Tíminn - 23.08.1961, Side 16

Miðvikudaginn 23. ágúst 1961.
190. blað.
Það var mikið annríki í ung þar voru allir ýmist glaðir eða
barnadeildinni á Reykjavíkur- gersamlega niðursokknir í
sýningunni í Melaskólanuiji, verkefni sín. Sumf af unga
þegar við litum þar inn. Og fólkinu skríkti og hjalaði,
Litla stúlkan á mynidnni hér að
ofan skipti í sífellu um föt á
brúðunni á meðan mamma skoð-
aði Reykjavíkursýninguna. Á
myndinni hér til hliðar er hlýtt
boðorði iðjuhölda nútímans um
fyllstu nýtingu hlutanna. Plltarn-
ir þar nota kassana utan af bíl-
unum fyrir bílskúra. (Ljósmynd-
irnar tók Guðjón Einarsson).
aðrir líktu eftir bílum, sem
erfiða í brekku, hinir þriðju
sýsluðu hljóðir við sín verk-
efni.
Gestir, sem koma með lítil böiu
á Reykjavíkursýninguna, geta skil-
ið þau þarna eftir á meðan sýn-
ingin er skoðuð. Og það er ekki
í kot vísað, því að þarna eru borð
og stólar og leikföng af mörgu
tagi, en fóstrur vaka yfir því, að
allt fari vel fram, enginn sé of-
ríki beittur og engum finnist hann
einn og yfirgefinn í viðsjálum
heimi.
Börnin geta valið sér leikföng snjöllustu lögreglumenn. Hér og
við sitt hæfi — brúðu eða brúðu- þar á borðum rísu upp furðuleg-
vagn, kubba, bíla eða bolta, enda ustu byggingar, sem lýstu jafnvel
heyrðist hvergi kjökurhljóð og enn meira hugarflugi en hjá hug-
þaðan af siður barnsgrátur, þegar myndaríkum byggingameistara, og
við litum þar inn. Lítil stúlka ekki skorti áhorfendur, sem virtu
hafði helgað sér brúðu og tvo listaverkið fyrir sér með aðdáun.
brúðuvagna og undi langa stund Kannske brá þó fyrir háðslegum
við að skipta í sífellu um föt á svip á sumum, svona eins og geng-
brúðunni. Þetta verður líklega til- ur, þegar fólk sér eitthvað, sem
haldsstúlka, hugsum við, því -að ekki er í hefðbundnum stíl. Það
hún virti brúðuna vandlega fyrir er alltaf hætt við því. En litlu
sér við hver fataskipti, líkt og byggingameistararnir létu þetta
hún væri að ihuga, hvað færi alls ekki á sig fá, frekar en hinn
henni bezt og hvernig væri smekk sanni listamaður, sem hefur fengið
legast að láta hana klæðast. köllun, er hann víkur ekki frá,
Tíu mánaða snáði hafði látið hvað sem á dynur.
heillast af sturtubíl, en umferðar- Þarna voru áreiðanlega margir,
reglur hans mótuðust af hinu gam sem höfðu alveg gleymt því, að
alkunna vígorði eins fremdar- tíminn líður. Mörg lítil stúlka vakn
manns: Eigi víkja. Þetta kunnu aði sem af draumi frá brúðuleikn-
sumir leikfélaganna, sem einnig um, þegar mamma birtist loks
voru á ökuferðum, ekki fullkom- eftir langa stund, og horfði með'
lega að meta, og þess vegna lá eftirsjá á leikföngin, sem hún varð
stundum við deilum um það, hver nú að yfirgefa. Og einn drengur-
ætti réttinn. En þá komu til skjal- inn var svo niðursokkinn í bila-
anna liprar fóstrur, sem miðluðu leikinn, sem hann hafði unað við,
málum og greiddu úr umferðar- að hann rumdi enn og stundi eins
flækjunni af ekki minni lagni en (Framhald á bls. 6.)
STALDRAÐ VIÐ HJÁ
YNGSTU KYNSLÓÐINNI
„Eigi víkja", var regla lltla snáðans, sem liggur á hnjánum á mvn . :nl
hér að ofan. Hinlr sættu sig ekkl fyllilega vlð þa3. Á myndlnnl hér iil
hliðar eru stúlkur og drengir að lelka sér að kubbum og bílum á einu
borðinu. Það var líka gaman.
i