Tíminn - 07.05.1961, Blaðsíða 14

TÍMINN, sunnudaginn 7. maí 1961,
W
Clive. Hann dró andann ótt
og títt og svo lét hann fall-
ost í stól og faldi andlitið í
höndum sér.
Sonja gekk til hans og greip
í öxl hans. Hún var náhvít
í framan:
— Tom! Hvað er að þér?
Af hverju segirðu ekkert?
Viltu að þau haldi að þú haf
ir myrt hana?
Hastings leit á konu sína.
— Mér liður illa tautaði
hann. — Eg er búinn að
hlaupa .... og ég er ekki
sterkur fyrir hjartanu. Hann
gaut augunum til legubekks-
ins en leit fljótt þaðan aftur.
— Eg var í garðinum ....
ég held að ég hafi fengið tauga
áfall þegar ég sá hann slá
hana niður .... en ég hélt ei
að hann hefði drepið hana.
— HVER? sögðu þau öll í
kór.
Hastings leit dapurlega á
þau.
— Eg veit það ekki. Eg
náði honum ekki .... hann
hljóp burtu þegar hann sá
mig .... ég elti hann, en ég
er ekki nógu fljótur að hlaupa.
Eg missti sjónar á honum og
hann hvarf inn á milli
trjánna.
— Hvað voruð þér að gera í
garðinum, spurði Clive hvasst.
Hastings virtist furða sig á
spurnnigunni: — Eg var á leið
hingað, hvað annað?
— Á þessum tíma nætur?
Hvar höfðuð þér verið?
Mark bjóst enn við að Hast-
ings reiddist, en hann svaraði
rólega:
— Úti að fá mér göngutúr.
Eg geri það oft áður en ég fer
að sofa .... og það var ekki
áliðið .... klukkan var bara
rúmlega eitt.
Það var barið laust að dyr-
um og allir litu þangað. Yfir-
þjónninn, Rogers, stóð fölur
og skjálfandi á slopp fyrir
framan.
— Er eitthvað að, sir, spurði
hann og leit á Garvin og ó-
sjálfrátt hvörluðu augu hans
að legubekknum.
— Það er frú Charles, sagði
Garvin. — Það er bezt að þér
hringið í Parkers lækni, Rog-
ers.
Yfirþjónninn gleymdi íeimni
sinni og læddist að legubekkn
um. Hann stirnaði upp þegar
honum varð Ijóst hversu kom-
ið var.
— Hún er dáin, stundi hann
og tvö tár runnu niður kinn-
ar hans.
— Hún varð fyrir slysi,
sagði Garvin og lagði höndina
hughreystandi um axlit gamla
þjónsins. — Hringið í Parkers,
þó að ég búist ekki við að hann
geti gert nokkuð fyrir hana
framar.
— Jú, hann gæti sagt okk-
ur, hvrnig hún var myrt, hróp
aði Clive. — Og það er bezt að
þér hringið líka til lögreglunn
ar, bætti hann við um leið og
Rogers gekk í áttina til dyr-
anna. — Því fyrr sem þeir fá
lýsingu af þessum náunga því
betra.
— Hvaða náunga? spurði
Garvin, en skildi svo. — Ó,
þessi, sem Hastings sá.
— Já, svaraði Clive hæðnis
lga, — maðurinn, sem Hast-
ings veitti eftirför.
Það var greinilegt að hann
trúði ekki sögunni, en Hast-
ingS' sagði ekkert. Hann sat
eins og myndastytta og horfði
tómum augum fram fyrir sig.
Mark leit á Antoniu, sem
stóð hreyfingarlaus, föl og
þegjandaleg. Hún var i rauð-
um morgunslopp og hárið féll
laust um axlir henni. Það
minnti hann á Loru. Hann
hugleiddi hvað hún yrði lengi
á leiðinni heim. Hann reyndi
að reikna það út í huganum,
þegar Clive sagði stuttur í
spuna:
— Áður en lögreglan kem-
ur, er eitt, sem við verðum að
vera sammála um. Við segjum
ekkert, — ef það verður ekki
nauðsynlegt — um hina raun
verulegu ástæðu þess að við
erum hér um helgina. Ekkert
okkar kærir sig um að farið
verði að gramsa í Faversham
málinu aftur .... Ef frú Charl
les var myrt.....kemur það
vitanlega strax í ljós, en ég tel
óþarft að gizka. á það að fyrra
bragði.
Hin muldruðu eitthvað til
samþykkis og enginn mælti
orð frá vörum fyrr en lækn-
irinn var kominn. Hann var
ungur maður, dálítið yfirlætis
legur. Hann kvaðst heita
White og að hann væri stað-
gengill Parkers er væri í leyfi.
Eftir að hafa skoðað líkið lét
hann orð falla í þá átt, að það
væri harla kynlegt með öll
þessi sviplegu dauðsföll í ít-
alska húsinu. Svo spurði hann
hvort kallað hefði verið á lög-
regluna.
Sem svar við spurningu hans
var í sömu andrá hringt dyra
bjöllunni og lögreglustjóri
þorpsins, rauðbirkinn mið-
aldra maður, að nafni Felloves
birtist.
Ungi læknirinn varð skyndi
lega mjög virðulegur og hann
skýrði frá því að eftir því sem
hann best sæi hefði frú Charl
es verið drepin fyrir 1 mesta
lagi klukkutíma slðan. Hún
hefði verið slegin með ein-
hverju mjög þungu vopni í höf
uðið. Það var grafarþögn með
an hann talaði og ósjálfrátt
litu allir í áttina til Hastings,
sem hafði risið á fætur, þegar
lögreglustjórinn kom inn. En
skyndilega gat hann ekki haft
stjórn á sér lengur.
— Nú er ég búinn að fá nóg
af þessu, öskraði hann. — Það
er eins gott að ég segi yður
það strax, lögreglustjóri, að
allir hér halda að það hafi
verið EG, sem drap hana ....
aðeins af því að ég kom fyrst-
ur að henni. Eg var úti í garð-
inum um þetta leyti. En ef ég
hefði nú drepið hana .... ætli
ég hefði þá verið slíkt fífl, að
vekja upp húsið til að láta fólk
ið vita. Hefði ég þá ekki læðzt
inn til mín og látið aðra um
að finna hana? Það er það,
sem morðingi gerir, ekki satt,
lögreglustjóri?
Þegar lögreglustjórinn, sem
sýnilega var dálítið ringlaður
af ofsa Hastings, svaraði engu
hélt hánn áfram:
— Standið ekki þarna eins
og þvara, maður! Af hverju
byrjið þið ekki að leita að
manninum, sem myrti hana?
Eg horfði á hann gera það og
hljóp á eftir honum, en það
virðist enginn leggja trúnað á
orð mín.
— Hvernig leit hann út? Lög
reglustjórinn dró fram minn-
isbók og blýant.
— Leit út? Andskotans della,
öskraði Hastings.
— Hvaða tíma hafði ég til
að athuga hvernig augun í
honum voru lit ... .hann var
eins og elding....
— Var hann hár eða lág-
vaxinn?
Hastings yppti öxlum.
— Frekar hár .. þrekinn ..
mér sýndist hann vera í regn
kápu ....
Lögreglustjórinn sneri sér
að Garvin. — Hvar er sími?
spurði hann stuttaralega.
Felloves sneri sér við í dyr-
unum og sagði:
— Það er bezt þér komið
með, Hastings, kannske get-
ið þér hjálpað okkur.
Leikarinn hnykkti til höfð-
inu og fyldist með þeim, Garv
in'gekk aftur að legubekknum
og talaði í hálfum hljóðum
við lækninn. Svo lyftu þeir
gætilega dánu konunni og
báru hana út. Þegar dyrnar
lokuðust á eftir þeim, sneri
Clive sér að Mark og stakk
upp á að þeir færu upp og
klæddu sig.
Drengur
vanur nútíma sveitavinnu,
óskar eftir sumarvinnu á
góðu sveitaheimili. Tilboð
merkt „Nærri 15 ára“ send
ist blaðinu fyrir 20. maí.
10 ára drengur
óskar eftir að komast á
gott sveitaheimili í sumar.
Góð meðgjöf. Upplýsingar
í sima 23283.
Sunnudagur 7. maf.
8.30 Fjörleg músík að morgni dags.
9.00 Fréttir. — 9.10 Vikan fram-
undan.
9.25 Morguntónleikar.
11.00 Almennur bænadagur: Guðs-
þjónusta i kirkju Óháða safn-
arins (Prestur: Séra Björn
Magnússon prófessor.)
14.00 Miðdegistónleikar.
15.30 Kaffitíminn:
a) Óskar Cortes og félagar
hans leika
Hilde Guden syngur lög úr
óperettum.
16.30 Veðurfregnir. — Endurtekið
efni:
a) Erindi Björns Th. Björns-
sonar listfræðings „Eitt fyr-
toy i Printzens garde' (Áður
útvarpað 3. aprfl s.l.)
b) Einsöngur Jóns Sigur-
björnssonar (Frá 29. marz).
17.30 Barnatimi (Aanna Snorrad.)
ettsvítunni „Pineapple Poll"
eftir Sullivan.
19.30 Fréttir og íþróttaspjall.
20.00 Erindi: Þjóðtrú og helgisiðir
í sólardölum Portúgals (Guðni
Þórðarson framkvstj.)
20.25 Frönsk tónskáld.
20.50 Spurt og spjallað í Kaliforníu.
— Þátttakendur: Halla Linker,
Jóhannes Nevton, Gunnar
Matthíasson og Kenneth Chap
man. Stjórnandi: Sigurður
Magnússon.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.05 Danslög. — 23.30 Dagskrár-
lok.
Mánudagur 8. maí.
8.00 Morgunútvarp (Bæn: Séra
Garðar Svavarsson. — 8.05
Morgunleikfimi: Valdimar Örn
ólfsson leikfimikennari og
Magnús Pétursson píanóleik-
ari. 8.15 Tónleikar — 8.30
Fréttir. — 8.35 Tónleikar. —
10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp. (Tónleikar. —
12.25 fréttir. — 12.35 Tilkynn-
ingar. — 12.55 Tónleikar).
13.15 Búnaðarþáttur: Um innflutn-
ing búfjár (Páli A. Pálsson
yfirdýralæknir.)
13.40 „Við vinnuna': Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp (Fréttir. —
15.05 Tónleikar. — 16.00 Frétt-
ir og tilk. — 16.05 Tónleikar.
16.30 Veöurfr.)
18.30 Tónleikar: Lög úr kvikmynd-
um.
18.0 Tilkynningar. — 19.20 Veðurfr
20.00 Um daginn og veginn (Séra
Bjarni Sigurðsson á Mosfeili).
20.20 Einsöngur: Snæbjörg Snæ-
' bjamardóttlr syngur; Fritz
Weisshappel leikur undir á
píanó.
20.40 Úr heimi myndlistarinnar
(Hjörleifur Sigurðsson list-
málari).
21.00 Tónleikar.
21.30 Útvarpssagan: „Vítahringur"
eftir Sigurd Hoel; I. (Arnheið-
ur Sigurðardóttir þýðir og les)
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Hljómplötusafnið (Gunnar
Guðmundsson).
-M
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
34
Italska h.ússins
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
83
— Þessir menn hafa virt loforð
mitt að vettugi, þaut gegnum huga
Eiríks, meðan hann hlýddi á hinar
mismunandi skýringar þeirra. —
Þeir byrjuðu, sagði einn. — Hafðu
svo sem hundrað menn eftir hér,
sagði Eiríkur við Althan, — hinir
koma með mér. En þegar þeir
komu til strandarinnar, var orr-
ustunni lokið. — Við komum of
seint, sagði Eiríkur. — Kallaðu
menn þína saman. Eiríkur og
Glenndannon gengu um orrustu-
völlinn og leituðu meðal fallinna
og særðra. — Það sést ekki tangur
né tetur af Ragnari, muldraði Alt-
han. — Sjóræningjarnir hljóta að
hafa barizt eins og bestíur, bætti
Eiríkur við.