Tíminn - 30.12.1961, Blaðsíða 10

adíns þegar launmorSingjar
réðust' á hann til þess að
myrða hann.
— Ó, sagði Musterisriddar-
inn. — Þér frelsuðuð líf Sal-
hedíns. Því get ég trúað. Þér,
sem eruð kristnir, og öllu öðru
fremur ættuð að vilja hann
dauðan. Nú, riddarar. svar-
ið enn einni spurningn minni.
— Með tungu minni eða
sverði mínu? hrópaði Vulf en
konungur rétti upp höndina
og krafðist hljóðs.
— Sleppið veitingahússvenj
um yðar og svarið mér, ungi
maður, hélt Musterisriddar-
áfram. — Eða svarið þér held
ur, Sir Godvin. Er frænka yð
ar Ró=amunda, dóttir Sir And
rev d’Arcy, systurdóttur Sal-
hedíns. og hefur hann gert
hana að prinsessu af Baál
bec, og er hún nú á þessari
stundu í Damaskus?
— Hún er systurdóttir hans,
svaraði Godvin rólegur. —
Hún er prinsessa af Baalbec,
en hún er ekki sem stendur í
Damaskus.
— Hvernig vitið þér það,
Sir Godvin?
— Eg veit það, því að í sýn
minni sá ég hana sofandi í
tja’di Salhedíns.
Róðið fór að hlæja. en God
vin hélt áfram: — Já, herra
Mnsterisriddari, og í nánd
við þetta skrautlega tjald sá
ég marga Musterisriddara
li^gia da”ða. Minnist hess,
þpo-qT sá t.fmi kemur, að þér
sjá’ð bá líka.
Nú dó hláturinn út og ótta
sló á flesta. en til sumra mátti
heyra orð á staneli: — Galdr
ar! Knkl! Hann hefur lært
þetta af hpiðingjum.
En hinn óttalausi Musteris
ririuqri hló ng mældi hann
með augunum.
— Þ^r trúið mér ekki, sagði
Godvin. Þér trúið máske ekki
hptfur. hótt ég sesri vður. að
meðan ég var á verði unni á
fjahsv'rúninni. sá ég vður
vera að rífast viff ereifann af
Trinoiis. unz þér dróguð sverð
yðar iir sltðrum og slóguð því
í þ°ttq borð.
Ráðið starði á hann enn á
nv með undrun. og tautaði
eitthvað sin á milli bví að
þpir hnfðu séð hað sc>r"a Must
erisri^uarinn svaraði:
— cretur hann hafn feng
ið að >rifa hiá ttðrum en engl
um hað hafn margir vengið
inn na út úr bessu t.ialdi.
Hema minn og konnngur!
M°a,”Tn vi« nvða mQiri t.ima i
s]iVqr svnir. savðar oss af
ridttara pr við vitum alíir. að
hef”r vprið ásamt bróð’ir sín
um f hfónnstu Paihedfns. sem
þejr oftf.r hpirra sttwusögn vf-
irgáfu til hess að beriast á
mó+i hnnutn j bessa.ri stvrj-
öld T.á+um svn vera Við höf-
um ahlí-i tfma til að daoma nm
það hó+t écr ef ttðruvidi staoði
á, m”nd1 ákc»ra Rir Godvin
d’AvnTc. spm eaidramann er
etaoAi í svihqamipgu samhandi
við hinn sameiginlega fjand-
mann vorn.
— Og ég munrii reka þá
iypi niður í vðar eigin háls
mn* svorðsoddi mínum. hróp
aði ^’úf.
En Gndvin vpntj aðQino öxl
um np l'Tuqtoris’'iddarinn hélt
áfram. én þess að gefa hon-
um pa.”m:
— Konuncrur! Vér h’ðum úr
skuvðar vðav og. v,ann verðnr
að koma sem fyrst, þvi tæpar
þrjár stundir eru' til morg-
uns. Eigum vér að halda móti
Salhedín sem hugrakkir,
kristnir menn, eða eigum vér
að ligsia hér sem lyddur?
— Herra konungur. sagði
Ravmond greifi og stóð upp
— Hlustið á mip áður en bér
svarið, það verður máske í
siðasta sinn því að ég er gam
all hermaður og bekki Serki
miög vel. Borg mín Tiberías
er unnin. begnar míni’’ drenn
ir og kona min fangi í höli
Þeir stóðu upp. lutu kon-'
■ npinum og yfirpáfu tnaldið,
+il þess að gefa skipanir sínar
og hvíla sig svo um stund áð
ur en haldir væri af stað. —
Godvin oer Vulf fóru pinnig og
túlkurinn frá Naz-aret með
heim. hrvpgur í huga. En Vulf
hughrpvst.i hann oe sagði:
— Syrg pkki. faðir Vér skul
um hugsa um gleði bardag-
ans. en ekki bá sorg. sem verð
ur afi°iðing hans.
— Eg finn enga gleði í bar-
H. RIDER HAGGARD!
BRÆÐURNIR
SAGA FRA KROSSFERÐATIMUNUM
sinni. og verður bráðiega að
gefast upp, ef engin hjálp
kemur. Þó segi ég yður. sem
hér eruð saman komnir. að
betra er það en að vér förum
á móti Salhedin. Látum Tíb-
erías þola sín örlög. en frels
ið her yðvam. sem er hin síð
asta von kristinna manna hér
í Austurlöndum. Kristur á
ekki fleiri hermenn hér í
’andi Jerúsalem enga aðra
vernd. Her solriáns er stærri
en yðar riddarar hans dug-
legri. Pörum heldur í krók
og komum honum í opna
skiöldu. eða sem betra er. bíð
um hér atlögu bans og vður
er sigurinn vís. Ef bér ráðizt
til atlögu yfir eyðimörkina.
mun það sannast. að sú sýn
Qr þessi riddari sá. er þér nú
hæðið kemur fram. og mál-
“fnum kristinnar trúar er
glatað hér í Austnrlöndum.
Eg hef nú lokið máli mínu. og
bað í síðasta sinn.
— Raymond greifi er eins
og félagi bans. riddarinn með
sýnirnar, gamall fylgifiskur
soldánsins. hreytti Musteris-
riddarinn út úr sér. Viliið þér
+aka þvílíkt dáðleysisráð? —
Áfram1 áfram! Drepum þessa
heiðnu hunda annars erum
’úð svivirtir aha ^vi. Áfram í
kros«ins nafni! Krossinn er
með oss.
— Já svaraði Raymond, —
en í síðasta sinn.
Nú varð ókyrrð í tjaldinu,
og tölu.ðu menn hver við ann
an. Einn vildi þetta. annar
hitt, en konungurinn sat við
borðsendann og horfði í
paupnir sér.
Loks leit hann upp og
sagði: — Eg skipa að vér
lepgjum af stað í dögun. Ef
^avmond greifa og bræðrum
t-iessum bvkir fyrirætlun vor
óhveigileg, þá geta þeir yfir-
pefið oss og orðið hér eftir í
a-æzluvarðhaldi. þangað til úr
sli+in verða kunn.
Allir skildu að orð þessi
voru örlagabrungin og sló því
á dauðaþögn Loks sagði Ray
mond greifi:
— Nei. ég fer með.
— Og við förum einnig með
til bess að svna bvort vi« er-
um niósnarar Seihodfns eða
ekki. bætti Godvin við.
Það gaf bví enpinn raum,
aúir voru niðiu\sQkknir í sín-
ar eigin hugsanir.
daganum, svaraöi hinn hei-
lagi Egbert.
Þegar þeir höfðu sofið
stutta stund, fóru þeir Godvin
og Vulf á fætur og gáfu hest
um sínum. Þeir bvoðu bá og
kembdu og löguðu reiðtýgin,
^eiddu þá svo að uppsprettu
og gáfu beim að drekka og
drukku sjálfir.
En Vulf, sem var mjög hygg
inn í öllu. er að hernaði laut,
ha+ði haft með sér f jóra stóra
vínbelgi. sem hann fvllti tæru
"atni og henadi þá tvo og tvo
fyrir aftan hvorn beirra
hræðranna. Sömuleiðis fyllti
hann söðulflöskurnar með
vatni og saeði: — Við.ver.ðum
að minnsta kosti með^^fjfjíi.
,s<«”st”. er devia af horsta
Síðan sneru heir við oa biðu
hess að herinn leeði af stað.
og var bað af margra hálfu
gert með brvggu hiarta. því
að margir hermannanna
höfðu grun um hættu þá, er
var í vændum. og þar að auki
hafði fregnin um sýn God-
vins borizt út meðal þeirra.
Sökum þess að þeir vissu ekki
hvert þeir ættu að halda. slóg
ust þeir í för með riddara-
skörum þeim, er fvlgdu kon-
unginum. ásamt Eebert. bisk-
”ni frá Nazaret. en hann var
vnpnlai’s og reið múlasna. þvj
hann vildi ekki heldur verða
eftir. í sama bili kom sveit
Musterisriddara í ljós, fimm
hundruö að tölu, og var það
hraustleg sveit, og reið for-
ingi þeirra i fararbroddi. en
begar hann nálgaðist bræð-
urna, benti hann á vatnsbelg
ina er hengu við söðla þeirra
og sagði:
— Hvað eru þessir vatnsber
ar að gera meðal hraustra
riddara, sem treysta Guði ein
um?
Vulf ætlaði að svara, en
Godvin bað hann að þegja og
sagði:
— Drögumst heldur aftur
úr, við munum finna betri fé
lagsskap.
Þeir stóðu þannig kyrrir
og beygðu sig til jarðar, er
krossinn var borinn fram biá
undir varðveizlu bins her-
virorirta hiakuns frá Akre.
Síðau kom RppJnairi af Cha
tillon. fíandmaður Snl-hpdlns
og orsök að öllum hans erj-
um; hann sð há og hrónaði:
— Herra riddarar, hvað
sem aðrir segja, veit ég að
þið eruð hraustir og hugdjarf
ir-menn, því aö ég hef heyrt
talað um afreksverk ykkar
meðal launmorðingianna Það
er rúm fyrir vkkur í liði mínu,
komið með mér.
— Það er eins gott að
fvleja honum sem hverium
ttðrum, sagði Godvin. — Við
^kulum fyleja honum. Og það
"arðu þeir.
Þeear liðið kom til Kana,
bar sem Kristur breytti vatni
í vín, var júlísólin orðin hern
um allt of heit, svo að upp-
SDretturnar voru brátt tæmd
ar af fiölda manna og dýra,
svo að mareúr eátu enean
vatnsdrona fengið að drekka.
Þeir hröðuðu sér áfram að
auðnunum, sem lágu milli
þpirra og Tíberías. Reykský
sáust berast yfir sléttuna og
í beim miðium hópar serk-
neskra riddara, er réðust á
framverðina, er Ravmond
greifi stvrði. en beir hörfuðu
ætíð til baka áður en hægt
var að ráðast á bá. en drápu
uiarea ’ueð snjótum oe ttrvum.
Þeir levndust að baki hers
ins oe réðust á síðustu sveit-
irnar Mustprisriddarana og
hina lét.tvnnnuðu Turkopola
og sveit Ravmonds af Chat-
fúon. er bræðurnir voru í.
Herinn. sem skintnr var í
tiórar deildir. varð. þótt ör-
magna væri af hita og þorsta,
a.ð ryðia sér braut með vopn-
”m og verinm. frá miðdeei til
sólseturs. vfir hina ójöfnu og
prvttu flatneskju í steik.iandi
•’óiarhita.
Undir kvöld voru uienn og
hestar örmagna og hermenn-
irnir báðu foringia sína að
vísa beim á vatn, en þeir
+”ndu bar hverei vatn.
Síðasta herdeildin dróst
aft.ur úr. að brotum komin af
hinum sífelldu árásum óvin-
anna svo að bað varð langt
á milli beirra og konungs. er
var í miðiu liðinu Þeir fengu
skipun um að hraða sér á-
fram, en þeim var það ómögu
legt, og loks settu menn her-
búðir sínar á þeim stað, er
nefndist Mariscolcia. Þangað
var Raymond greifi hrakinn
aftur á bak. Þegar Godvin og
Vulf komu að herbúðunum,
sáu þeir herdeild hans koma
með bá er fallið höfðu af
beim. Þeir heyrðu hann biðja
konung um að halda áfram
og ryðia sér braut að vatn-
inu, svo að þeir gætu fengið
vatn, en konungurinn svar-
aði, að bess væri ekki kostur,
bví að liðið neitaði að halda
lengra þennan dag.
Þá nótt gat enginn sofið,
þvi að alli-r voru þyrstir, og
hver getur sofiö. er þola má
borstans kvalir?
Nú var elcki lengur hlegið
að þeim Vulf og Godvin fyrir
vatnsbelgi þeirra, því að
margir hinna æðstu aðals-
manna komu til þeirra og
grátbændu þá á knjám sinum
um einn svaladrykk. Þegar
þeir höfðu gefið hestum sín-
um vatn, gáfu þeir allt, sem
þeir máttu, þangað til þeir
áttu aðeins tvo belgina eftlr
Qn þiófur einn pvðilagði ann-
an beirra með bví að læðast
”ð honum og reka hnif i hann
svn að vatnið fór til spillis
Síðan brugðu bræðurnir
sverðum sínum og sóru aö
höggva hvern þann niður, er
vogaöi að snerta belginn, sem
eftir var.
Alla þá nótt var hávaðí og
ókyrrð í herbúðunum, og all-
ir æptu: Vatn! Gef oss vatn!
En utan herbúðanna heyrð-
ust óp Serkja, er áköiluðu
Allah.
Á þessum stað var iörðin
bakin burru skógarkiarri. og
kveiktu Serkir í því. svo að
revkurinn ætlaði að kæfa hin
ar kristnu hersveitir.
Loks rann unp dagur og
hernum var fvlkt. þannig að
báðir fylkingararmar voru dá
u+ið framar.
Þannig börðust þeir, sem
pkki voru of þróttlitlir til að
hreyfa sig. en hinir voru
brytiaðir niður þar sem þeir
lágu.
Serkir réðust ekki á þá því
beir vissu. að sólin var öflugrl
en spjót þeirra. Þeir héldu á-
fram undir miðdegi í áttina
t.i.l hinna norölægu linda. Um
miðdegi bvriaði bardaginn
með örvadrífu svo béttri, að
”arla sást t.il himius.
Svo fylgdu áhlaup og end-
uráhlaup, en y’fir allan háv-
aðann heyrðust bó ópin um
vatn. Hvað við bav. vissu þeir
Godvin og Vulf varla, því að
revkurinn og rykið bliudaði
bá, svo að þeir sáu varla fram
undan sér. Loks kom ákaft á-
hlaup og riddarar þeir. sem
með bræðrunum voru, ruddu
sér braut gegnum fylkingu
Serkja og létu eftir sig breiða
ttraut bakta dauðum búkum.
Þegar þeir komu til sjálfs
sín aftur og höfðu þerrað svit
ann úr augunum, sáu þeir, að
þeir voru meðal þúsunda af
liði þeirra á hárri hæð og
voru hlíðarnar þaktar þurru
grasi og kjarri, sem búið va"*
að kveikja í.
— Krossinn! Krossinn! —
Söfnumst um krossinn' heyrð
ist hrópað. og þegar þeir lit-
uðust um, sáu þeir hið gim-
steinum prýdda brot af hin-
um sanna krossi á hárri
klettasnös, og biskupinn frá
Akre við hlið hans. En reyk-
urinn af hinu brennandi grasi
huldi það brátt sjónum
beirra.
Síðan sló í æðisgengna orr-
ustu, eina þá ægilegustu, sem
sagan getur um. Aftur og aft
ur réðust Serkir á þá þús-
nndum saman, og aftur og
aftur voru þeir hraktir til
baka. bví að Frakkar börðust
og vörðust sem særð ljón.
Bræöurnir sáu nú svartskeggj
aðan mann koma til sín og
þekktu þeir þar nú foringja
Musterisriddaranna.
— Fyrir Krists sakir, gefið
mér að drekka, sagði- hann um
leið og hann þekkti að þaö
■Hann gleymdi .
að endurnýja!
HÁSKÓLANS
10
/
T f MIN N, laugardaginn 30. desembcr 1961.