Tíminn - 04.02.1961, Qupperneq 14

14
TÍMINN, laugardagfnn 4. febráar 1941.
ur maður. Og sízt hafði ég
búizt við þessum fullkomnu
andlitsdráttum, — beinu
nef i, lýtalausri kj álkalínu,
grásprengdu ljósu hári upp
frá fagurbyggðu enni.
— Þetta er Charles Hay-
ward, Philip, sagði Edith de
Iíaviland.
— Ó, komið þér sælir.
Eg gat ekki gizkað á hvortj
hann hefði nokkru sinni
heyrt mín getið. Hann rétti
mér kalda hönd, og í andliti
hans sást engin forvitni.
Þetta gerði mig hálfve,Tis ó-
styrkan. Hann stóð þarna,
þolinmóður og áhugalaus.
— Hvar eru þessir hræði-
legu lögreglumenn? spurði
fröken de Haviland. Hafa þeir
komið hér inn?
— Eg held að — að (hann
leit niður á nafnspjaldið á
borðinu) að Tavemer lög-
regluforingi sé væntanlegur
til mín á hverri stundu.
— Hvar er hann núna?
— Eg hef ekki hugmynd
um það, Edith frænka. Uppi,
býst ég við.
— Hjá Brendu? i
— Eg veit það bara ekki.
Þegar maður horfði á Philip
Leonides virtist það með öllu
óhugsandi að morð hefði ver
ið framið nokkurs staðar í
námunda við hann.
— Er Magda komin á fæt-
ur?
— Eg veit ekki. Hún fer
vanalega ekki á fætur fyrir
ellefu.
— Þarna heyrist mér hún
vera, sagði Edith de Havi-
land.
Það sem henni heyrðist
vera frú Leonides var há
rödd, sem bar ótt á og nálg
aðist óðfluga. Dyrunum að
baki mér var svift opnum og
inn kom kona. Eg veit ekki
hvemig hún kom því í kring
að það virtusrt vera þrjár
konur sem komu inn í stað
einnar.
Hún reykti sígarettu í
löngu munnstykki og var
klædd morgunkjól úr bleiku
satíni, sem hún hélt að sér
með annarri hendi. Ríkulegt
Ijósgullið hár féll niður um
herðar henni. Andlit hennar
virtist næstum hróplega nak
ið — eins og konuandlit virð
ast nú á dögum, ef það hef-
ur ekki sætt neinni snyrt-
ingu. Augu hennar voru blá
og geysistór og hún talaði
mjög hratt með dimmri,
fremur aðlaðandi röddu og
með mjög skýrum framburði.
— EÍskan, ég þoli það ekki
— ég bara get ekki þolað það
— hugsaðu þér fréttirnar —
það er ekki komið í blöðin
enn, en auðvitað kemur það
þar — og ég get ekki gert upp
við mig hvernig ég á að vera
klædd fyrir réttinum — það
verður að vera eitthvað óbrot
ið — en ekki í svart, kannski
dimmrautt — og ég á ekki
einn skömmtunarseðil eftir
— ég týndi heimilisfangi
þessa herfilega manns sem
selur þá — þú veizt, það er
rétt hjá Shaftesbury Avenue
mikið grin í Edith Thompson
líka — ég held hún skilji það
ekki sjálf, en grín eykur alltaf
á spennuna. Eg veit hvernig
ég á að leika þetta, — hvers
dagsleg, kjánaleg, látalæti
fram á síðustu stund, og
svo —
Hún baðaði út höndinni, —
sígarettan féll úr munnstykk
inu og niður á gljáfægt skrif
borð Philips og tók að brenna
I það. Hann greip hana upp
Agatha Christie:
RANGSNdlO
HÚS
9
— og ef ég færi í bilnum'
mundi lögreglan elta mig, og
þeir gætu spurt óþægilegra
spuminga, er það ekki? Hvað
þú ert rólegur, Philip! Skil-,
urðu ekkl að nú getum við|
flutt úr þessu ömurlega húsi? |
Frelsi — frelsi! Ó, hvað það
er ranglátt — aumingja
gamli Sæti — auðvitað hefð-
um við aldrei yfirgefið hann
meðan hann lifði. Honum
þótti vænt um okkur — var
það ekki — þrátt fyrir allt
illt, sem þessi kvenmaður,
uppi á lofti reyndi að koma!
af stað. Eg er vi«s um að ef
við hefðum farið okkar leiði
og skilið hann eftir hjá henni, I
þá hefði hann skiliö okkur1
alveg útundan., Hræðileg
manneskja! Þrátt fyrir allt
var gamli góði Sæti að verða
níræður, — engin fjölskyldu
bönd hefðu staðizt fyrir
svona konu sem var sjálf á
staðnum. Þú veizt, Philip, nú
held ég að verði dásamlegt
tækifæri til að setja upp
Edith Thompson-leikritið. —
Morðið gefur okkur ágætar
auglýsingar fyrirfram. Bilden
stein eagði hann gæti fengið
— þú veizt að þessi herfilegi
Ijóðleikur um námumenn
dettur upp fyryiyr þá og þeg
ar — og .hlutverkið er dásam,
legt — dásamlegt. Eg veit að
þeir segja að ég geti ekki leik
ið nema í gamanleikjum
vegna nefsins — en það er
áhugalaust og fleygði henni i
ruslakörfuna.
— Og svo, hvíslaði Magda
Leonides, augu hennar stækk
uðu, andlitið fraus, og svo'
skelfirig .... ,
Skelfingin staðnæmdist á |
andliti hennar í um það bil t
stuttugu sekúndur, en síðan
slaknaði á dráttunum, ótta-1
slegið barn var í þann veginn
•að bresta í grát.
En síðan hvarf öll geðs-'
hræring úr svip hennar ,eins
og þvegin burt, og hún' sheri'
sér að mér og spurði í hvers- 1
dagslegum tón:
— Haldið þér ekki að svona1
ætti að leika Edith Thomp-
son?
— Eg sagðist halda að ein- !
mitt svona ætti að leika
Edith Thompson. Þessa stund |
ina gat ég tæpast rifjað upp
hver Edith Thompson væri,
en mér var í mun að kynni
mín við móður Sofíu hæfust
vel.
— Hún var reyndar býsna <
llk Brendu, var það ekki?;
sagði Magda. Það hefur mérj
aldrei dottið í hug áður. Það;
er athyglisvert. Ætti ég að^
segja lögreglunni frá því? .
Maðurinn bak við skrifborðj
ið hnyklaði brúnir ofurlítið.
— Þú þarft yfirléitt alls
ekki að hitta hann, Magda,
sagði hann. Eg get sagt hon-
um allt sem hann þarf að
vita. !
— Ekki hitta hann? Rödd
hennar hækkaði. .— En auð-
vitað verð ég að hitta hann.
Elskan, þú ert svo hræðilega
hugmyndasnauður. Þú skilur
ekki hvað smámunir skipta
miklu máli. Hann þarf að vita
nákvæmlega hvenær og
hvemig allt gerðist, alla smá
muni, sem maður sá og furð-
aði sig á þá . . . .
— Mamma, sagði Sofia,
sem kom inn um opnar dym
ar, — þú átt ekki að segja
lögreglunni neina vitleysu.
— Sofia, — elskan ....
— Eg veit, ástin, að þú ert
búin að leggja niður fyrir þér
hlutverkið og ert tilbúin að
leika alveg dásamlega. En
það er rangt hjá þér, alrangt.
— Vitleysa. Þú veizt ekki —
— Eg veit. En þú verður að
leika það allt öðru vísi. Hóg-
vær — segj^, sem fæst — vera
vel á verði — vernda fjöl-
skylduna. %
Bamaleg furða var upp-
máluð í andliti Mögdu
Leonides.
— Elskan, sagði hún, —
heldurðu virkilega ....
— Já, ég held það. Hættu
við það. Það er rétt.
Sofia bætti við, þegar ofur
lítið ánægjubros skaut upp
kolli á andliti móður henn-
ar.
— Eg lagaði handa þér
súkkulaði. Það er í setustof-
unni.
— Ó, það var gott. Eg er að
deyja úr hungri.
Hún staðnæmdist í dyrun
um. — Þér vitið ekki, sagði
hún, og virtist ávarpa annað
hvort mig eða bókaskápinn
að baki mér, — hvað það er
dásamlegt að eiga dóttur.
Og þar með hvarf hún af
sviðinu.
— Guð má vita, hvað hún
segir lögreglunni, sagði frök
en de Baviland.
— Það verður allt í lagi með
hana, sagði Sofia.
— Hún gæti sragt hvað sem
vera skal.
— Gerðu þér engar áhyggj
ur, sagði Sofia. Hún leikur
eins og leikstjórinn segir til.
Og ég er leikstjórinn.
Hún fór út á eftir móður
sinni, en snerist á hæli í dyr
unum og sagði:
— Hér er Tavemer lögreglu
foringi að spyrja um þig,
pabbi. Þér er sama þó Charles
sé kyrr, er ekki svo?
Mér sýndist ofurlítill undr
unarsvipur koma á andlit
Philip Leonides. Svo gat vel
verið. En áhugaleysisvani
hans kom mér vel. Hann
muldraði óákveðið: Vissulega,
vissulega, og lét það gott
heita.
Taverner lögregluforingi
kom inn, traustlegur í fasi
og með embættissvip, sem á
einhvern hátt var róandi.
Með framkomunni einni virt
ist hann segja: „Aðeins ofur
lítil óþægindi, og síðan erum
við farnir fyrir fullt og allt
og enginn verður því fegnari
en ég. Við kærum okkur ekki
um að hanga hér, svo mikið
er vist . . . . “
Eg veit ekki hvemig hann
fór að því að láta þetta í ljós
án þess að segja eitt einasta
orð, aðeins með því að draga
stól að borðinu, en það hafði
sín áhrif. Eg settist niður á-
lengdar og lét lítið yfir mér.
— Já, lögregluforingi ?
sagði Philip.
Fröken de Haviland sagði
upp úr þurru: — Þér viljið
ekki tala við mig, lögreglu-
foringi?
— Ekki núna, fröken de
Haviland. Ef ég má segja við
yður fáein orð seinna.
Laugardagur 4. febrúar:
8.00 Morgunútvarp,
8.30 Fréttir.
9.10 Veðuirfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur (Guðmundur Am-
laugsson).
16.00 Fréttir og veðurfregnir.
16.05 Danskennsla (Heiðar Ástvalds
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Guðirún
Svafarsdóttir og Kristrún Ey-
mundsdóttir).
18.00 Útvarpssaga bamanna: „Átta
böm og amma þeirra í skóg-
inum" eftir Önnu Cath.-West-
ly; X. (Stefán Sigurðsson kenn
ari).
18.25 Veðurfregntr.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
19.00 Tilkynningar.
19.B0 Fréttir.
20.00 Leikrit: „Sverð og bagall" eft-
ir Indriða Einarsson. — Leik-
stjóri: Hildur Kalman. Leik-
endur: Brynjólfur Jóhannes-
son, Róbert Arnfinnsson, Guð
rún Stephensen, ^rndís
Björnsdóttir, Baldvin Halldórs
son, Gísli Halldórsson, Karl
Sigurðsson, Gestur Pálsson,
Rúrik Haraldsson, Katrín
Thors, Helgi Skúlason, Indriði
Waage, Erlingur Gíslason,
Bessi Bjarnason, Lárus Páis-
son, Steindór Hjörleifsson og
Jón Sigurbjörnsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (6).
22.00 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
V
EIRIKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn '
£0
' 1K®*
ZflsJ 7?-vn
l-CiíA'í 1
Eiríkur sá skipið greinilega út
við sjóndeildarhringinn og menn
höfðu einnig tekið eftir því á
hinum tvelm skipunum. Þetta skip
hélt sömu stefnu og skip Eiriks.
Eiríkur starði og starði og sá nú
að þama var ekki bara eitt skip
heldur mörg, heill floti. Drengirnir
voru yfir sig spenntir. — Þetta eru
kannski sjóræningjar, sagði Ervin,
og var farinn að vonast eftir bar-
daga. Eirikur var alvariegur. —
Sex á móti þremur, hugsa'Si hann.
— Búizt tíl barda4i-a!