Tíminn - 18.02.1961, Qupperneq 14

14
TÍMINN, Iaugardagtim 18. febrúar 1961.
— Var han’n með gleraugun
þetta kvöld?
— Vissulega. Hann tók ekki
ofan gleraugun fyrr en hann
hafði gengið frá skjalinu held
ég. Er það ekki rétt?
— Alveg rétt, sagði Clem-
ency.
— Og ekkert ykkar — þið
eruð öll vi«s um það? — kom
nærri skrifborðinu áður en
hann undirritaði" erfða
skrána?
— Ó, bara að maður gæti
séð það allt fyrir sér aftur,
sagði Magda og glennti upp
augun.
— Enginn kom nærri borð
inu, sagði Sofia, og afi sat
kyrr þar allan tímann.
— Var skrifborðið á sama
stað og það er núna? Það var
ekki nærri dyrum eða glugga
eða neinum tjöldum?
— Það var þar sem það er
núna.
— Eg er að reyna að gera
mér grein fyrir hvernig skipti
geta hafa átt sér stað, sagði
Taverner. Skipti hljóta að
hafa orðið. Hr. Leenldes áleit
sjálfur, að hann væri að und
irrita skjalið, sem hann hafði
verið að lesa upphátt.
— Gætu ekki undirskrift-
irnar hafa verið afmáðar?
spurði Roger.
— Nei, hr. Leonides. Ekki
án þess að þess sæust merki.
En annað er mögulegt: að
þetta sé ekki sama skjalið
sem hr. Gaitskill sendi föður
yðar og hann undirritaði að
ykkur viðstöddum.
— Þvert á móti, sagði hr.
Gaitskill. Eg get svarið, að
þetta er sama skjalið. Það er
smágalli í pappirnum — i
hominu efst ti lvinstri — og
hann minnir ofurlítið á flug-
vél. Eg tók eftir þvi þá þegar.
Fólk leit undrandi hvert á
annað.
— Furðulegt atvik, eagðl
Gaitskill. Eg hef ekki vitað
dæmi um annað eins.
— Þetta er allt óhugs^ndi,
sagði Riger. Við vorum hér
öll. Það getur ekki hafa átt
sér stað.
Fröken de Haviland hóst-
aði þurrlega.
— Tilgangslaust að segja,
að eitthvað sem hefur gerzt
geti ekki hafa gerzt, sagði
hún. Hvemig standa málin
nú? Það þætti mér fróðlegt
að vita.
Gaitskill varð þegar hinn
varkári lögfræðingur.
— Það verður að kanna
málið mjög vandlega, sagði
hann. Þetta skjal nægir að
sjálfsögðu til að fella fyrri
erfðaskrár úr gildi. Mörg
vitni sáu hr. Leonides sjálf-
an undirrita í góðri trú það,
sem bersýnilega áleit að væri
þett>a skjal. Hrn. Mjög at-
hyglisvert. Lögfræðivandi fyr
ir sig.
Tavemer leit á úrið.
— Eg er hrædur um að ég
hafi tafið ykkiir frá hádegis
matnum, sagði’ hann.
— Viljið þér ekki vera kyrr
og borða með okkur, lögreglu
HUS
foringi, sagði Philip.
— Þakka yður fyrir, hr.
Leonides, en ég ætlaði að
hitta dr. Cray í Swinly Dean.
Philip sneri sér að lögfræð
ingnum: — Þér borðið með
okkur, Gaitskill?
— Eg þakka.
Allir stóðu á fætur. Eg
mjakaði mér í humáttina til
Sofiu.
— Fer ég eða er kyrr?
— Ferð, held ég, sagði Sofia.
Eg smaug á dyr í leit að
Tavemer. Josefine sveiflaði
sér fram og aftur á hurð sem
vissi aftur í húsið. Henni virt
ist verulega skemmt.
— Lögreglan er heimsk,
sagði hún.
Sofia kom út úr stofunni.
— Hvað varstu að gera,
Josefine? spurði hún.
— Hjálpa fó«tru.
— Eg held þú hafir legið á
hleri.
Josefine gretti sig framan
í hana og lagði.á flótta.
— Þetta barn er vandamál
út af fyrir sig, sagði Sofia.
XI. .
Þegar ég kom inn 1 skrif-
stofu föður míns í Scotland
Yard var Tavemer að ljúka
sögu sinni sem greinilega
hafð5 verið ein raunaþula.
— Og svona erum við stadd
ir, sagði hann— Eg hef spurt
þau öll i þaula út og suður
og ekkert haft upp úr krafs-
inu, — alls ekkert! Ekkert til
efni! Ekkert þeirra i krögg-
um. Og allt eem við höfum
gegn eiginkonunni og þessum
unga vlni hennar er að hann
mænir á hana,. þegar hún
skenkir honum kaffi
— Svona nú, Taverner,
sagði ég. Þá get ég gert bet-
ur en þetta.
— Geturðu það, Charles.
Jæja þá, hvað hefur þú að
Agatha Christie:
23
segja?
Eg settist niður, kveikti
mér í eígarettu og leysti frá
skjóðunni.
— Roger Leonides og kona
hans ráðgerðu flótta úr landi
á þriðjudaginn. Roger og fað
ir hans áttu hávaðasamt sam
tal daginn sem gamli maður
inn dó. Sá gamli hafði komizt
að því að eitthvað fór aflaga
og Roger játaði sekt slna.
Taverner varð dimmíauð-
ur í framan.
— Hvar i fjandans nafnl
hafðurðu upp á þessu? spurfii
hann. Var það þjónustufólk-
ið . . . . ?
— Það var sérstakur njósna
maður minn sem komst að
þessu, sagði ég.
— Hvað áttu við?
— Og ég verð að segja í stíl
við beztu leynilögreglusögur,
að hann eða hún eða kannski
ég ætti að segja það, hefur
sannarlega skotið lögreglunni
ref fyrir rass.
— Og ég verð líka að segja
að ég held að þessi fulltrúi
minn lumi á ýmiskonar vitn
eskju í viðbót.
Tavemer opnaði munninn
og lokaðl honum aftur. Hann
vildi spyrja svo margs i senn,
að honum veittist erfitt að
byrja.
— Roger! sagði hann. Svo
að það var þá Roger!
Það var ekki laust við að
mér væri trekt um mál, þeg
ar ég sagði þeim upp aha
sögu. Mér hafði geðjast að
Roger Leonides. Eg minntist
mannsinsr sjálfs og vistarveru
hans með ánægju og mér
þótti leitt að þurfa að setja
blóðhunda réttvísinnar á slóð
hans. Auðvitað var hugsan-
legt að Josefine hefði farið
með fleipur eitt, en ég trúði
ekki að «vo væri.
— Svo að krakkinn sagði
þér þetta, sagði Taverner. —
Hún vlrðist vita fullvel um
'allt sem er á seyði í húsinu.
— Krakkar gera það oft-
ast, sagði faðir minn þurrlega
Þessar upplýsingar breyttu
allri stöðunni, ef þær voru
áreiðanlegar. Ef Roger hafði
dregið að sér sjóði Samein-
aðra verzlana og gamli mað-
urinn komizt að því gat hafa
virzt nauðsynlegt að þagga
niður í þeim gamla og flýja
úr landi áður en málið kæm
ist upp. Kannski hafð; Roger
gerzt sekur um glæpsamlegt
athæfi.
Það var samþykkt að kanna
þegar fjárhagsástand Samein
aðra verzlana.
— Það verður mikill skell-
ur, ef það fellur, sagði faðir
mlnn. — Þetta er risafyrir-
tæki, milljónir í spilinu.
— Og ef það er raunveru
lega komið í ógöngur fáum
við það sem okkur vantar,
'sagði Taverner. Pabbi kallar
á Roger. Roger gefst upp og
játar. Brenda Leonides er í
kvikmyndahúsi. Roger þao-f
ekki að gera annað en fara
fram i baðherbergið, tæma
insúlinglas og setja ererín í
staðinn, og vandinn er leyst
ur. Eða konan hans hefwf
gert það. Hún fór yfir í hina
álmuna um daginn, — segist
hafa ætlað að sækja pípu
sem Roger skildi þar eftir.
En hún gæti hafa farð til að
ganga frá eitrinu áður en
Brenda kæmi heim. Hún
væri fullfær um það.
Eg kinkaði kolli. — Já, ég
ýminda mér að hún hafi gert
það. Hún er nógu köld fyrir
til þess. Og ég á bágt með að
hugsa mér Roger Leonides
sem eiturbyrlara — þetfca
bragð með insúlíniS er nán-
ast kvenlegt.
— Margir karlmenn nota
eitur, sagði faðir minn.
— Eg veit það, sagði Tavem
er með hita. — Hvort ég veit!
— Engu að síður mundi ég
segja að Roger væri ekki slík
ur maður.
— Segjum að þau hafi stað
ið að því bæði.
— Eins konar Lady Mac
beth, sagði faðir minn þegar
Taverner gekk út. Virðist
þér hún þannig, Charles?
Eg setti mér fyrlr hugskots
sjónir granna, þokkafulla
konuna þar sem hún stóð við
gluggjann á fábreyttu her-
berginu.
— Ekki beinlínis, sagði ég.
— Lady Macbeth var innst
inni ágjöm kona. Eg held
ekki að Clemency Leonides
sé ágjörn. Eg held hún hirði
ekki um eignir.
— En henni gæti verið annt
um mann sinn?
— Já, vissulega. Og hún
gæti áreiðanlega verið —
harðúðug.
Margs kondr harðýðgi . . .
það hafði Sofia sagt.
Eg leit upp og sá að gamli
maðurinn virti mig fyrir sér.
— Hvað ertu að hugsa, Char
les? '
Laugardagur 18. febrúar
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttlr.
0.10 VeCurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
Í2.50 Óskalög sjúklinga (Bryndis Sig
urjðnsdóttir).
14.30 Laugardagslö.gin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur (Guðrnundur Arn-
laugsson).
16.00 Fréttlr og veðurfregnir.
16.05 Bridgeþáttur (Stefán Guðjohn-
een).
16.30 Dansikennsla (Heiðar Ásvalds-
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Guðrún
Ásmundsdóttlr),
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Átta
börn og amma þeirra í skóg-
inum" eftir Önnu Chat.-West-
iy; XIV. (Stefán Sigurðsson
kennari).
18.25 VeðurfregniiT.
18.30 Tómstundaþáttur bama og
unglinga (Jón Páisson).
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónl'eikar: Lög úr söngleikn-
um „r.oseMareie" eftir Friml-
Stothart (Dorothy Kirsten,
Nelson Eddy og Howard
Chandler kórinn syngja; Leo
Amaud stjórnar kór og hljóm-
sveit).
20.25 Leikrit: „Fyrirvinnan" eftir
William Somerset Maugham í
þýðingu Hagnars E. Kvaran. —
Leikstjóri: Ævar R. Kvaran.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (18).
22.20 Góudans útvarpsins; þ. á. m.
leikur hljómsveit Guðmundar
Finnbjörnssonar. Söngkona:
02.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
22
Ormur muldraði að nú fengju
þeir bráðum örvahríð yfir sig og
sagði svo hátt: — Þetta eru forlög-
in. — Haltu nær sti'öndinni Ormur,
sagði Eiríkur og brosti, við skul-
um láta þá halda að við ætium
ekki að lenda hér. Þeir komu auga
á vík nokkra og þangað stýrði Orm-
\
ur; önnur enn minni vík var innúr
þessarci og ákvað Eiríkur að lenda
þar.
Þeir gengu nú á land upp. — Ó,
hvað var þetta? hrópaði Ormur
skyndilega. Eii’íkur gaf merki um
að stanza. Þeir lögðu við hlustir og
heyrðu þá undarlega hljóð líkast
rödd mans í nauðum.