Tíminn - 03.01.1962, Qupperneq 2

Seiöandi túnar og við-
ræðugúður hðfuðpaur
Blaðið hafði spurnir af því
á dögunum, að þeir vœru
með eítthvað nýtt á prjónun-
um í Klúbbnum. Það virtist
vera eitthvað alveg sérstakt
sem á seyði var, svo að blaða-
maður og Ijósmyndari voru
sendir á stúfana til að rann-
saka málið nánar.
Þegar inn í Klúbb kemur, er
staðurinn allur uppljómaður.
Einni af hinum fjölmörgu jóla-
trésskemmtunum er að Ijúka. í
stiganum mætum við fjölda prúð-
búinna barna, heitum og rjóðum
eftir dansinn. Við þræðum okkur
braut í gegnum þvöguna og leit-
um að þeim ókennilegu tónum
sem okkur berast til eyrna gegn-
um allt skvaldrið. Að lokum
komumst við inn í ítalska salinn,
og á milli aragrúa stóla, sem þar
er hrúgað saman um allt gólf,
grillum við í nokkra menn, sem
þar eru að stilla saman strengi
sína.
Tónarnir deyja út, og menn-
irnir gægjast á móti. Stólum er
rutt til hliðar í skyndi og við innt
erindis. Við fölum snotra upp-
stillingu fyrir myndatöku. Það er
auðsótt mál, greiður upp þrifnar,
bindin lagfærð, brandarar sagðir
til að lífga upp á andlitin, og
blossinn lciftrar.
Viðmótsþýður og
viðræðugóður
Eftir þessa hátíðlegu athöfn
króum við höfuðpaurinn af úti í
horni og eigum við hann tal,
meðan undixmenn hans framleiða
seiðandi tóna í hinu horninu, og
þjónarnir þjóta fram og aftur í
kringrm ckkur að laga til fyrir
kvöldið.
Höfuðps'trmn er viðmótsþýður
og viðræðugóður.
— Já, ég þarf ekki að spyrja
þig að nafni.
— Jæja, en mundu bara eftir
h-inu í Morthens, segir Haukur
og brosir. Annars er mér alveg
sama um það nú orðið. Áður fyrr
þoldi ég illa að sjá nafnið mitt
vitlaust skrifað.
— Hvað hefurðu nú eiginlega
sungið lengi?
— Það er ekki svo gott að segja
það nákvæmlega, en ég söng
fyrst opinberlega með hljómsveit
Bjarna Böðvars árið 1946. Nú, og
síðan hef ég sungið og sungið og
er ekki af baki dottinn enn.
— Nei, ég sé það. Og þú hefur
auðvitað sungið með mörgum
hljómsveitum og á mörgum stöð-
ufn um ævina?
— Sei, sei, já. Með hljómsveit
Bjarna Böðvars söng ég í Tjarn-
arcafé og á gamla Röðli. Svo söng
ég með hljómsveit Óskars Cortez
í Iðnó og Ingólfscafé, með hljóm-
sveit Braga Hlíðberg í Gúttó,
með Aage Lorange í Sjálfstæðis-
húsinu, Gunnari Ormslev í Tjarn-
arcafé, Birni R. í Brelðfirðinga-
búð og á Hótel Borg, með — æ,
blessuð vertu, ég nenni ekki að
telja þetta allt saman upp, er
þetta ekki orðið nóg. Seinustu
þrjú árin, og rúmlega það, hef
ég svo sungið á Röðli með hljóm-
sveit Árna Elfar.
Stóðst ekki freistinguna
— Og hvað liggur þá fyrir
næst?
— Ja, þetta, sem þú heyrir og
sérð, segir Haukur og bendir í
áttina til hljóðfæraleikaranna í
horninu, sem allir færast í auk-
ana, svo að vart má heyra manns-
ins mál.
— Ég stóðst ekki freistinguna,
þegar mér var boðið að koma
fram með eigin hljómsveit hérna
í Klúbbnum. Ég valdi í liðið þá
beztu, sem ég vissi um, og þarna
sérðu þá. Þetta eru þeir Sigur-
björn Ingþórsson, sem leikur á
bassa, Guðmundur Steingrímsson
á trommur, Örn Ármannsson á
gítar og Jón Mtiller á pianó, allir
úrvals hljóðfæraleikarar og
prýðilegir strákar.
—• Leikur þú á nokkurt hljóð-
færi sjálfur?
— Nei, biddu fyrir þér, ég hef
nóg með að syngja og halda svo
í 'hemilmn á drengjunum, segir
Haukur og hlær til drengjanna
sinna.
— Hefurðu stjórnað hljómsveit
áður?
— Nei, en mig hefur lengi
langað til þess, og ég er mjög
ánægður yfir að hafa fengið þetta
tækifæri, og ég bind miklar vonir
við þessa stráka. Við byrjuðum
að æfa saman 4, des. og komum
fram i fyrsta sinn á nýársdags-
kvöld. Ég hlakka mikið til að
vinna hcrna í Klúbbnum. Hér er
húsrými nóg og margt hægt að
gera.
Með sifthvað á prjónunum
— Hvert er nú álit þitt á þvi,
hvert hlutverk hljómsveitar er?
Er það nægilegt, að hljóðfæra-
leikararnir lelki af list á sin
hljóðfæri, eða ...
— Nei, grípur Haukur ákveð-
inn fram i. Ég sagði þeim það,
strákunum, þegar ég réð þá, að
ég vildi ekkl menn, sem sætii eða
HAUKUR MORTHENS
stæðu við sin hljóðfæri eins og
trébiúður og hugsuðu um það
eitt að framleiða tóna. Það er
ekki nóg. Og þá er heldur engin
ánægja í starfinu. Við ætlum að
skemmta fólkinu eftir beztu getu,
og takist það ekki getum við eins
tekið saman föggur okkar og hætt
við allt saman. Það er margra
álit, að það sé undir fólkinu
sjálfu komið, hvort það skemmtir
sér eður ei, eri því er alls ekki
þannig farið. Hljómsveitin hefur
ákveðið lilutverk með höndum,
sem hún verður að gera skil.
— Þú ert þá líklega með sitt-
hvað á prjónunum, sem þú vildir
skýra lesendum fi'á?
— Já, já, ég er með eitt og
annað í huga, en ég veit ekki,
hvort er svo gott að útskýra það.
Eins og ég sagði áðan, er hús-
rýmið nóg hérna í Klúbbnum og
möguleikar til margs. Fyrst ætla
ég að gera tilraunir með eins kon-
ar kabarott eða „floorshow". Á
gólfinu verður komið fyrir skilti,
svona eins og þau gerast við vega-
mót, áletrað Róm, París, U.S.A.
o. fll, og síðan mun ég syngja lög
frá þessum löndum. í sambandi
(Framhald á 11 siðu i
Hljómsvelt Hauks Morthens á æfingu í Klóbbnum
„Almennings-
dómstólar“
Áramótagrein og ræða Bjarna
Benediktssonar hefur vakið
mikla athygli og umíal. Sýnist
flestuin, að aldrei hafi forsætis
ráðherra á íslandi lagzt lægra
í mólflutningi sínum. Kom nú
ljósara fram en nokkru sinni
fyrr einræðishnelgð þessa
„riddara frelsis og lýðræðis".
Boðaði liann nýja stefnu f
dómsmálum og réttarfari. —
Koma æíti upp einskonar al-
menningsdómstólum oig lét f
það skína, að ekki væri lengur
hægt að treysta dómurum lands
ins til að kveða upp dóma hlut
drægnislaust. Það réttarkerfi,
sem við búum við, hefur þó gef
izt vel á hinum Norðurlöndun
um, sem einmití eru talin mjög
til fyrirmyndar á þessu sviði.
— Hvað ætli Bjarni sé að fara?
„Skoíanafrelsií og
útvarpift“
Þá boðaði forsætisráðherr-
ann, að takmarka ætti enn um
ræðufrclsi f útvarpinu og helzt
alveg að hætta að útvarpa um
ræðum frá Alþingi. Þannig á
að koma í veg fyrir að þjóðin
gefi hlustað 'á það í útvarpinu,
hvað stjórnarandstaðan hefur
til mála að leggja, ríkisstjórnin
á ein að ráða, hvað þar er saigt.
Engin ríkisstjórn hefur mis-
notað svo ríkisútvarpið sem nú-
verandi ríkisstjórn. Áramóta-
ræða forsætisráðherra hcfur
fram að þessu verið fremur
„ópóliíísk", en nú var hún hinn
svæsnasti áróður
Gengislækkunin
Þær upplýsingar, sem fram
hafa komið nú um áramótin.
liafa orðið síðasti hlekkurinn
í beinni sönnun þess, að geng
islækkunin í sumar var gersam
lega óþörf og hrein hefndai
ráðstöfun. Það er nú svo ljósi
sem verða má, að kjarasamn
ingarnir voru sanngjörn og
| hófleg lausn, sem gat auð
H veldlega orðið varanleg. Alll
^ tal um, að kauphækkanirnai
myndu hafa Ieitt til svo mik
f| illar eftirspurnar eftir erlend
um gjaldeyri, að snarazt hefð;
■ um, cr út í bláinn og hcfui
ekki við nein rök að styðjast
enda guma stjórnarflokkarnii
af stórlcga bæítri gjaldeyris
stöðu.
MatJurinn frá 1958
biíur um gott veíur
Maðurinn, sem 1958 barðls,
með oddi og egg fyrir kaup
hækkunum og sendi 'áróðurs
menn sfna í verkalýðsfélöglr
til að livetja til kauphækkun
arkrafna og lét þá atvinnurek
endur, sem hann hafði í vasan
urn, bjóða fram kauphækkan
ir, þegar honum fundust verki
lýðsfélögin of sein i kröfu
gerðinni, þessi sami maður bií
ur nú um gott veður, þótí kaui
máttur launa hafi verið 15—
20% mciri, er hann barðist fy?
Iir kauphækkunum, en hani
er nú.
Maðurinn, sem lét taka kauj
hækkunina aila aftur og ve
það, mcð lögum, strax og hani
var sjálfur kominn til valda
biður sér nú vægðar, þótí liani
hafi fengið mjög hagstæði
samninga upp í hendurnar
suniar, en látið hefndarhitf
einan ráðið afstöðu sinni.
Hverjir taka lengur mark i
því, sem Bjarni Bcnediktssor
segir um kjaramál?
rr*8£3SS2BliaMI
2
TÍMINN, miðvikudaginn 3. janúar 1962