Tíminn - 27.04.1961, Qupperneq 14

14
TÍMINN, fimmtudaginn 27. aprg 1961.-
lokaði glugganum og gekk
aftur að rúminu.
Þegar hann kom niður í
borðstofuna morguninn eftir
var Clive að Ijúka við að
drekka. Það var aðeins lagt
á borð fyrir tvo og yfirþjónn
inn, hr. Rogers sagði að frú
Charles snæddi morgunverð-
ínn alltaf í rúminu og Garv-
ln heima 1 „Krossgátunni"
— Þá er enginn til að
trufla okkur fyrsta kastið,
sagði Clive þegar þjónninn
var farinn fram. — Flýttu
þér að tína í þig, svo förum
við út og skoðum þennan
múr, sem gamli maðurinn á
að hafa klifrað yfir.
Mark leit gremjulega á
hann.
— Ertu enn að hugsa um
hvaða máli það skiptir,
hvernig hann komst inn í
garðinn.
— Eg get ekkl séð nelna
skynsamlega lausn á þvi
hvers vegna svona fjörgam-
all maður tekur allt i einu
upp á að klifra yfir háan múr
vegg, sagði Clive þverlega. —
Ætlar þú að koma með eða
hefurðu ekki áhuga á mál-
inu?
Mark varp öndinni mæðu-
lega og nokkrum mínútum
síðar fylgdist hann með Clive
niður í rhododdendron-skóg-
argöngin.
Þetta var fagur morgun,
hlýtt sólskinið fékk ljótu App
ollostyttuna til að vlrðast
næstum tignarlega. Þeir
ruddu sér braut gegnum
nokkrar raðir af barrtrjám
og þegar þeir komu auga á
múrinn, blistraði Mark af
undrun. Hann var byggður
úr traustum steinum og virt-
ist um það bil tveggja metra
hár. Mark fann að hann
hafði smitast af forvitni
Clives til að vita hvernig
í ósköpunum gamli maðurinn
hafði getað klifrað yfir. Hafði
hann raunverulega lagt svo
mikið erfiði á sig, með það
fyrir augum að frelsa eina
synduga sál.
— Hann hlýtur að hafa
notað stiga, sagði Clive hugs
andi og gekk alveg að múrn
um, sem gnæfði yfir hann.
— Og hann getur ekki hafa
séð ungfrú Brent héðan frá,
trén eru svo þétt að þau
skyggja alveg á útsýn inn í
„Skógargöngin", sem er eini
möguleikinn á að hann hafi
heyrt til hennar.
— Tja, hvað skal segja,
samsinnti Mark. — Það er að
visu mjög rólegt og kyrrt hér,
hann hlýtur að hafa heyrt
til hennar — og það kann að
vera að hún hafi talað óvenju
hátt. Hún fór hingað til að
vera ein og geta lesið eins
hátt og hún þurfti.
Clive kinkaði kolli hugs-
andi. — Gott og vel, við skul
um athuga málið. Þú ferð inn
í „Skógargöngin“ og ferð með
Ijóð eða sögu. Eg fer út fyrir.
Mark leit forviða á hann.
— Eg . . . . að fara með ljóð.
— Já, ekkert er hægara,
hrópaði Clive óþolinmóður.
Flýttu þér áður en hin koma
og fara að ígrunda hvað við
höfum fyrir stafni. Það er
alveg sama hvað, bara eitt-
hvað og æptu eins hátt og
þú getur . ... ef ég heyri ekki
til þín út á veginn skal ég
koma strax aftur.
Mark gekk aftur inn í
„Skógargöngin“. Honum gazt
ekki að þessari tilraun og
hann vonaði innilega að eng
inn annar en Clive myndi
heyra til hans, þegar hann
fór að ganga fram og aftur
fyrir framan Appollostyttuna
og þylja: — Bless, bless, litla
lamb, áttu nokkra ull . . . .
Hann mundi ekki meira og
byrjaði aftur, en það rifjað-
ist ekkert upp, svo að hann
breytti um og tók annað fyr-
ir .
ir: — Litla barn með Ijósa
lokka, pú skalt fá nú fína
sokka . ... og vonaði að Clive
kæmi fljótlega.
— Litla. barn með tíu tær,
ðráðum verðuruð falleg mœr
. . , . öskraði hann inn í runn
ana. Þegar hann þagnaði til
að ná andanum, heyrði hann
undrandi rödd að baki sér:
— Aldrei á ævi minni hef
ég heyrt annan eins hávaða.
Mark snerist snarlega á
hæli, eldrauður af feimni og
sá Con Garvin koma fram
úr runnanum hjá sundlaug-
inni. Hann hló dátt þegar
hann sá vandræðasvipinn á
Mark.
— Eruð þér búnir að vera
hér lengi? spurði Mark kulda
lega.
Garvin glottl. — Eg er bú-
inn að heyra allt um „Litla
barn með ljósa lokka . . . . “
Hvað í fjáranum á þetta að
þýða.
Áður en Mark gafst tóm
til að svara, birtist Clive.
— Mark, hvers vegna seg-
irðu ekkert, hrópaði hann
gremjulega, og þagnaði þegar
hann kom auga á Garvin. —
Þú ætlar þó ekki að segja
mér þú hafir ekki heyrt til
min, sagði Mark furðulostinn.
Garvi nhl óhjartanlega. —
Þá hljótið þér að vera heyrn
arlaus, Fenton! Hvað voruð
þér eiginlega að gera? Eruð
þér kannski leikari og voruð
að æfa nýtt hlutverk . . . . !
— Eg heyrði ekki nokkurn
skapaðan hlut, sagði Clive al
vörugefinn. — Svo að „Bróðir
Villi“ gæti ekki ahfa heyrt
til ungfrú Brent.
Hláturinn þurrkaðist af
andliti Garvins, og hann leit
hvasst á mennina tvo. —
Hvað eruð þið eiginlega að
fara? spurði hann.
Treglega útskýrði Clive til
gang þeirra Marks og Gar-
vin leit óttasleginn á þá.
— Og þér heyrð'uð ekki til
hans, Fenton?
Clive hrissti höfuðið.
— Það er merkilegt. Gar-
vin hrukkaði ennið. — Ef
hann hefði komið eftir heim
reiðinni hlytu einhver áð
hafa séð hann. Það var fullt
af fólki hér þá. En nú verð
ég að fara.........sé ykkur
seinna.
Hann snerist snöggt á hæli
og gekk á braut.
Mark horfði hugsandi á
eftir honum. Það var dálítið
sem hann þurfti að segja
Clive áður en hln kæmu. Að
Antonia hefði orðið þess vís-
ari að Roy Faverham var skot
inn með byssu úr safni Cons
Garvin.
— Við skulum bregða okkur
í bifreið, stakk hann upp á.
— Það er dálítið sem ég þarf
að segja þér áður en þau
koma og ég vil helzt vera viss
um að enginn heyri það.
10. kafli.
Klukkan var að verða eitt
þegar þeir komu aftur til
hússins. Það hafði tekið Mark
hálfa klukkustund og tvö öl-
glös að fá Clive til að fyrlr-
gefa sér að hafa ekki sagt
frá því sem Antoni hafði
sagt honum um byssuna.
Þegar þeir beygðu upp að
húsinu sáu þeir að tveir bíl-
ar voru þar fyrir. Mark þekkti
þar annan sem bíl Antoniu
og gleði og eftirvænting gerði
vart við sig hjá honum þegar
hann fylgdist með Clive inn
nokkrum mínútum síð'ar.
Setustofan virtist full af ó-
kunnugu fólki en hann kom
strax auga á Antoniu. Hún
stóð alein við gluggann og
horfði út um hann og virtist
hálf umkomulaus eins og hún
væri að hugleiða hvað i ó-
sköpunum hún væri að vilja
hingað. Hann gekk til henn-
ar og þegar hún sneri sér við
og sá hann, tók hann eftir
að það birti yfir svip henn-
ar. Hann hafði ekki tima til
að tala neitt að ráði við hana,
því að bjallan klingdi til
merkis um að málsverður
væri framreiddur. Frú Char-
les kynnti hann í snarheit-
um fyrir hinum .... Sonja
Hastings, eiginmanni henn-
ar, Tom Hastings og Noll
Chambers.
Þegar hann settist beint á
móti Sonju og eiginmanni
hennar, fró hann að hugsa
um hvað þau væru undar-
legt par, og hann hugleiddi
hvað hefði valdið að svo ó-
venjufögur kona og Sonja
hefði giftst jafn hversdags-
legum manni og Tom Hast-
ings. Hann var lágvaxinn,
miðaldra maður og all þrek-
inn. Það eina sem var geð-
feltl við hann var röddin,
sem var hljómmikil og hlý-
leg.
Noll Chambers sem sat
hægra megin við hana, hefði
hæft henni betur. Og eftir
framkomu unga leikarans að
dæma var hann ekkert mót-
fallinn að taka sæti eigin-
mannsins. Hann var allt sem
Hastings var ekki, hávaxinn,
glæsilegur og geðugur, en
hann var líka meðvitandi um
kosti sína.
Mark leit af og til á Sonju
og skildi vel, hvers vegna
Roy Faversham hafði litist
vel á hana. Andlit hennar var
óvenju frítt, húðin sérlega
fögur, og græn stór augun
hálflukt af svörtum augna-
hárum, sem honum fannst að
hlytu að vera svikin. Rautt
hár hennar bylgjaðist um
herðar niður. En það voru
duttlunga og fýludrættir um
hverfis vel lagaðan munninn
og rödd hennar var full fyrir
litningar í hvert sinn sem
hún talaði til manns sins.
Stórkostlega fögur kona, hugs
aði Mark, en ekki sérlega geð
þekk — og áreiðanlega ekki
hamingjusöm í hjónaband-
inu.
Fimmtudagur 27. aprll:
8.00 Morgunútvarp.
8,30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á frívaktinni", sjómannaþátt
ur (Kristín Anna -Þórarins
dóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar: Lög úr óperum.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar.
20.30 Kvöldvaka: a) Lestur fomrita:
Páls saga biskups; m. — sögu-
lok (Andrés Björnsson). b)
Lög eftir Sigurð Þórðarson.
c) Sigurbjöm Stefánsson frá
Gerðum fer með frumortar
stökur. d) Frásaga: Frá Róma
borg (Sigurveig Guðmunds-
dóttir). e) Kvæðaiög: Ormur
Ólafsson og Jóhannes Benja-
mínsson kveða.
21.45 fslenzkt mál (Dr. Jakob Bene-
diktsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ýmsum éttum (Æva-r R.
Kvaran leikari).
22.30 Norræn tónlist,
23.10 Dagskrárlok.
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
26 ítalska hússins
>24
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
75
— Orrustan var í fullurri gangi.
Konurnar börðust við hlið karl-
mannanna til varnar borginni.
Þær söfnuðu grjóti, til þess að
gröta óvinina með, en karlarnir
fylktu sér í vígin. Tveir manna
hvíta hrafnsins komu til Eiríks og
báðu um leyfi til þess að berjast
með. — Gott, sagði Eiríkur. —
Okkur veitir ekki af. Síðar, þegar
Eiríkur sá menn hvíta hrafnsins
berjast við hlið manna Glenndann-
ons, kom honum í hug, að ef til
vill yrði orrusta þessi til þess að
sætta Glennandon og hrafninn.
Menn Ragnars réðust nú á borgar-
hliðin með röftum, en með ótrú-
legri bogfimi sinni felldi Axi þá
hvern á fætur öðrum. Þá heyrðist
mikill hávaði hinum megin á borg-
inni, og Eiríkur flýtti sé þangað.
Þá rann þáð upp fyrir honum,
hvers vegna menn Ragnars höfðu
ekki lagt meira að sér við borgar-
hliðin.