Tíminn - 11.06.1961, Blaðsíða 14

Tíminn - 11.06.1961, Blaðsíða 14
r TÍMINN, Iaugardaginn lO. júnl 1961.] — Bara það, að hér hefðu viljað til slys. Ungur maður og ung stúlka hefðu hrapað í hyldýpið. Hún leit á hann. Andlitið varð hörkulegt, svitaperlur spruttu út á augnabrúnunum. — Robeft! Ósjálfrátt rétti hún út hönd ina til hans. — Vertu rólegur. Eg veit það hlýtur að vera óbærilegt fyrir þig, þó ekki sé nema minnst á það. Eg hefði aldrei átt að segja neitt. Hann greip um höndina á henni og þrýsti hana svo fast að henni lá við hljóðum. En svipurinn breyttist ekki og hann starði í áttina að hyl- dýpinu: — Shirley, á vissan hátt þyk ir mér vænt um að þú minntist á þetta. Eg get talað við þig um hluti sem ég ræði ekki við aðra. Það gleður mig að þú sagðir mér það. Ef þú hefðir þagað, þá hefði það verið brot á gagnkvæmu trúnaðartrausti okkar og það hefði verið mér óbærilegt. Hönd hennar skalf og hún var ekki vitund hrærð að heyra þessi hlýlegu orð, þessi orð, sem hún hafði eitt sinn þráð aö heyra. Hann hélt áfram: — Nú skal ég segja þér allt af létta. Það sem ég veit. Svo tölum við aldrei framar um þetta. Ungi maðurinn, James Atwell átti enga foreldra en unga stúlk- an átti föður og bróður. Eg skrifaði þeim að sj álfsögöu og lét í Ijós sára hryggð okkar mömmu, þau svöruðu og sök- uðu okkur nánast um það hvernig fór. Eins og ég eða mamma hefðum átt nokkurnj þátt í því, að þessi heimski og móðursjúki stelpukrakki fleygði sér fram af brúninni. Auðvitað var það gert í sorg og örvilnun eftir slysið sem varð kærasta hennar að bana. Við gerðum allt fyrir hana eft ir að hann fórst. Mamma fylgdi.henni hvert fótmál og við bjuggumst við að annað hvort foreldrar hennar eða bróðir mundi koma og taka hana með sér, en þau létu okkur um það. Svo hvarf hún eitt kvöldið og við sendum þjóninn út að leita, síðan köll uðum við á lögregluna. Næsta morgun fannst lík hennar í gilbotninum, næstum á sama stað og lík unnustans hafði fundizt. — En — en hræðilegt, sagði Shirley. Hann kinkaði kolli: — Þann ig vildi hún það. En það var ekki fallega gert gagnvart mér og mömmu. Mamma hefur Jennifer Ames: Grímuklædd hjðrtu 10. ekki veriö mönnum sinnandi síðan. Hún sakar sjálfa sig um að hafa sleppt hendinni af stúlkunni ofurlitla stund. — Eg get ímyndað mér hvers konar áfall þetta hefur verið fyrir mömmu þína, hvísl aði Shirley, — en það hlýtur einnig að hafa verið hryllilegt fyrir vesalings Aleen Jack- man. Hann staröi á hana gráblá- um augum sínum. — Þú veizt hvað hún hét? Hún stamaði: — Eg — ehe — maðurinn sem sagði mér söguna, hann nefndi hana á nafn. — Þekkti hann hana? Kann ske var hann vinur hennar eða náinn ættingi? Rödd þans og augnaráð var orðið einkennilegt, og henni var orðið erfitt um andar- drátt. — Nei, hann hafði aldrei hitt hana. Hann hafði bara heyrt söguna einhvers staðar. — Ó, ég get skilið að fólk endist til að tala um þetta fram og aftur. Þetta hlýtur að hafa verið upplagt efni í rosafrétt handa blöðunum, en vinir okkar á blöðunum hér hafa sýnt okkur mömmu mik inn skilning. Þegar þeir urðu þess áskynja hvað við tókum þetta nærri okkur, ákváðu þeir að gera eins lítið úr þessu og hægt var. Það var mjög vingjarnlega gert. Paul hafði gefið í skyn að blöðin í grenndinni hefðu reynt að kv.eða söguna niður og hann var hissa á þvi að nokkur skyldi þegja yfir svo góðu efni. — Nú veiztu allt. Gerðu það fyrir mig að minnast ekki á það frekar. Við skulum ekki einu sinni leiða hugann að því. Það er útrætt mál. Hann brosti og sleppti af henni hendinni. Höndin á henni var orðin tilfinninga- laus af dofa, svo fast hafði hann þrýst hana. En Shirley var ljóst að þetta hræðilega mál var hvergi nærri útrætt. Hvernig gat það verið útrætt þegar John Jackman, bróðir hinnar látnu, var svo að segja utan við dyrnar? Þegar John Jack- man hafði ekki heimsótt höll ina en bjó undir fölsku nafni á hótelinu! Er þau höfðu lok- ið tedrykkju langaði Shirley að fara í gönguferð. — Það er skiljanlegt. Svona ung og hraust stúlka, kærir sig ekki um að sitja yfir gömlu farlama fólki eins og mér og mömmu allan liðlangan dag- inn. — Vbrtu nú ekki að þessu bulli, Robert. Þú ert nú ekki mörgum árum eldri en ég, sagði Shirley reiðilega. — Ekki kannski að árum, en mér finnst ég vera orðinn afgamall, svaraði hann, — þegar líkaminn er ekki burð- ugri en þetta. Það er af sú tíð sem við mamma geystumst hér upp og niður f jallshlíðarn ar, ekki satt? Greifynjan hló óstyrkum hlátrl. Shirley tók eftir því að hún var miklu óstyrkari í dag en í gær. í gær hafði hún látið móðan mása en nú sat hún þögul. Og áður en hún opnaði munninn til að tala, skotraði hún augunum alltaf til Ro- berts eins og hún vænti það an bendingar. — Eg verð að taka undir það með þér, að það var mun skemmtilegra að lifa í gamla daga, sagði hún lágt, — það er ekki eins og þegar ég lék í Þjóðleikhúsinu í París. Eg hitti pabba þinn, Robert, meðan ég lék þar. — Það er ég búinn að heyra svo oft, mamma. Þegar konur eru komnar á aldur mömmu hugsa þær ekki um annað en fortíðina, og það finnst mér heimskulegt. — En hvað hefur maður til að lifa fyrir nú orðið, drengur minn? Hvað er lífið nú ann- að en raunir og áhyggjur, sagði hún og næstum því hróp aði. Þaö voru ekki aöeins orð in, heldur hljómurinn i rödd- inni sem gerði Shirley bylt við. — Mamma, mamma, þú ert ekki með sjálfri þér. Ofþreyta! Farðu upp í herbergi þitt og hvíldu þig. Hann skipaði henni fyrir eins og rakka og augnaráð hans var hart og kalt. — Já, drengur minn, — Hún seig aftur á bak í stól- inn og dró djúpt andann. Skyndilega var hún gömul og hrum. — Fyrirgefið ungfrú, ég er eins og Robert sagði, úr- vinda af þreytu. Nú fer ég upp. Hún reis á fætur og gekk í áttina að dyrunum, Robert réttist við í sætinu eins og hann vildi þjóta til og opna fyrir hana dyrnar en muldr- aði aðeins: — Eg má ekki ganga mikið meira en það allra nauðsynlegasta. — Vitaskuld ekki, sagði Shirley. Hún spratt á fætur eins og örskot og opnaði fyrir gömlu konuna. — Þakka þér fyrir, sagði Robert, — það þykir örðugast að geta ekki verið riddaraleg- ur. Veslings mamma, þú mátt ekki dæma hana of hart. Þessi heimur sem hún hrærist í nú, er alls óskyldur heimi fortíð- arinnar. Og mamma er á þeim aldri að hún á erfitt með að sætta sig við hlutina. — Það get ég vel skilið, og ég veit að amma þín hefur orðið margt að þola síðustu daga. í — Eg vissi að þú myndir skilja allt og þess vegna er svo gaman að sjá þig aftur. Hann tók í höndinni á henni og hún minntist þess hvað hún titraði af sælu áður fyrr heima þegar hann snart hönd hennar. En nú kippti hún að sér hendinni og sagði: — Ef ég ætla mér út í göngu ferð er bezt fyrir mig að hypja mig strax. — Auðvitað, svaraði hann, — þú verður að hreyfa þig og svo hefurðu gott af dálítilli loftslagsbreytingu. Hún hljóp upp eftir forn- legum stiganum í herbergi sitt, vistlegt og hlýlegt, með frönskum gluggum út að litl um svölum. Húsgögnin voru kjörgripir, en gluggatjöld og góifteppi slitin og snjáð pins og jiiðri. Hún hafði ekki enn- þá farið út á svalirnar og kærði sig ekki um það. Þær sneru út að hyldýpinu mikla. ÚTVARPIÐ Sunnudagur 11. júnl: 8.30 Lífleg morgunmúsik. 9.00 Fréttir. 9.10 Morguntónleikar. 10.10 Veðurfregnir. 11.00 Messa í Dómkirkjunni (Séra Harald Hope frá Noregi pré- dikar; séra Óskar J. Þorláks- son þjónar fyrir altari. (Organ leikari: Dr. Páll ísólfsson). 12.15 Hádegisútvarp, 14.00 Miðdegistónleikar. 15.30 Sunnudagslögin. 16.30 Veðurfregnir. 17.30 Barnatími (Helga og Hulda Valtýsdóttir). 18.30 Miðaftanstónleikar. 19.20 Veðurfregnir. 19.30 Fréttir. 20.00 Lífsspeki f léttum tón: Sveinn Einarsson fil. kaud. kynnir sænskan vísnasöng. 20.30 Kórsöngur: Dómkórinn ( Reykjavík syngur norsk og ís- lenzk þjóðlög. Söngstjóri: Dr. Páli ísólfsson Einsöngvari: Guðmundur Jónsson. 20.50 „Á Þingvelli 984“, sögulegui' leikþáttur eftir dr. Sigurð Nordal (Hljóðr. í Þjóðieikhús- inu 2. þ. m.). — Leikstjóri: ■Lárus Pálsson. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.05 Panslög. 23.30 Dagskrárlok. Mánudagur 12. iúnl: 8,00 Morgunútvarp. 8.30 Fréttir. 10.10 Veðurfregnir. 12.00 Hádegisútvarp. 12.55 „Við vinnuna": Tónleikar. 15.00 Miðdegisútvarp. 16.30 Veðurfregnir. 18.30 Tónleikar: Lög úr kvikmynd- um. 19.20 Veðurfregnir. 19.30 Fréttir. 20.00 Um daginn og veginn (Vignir Guðmundsson blaðamaður). 20.20 Einsöngur: Pétur Á. Jónsson óperusöngvari syngur. 20.40 Úr heimi myndllstarinnar (Hjörleifur Sigurðsson list- málari). 21.00 Frá Eastman-tónlistarhátiðinni í Bandarfkjunum 1959. 21.30 Útvarpssagan. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Um fiskinn (Thorolf Smith). 22.25 Kammertónleikar. 23.05 Dagskrárlok. EIRÍKUR VÍÐFFÖRLI Hvíti hrafninn 110 Hinn djarfi flótti Eiríks vakti að- dáun hjá mönnum Morkars, svo þeir héldu niðri í sér andanum meðan þeir biðu eftir að sjá; hvort han slyppi lifandi frá þessu. Þegar Eiríkur að lokum var kominn nið- ur, var hann allur lurkum laminn og barinn, en lífi hans var borgið —. í bili. Hann reis á fætur og hljóp inn í skóginn, þar sem hann var nokkurn veginn öruggur. Fyrr eða síðar kæmu mcnn Morkars á eftir honum, en þeir kæmu ekki sömu leið og hann, svo hann hafoi gott forskot. Þegar hann í síðasta sinn leit til kastalans, sá hann hvar hermennirnir þyrptust út. Hann flýtti sér þess vegna lengra inn í skóginn, en lágt blístur kom honum til að litast um. Þá sá hann, að þrír hermenn með al- væpni höfðu umkringt hann.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.