Tíminn - 15.07.1961, Blaðsíða 14

14
T f M I N N, laugardaginn 15. júlí 1961.
Þeir voru ekki rnargir aðr-|
ir J>ar í sveit, sem stóðu sig
betur fjárhagslega. Flestir
bændur miklu tæpar staddir.
Það var bezt að lofa þeim
Sjávarbakkahjónum að eiga
sig, í það minnsta meðan
hvorugt kvartaði. Börnin voru
að sönnu orðin fleiri en hann
hafði búizt við í, fyrstu. En
skuggi gæti það ekki heitið
á heimilinu, svo vel væru þau
gerð og efnileg. Þá lét hann
sig það engu skipta, þó að þrá
látur orðrómur talaði um ást
lítið hjónalíf. Hjónin nálg-
uðust þó hvort annað. Það
sýndu börnin, sem látlaust
fæddust. En barneigninni
hlaut senn að ljúka. Ásrún
var komin hátt á fimmtugs-
aldur. En Ásrún átti nú
samt eftir að eiga þrjú börn
enn öllum til undrunar, jafnt
hreppstjóranum sem öðrum.
Þegar hún gekk með seinasta
bamið, var hún fimmtug.
Hún gat ekki betur gert.
VII
Á útmánuðum, ; veturinn
Ásrún gekk með síðasta barn
sitt, andaðist Lilja gamla.
Hún hafði verið hið mesta
dyggðahjú, notinvirk, síúðr-
andi og nærfærin við bömin.
Þau hændust að henni. Ásrún
leyfði þeim aldrei að hanga
í sér. Hún þreif þau vel, en
átti mjög takmarkaða hlýju,
bæð'i við börn sín og aðra.
Þar var Óskar henni langt um
fremri, enda var svo komið,
að hann mátti sinna þeim
nætur sem daga.
— Eg kæmi fengu í verk, ef
ég léti börnin hanga í mér,
var Ásrún vön að segja.
— Þau geta snýtt úr sér
skælurnar, hjálpað hvert
öðru og skammazt til að vera
góð, bætti hún við. Og jafn-
vel var sagt, að hún hefði átt
það' til að ryðja börnunum út
úr eldhúsinu og skella hurð-
inni í lás, er hæst lét í öng-
unum litlu.
Þá var Lilja jafnan komin
á vettvang, dró börnin til sín
og lægði harmahljóðin með
hlýju sinni og léttlyndi, sem.
aldrei brást, er börnin áttu
1 hlut.
Nú var hún dáin, og það
hafði borið að í einni svipan. j
Hún stóð upp frá rokknumj
sínum með stóran, nýundinnj
bandhnykil í hendinni. En er
hún beygð'i sig eftir lárnum,
sem geymdi nýtt verkefnij
kembur, sem húsbóndinn
hafði látið í hann kvöldið áð-
ur, fékk hún yfir höfuðjð, gat
með naumindum komið sér
upp í rúmið og var örend eft
ir örskamma stund. Óskar
smíðaði vandaða kistu og
gerði útför hennar rausnar-
lega. Meðal þeirra fáu, sem
komu að jarðarför gömlu kon
unnar, voru hjón innan úr
tíal. Sigurður og Elín hétu
þau. Sigurður var líkmaður.
Hann hafði oft fengið sér róð
ur frá Sjávarbakka er fiskur
rúnu, að hún falar r-Tallfriði,
ákveður 15—20 kr. árskaup,
og ræður hana að Siávar-
bakka með samþykki Sigurð
ar, sem þó var tregur að
sleppa hendinni af eftirlætis-
barninu. Óskar var ekki ■ til
kvaddur. Ásrún var i seinni
tíð farin að segja bónda sín
um fyrir verkum. Og þó að
menn drægju í efa, að hún
hefði full ráð á heimilinu, lét
hún sjálf í það skína út á
BJARNÍ 1!« ÚR FIRÐI:
ÁSl r 1 m IEINUM
var í firðinum. En Elín kynnt
ist Lilju á uppvaxtarárum
sínum, og festi tryggð við
hana, sem entist ævilangt.
Þá þekkti Ásrún hjón þessi
vel. Þau höfðu verið vinnuhjú
á Sjónarhóli allmörg ár, eink
um Elín, og þá samvistum
við Ásrúnu. Og það orð lék
á, að' Ásrún hefði haft hug
á Sigurði, en Elin orðið hlut'
skarpari. Hvort sem hæft
var í því eða ekki, taldi Ás-j
rún Elínu vinkonu sína. Þeg|
ar þær nú hittust við jarðar-,
förina, bar margt á góma. El-
ín staðfesti orðróminn um
það, að þau hjón ætluð'u að(
bregða búi um vorið og fara í
húsmennsku að Nesi til Ey-
vindar gamla. Þau Elín áttu
fjögur börn. Elzt var stúlka,
sem Hallfríður hét, sextán
ára, þá drengur, Jón að nafni,1
15 ára. Enn drengur, sem
Marteinn hét, 14 ára og loks
stúlka 6 ára, er Ingunn hét. i
Höfðu þau hjón ráðið dreng-
ina í ársvist, ætluð'u að hafa I
yngstu dótturina með sér og
Sigurður vildi einnig, að Hall
fríður færi með þeim að Nesi.
Hann unni henni mjög. En
Eyvindur vildi ekki greiða
henni kaup að óreyndu. Það
líkaði Elínu illa. Og nú er
ekki að orðlengja það. Það
fór svo vel á með þeim Ás-
við, að svo væri. Þessi vist-
ráðning var að hennar hálfu,
ein sönnun þess, hve mikils
hún mætti sín. Um kvöldið,
þegar hjónin voru gengin til
náða, að venju hvort í sínui
rúmi, sagði Ásrún bónda sín
um hvað gerzt hafði um dag!
inn um vistráðningu Hallfrið J
ar.
Óskar varð fár við, og kvað
þau lítið gagn hafa af ungl-
ingsstelpu, eftirlætisbarni úr
heimahúsum, sem fátt kynní
til verka. '
Ásrún taldi þó „betra að
veífa röngu tré en öngvu“,
sagðist hún ógjarnan trúa
því, að telpan gæti ekki tek
ið til höndunum. Hún væri
af því fólki komin, sem bæði
kynnu til útiverka og væri
iðjusamt og duglegt.
— Láttu allar hrakspár
biða, þar til þú sérð, hverju
fram vindur, mælti hún. —
Kannski þú haldir, að mér
sé aldrei nóg boð'ið? Eg geng
enn með barni. Níu eru þau
fyrir og ekkert úr ómegð. Það
má öllum ofbjóða.
— Eg held það hefði veriðj
betra að ráða til sín eldri
kvenmann. Þér lætur lítt að
stjórna börnum. Og Hallfríð-
ur er barn, þótt hún sé sext- t
án ára. Meira að segja barn
úr foreldrahöndum". i
— Þetta er ekki nýtt aö
heyra. Eg kann ekki börn upp
að ala, segir þú, og þó hefur
bú látlaust sótt á um það að
fjölga börnnm mínum. Þú
meinar þetta ekki. Það veit
ég með vissu. En því þá allt-
af að vera að halda þessu
fram? Það' var æsing og þungi
í rómi Ásrúnar.
Óskar svaraði þessu engu.'
Hjónin þögðu bæði um stund.
— Veiztu um nokkurn kven
mann, sem við hefðum getað.
fengið? spurði Ásrún allt í
einu og var nú rómurinn eðli
legur.
— Mér hafði dottið Sigríð-1
ur á Hamri í hug, sagði Ósk-;
ar.
— Sigga gamla á Hamri.
Það var auðvitað, að þú hitt
ir á kvensnift, sagði Ásrún
háðsk. — Þá vildi ég heldur
hana Borgu í Búrseli. Hún
kann þó á rokkinn og prjón
ar mikið, þó að málgefin sé
og óhreinlynd.
— Sigríður á Hamri er not
invirk, vön eldhússtörfum og
barngóð. Það segja allir,
sagði. Óskar.
— Barngóð, segir þú. Það
er eins og þér finnist allt und
ir því komið að dekra við
börnin. Eg er viss um, að
börnunum er það eins hollt
að kynnast undir eins lífinu
eins og |iað er. Það fer lítið
fyrir gælunum, þegar út í
lífið er komið.
— Jæja, kannski, sagði
Óskar þurrlega. — Þú segist
vera búin að ráða vinnukonu.
Það er útrætt mál. Verði þér
að góðu. Svo ekkert meira um
þetta. Eg vil far'a að sofa.
Og húsbóndinn sneri sér til
veggjar, hlúði að börnunum
tveim, sem hjá honum sváfu
og sofnaði von bráðar.
Ásrúnu gekk illa að sofna.
Hún var þreytt eftir ferðina
og undanfarið erfiði, sem
var meira vegna dauðs- j
fallsins, og svo var hún
ófrisk, að vísu var það lítt á-
berandi enn. Hún vissi þó,
hvað henni leið og kenndi
vanlíðanar. Hún svaf ein í
rúmi. Hún hafði aldrei látið
neitt barnanna sofa hjá sér.
Þann munað varð hún að
veita sér húsmóðirin á Sjáv-
arbakka. í seinni tíð sváfu
tvö börn hjá pabba sínum.
Þangað voru þau alltaf flutt
undir eins og þau yfirgáfu
vögguna. Oft hafði það kost-1 22,00
að Óskar talsvert erfiði, að 22J0
fá börnin til þess með góðu,1 24,00
aö fara úr rúmi sínu, er önn
ur minni þörfnuðust værðar
hjá honum. Þetta varð hann
þó að gera. Og það var hann,
en ekki móðirin. sem sinnti
börnunum um næturna, und
ir eins og þau voru vanin af
brjósti.
VIII
Óskar sótti vinnukonuna
14. maí. Þann dag tvístraðist
heimili Sigurðar. Drengirnir
voru sóttir um miðjan dag-
inn. Þeir voru á förum, þegar
Óskar kom eftir Hallfríði.
Honum dvaldist lengi frammi
í dalnum. Hallfríður fór sér
að engu óðslega með heiman
búnaðinn. Hún fór fyrst að
taka sig saman, er bræður
hennar voru farnir. Hall-
fríður var þroskamikil eftir
aldri, stór eins og fullvaxta
kvenmaður, en þó nokkuð
grönn. Hún var með mikið,
jarpt hár, bjartan hörunds-
lit, prýðilega vaxin, bar sig
vel, var sjáanlega að verða
fullvaxta stúlka. Foreldrar
hennar hjálpuðu til við heim
anbúnaðinn. Þau voru alvar-
leg mjög, og litla Ingunn grét
mikið þennan dag.
Loks var allt tilbúið.
Laugardagur 15. júli:
8,00
12,00
12.55
14.30
14,40
16.30
18.30
18.55
19,20
19.30
20,00
20,35
21,05
21,25
Morgunútvarp.
Hádegisútvarp.
Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
í umferðinni (Gestur Þorg-ríms
son).
Laugardagslögin.
Veðurfregnir.
Tónleikar.
Tilkynningar.
Veðurfregnir.
Fréttir.
„Leikfangabúðin" — ballett-
svíta eftir Rossini-Respighi. —
RIAS-sinfóníuhljómsveitin leik
u-r. Ference Fricsay stjórnar.
Upplestur: Svala Hannesdóttir
les kafla úr bókinni „Leyndar-
mál Lúkasar" eftir Ignazio
Silone í þýðingu Jóns Óskars.
Einleikur á píanó: Halina
Czerny-Stefanska leikur verk
eftir Chopin.
Leikrit: „Gleðilegir endurfund
ir" eftir Dorothy Turnock. —
Þýðandi: Hulda Valtýsdóttir.
Leikstjóri: Þorsteinn Ö. Steph-
ensen.
Fréttir og veðurfregnir.
Danslög.
Dagskrárlok.
vwíKm
VÍÐFFÖRLI *
Hvíti
hrafninn
138
Eitt andartak var eins og þeir
væru allir lamaðir. Mennirnir litu
á Eirík, eins og hann væri þeirra
eina von. — Nei, frekar skulum
við vopnbitnir verða en brenndir
inni. sagði Ragnar hás. — Bíðið
við, kallaði Bryan. Að utan heyrð-
ist mikill vopnagnýr. — Pabbi,
hrópaði Bryan. Eiríkur opnaði var
lega dyrnar og gægðist út. — Alt-
han, hrópaði hann, því að það var
hann, sem þar var í broddi fylk-
ingar fyrir hermönnum Hrafnsins.
Ervin kom nú til þeirra og sagði
föður sínum, að mesta orrahríðin
væri nú afstaðin, og nú væri
hvergi barizt nema á kastalahlað-
inu. Seathwyn væri að reyna að
leggja hliðin undir sig, svo að hann
geti komið öllum sínum her að.
Eiríkur ákvað nú að líta eftir hin-
um særðu, og þeir fóru allir niður
í kjallarann. — En hvar er Mork-
ar? spurði hann. — Morkar er
horfinn.