Tíminn - 17.10.1961, Blaðsíða 16

Það var greinilegt, að eitt-
hvað mikið átti að ske í
menntaskólanum < í gær. Um
þrjúleytið hafði safnazt sam-
an stór hópur ungmenna fyrir
framan skólann, og æsingur-
inn skein út úr hverju andliti.
Hver talaði upp í annan, og
ekki var gott að greina, hvað
sagt var. Nokkrir menn gengu
um með skotfæri sín framan
á maganum og biðu óþolin-
móðir eftir. . . .
Loksins. Út um aðaldyr þessarar
virðulegu menntastofnunar rudd-
ust nokkrir vígalegir menn með
eitt fórnarlambanna á milli sín.
Einbeitnin skein út úr andlitum
þeirra, en meirihlutinn bar auð-
vitað sigur af hólmi, og fórnar-
lambið sveif brátt í loftinu og
kom öfugur til jarðar við mikinn
fögnuð áhorfenda.
Óhjákvæmileg vígslg lífÍðÍH'
bekklnga var hafin, tolleringin.
Eldri og reyndari nemendur skól-
ans gengu fram í ætlunarverki
sínu af miklum dugnaði, sóttu
hvert fórnarlambið af öðru inn í
skólann og sendu það í loft upp.
Blaðamaður Tímans stóð í hæfi-
legri fjarlægð, ekki alveg ósmeyk-
ur, og horfði á aðfarirnar. Skammt
frá stóðu nokkrar stúlkur og
hvöttu félaga sína óspart.
— Reynið þið að hleypa ein-
hverju fjöri í þetta.
— Það er engin drift í þessu,
þetta eru engin slagsmál.
— Guð, sástu, hvernig hann
kom niður.
— Almáttugur, hún er f pilsi.
Þær sýndust ekki líklegar til
j árásar, svo að blaðamaðurinn gaf
! sig á tal við þær.
— Þið eruð greinilega ekki í
jþriðja bekk.
j — Nei, í fjórða. Við fengum
; að fljúga i fyrra.
' — Við fengum að vita þetta í
; tíma, svo að við mættum allar í
! buxum.
j — Er ekki allt í lagi að vera í
i pilsi?
i — Guð!
j Þær færðu sig fjær.
j í einum glugganna uppi á lofti
j voru ótal hausar. Nokkrir víg-
reifir þriðjubekkjarpiltar ógnuðu
andstæðingum sínum með hótun-
aryrðum, og lil að vekja enn
frekari athygli á hreysti sinni,
kyrjuðu þeir með óhljóðum mikl-
um „Öxar við ána“. Þeir syngja
það varla eins hreystilega í dag.
Skyndilega upphófust almenn
öskur Tvær stúlkur höfðu tekið
sig út úr hópnum og þutu nú með
óleyfilegum hrað'a eftir Lækjar-
götunni með heilan hóp af pilt-
itm á eftir sér. Önnur stefndi suð
ur mes allri tjörn, en hin skauzt
þvert yfir Lækjargötuna, og
skeytti hvorki um bíla né gang-
! andi. Tveir bílar stönzuðu snar-
iega, það hvein i hjólbörðunum,
og slysi var forðað. Stúlkurnar
hvíuðu óskaplega og hvöttu þá
fótfráu, en hún varð að láta í
minni pokann fyrir ofureflinu,
var tolleruð og fékk mi$a. Hún
kom lafmóð tál stallsystra sinna.
— Númer 120. Bölvaðir fant-
arnir.
Já, nú voru efribekikingar orðn-
ir allharðhentir. Þeir fengu ó-
mjúk handtök, þegar þeir náð’ust.
Hendur voru keyrðar aftur fyrir
bak, eigendur þeirra n/álguðust
Tíminn, GE)
þakskegg skiólahússins, en ekki
var alltaf skeytt um, hverni.g nið
urkoman varð.
Þriðjubekkingum var ekki lá-
andi, þótt þeir reyndu að láta fæt
ur forða sér frá þessum ofsækj-
endum sínum. Nokkrir tóku á rás
út og suður allar götur, umferðin
koimst í hálfgert öngþveiti, og.reið
ir hausar sáust bak við bílrúourn
ar. Einn flóttamaðurinn félí endi
langur við fætur konu nokkurr-
ar, en mátti ekki vera að því að.
veita illilegu augnaúáði hennar
viðtöku.
Ofsækjendum barst sú fregn,
að einn hefði sloppið og fyndist
alls. ekki.
— í bílinn, var æpt, og um-
ræddur bíll fylltist af snöggklædd
um, úfnum piltum, með skyrturn
ar upp úr, og svipurinn lýsti engri
vægð. Billinn þaut af stað.
— Það er. bezt að forða sér,
sagði stúlka ein. Og blaðamaður-
inn fór að dæmi hennar.
Gamanið er tekið að grána. Þú skalt ekki slepa, kelli min. (Ljósmyndir: