
henni lauk ekki fyrr en á
Lækjartorgi. Hafði þá ferðin
frá Hveragerði til Reykjavík
ur tekið 30 mínútur. Er þaö
44,5 km., sem þýðir að bílstj.
hafi ekið með 89 km. hraða
til jafnaðar. Ökuþórinn reynd
ist heita Daníel Halldórsson
frá Tryggvastöðum á Sel-
tjarnarnesi. Með honum í
bílnum voru 5 konur og einn
karlmaður.
í undirrétti var Daníel
dæmdur í 1500 króna sekt
fyrir óhæfilega hraðan akst-
ur, en ökuleyfissviftingar
hafði ekki verið krafizt. Dani
el áfrýjaði, en hæstiréttur var
á sama máli og undirréttur.
Geðveikir kjósa
Frakkland er undarlegt land. Þar
hafa nú ekki einasta veriS teknar
upp hlutfallskosningar, heldur hefur
nú geðveikissjúklingum einnig veriS
veittur kosningarréttur.
Þetta hefur orsakaö skringilegar
kringumstæður í þorpinu Aroma í
Júrafjöllum, en þaðan kemur mikið
af góðum vínum og ekki lakari ost
um. Bæjarráðið telur ellefu meðlimi
en atkvæðisbærir í þorpinu eru að
eins 148. Auk þess eru nú 161 at
kvæðisbær kona í geðveikraspitala
einum innan kjördæmisins.
Óttast menn nú að þe'tta hafi ó
fyrlrsjáanleg áhrí? á pólitíkina í
Aroma og nágrenni.
Gild sönnun
Pineau, áður utanríkisráðherra
Frakklands, hefur nú ofan af fyrir
sér sem barnabókahöfundur og seg-
ir að það sé hæfilegur starfi fyrir
gamlan pólitíkus á tíð de Gaulles.
Hann verður að sjálfsögðu að um-
gangast börn og stúdera framkomu
þeirra til að fá efni í bækur sínar,
og af þeirri reynslu sinni hefur hann
sagt eftlrfarandi: — Ég hlttl litla
stúlku, sem sagði við mig með
nokkru stolti: — Nú er ég gift, mr.
Pineau. — Hum, sagði ég, og hvernig
veiztu að það sé raunverulega mað-
urinn þinn? — Jú, sagði hún og
bætti við til skýringar, — þegar við
fórum að rífast, þá hljóp hann strax
heim tii mömmu sinnar.
Dýr væri hann allur
Churcill gamli datt um daginn og
meiddi sig eins og menn muna.
Hann hefur svo legið, karlinn, og
verlð heldur óvær, því að hann er
því ekki vanur að halda lengi til i
rúminu. Honum hafa nú borizt tíð-
indi, sem hressa svolítið upp á skaps
munina, sem sé þau að Metro-Gold
wyn Meyer í Hollywood vill borga
honum allháa fjárupphæð fyrir kvik
myndaréttinn að sjáifsævisögu hans
fram að 1910. Þá eru eftir 50 ár af
ævl gamla mannsins, en fulitrúi kvik
myndafélagsins sagðist láta þetta
nægja í bili, — því hvað þessi 50 ár
eiga eftir að kosta, það þorum við
ekki einu sinni að gera okkur í hug
arlund í dag.
Onassis og Caílas
Skipakóngurinn Onassis og óperu
söngkonan Callas þeysa nú saman
um veröldina og gengur ekki hnífur
inn á milli þeirra, svo er ástríki
þeirra mlkið. Þessi mynd var fyrir
skömmu
Carlo, á
tekin af þeim i Monte fylgd með þelm skötuhjúum er
ballettfrumsýningu og I furstafrú nokkur indversk.