Tíminn - 14.02.1962, Síða 5

itis renna flestir sömu, troðnu
sióðina. Þeir bera upp íar-
beiðnir sínar í ei.nbverri ferða-
skrifstofu eða afgreiðslu, fá
yfirleitt vinsamlega fyrir-
greiðslu, húrra svo gegnum
toll -og vegabréfaskoðun, setj-
ast í svipuð sæti, komast venju
lega, án mikilla tafa, í örugg-
lega búnum farartækjum, sem
stjórnað er af þaulvönum
mönnum, til áfangastaðanna.
Þeir f'á á leiömni einhvem
þann viðurgerning, sem þeir
vita no'kkurn veginn fyrir fram
hver verða muni. Sem sagt:
Ekkert annað en það, sem
allir aðrir hafa að bjóða, ekk-
ert nema eitt; viðmót þeirra
starfsmanna flugfélagsins, sem
farþegarnir eiga leugst sam-
leið með, — flugfreyjanna. Og
ég segi stúlkunum þann ein-
falda sannleika, að ef ferðin
er farin á ieiðarenda, sam-
kvæmt fyrir fram gerðri áætl-
un, þá er það eitt, og aðeins
eitt, sem ræður úrslitum um
það, hvort farþeginn mælir
með okkur við vini sína eða
heitir því með sjálfum sér, að
með þessu andskotans félagi
sbuli hann aldrei aftur fara,
en það er svarið við spurning-
unni um það, hvemig stúlk-
urnar hafi rækt störf sín,
hvernig þeirra „Public Rela-
tions“ hafi -verið í ferðalaginu.
Af þessum sökum séu störf
þeirra ein hin þýðingarmestu
fyrir félagið, þýðingarmeiri að
þessu leyti en nokkurra ann-
arra starfsmanna.
Hvernig á þá sú góða flug-
freyja að vera? Hvernig á hún
að gegna hinu mikla ábyrgðar-
starfi?
Upphafsins við skynsamlegu
svari er þar, alveg eins og í
starfsemi félagsins í heild, að
leita hið innra með henni
sjálfri. Hún verður sjálf að
vera sátt við sjálfa sig og það
hlutverk, sem hún hefur valið
sér. Hún verður fyrst og fremst
og vilja vel og sé hún heilbrigð
manneskja, þá er henni góður
viljinn einn saman hinn traust-
asti förunautur, minnug hins
fomkveðna, en þó sigilda, að
það sem maðurinn vili sjálfum
sér til handa skuli hann einn-
ig öðram gera.
Ég segi þeim stunduim, að
góð flugfreyja eigi að vera eins
og góð, ung húsmóðir. Til
hennar leitar lítið bam með
sama öryggi og gamalmennið.
Svo á hún að vera dálítið ásjá-
leg, til þess að við, sem enn
höfum ofurlítið kvensamt auga,
höfum gaman af að horfa á
hana. Það gerir ungri stúlku
ekkert til, þó að miðaldra, ein-
stæður flakkari hafi gaman af
að gantast dálítið við hana í
flugvél, biðji jafnvel um stefnu
mót á leiöarenda. Hún brosir
bara dálítið tvirætt og lofar
engu, nema freistarinn kunni
að koma yfir hana sjálfa. Fari
ekki svo, er venjulega ekkert
eftir að leiðalokum nema end-
urminningin ein um þægileg-
an ferðafélaga.
Ég segi þeim lfka frá nöld-
ursskjóðunum, hinum vanþakk-
látu og hofmóðugiu, og reyni
að skýra fyrirbærið. Sumir era
nefnilega að eðlisfari óhrjáiega
gerðir, eða hafa étið í sig vond
an maga. Pátækiingum sumum
þykir maturinn aldrei nógu
góður, ef hann er ókeypis, og
nýríkir aular eru oft með uppá-
stöndugheit. Til eru þeir, sem
óttast flugferð, og eru af þeim
sökum í uppnámi. f stórum
farþegahópi má alltaf búast
við að fyrirhitta svona fólk
Hundraðshluti þess er mjög
lágur, en það er til, og kúnstin
er bara sú að reyna að skilja
það. umbera og fyrirgefa.
En svo koma allir hinir, sem
yfirleitt eru mesta ágætisfólk
Ég segi frá reynslu minni af
fararstjórn, þar sem ég sann-
færðist um það, að aldrei væri
fólk unaðslegra en á ferðalagi.
yfirleitt fegið að vera búið að
losna við amstur hversdagsleik-
ans og síaðráðið í því einu að
njóta í ríkum mæli alls þess
bezta, sem ferðalagið hefur að
bjóða. Ég hef sagt þeim, að
marga af mínum beztu vinum
hafi ég einmitt eignazt á ferða-
lögum, að hvergi sé jafn auð-
velt að fá sér félaga „með hálf-
um hleif og höllu keri“, að
fólk sé ótrúlega þaikklátt fyrir
allt, seip því er gott gert undir
þessuim kringuimsteeðum, jafn-
vel þótt það sé mjög smávægi-
legt.
Ég tala stundum við þær.um
ferðaleiðann,^ þreytuna af þvi
að sjá ekkert nema himin og
haf eða kaninske bara tóm ský.
Og þá verður mörgum farþeg-
anum það á að biðja um ein-
hverja smávægilega fyrir-
greiðslu, vatnssopa að drekka
þó að hann sé ekki þyrstur.
bara til þess að fá tækifæri til
að tala við flugfreyjuna. Og
þá á hann t.il að. spyrja uim
eitthvað, bara til þess að fá að
tala u;m ei.ttthvað, félagið, sem
á flugvélina, landið. þar sem
fólagið á heiima. Og hér kom-
um við að sendiiherraþættinum
í starfi flugfreyjunnar:
Ég segi þeim, að þó að við
íslendingar teljum okkur nógu
marga til þess að hafa ráð á
að rifa augun hver úr öðram
heima á fslandi, þá séum við
állt of fáir til þess að nokkur
megi verða íslandi til skamm-
ar ut.an land'steinanna, en eitt
framsikilyrði þess að það komi
ekki fyrir, sé, að við kiinnurr
sæmilega örugg svör við flest-
um almennum spurningum, er
ísland varða, og getum fært,
þau í bærilegan búning. Þess
vegna ráðlegg ég stulkunum að
afla sér nauðsynlegrar fræðslu
í þessum efnum, áður en starf-
ið er hafið, og bendi þeim á
leiðir til að finna þann fróð-
leik. Ég vek athyigli þeirra á,
að þær eigi áreiðanlega í við-
tölum við farþega sina eftir að
verða fyrstu fulltrúar íslands,
sem þeir hitti, en þess vegna
skipti það land okkar miklu
máli hver þau kynni verða.
Ég segi þeim frá öllum þakk
arbréfunum, sem félaginu hafa
borizt um eldri starfssystur
þeirra, og ég reyni að leggja
á það ríka áherzlu, að þó að
etokert kæmi til, nema þessi
bréf ein, þá væru þau ærin
sönnun þess hve störf flug-
freyjanna séu félaginu þýðing-
armikil.
Að lokum vek ég athygli
þeirra á því, að enda þótt ég
voni, að þær eigi eftir að njóta
margra ánægjustunda í starfi
síhu, þá sé það grunur minn,
að þær stefni ekki til þess að
verða ellidauðar, að bak við
hið síbreytilega fortjald flug-
mennsifcunnar eygi þær kyrr-
látari stundir, langrar, ófarinn-
ar ævibrautar, þar sem þær
vilja fyrst eiga samleið með
einum, sem gaman væri að
geta fjölgað með fylgdarliðinu.
Og ég hef sagt þeim, að ein
bezta trygging þess að sú ferð
verði farsællega farin á leiðar-
enda sé sá, að þær temji sér
í hinu nýja starfi alla þá eigin-
leika, sem til þess þarf að
rækja það sómasaimlega. Með
einlægum vilja til þess, gera
þær því hvort tveggja í Senn,
að vinna að heill þess félags,
sem býður þeim nú til starfa
og að þeim undirbúningi síðari
ára, sem reynast mun ’þeim
hinn happadrýgsti.
Járnbrautarstoð í íslendingabyggðum vestan hafs.
Hópferð um byggðir
Islendinga í Ámeríku
Á sumri komanda efnir ferða-
skrifstofan SUXNA til fyrstu hóp-
ferðar sinnar til byggða fslend-
inga í Vesturheimi og jafnframt
á heimssýninguna miklu í Seattle.
Er vel til þessarar ferðar vandað
og fararstjóri verður séra Bragi
Friðriksson, framkv.stj. Æskulýðs
ráðs Reykjavíkur, en hann var
um nokkurt árabil sóknarprestur
í íslendingabyggðum í Vestur-
lieimi. __
Flogið verður frá Reykjavík á-
leiðis til New Yonk með Loftleiða
flugvéliað kvöldi 'hins 30. júlí í
Neiv Yofk ’öéVðu'f skoðað sitthvað
hið markverðasta seim þar er að
sjá, svo sem höfuðstöðvar Sam-
einuðu þjóðanna, Empire State,
hæsti skýjakljúfur heimsins, ljósa
dýrðin á Broadway og sitthvað
| fleira.
Gist við Niagaraíossana
í Frá New York verður efcið í
þægilegum langferðabíl norður
og vestur til Niagarafossanna og
gist þar á landamærum Bandaríkj
anna og Kanada. Þaðan verður
Eg trúi því nefnilega, að
góð flugfreyja eigi að vera eins
og góð, ung húsmóðír og að
góð eiginkona verði hver sú
stúlka, sem reynist góð flug-
freyja.
Jæja minn góði vinur, Indr-
iði! Hér hefur þú þá svar mitt
við spurningu þinni í dag. Ég
held að það sé efnislega alveg
rétt, en náttúrlega reyni ég
lika að krydda mína ræðu yfir
stúlkunum með einhverjum af
þeicn mörgu skemmtilegu sög-
um, sem ég fcann um það, hve
þakklátir farþegar Loftleiða
hafa verið flugfreyjunum okk-
ar vegna prúðmennsku þeirra,
manndóms og góðleika, en til
þess að rekja þær allar, er
ekkert rúm í Tímanum. Ég lýk
svo máli mínu í kennslustund-
inni með óskum um, að ný-
græðingarnir megi ljúka svó
störfum, að í bréfageymslum
Loftleiða varðveitist margur
vitnisburðurinn um það, að
hvað sem segja megi öllum
öðram félögum til sóma, þá
sé það alveg áreiðanlegt, að
ekkert þeirra eigi jafn ágætum
flugfreyjum á að skipa og ís
lenzka flugfélagið Loftleiðir
8. 2 ’62.
Sigurður Magnússon.
svo ekið eftir steyptum þjóðbraut
um um vatnahéraðin miklu til
Chicago, milljónaborgarinnar á
böfckum Miohiganvatns, sem á sín
um tíma kom mjög viö sögu ferða
laga íslienzfcra landnámsmanna á
leið vestur á sléttumar í leit að
nýjum heimkynnum.
Næst liggur ieiðin til borgar-
innar Minneapolis við Mississippi-
fljót, þar sem margt er íslendinga,
meðal annars Valdimar Björnsson,
1 fjánmálaráðherra Minneasotaríkis
og munu íslendingar að heiman
að sjálfsögðu hitta hann og fjölda
annarra íslendinga í borginni.
Þaðan liggur leiðin svo vestur til
Norður-Dakota með viðkomu í
Grand Forks. Gist verður á íslenzk
um heimilum í hinum fjölmennu
íslendingabyggðum á Mountain,
og þar í grennd, þar sem margt
er stórmyndarlegra íslenzkra heim
ila.
Á ísíendingadeginum að Giinli.
Frá „Fjalla'byggðum" ísiendinga
í Norður-Dakota verður haldið
norður yfir landamæri Bandaríkj-
anna og Kanada, höfuðborgar ís-
lendinga í Vesturheimi að fornu
og nýju. Þar verður sitthvað skoð
að, m. a. myndastytta Jóns Sig-
urðssonar við þinghús Manitoba-
ríkis. Síðan liggur leiðin um ís-
lendingabyggðir í Nýja-íslandi og
verður dvalið á Íslendingadegin-
um að Gimli, þar sem fólk af ís-
lenzkum stofni kemur árltega sam
an til hátíðahalds á þessum fyrsta
landniáimsstað íslendinga í Kanada.
Gist verður eina nótt á íslenzk
um heimiluim í Nýja-íslandi og
ferðazt þar úm byggðir meðal ann
ars til Mikleyjar í Winnipegvatni
Arborgar og Lundar við Manitoba
vatn.
Að afloknu 9 daga sameiginlegu
ferðalagi, skiptast leiðir. Þeir, sem
vilja þá halda til dvalar hjá ætt-
ingjum og vinurn vestan hafs en
aðrir þátttakendur taka þátt í
ferðalagi til vesturstrandarinnar,
til Vancouver, þar sem risið hefur
upp stór fslendinganýlenda á síð-
ari árum og þaðan suður yfir
landamæri Bandaríkjanna aftur ti.1
Seattle, þar s-em skoðuð verður
hin stórkostlega heimssýning, er
þá stendur yfir.
Hópurinn kemur sxðan aftur
saman til heimferðar í Winnipeg
20. ágúst, Geta þeir sem þess óska
þá enn orðið vi.ðskila við hópferð
ina og dvalið lerngur vestra á eigin
vegum, einnig í New York eða
annars staðar í Ameríku og átt
flugseðil sinn heim til Reykjavík-
ur opinn til frjálsrar ráðstöfunar
um heimferð með þeirri ferð sem
óskað er.
Ferðaskrifstofan SUNNA efnir
til þessarar hópferð'ar vestur vegna
óska og tilmæla margra, sem þang
að vilja fara og kjósa að taka þátt
í vel sikipulagðri hópferð, sem
verður mun ódýrari en ferðalag
fyrir einstakling en veitir þó tæki-
færi til frjáisrar ráðstöfunar um
heimferð og dvalarstað í Vestur-
heimi.
Sinfóníutónleikar
Sinfóníuhljómsveit íslands efndi
til 88. hljómléika sveitarinnar í
samkomusal Háskólans þann 8.
| febrúar s.l. undir stjórn dr. Jinr-
ich Rohan.
I Gestur og einleikari var að
þessu sinni ungverski píanóleikar
inn Georg Vasarhelyi. Efnisskráin
sem samsett var af þrem öndvegis
verkum, hófst á forleik að „Brúð-
kaupi Fígarós" eftir Mózart. Þetta
I siunga verk, sem ávallt heillar á-
heyrandann, var vel og hressilega
flutt af hljómsveitinni og yfir þvi
léttur blær.
| Píanóleikarinn Georg Vasarhelyi
! er traustur og fágaður listamaður
og var einleikur hans í píanókon-
cert í G-dúr eftir Beethoven, ör-
ugur og hnitmiðaður. og einkennd
ist af yfirlætisleysi en kom þó allt
til skila sem þetta dásamlega verk
inniheldur.
Þriðja og síðasta verkið á efnis-
skránni var hin stórbrotna og
viðamikla D-dúr symfónía eftir
Joh. Brahms. Þetta verk var yfir-
leitt vel unnið og áheyrilega flutt,
þótt alltaf megi deila um túlkun
og skilning. Adagio kafli verksins
var þó helzt til ofhlaðinn tilfinn-
ingasemi þannig, að hinu einfalda
og óbrotna hætti til að lúta í lægra
haldi.
Stjórn dr. Jindrieh Rohan var
með ágætum og auðheyrilega vel
unnið að undirbúningi þessara
tónleika, og var ánægjulegt fyrir
áheyrendur að hlýða á svo vel
samansetta efnisskrá.
Hljómsveitin boðar nú áfrarri-
haldandi tónleika á 14 daga fresti
til maí-loka og er það tilhlökkun-
arefni fyrir konsertgesti, að vita
að markvisst er unnið að miarg-
breytilegu efni. U.A.
T í MIN N, miðvikudagur 14. febrúar 1962.
5