Tíminn - 04.10.1961, Page 14

Tíminn - 04.10.1961, Page 14
TÍMINN, migvikudaginm 4. október 1961. á slökkti ljósið og reyndi aö’ sofna. En dagurinn þessi hafði hlaðið svo miklu á hana að hún gat ekki annað en vak að og hugsað. Fullur af nýi um viðhorfum og vitneskj- um hafði dagurinn verið. Hann hafði byrjað sólbjartur og hlýr og endað í óhugnan- legu myrkri og myrkfælni. Enn þá fann hún til geigs og undarlegheita innan um sof- andi sakleysingjanna. „Þeir, sem ekki trúa á guð, geta enga hvíld fundið í sálum sín um“, stóð í Helgakveri. Guð minn góður, varðveittu trú mína og viðhaltu henni, bað hún. Og hún hélt áfram: — Engu treyst, er háska ber að höndum. Guð minn góður. Eg er í háska. Eg kannast við það. Eg treysti þér, hjálpaðu mér. Og ef ég treysti þér ekki, hjálpaðu mér samt, góði guð. Eg þarf þess nú. Kenndu mér að stándast háskann. Kenndu mér að treysta þér. Gefðu mér náð til þess að stuðla að heilbrigðu heimilislífi hér. Þó að ég hafi óvitabarn brotið af mér. Þú veizt það, góði guð, bjargaðu heimili mínu samt frá öllu illu. Eg er barnið þitt, seka barnið þitt. Gef mér hjálp og huggun í andstreymi og von við aðkomu dauðans. Litla telpan vaknaði. Hall- fríður settist upp, kveikti ljós og tók barnið í fang sér. Telpan grét snöggvast. Páll rumskaði, renndi svefn- þrungnum augum til Hallfrið ar, áttað'i sig, dxó andann djúpt, snerl sér að bróður sín nm og sofnaði samstundis. Er Hallfríður hafði skipt um á barninu og lagt það í vögg una, ætlaði hún að slökkva ljósið og reyna að sofna. Þá heyrði hún glöggt, að riðið var í hlað. Nýr ótti læsti sig um hana. — Hver gat verið að koma um hánótt? — Henni lá við að slökkva ljósið, en hætti samt við það. Ljósið hafði sézt af veginum. Átti hún að vekja Pál? Gest- urinn hlaut að koma á glugg ann. Hún heyrði glamra í beizlisstöngunum. Svo var hesturinn leiddur burt. Hún gat ekki betur heyrt en stefnt væri í áttina á hesthúskof- ann. Þetta hlaut að vera ein- hver kunnugur. Aðrir vissu ekki um hesthúskofann. Nú leið nokkur stund. Aftur heyrðist fótatak á hlaðinu og einhver kom upp í bæjarsund ið. Hallfríður breiddi sæng- ina yfir höfuð sér. Nú var drepið á glugg- ann — Vakir þú ekki, Hallfríð ur mín, var sagt. Hallfríður spratt upp. — Jóakim! Ertu kominn? Hall- fríður gat ekki dulið gleði sína. Hún setti upp inniskóna, tók ljósið og flýtti sér til dyra. Er hún fór fram bað- stofuna, varð henni litið eftir ljósrákinni á rúminu, en hún var þar engin. Er hún lauk upp útidyrunum, kom Jóakim inn, tók konu sína í fang sér og kyssti hana fast og inni- Hjónin sátu um stund, þög ul og harmþrungin. — Eg hef fundið það á mér í allt kvöld, að eitthvað geig vænlegt væri að ske, sagði Hallfríður. — Eg hef verið hrædd, mikið hrædd. Eg harma með þér, vinur minn. — Eg veit það, Hallfríður. Og meðan ég á þig, er ég rík ur, þó að þetta sé sár missir. Það lá alltaf illa í mér að hún skyldi vilja þennan mann. Strákar, sem leggja leiðir sín 32 lega, og fann hún þá, að tár mikil og stór hrundu um vanga hans. — Hvað er að, vinur minn? spurði Hallfríður. Henni dnld íst það ekki, eitthvað hafði borið að höndum og það meira en lítið. Þar sem hann kom heim svo fljótt og var jafn harmþrunginn. Hún hafði aldrei séð hann slíkan áður. — Gefðu mér eitthvað að drekka, sagði hann hásri röddu. Þau gengu inn í búrið. Hall fríður hugsaði til Sigurbjarg- ar. Ekki gat hún vænzt þess, að hann lýsti hjúskaparbroti sínu með þeirri hryggð, sem nú birtist. Er Jóakim hafði svelgt mjólkina, sem Hallfríður bar honum, sagði hann: — Jór- •unn mín er dáin. — Dáin, sagði Hallfríður, og nú var það hún, sem brast í grát. — Já, Hallfríður mín, hún er dáin. Hún ól ófullburða barn í morgun, læknirinn var sóttur, en kom of seint, og nú brast málrómur hans. Er hann hafði jafnaö sig, bætti hann við. — Eg frétti þetta í kaupstáðnum, hélt þegar þangað, fór geyst, en kom of seint. ar til útlendra hafnarborga, eru ekki allir heilbrigðir. — Hefur hann gert það? — Já, hann var tvö ár í siglingum. Veiztu það ekki? Hann var nýkominn heim, er hann festi hug á Jórunni. — Eg fylgdist ekki með því, sagði hún. — Hefur þú nokk uð fyrir þér nema ágizkun? — Þau hafa eignazt þrjú börn, sem öll hafa fæðzt and vana, sagði hann. — Góði minn. Það batnar ekkert við ljótar ágizkanir, sagði hún. — Má ég ekki koma með eitthvað handa þér að borða? — Nei, ég er þreyttur. Er hjónin komu í hjónaher bergið, dró Hallfríður af hon um vosklæöin, síðan sté hún upp í rúmið, en Jóakim sat kyrr á rúmstokknum eins og í draumi. — Komdu, elsku vinur, bað hún. Hann spratt á fætur og var í sömu svipan kominn upp í rúmið. — Elsku vinur. Þetta segir þú núna fyrst. Er ég virkilega elsku vinur þinn, Hallfríður mín? Hefðirðu sagt þetta fyrr, væri sumt öðruvísi en það er. Nú kem ég til þín sem elsku vinur. Á stundu sorgarinnar ávarpar þú mig að hætti þess, er elskar heitt. ' Blessuð sértu fyrir það. Betri: sárabætur gaztu ekki gefið mér. Elsku konan mín, og bezta orðinu verður að fylgja bezti kossinn. XXV Þó að Jóakim hefði verið, gugginn mjög, er hann sagði konu sinni helfregnina, jafn aði hann sig furðu fljótt. Það| tlá annað nær skapgerð hans1 en hryggð og kveinstafir. Er bræðurnir gistu að Mó-| um í bakaleiðinni, lék hann, á als oddi. Hann ræddi við þá um alla heima og geima, I spurði margs, var kátur og gamansamur. Þeir sátu lengi' kvölds í hjónaherberginu, og það’an bárust sköll og jafn-j vel gamankviðlingar háum' rómi. Voru það vel gerðar lausavísur og ekki allar hefl aðar að efni til, þó að hrynj andin brygð’ist ekki né há- stuðlað rím. Jóakim gat líka heimfært efni margra kviðlinganna upp á sérstaka atburði og þannig gefið þeim meira gildi og líf. j Bræðrunum gazt vel að hin- um bráðfyndna og málsnjalla j bónda, og höfðu oft orð á því | I siðar, hve gaman hefði verið að heimsækja hann. Hallfríð ur ætlaði fyrst að láta bræð- urna sofa í hjónaherberginu! og húsbóndann á móti þeim. j En hann tók það ekki í mál að sofa þar, nema konan gisti sömu hvílu og hann. Hann vildi, að gestirnir svæfu í rúm inu á móti þeim. Ekki sam- þykkti Hallfríður þá ráðstöf- un og bjó svo um gestina í baðstofunni, í rúminu við þil ið, þar sem ljósrákin sást. Og er hún bjó um gestina þar, rak hún augun í rifu á þilinu, j sem hafði sjáanlega rýmkazt ( við það, að lítil flís hafði brostið úr einni borðbrún. Þarna skýrðist ljósfyrirbrigð- ið, sem hafði bætt á ugg henn ar kvöldið erfiða. Og óefað gátu þeir, sem lagnir voru, séð meira af hátterni þeirra, sem herbergið gistu, en þá grunaði. í rúmi þessu hafði Páll sofið sumarvikurnar, þeg ar Sigurbjörg dvaldi í Móum. Hallfríður gleymdi ekki skýrslu hans. Móahjónin voru við jarð- arför Jórunnar og eins Páll litli. En ekki kom systirin frá í Akureyri. Jóakim flíkaði ekki tilfinningum sínum við það tækifæri. Sumir höfðu orð á því, að þeir hefðu aldrei séð hann jafn harðhnakkalegan, ef ekki þóttafullan, sem þá, í og var það lagt út á ýmsa | lund. Hallfríð'ur grét hins veg ar hljóðlega, og Páll hallaði sér að hlið hennar, fölur og gugginn. Ekkillinn barst illa af og eins tengdamóðir Jór- unnar. Tengdafaðirinn var alvarlegur og horfði hátt. Þótt ust einhverjir hafa séð þá tengdafeðurna horfast í augu yfir líkkistuna án allrar vln- semdar, og hvorugur látið und an síga. Svo var það einn dag í vik unni fyrir jól, að vinnukonan kom til Hallfríðar grátbólgin og sagði að Jóakim hafði sagt sér að útvega sér vist næsta ár, því að hann þyrfti ekki á henni að halda eftir- leiðis. Sagði stúlkan, að sig langaði ekki að breyta til. Sér hafi hvergi liðið jafnvel sem þar. Miðvikudagur 4 október 8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tónleikar. — 10.10 Veður- fregnir). 12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. — 12.25 Fréttir og tilk.). 12.55 „Við vinnuna" tónleikar. 15.00 Miðdegisútvarp. (Fréttir. — 15.05 Tónleikar. — 16.00 Frétt ir og tilk. — 16.05 Tónleikar. — 16.30 Veðurfregnir). 18.30 Tónleikar: Óperettul'ög. 18.55 Tilkynningar. 19.20 Veðurfregnir. 19.30 Fréttir. 20.00 íslenzk tónlist: a) Dómkórinn syngur lög eftir íslenzka höfunda (Páll fs- ólfsson stjórnar). b) Svíta eftir Skúla Halldórs- son (Hljómsveit Ríkisút- va-rpsins leikur. Bohdan Wodiczko stjórnar). 20.20 Erindi: ,,Þar sem bárur brjóta hval á sandi“ (Arnór Sigur- jónsson rithöfundur). 20.45 Konserttónlist fyrir málmblás- a,ra og strengjasveit eftir Hindemith (Sinfóníuhljómsveit Vínarborgar leikur; Herbert Haffner stjórnar). 21.05 Tækni og vísindi; XI þáttur: Radíóstjörnufræði og fleira (Páll Theódórsson eðlisfræð.). 21.25 Samleikur á fiðlu og píanó: Sónata i g-moll eftir Debussy Christian Ferras og Pierre Barbizet leika). 21.40 Ferðaþáttur: Úr Víðidal; síð- ari hluti (Björn Danfelsson skólastjóri á Sauðárkróki). 22.00 Fréttir og^ veðurfregnir. 22.10 Kvöldsagan: „Smyglarinn" eft ir Arthur Omre; XVI. (Ingólf- ur Kristjánsson rithöfundur). 22.30 Dans- og dægurlög. — a) Willy Berking og hljóm- sveit hans leika. b) Gitta Lind og Christa Willi ams syngja með hljómsveit Arno Flor. 23.00 Dagskrárlok. EIRÍKUR VÍÐFFÖRLI Úlfurinn og Eálkinn 62 Menn Bersa voru ekki undii'bún ir þær móttökur, sem þeir fengu. Eiríkur liafði gefið mönnum sín- um skipun um að láta sem þeir væru þeim vinveittir. Þegar menn Bersa komu gegnum kastalahlið- ið, grunaði þá ekkert. En þegar þeir komu inn á hlaðið, fannst þeim það undarlegt, að enginn skyldi spyrja tíðinda. Verðirnir komu nú niður úr turnunum og lokuðu hliðunum, og þá skildi for- inginn, að eitthvað var öðruvísi en það átti að vera. — Þetta er gildra, hrópaði hann. — Hörfið. Þá gjallaði raust kóngsins yfir lýð inn: — Standið kyrrir, ef ykkur er annt um líftóruna!

x

Tíminn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.