Tíminn - 28.05.1961, Blaðsíða 14

*
TÍMINN, snnnudaginn 28. maí 1961.
svo torferyggfnn . . . það er
ekki Lora, sem er á mynd-
lnnl, Mark . . . ÞAÐ ER ÉG!
— ÞÚ? Hann skellti sér
nlðnr við hlið hennar. —
— ANTONIA! Hvað ertu
eiginlega að fara?
Hún hallaðl sér aftur á bak
og handlék trefilinn.
— Sarah Bemhardt átti
hann, útskýrði hún lágróma.
— Hann er heillagripurinn
minn .... ég er altaf með
hann .... þegar ég les nýtt
hlutverk hef ég hann oftast
á hendinni eða rétt hjá mér
.... þegar ég er á sviði hef
ég hann alltaf innan á
mér .... Þér finnst það
kannski kjánalegt, sagði hún
þrjózkulega .... — en ég
trúi þvi að hinir látnu hjálpi
þeim sem lifa. Það eru mörg
ár síðan ég eignaðist hann
.... og ég skal ekki trúa því
að Lora eigi svona nákvæm-
lega eins trefil .... þetta er
minn trefill, og þes vegna
er konan á myndinni ....
EG ....
Hann horfði á hana og
botnaði hvorki upp né niður
í neinu.
— En þú tókst aldrei þátt í
neinu auglýsingaatriði?
Hún hristl höfuðið.
— Neí, svaraði hún þung-
lega. — Þetta hlýtur að vera
mynd af mér og Bróður Villa.
Tom hlýtur að hafa tekið það
helgtna áður þegar gamli
maðurinn kom að mér óvör-
um. Eftir að Tom sá Sonju
skjóta Roy hefur hann mun-
að eftir myndinni og notað
hana til að bjarga henni ....
Loru meina ég.
Mark sat hreyfingarlaus.
Hann tók blaðið og horfði
gaumgæfilega á verurnar
tvær, sem stóðu gegnt hvor
annarrl fyrir framan Appollo
styttuna. Svo hvarflaði hann
augunum niður í grasið ....
og honum var sannleikurinn
allur ljós ....
— Nei, sagði hann lágt. —
Ekki til að bjarga Sonju eða
Loru .... hann notaði mynd
ina til að bjarga sjálfum sér.
Hann heyrði hana taka and-
köf, en hann leit ekki á hana,
augu hans voru eins og límd
við styttuna meðan hann
sagði:
— Það var Hastings, sem
setti hana aftur á stöðulinn
rétt áður en Faversham var
skotinn .... AF ÞVÍ HANN
VISSI AÐ FAVERSHAM
MYNDI VERÐA SKOTINN
.... vegna þess að hann ætl-
aði sjálfur að drepa hann!
Og hann notaði myndina
sem fjarvistarsönnun fyrir
sjálfan sig.
Hann stóð upp, og nú var
það Antonia sem horfði skiln
ingsvana á hann.
— Skilurðu það ekkí, hróp-
aði hann æstur. — Hann
VARÐ að setja styttuna aft-
ur á stöpulinn '....
I^ann steinþagði. Inn á milli
rupnanna hafði hann komið
a^iga á veru, sem hreyfðist
.... sem hlustaði á það sem
þau sögðu. Og honum rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds er honum varð ljóst
hver veran var .... Hann
lækkaði röddina og hvíslaði
flýtislega:
—Hann er hér! Hann stend
ur bak við trén og hlustar ..
kúlan þaut fáa þumlunga yf-
ir höfði hans. Án þess að bíða,
hélt Hastings áfram flótta
sinum, og Mark staulaðist á
fætur og hélt áfram á eftir
honum.
En áður en bergmál skots-
ins var dvínað, bergmálaði
allur garðurinn af lögreglu-
flautum .... Allt í einu sá
hann Hastings aftur, hann
var aðeins nokkra metra und
an honum. í sama biU kom
lögregluforinginn í ljós.
— Það er gagnslaust, Hast-
ings, heyrði hann Drake
hrópa.
— Þér sleppið ekki .... þér
eruð u.mkringdur ....
Mark sá Hastings skima í
kringum “feig eins og ljón í
búri og fleiri og fleiri lög-
regluþjónar nálguðust hann
hægum, ákveðnum skrefum.
höfðu beðið allan daginn. Það
voru nær tólf klukkustundir
síðan lík Hastings var flutt
á burtu, og eftir að hafa ráð-
izt að lögregluforingjanum
með spurningum í hvert sinm
sem þau hittu hann, féllst
hann loks á að gefa þeim
skýringu.
Hann hafði komið til þeirra
inn í setustofuna eftir mið-
degisverðinn og sagt að .þau
fengju að fara eftir líkskoð-
unina næsta dag. Svo hafði
hann stillt sér upp við arin-
Ijilluna og byrjaði frásögn
sína.
— Já, hann byrjaði að
skipuleggja morð, endurtók
hann hægt, — löngu áður en
Roy Faversham hafði þekkt
konu hans aftur sem Vaniu
Reith. Hann hafði vopnað sig
gegn þeim möguleika með
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
ítalska kússins
49
m
.. Flýttu þér l\eim að húsinu
.... og náði í Drake ....
horfðu ekki í kringum þig
bætti hann hvasst við, en [
það var of seint. Hún hafði
risið á fætur og horfði inn á
milli runnanna.
Og allt í einu var þögnin í
garðinum rofin...... Hast-
ings skildi að þau höfðu séð
! hann og hann gerði enga til-
I raun til að komast óséður á
| braut. Það brakaði og brast í
j runnum meðan hann flúði
'inn milli trjánna.
[ Mark stóð augnablik á báð-
um áttum, svo hljóp hann á
eftir honum og hrópaði að
hann skyldi nema st&ðar.
Ekki vegna þess að hann
héldi að orðum hans yrði
hlýtt, en af því að það myndi
gera vörðunum viðvart.
En Hastings nam staðar, og
ejdsnöggt snerist hann á
hæJi • • • • það glampaði á
skammbyssu þegar hann lyfti
höndinni og miðaði. Mark
i kastaði sér eldsnöggt niöur og
— Öllu er lokið, hrópaði
Drake. — Methews garðyrkju
maður hefur játað að hafa
komið fram í gervi Bróður
Villa ....
Það hljómaði annað skot,
og áður en nokkrum skildist
hvað gerzt hafði .steyptisí
leikarinn um koll ....
20. kafli.
— „Þegar karlmaður girnist
konunu, glatar hann sálarró
sinni.“
Þessi orð Thomas Kempis
hæfðu Hastings fullkomlega.
Það var óslökkvandi girnd
hans á Vaniu Reith, sem eyði
lagði hann. Frá því augna-
bliki, sem hann ákvað að
kvænast henni, byrjaði hann
að skipuleggja morð . . .
Draki lögregluforingi þagn
aði og horfði á hina eftir-
væntingarfullu hlustendur.
En enginn greip fram í eða
hreyfði sig. Nú var stundin
komin — stundin, sem þau
því að skipuleggja hvert smá
atriði fyrirfram, og útvegað
sjálfum sér pottþétta fjar-
vistarsönnun — fjarvistar-
sönnun, sem áreiðanlega
hefði aldrei verið dregin í efa,
ef Lora Marsh hefði tekið þátt
í þessu atriði eins og fyrir-
hugað hafði verið. Eg er sann
færður um að það var Hast-
ings, sem stakk upp á þesari
hugmynd, en hann hefur gert
það svo laglega að ég efast
um að nokkurt ykkar mupi
það nú.
— Það sem fyrst beindi mér
á rétta braut var sú stað-
reynd, að styttan hafði verið
sett aftur á stöpul sinn, rétt
áður en Faversham var skot-
inn. Allir gerðu ráð fyrir því,
að hann hefði gert það sjálf-
ur. En ég hugleiddi hvers
vegna? Þegar ég tók hana nið
ur í gær, var það með naum-
indum að mér tókst að gera
það einn. Faversham hafði að
stoðað Mathews við að taka
hana niður? Og hvers vegna
í ósköpunum hafði hann þá
farið að setja hana upp sjálf-
ur aftur? Og einn? En ef
hann hafði nú EKKI gert það
.... hver annar gat þá kom-

UTVARPID
Sunudagur 28. maí:
8.30 Fjörleg músik að morgni
dags.
9.00 Fréttir.
9.25 Morguntónlejkar.
11.00 Messa í barnaskóla Kópavogs
(Prestur: Séra Gunnar Árna-
son. Organleikari: Guðmund-
ur Matthíasson).
12.15 Hád-egisútvarp.
14.00 Miðdegistónleikar.
15.30 Sunnudagslögin.
17.30 Barnatími (Helga og Hulda
Valtýsdætur): a) Framhalds-
leikritið „Leynigarðurinn" eft-
ir Frances Burnett; V. kafli.
Leikstjóri: Hildur Kalman. b)
Halla Bachmann segir frá
afrískum börnum. c) Höfund-
ur „Kardimommubæjarins",
Thoirbjörn Egner, staddur í
Þjóðleikhúsinu.
18.30 Miðaftanstónleikar.
19.ý0 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir og íþróttaspjaB.
20.00 Erindi: Samband norskra og
íslenzkra bókmennta ( Vil-
hjálmur Þ. Gíslason útvarps-
stjóri).
20.25 Gestur í útvarpssal: Pólski pí-
anósnillingurinn Tadeusz
Zmudzinski leikur.
21.00 Gettu betur!, spurninga- og
skemtiþáttur undir stjórn
Svavars Gests.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.05 Danslög.
23.30 Dagskrárlok
Mánudagur 29. maí:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinuna'": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
16.ý0 Veðurfregnir.
18.30 Tónlikar: Lög úr kvikmynd-
um.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 F.réttir.
20.00 Um daginn og veginn (Páll
Kolka læknir).
20.20 Einsöngur: Gunnar Kristins-
son syngur Fritz Weisshappel
leikur undir á píanó.
20.40 Úr heimi myndlista,rinnar
(Hjörleifur Sigurðsson list-
málari).
21.00 Gítartónleikar: Andrés Ségo-
via leikur.
21.30 Útvarpssagan: „Vítahringur"
eftir Sigudr Hoel; VI. (Arn-
heiður Sigurðardóttir).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Um fiskinn (Stefán Jónsson
fréttamaður). ■
22.30 Kammertónleikar.
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKÚR
VÍÐFÖRLl
Hvíti
hrafninD
98
Eiríkur sneri aftur til herbergis
síns, en sylgjan var horfin fyrir
fullt og allt. En þegar hann hitti
gestgjafa sinn morguninn eftir,
var framkoma hans alveg óbreytt.
— Jæja, konungur, sagði hann, —
ég hef nú ráðgazt við ráðgjafa
mína, og við höfum ákveðið að
borga þér nokkra upphæð í silfri,
svo þú getir keypt þér skip og
farið heim. Var það ekki það, sem
þú vildir? Hann andvarpaði - af
feginleik, þegar Eiríkur kinkaði
kolli. — Við höfum meira að segja
tekið okkur bessaleyfi til þess að
kaupa skipið, og það verður bráð-
lega ferðbúið. — Hvenær? spurði
Eiríkur. — Ég veit það nú ekki
fyrir víst, svaraði Morkar, — en
ég vona, að þér verðið gestur
minn þangað tij. Það sem eftir
var dags, gerði Morkar sitt bezta
til þess að vera hinn fullkomni
gestgjafi. Eiríkur beið þess að sjá
eitthvað af Elínu, en sá hana
hvergi. — Hvað er orðið af EHnu?
spurði Eiríkur um kvöldið. —
Vesljngs stúlkan, henni varð svo
mikið um fréttirnar, sem þú flutt-
ir, að hún er lögzt í rúmið aftur.
Eiríki var ljóst, að hann varþ að
tala við hana um kvöldið, þar sem
hann varð að fara aftur til sinna
manna næsta dag. Hann beið
lengi, þar til hann var viss um, að
allir væru gengnir til náða. Þá
laumaðist hann að dyrunum í
múrinn, cjró lokuna varlega frá og
læddist inn.