Tíminn - 07.05.1961, Blaðsíða 8

8
T í MIN N, sunnudaginn 7. maí 196L

t í &
* TELPAMÍN
Hann dró fram stól og
settist við hlið dóttur sinnar
oghorfði á hana. Hann hóst-
aði þurrlega, tók um hönd
hennar og hóf mál sitt:
— Telpa mín, sagði hann
hátíðlegri röddu en hann
hafði ætlað sér, — telpa mín,
það er nokkurs konar hátíð-
isdagur hjá okkur í dag,
kannske fremur hjá mér því
foreldrar eru nú svona gerð-
ir, þeir eru snortnir af öllu
sem snertir börnin, og þegar
foreldrar verða snortnir vilja
þeir tala og ausa af brunni
vizku sinnar eða þeirrar
reynslu sem þeir telja sig
hafa öðlast, og það er ein-
mitt það sem ég ætla að gera
nú.
í>ú horfir á mig fallegu
augunum þínum, bláum og
djúpum, þú hefur falleg
augu. Ég fæ kökk í brjóstið
þegar ég lít í þessi augu því
ég veit að einhver annar á
eftir að spegla sig í þeim og
dásama þau. En mér geðjast
ekki að þeirri tilhugsun,
þótt slíkar tilfinningar séu
heimskulegar og eigingjarn-
ar. Þú verður ástfangin og
elskuð margfaldlega. Ég á
eftir að sjá unga menn koma
að sækja þig, heilsa þér með
léttum kossi og leiða þig
burt.
Fyrst í stað mun ég ef til
vill smita mömmu þína með
óróleika mínum, líta á klukk
una mörgum sinnum og
spyrja sjálfan mig hvort þú
farir nú ekki að koma heim,
og spyr j a mömmu þína hvort
henni finnist hann álitlegur
ungur maður?
Já, barn, svona verður það
til að byrja með.
Og þegar þú kemur heim
mun ég spyrja þig hvort þú
hafir skemmt þér vel, en í
rauninni þarf ég ekki að
spyrja neins því ég sé það
allt 1 augum þinum. Það hef-
ur ekki gerzt, þetta sem ég
óttaðist, það get ég séð. Þú
ert glaðlég og þú ert reíðu-
búin að segja frá, en ég segi:
— Á morgun, telpa mín, ég
er þreyttur í kvöld.
Foreldrum finnst alltaf
að bömln þeirra séu fallegri
en önnur börn. Og þú ert það
í raun og veru, þú ert falleg,
þú líkist mömmu þinni.
Þú verður sjálfsagt eftir-
sótt. af karlmönnum. Þeir
snúa sig úr hálsliðnum á
götunni þegar þú gengur
fram hjá. Þeir hringja til
þín og bjóða þér út. En þú
átt að vera varkár. Þeiri láta
sér ekki nægja, allir, að
njóta félagsskapar í leikhús-
inu eða á dansgólfinu.
Ég veit þetta, barn, þvi
sjálfur er ég karlmaður og
mér geðjast ,að fallegum
stúlkum. Flestum karlmönn-
um geðjast að annarra
manna dætrum en þeim er
ekki um að öðrum geðjist á
sama hátt að dætrum þeirra
sjálfra.
Okkur er ekki um það því
við þekkjum sjálfa okkur í

Smásaga eftir Hugo Tomra
Gættu sjálfrar þín og
varðveittu hjarta þitt.
Allar mannvérur eiga ein-
hvern söng sem hljómar
innra með þeim. Þessi söng-
ur er yfirleitt lágvær, það er
hann þegar við erum í meðal
lagi ánægð, en hann getur
lika hafið sig upp líkt og þeg
ar útvarpið er stillt á fullan
straum, og þá erum við ást-
fangin. Söngurinn getur líka
hljóðnað, og við hlustum eft-
ir honum árangurslaust —
þá höfum við misst eitthvað
sem okkur var sérstaklega
kært.
Þú átt líka eftir að hlusta
árangurslaust. Og þér finnst
að myrkur umlyki þig og
hvergi sé Ijósglætu að sjá.
Ef til vill kemstu að þeirri
,niðurstöðu að lífið sé ekki
þess vert aö því sé lifað. En
það er ekki rétt Enn hefur
engin nótt verið slík að hún
hafi ekki hopað fyrir degin-
um á nýjum morgni. Söng-
urinn þinn þagnar aldrei til
fulls. Hann kemur aftur.
En þetta höfum við öli
mátt reyna og sum mörgum
sinnum. Flest okkar fundu
leið út úr ógöngunum og
vermdu sig við nýjan eld og
gátu þá ekki trúað að myrkr-
ið hefði verið eins svart og
það virtist.
Og þannig veröur . þetta
einnig hjá þér, og það kvel-
ur mig að geta ekkert hjálp-
að þér, en það get ég ekki í
slíkum tilfellum. Þú verður
að hjálpa þér sjálf. Ég get að
vísu sagt þér eitt og ánnað
en það verða bara innantóm
orð. Það mundi ekki hjálpa
þótt ég opnaði sjálfan mig
eins og maður opnar niður-
suðudós og hellti innihaldinu
út fyrir framan þig.
Það væri gagnslaust þótt
ég færi að segja þér frá því
sem eitt sinn olli mér sár-
ustu angist, því sem ég helzt
vildi gleyma. — Vonbrigðun-
um, heigulshættinum, ang-
istinni, öllu þessu. Þú mund-
ir ekki skilja það því mínar
sorgir mundu alltaf verða
smásorgir í þínum augum
þegar þínar sorgir eru komn-
ar til sögunnar
Þig mundi aðeins gruna.
Ef þú vissir um alla þá
daga og nætur þegar hugs-
anir mínar snerust um þessi
tvö orð: — hvers vegna? Og
hve ég þráði að geta opnað
öryggisventlana og grátið
eins og konur gera. Þú ættir
að vita um þann ótta og von
sem bærðist innra með mér
þegar síminn hringdi eða
lokið á póstkassanum glamr-
aði og ennþá meiri einmana-
leik þegar maður bjóst ekki
við neinu.
En ég kemst að raun um
hvað ég er sjálfur hjálpar-
vana þegar ég reyni að hug-
hreysta þig með þessu tali.
Ég er hræddur um að orð
mín komist aldrei inri fyrir
þessa hörðu skel sem þú
geymir spurn þína undir.
Einhvem tíma verður
bjart í vitund þinni og þessi
birta leitar fram í augun, og
söngurinn brýzt út á varir
þínar. Þá veit ég að sorgin
er að baki og þessi nýfengna
reynsla á eftir að hjálpa þér
að yfirstíga enn aðra örðug-
leika.
Þú ...
Hann þagnaði. Dyrnar
opnuðust og raddir gestanna
heyrðust innan frá stofunni.
Dyrnar luktust aftur og
raddirnar óskýrðust:
— Situr þú hér hjá þeirri
litlu, sagði glaðleg og hljóm-
mikil kvenrödd. — Gestirnir
eru farnir að spyrja um þig.
Kona hans strauk honum
um kinnina með handarbak-
inu: Hann leit upp. Þær voru
líkar, hún og dóttirin.
Hún beygði sig yfir barnið
og lagaði sængina ofan á því
þótt hún hefð'i verið slétt
og hrukkulaus fyrir.
— Þú mátt ekki sitja hér,
bætti hún við, þegar húsið
er fullt af gestum og skírn-
arveizla. Komdu nú, þrá-
kálfur!
Þau sneru sér við og
horfðu á þá nýskírðu áður
en þau fóru inn til gestanna.
Hann tók konuna í arma
sína, kyssti hana og spurði:
— Heyrir bú nokkurn söng
innan í þér?
— Ummmmm, sagði hún.
Kveðja til Þorsteins Kjarvals
83. ára, 4. marz 1961.
Forlög ráð'a firrð og grennd.
finnst það lítill vandi,
Hamarsdal var sending send,
sunnanúr Meðallandi.
Drengur sá í baki beinn,
búinn kostum sönnum;
Reyndist knár og karskur sveinn,
kominn af galdra mönnum.
Bæði þrek, og þoranraun,
þoldi á Urðarhjöllum
Enda hlaut ’ann heiðurslaun
af Hamarsfjarðar tröllum.
Kleif ’ann fram á fremstu nöf,
fáum mælti orðum.
Leit hann yfir lönd og höf
líkt og drottinn forðum.
Hér er vígð og heilög jörð,
helgur Papa-staður,
yfir helgan Hamarsfjörð,
horfði ungur maður.
Sá hann speglast sögu lands
sögu og framtíð líka,
Fegurð út til lofts og lands,
litið hafði ei slíka.
Orkan gaf þér enga ró,
æstur klettaglanni \
sundur gekkstu sokka og skó,
svo þú varðst að manni.
Skóli þinn var strit og steinn,
strangur heimadraginn,
og að ferðast frjáls og einn
fjöll, og dal, og sæinn.
Þumaði við reiða og rá,
ríkur gáfnasjóður,
smalaþúfan þín var há,
þaðan komstu fróður.
Öllu meir en áttræður
enn á lumir sprettum,
Hamravættur hamrammur
úr Hamarsfjarðarklettum.
Rýkur upp um reginfjöll,
rambar á brunaklettum.
Saga hans er ekki öll,
eftir slíkum fréttum.
Þorstein Kjarval kveð ég hér,
kveð svo fjöllin heyri
Fjallakóngur íslands er
öllum köllum meiri.
Ríkarður Jónsson.
Gústaf E Pálsson
ráðimn borgar-
verkfræðingur
Boli Thoroddsen, bæjarverk-
fræðingur, lætur af störfum 1.
júlí n.k., en Bolli hefur gegnt
störfum bæjarverkfræðings síðan
fyrradag að ráða Gústaf E. Páls-
son, verkfræðing sem borgarverk
fræðing frá 1. júlí. Borgarverk-
fræðingur mun verða tæknileg-
ur ráðunautur borgarstjóra og
samræma hið tæknilega starf fyr-
irtækja bæjarins. Starf borgar-
verkfræðings hefur ekki verið
auglýst laust til umsóknar og mun
ekki verða.
Gústaf E. Pálsson lauk verk-
fræðinámi í Þvzkalandi 1934. Að
námi loknu hanri hjá Vega-
gerð ríkisins til 1941, er hann
varg frgnikw^ dastjóri Almenna
byggingarfélagsins. Eftir Gústaf
liggja allmargar greinar um vega-
og gatnagerð. ■