Tíminn - 13.09.1961, Síða 14

T f MIN N, miðvikudaginn 13. september l'JGL i
f*
vetW okkar eHki
r, þó að þeir komi. Og
þeir hljóta að koma, svo fram
arlega s«m þeir treysta sér
milíi íiúsa og bæjar.
Enn leið drykklöng stund.
Þá fór Jóakim fram í dyrnar
og lauk þeim upp, strokan
stóð inn og ljósið slokknaði.
Jóakim hleypti hestunum
inn. Hann lét aftur húsið og
Hallfríður heyrði, eða öllu
heldur skynjaði það, að hann
fór að húsabaki. Aftur kom
hann inn.
— Hvað er þetta, drapst á
helvítis týrunni? spurði hann,
settl loku fyrir hurðina og
leitaði að eldspýtunum. Svo
tróð hann sér milli hestanna,
sem kepptust við að éta, og
kveikti á týrunni.
— Það er sótsvarta helviti
úti, og myrkrið er að detta
á, sagði Jóakim. — Þeir
treysta sér ekki í húsin. Jó-
steinn hefur alltaf mann-
leysa verið. En ég hélt, að
það væri kjarkur í stráknum.
Og það er það. En karlinn
þorir ekki að sleppa honum
út. Nú er um tvennt að ræða.
Annaðhvort verðum við að
skella okkur út í sortann og
leita bæjar eða hýrast hér í
nótt, og er hvort tveggja
bölvað. Hvað vilt þú, Hall-
fríður?
— Eg segi ekki neitt. Þú1
verður að ákveða gerðir okk'
ar, sagði hún.
— Eg brenn í skinninu að (
sýna þeim í tvo heimana. Það j
er aumt að þora ekki milli
húsa og bæjar. En þar sem|
ég er ekki alveg viss, verður
þú hér eftir. Treystir þú þérj
ekki til þess? Þú hefur bæði
yl og skemmtun af hestun-
um.
— Ef þú ferð, þá fer ég
með þér. Eg gæti verið hér
ein með hestunum, ef ég
vissi, að þér famaðist vel, en
að kveljast í óvissu, það legg
ég ekki á mig. Hann er alltaf
geigvænlegur hríðarhvinur-
inn, þó að maður viti ekki
af neinum úti hvað þá, sagði
Hallfríður.
Jóakim gekk fram að hurð
inni og leit til veð'urs.
— Andskotans ófögnuður
er þetta, sagði hann og dró
sig inn aftur. — Ætli maður
verði ekki að hýrast hér? Eg
á ekki annað á hættu. Færi
maður fram hjá bæjarhús-j
unum, er ekkert við að styðj-
ast. Og þetta eru bölvuð
greni, líklega sokkin í fönn.1
Jóakim fór upp á stallinn
og gekk til hesta sinna,
strauk þeim og sópaði til
þeirra leifunum. Svo settist
hann’ i garðastokkinn við stoð
ina, þar sem týran hékk og
fór.að raula fyrir munni sér.
Allt í einu sagði hann:
— Hallfríður. Þú vildir ekki
að ég færi út í hríðina. Þér
er þá ekki alveg sama um
mig?
— Nei, Jóakim, mér er ekki
sama um þlg, og þó að svo
væri, heldurðu að ég vildi
samt verða orsök að dauða
þínum eða vita af þér fara
Svo settist hann hjá stoð-
inni og hóf kveðskapinn.
Ekki vissi Hallfríður, hve
lengi hún svaf, en kveðskap-
inn heyrði hún öðru hverju
gegnum svefninn. En er hún
vaknaði, var kveðskapnum
hætt, og höfuð söngvarans j
sigið niður undir hné. Jafn
óhugnanlegt hnípur hafði
hún ekki séð.
I
— Jóakim, sagði hún. —j
Svona máttu ekki sofa. Legðu1
þig hér, og taktu við frakk-
14
frá mér út í dauðann? Nei,
svo illa gerð er ég ekki. Mér
er ekki sama um þig, Jóakim,
þó að ég vilji ekki giftast þér.
Það tvennt er sitt hvað.
— Já og nei. Sumir menn
þola ekki að fá hryggbrot.
Og alla hlýtur það að gera
grama. Hvað mig snertir, þá
veit ég fyrir víst, að þú verð-
ur konan min, en drátturinn
er hvalræði og skaðar okkur
bæði og skemmir. Nú er hríð
úti og veðurhljóð mikil. Ef þú
játaðist mér á þessari stundu
þá hyrfi veðurgnýrinn. Við
yrðum hans ekki vör. Sólskin
okkar innra lifs tæki þá allt
í sín.ar hendur.
— Hættu þessu, Jóakim. Eg
þoli það aldrei síður en nú,
sagði Hallfríð'ur.
Jóakim fór að kveða rím-
ur. Hallfríður hallaði sér út
af og vildi sofna.
Allt í einu spratt Jóakim
á fætur, færði sig úr frakk-
anum, kom til Hallfriðar og
breiddi hann yfir hana.
— Gerðu þetta ekki, Jóa-
kim, þér veitir ekki af frakk
anum, sagði Hallfríður, en þó
fann hún þægilega ylinn sem
streymdi frá þessari miklu
skjólflík.
— Mér verður ekki kalt.
Eg kveð í mig hita.
anum. Eg er búin að sofa
nóg.
— Jóakim rétti úr sér, og
hryllti sig um leið. — Eg hef
það gott, sagði hann.
— Komdu hingað, bað hún.
— Eg get ekki vitað af þér
þarna.
Jóakim reis á fætur og
kom. — Eg vil ekki taka frá
þér rúmið. Annars er hér nóg
pláss fyrir okkur bæði. Þú
þarft ekki að óttast mig. Eg
skal vera saklaus eins og
barn.
Hann lagðist fyrir og hún
breiddi frakkann ofan á;
hann. — Eg er útsofin, sagðij
hún. — Og mér er vel heitt.
Eg þarf að hreyfa mig svo-
lítið, og hún tók að ganga
fram og aftur um stallinn,
þó að' lágt væri undir loft.
Ekki birti 1 hesthúsinu þó
að dagur rynni upp. Svo vel
var skeflt fyrir gluggann.
Allt í einu var barið harka-
lega á útidyrahurðina. Jóa-j
kim hrökk upp.
— Hver fjandinn gengur á, j
öskraði hann og snaraðist
fram að dyrum.
Bóndinn í Dalkoti var kom
inn. Þeir heilsuðust.
— Er hríðinni létt? spurði
Jóakim. I
— Ekki segi ég það, sagöi
aðkomumaður. — En þó er
hægt að koma út núna, sem
ekki var hægt í gær. Hvernig
komust þið hingað?
— Ríðandi inn hálsagötu,
sagði Jóakim.
— Þú hefur lengi seigur
verið, sagði bóndinn. — En á
hvaða ferð varstu í gær. Það
var manndrápsútlit undir
eins í gærmorgun.
— Þú hefur þó látið hest-
ana út, sagði Jóakim.
— Já, ég gerði það, jllu
heilli, svaraði bóndinn.
Nú sagði Jóakim frá ferða
lagi þeirra og hvar hríðin
hefði skollið á. — Og þar sem
ofsinn var svona mikill, sá
ég mér ekki fært að halda
gegn veðrinu heim, og fór því;
hingað. Og er maður var einu
sinni búinn að fá hér húsa- I
skjól, þá hafði maður sig ekki
út aftur, enda komin nótt.
Bóndinn lét nú sína hesta
út, en gaf hestum Jóakims.
Svo var haldið heim. Bærinn
var lítill. Þarna bjuggu
hjónin og fimm börn þeirra.
Voru þrjú hin elztu kom-
in yfir fermingu. Og son-
urinn tvítugur. Dæturnar
voru fjórar og sú yngsta á|
aldur við Pál litla í Móum. I
Hjónin vildu fá þau til að
sofa, en það var ekki við það
komandi. Þau þágu góðgerðir
og bjuggust til heimferðar.
Veðurofsann hafði lægt en
dró þó við. \
Er þau riðu út dalinn, sagði j
Jóakim við Hallfríði: —
Hvernig leizt þér á húsfreyj
una í Dalkoti?
— Vel, sagði Hallfriður.
— Þetta var nú fyrsta kær- j
astan mín, og byggi ég að
henni enn, ef ég hefði ekki
verið svo vitlaus að gefa Jó-
steini hana eftir. Hann var
húsmaður í Móum, en hún
vinnukona hjá mér eða okk-
ur mömmu. Eg bjó með
mömmu minni. Fað'ir minn
var dáinn. Efnin voru lítil.
Eg var þá rúmlega tvítugur,
vildi rétta úr kútnum og bað
mér til handa ríkrar, eöa öllu
heldur vel efnaðrar heima-
sætu. En hún missti fljótt
heilsuna og skildi mig eftir
með tvö börn í ómegð. Elzta
dóttir mín, sem þá var á
seytjánda árinu, tók þá við
búsforráðum. Meira þarf ég
ekki að segja. Þú þekkir fram
haldið.
— Þú ferð ekki í launkofa
með fortíð þína, sagði Hall-
fríður.
— Nei, Hallfríður. Eg fer
ekki í launkofa með neitt. Og
þó. Þetta, sem ég sagði, er
aðeins yfirborðið. Hræringar
undirdjúpanna í lífi manns
eru einkaeign hvers og eins.
Þær fylgja manni í moldu.
Samlíf okkar, Hallfriður, er
enn þá yfirborðslíf. En ein
hvern tíma merlast undir-
djúpinn af sameiginlegum
geislabrotum, sameign okkar
tveggja og helgiminningum.
En þá verðum við orðin hjón.
VII.
Einhvern tíma um vorið
spurði Jóakim Hallfríði:
— Hvenær ætlar þú að fara
með mér í kaupstaðinn öðru
sinni?
— Þegar þú ferð með ull-
ina, sagð'i hún.
— Það verður þá ekki fyrr
en seint í ágúst, eða snemma
í september.
— Hvað er þetta, maður?
Miðvikudagur 13. september:
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
• Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.35 Tónleikar. — 10.10 Veður-
fregnir)
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
16.00 Fréttir og tilk. — 16.05
' Tónleikar. — 16.30 Veðurfr.).
18.30 Tónleikar: Óperettulög.
18.55 Tilkynningar. — 19.20 Veður-
fregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 íslenzk tóniist:
a) Þjóleikhúskórinn syngur
lög eftir Jón Laxdal. Stjórn-
andi: Dr. Hallgrimur Helga-
son.
b) Hljómsveit Rikisútvarpsins
leikur forleik op. 9 eftir Sig-
urð Þórðarson; Hans Anto-
lisch stjórnar.
20.20 Farið í fjárréttir; síðari hluti:
Stafnsrétt, — frásöguþáttur
eftir Þormóð Sveinsson á Ak-
ureyri (Andrés Bjö.rnsson
flytur).
20.50 Tónleikar: Strengjakvartett
nr. 11 í f-moli op. 95 eftir
Beethoven (Schweiger-kvartett
inn leikur).
21.10 Upplestur: „Langþráðir endur
fundir", smásaga eftir Gilbert
Wright (þýðandi, Ingólfur Þor
kelsson kennari, les).
21.20 Einsöngur: Rita Streich syng-
ur lög eftir Hugo WoH og
Richard Strauss.
21.35 Samtalsþáttur: Fjörutiu ár í
Fannardal (Ragnar Jóhannes-
son cand. mag. ræðir við Ragn
hildi Jónasdóttur).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Smyglarinn"
eftir Arthur Omre; VIL (Ing-
óHur Krlstjánsson rithðfund-
ur).
22.30 Djassþáttur (Jón Múli Árna-
son).
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
44
Eiríkur, Sveinn og Axi ruddu sér
braut í áttina til heimkynnis Tyrf-
ings. — Hvað í ósköpunum er
þetta!, hrópaði Axi allt í einu þeg-
ar hann sá lífvana líkamann, sem
reyndist vera Haugur. Eiríkur lok-
aði augunum, þegar hann hug-
leiddi hvað gerzt hefði með son
hans. Svo uppgötvuðu þeir, að ann
ar hefði legið i grasinu þar
skammt frá. — Ervin, sagði Axi,
og lyfti upp rifrildi úr kraga hans.
Spölkorn frá lá hvítt gæruskinn.
— Varúlfurinn, sagði Sveinn, en
Eiríkur hristi höfuðið. — Ef úlf-
urinn, sem vældi fyrir utan akst-
ala Bersa er hundurinn minn, þá
hefur hann reynt að bjarga Ervin.
Svo liinn svokallaði varúlfur hef-
ur stungið af með drenginn.
Sveinn og Axi, farið þið aftur til
hinna, en ég ætla að skreppa heim
í rústir Vígráms'kastala.