Tíminn - 06.03.1962, Blaðsíða 13

Ad vera góður í hraunum
(Framhaid al 4 siðu >
— Hvar lærðirðu þá?
— Það er langt síðan. Eg
byrjaði ungur, og þá fór ég inn
á Akureyri og í nám hjá Geir
Þormar, myndskurðarmeistara.
Það voru margir frægir menn
hjá honum. Örlygur Sigurðsson
var þá bai’a strákur, ósköp góð-
ur og blíður strákur og lék sér
í spónahrúgunni í kringum okk
ur. Já, hann var eiginlega mjög
gott barn, hann Örlygur. Við
höfum alltaf verið góðir vinir
sínar. Svo lærði ég litablöndun
hjá Hauk Stefánssyni, málara á
Akureyri. Hann var snillingur
að blanda liti og hafði lært i
Chicago. Já, það hafa ekki allir
lært í Chicago. Sumir, sem voru
þarna hjá Geir fóru seinna í
myndlistarskóla.
— En þú aldrei?
— Nei, Sigurður Sigurðsson,
listmálari, Sigurður frá Sauðár-
króki, hann sagði einu sinni,
þegar einhver var að segja, að
ég ætti nú eiginlega að fara í
myndlistarskóla:
— Ég veit nú ekki, hvað
Stefán ætti að gera þangað.
Hann bætir nú sjálfsagt ekki
miklu við sig þar.
Þetta qera þeiþ í París
— Hvers vegna datt þér í
hug að sýna hér á veggnum?
— Sko, ég var beðinn um
það. Það er maður niðri á Öð-
insgötu, sem er að opna búð
með sælgæti, og hann hefur lít-
ið í búðina, og ég ætla að lofa
nokkrum myndum að hanga hjá
honum. Þess vegna er ég á leið
með þær þangað. En ég ætla
að geytna þær inni í þessu húsi
í nótt.
— Fékkstu leyfi hjá Sigurði
Jónassyni til að hengja þær á
hans veggi?
— Nei. Hann hefði aldrei
leyft það. Það er ég viss um.
En mér fannst þetta bara ágæt-
is auglýsing fyrir húsið. Hann
ætlar sjálfsagt að leigja það.
Ég hef verið að vinna við þetta
hús að undanförnu, svo að mér
fannst allt í lagi að nota það
svolítið.
— Þú ert ekkert feiminn við
að sýna úti?
— Nei, mér er alveg sama.
Þetta gera þeir í París, sýna á
gangstéttunum og alls staðar,
bara þar sem þeir eru stadd-
ir ...
Bíð eftir Bogasalnum
— Ætlarðu að opna sýningu?
— Ja, ég veit það nú ekki,
segir Stefán og hlær við. Það
er bara svo erfitt að fá hús-
næði. Ég hef viljað fá Lista-
mannaskálann eða Bogasalinn,
en það hefur ekki tekizt. Klíku-
skapurinn er svo mikill hjá
sumum þessum listamönnum og
spekúlöntum, sem halda, að
þeir viti allt og geti allt. Það
er það versta, að ég hef haft
svo lítið af peningum. Maður
þarf nefnilega að eiga dálítið af
peningum. Ef ég eignast pen-
inga, þá getur verið, að ég fái
sal. Og svo eftir því sem maður
kemst upp á lag með að búa til
betri myndir, getur verið, að ég
geti selt þær dýrara.
— En þú ætlar sem sagt að
sýna, ef þú færð sal? .
— Já, það geri ég örugglega.
Og ég ætla að skrifa ævisögu
mína.
— Hvað á hún að heita?
— í Heljardal. Það heitir
áreiðanlega engin bók önnur
það.
Það komu nýir bílar og nýtt
fólk, sem stanzaði á götunni,
þegar aðrir voru búnir að skoða
nægju sína. Það var flóð og
fjara. Sólin skein á vegginn í
þessum sýningarsal götunnar.
þegar við snerum frá, og slút-
andi hattbörð Stórvals bar i
undarleg hugarblðm, sem tákna
frið dauðans. —
CFramhald af 9 siðu'
að svo er um fleiri, að við eigum
erfitt með ag neita vinnu, þegar
við vitum, að alltaf er skortur á
hjúkrunarliði. Við viljum leggja
fram okkar lið — kannske um-
fram getu — og við viljum, að
þjóðfélagið njóti menntunar okk-
ar. Eg er viss um, ef fleiri
sjúkrahús fylgdu fordæmi Klepps
spítalans og stofnuðu barnaheim-
ili fyrir starfslið, þá myndu fleiri
giftar hjúkrunarkonur koma til
starfa. Þær verða líka að finna.
að óskað sé eftir starfskröftum
þeirra. Erlendis eru víða barna-
heimili fyrir starfslið iðnfyrir-
tækja oW þykir mikig ágæti. Sama
gæti átt við um sjúkrahúsin.
— Er barnahjúkrun ekki frá-
brugðin öðrum hjúkrunarstörfum?
— Jú, hún krefst miklu meiri
nákvæmni og athygli, því að börn
in geta ekki alltaf kvartað, eins
og þeir fullorðnu, en samt vil
ég ekki við annag vinna. Á barna
deildum þarf . miklar aukavaktir,
börnin geta ekki hringt eða gert
vart við sig. Og mér finnst, að
t.d. hjúkrunarkonur þurfi sann-
arlega ag fá frí meira en einn
dag í viku Þeim veitti ekki af
hálfum öðrurn degi, eins og nú
þykir sjálfsagt. að hjúkrunarkon
ur í Danmörku fá vikulega. Væri
því æskilegt, ag .vinnutíipinn yrði
styttur í 45 stundir á viku í stað
48 stunda. eins og nú er.
Jórt Skaftason hrl.
Jón Grétar SiourSs'
Laugaveg 18 f2 hæðl
Símar 18429 os 18783
ViSfal við Ingibjörgu
Allir þarfnast hvíldar við störfin. Þá er gott að fá sér Coca-Cola,
Ijúffengt oa svalt, sem léttir skapið og gerir vinnuna ánægjulegri.
Viðtal við Helgu
Framhald af 8. síðu
konur ættu kost á að koma börn-
um sínum á dagheimili?
— Að vissu leyti væri það æski-
legt, en það yrði aldrei fullkomin
lausn, því að hjúkrunarvaktir eru
á öllum tímum sólarhringsins og
þær stæðu líka jafn ráðalausar og
aðrir, þegar börnin eru veik — já,
enn þá ráðalausari, því að það er
ekki þægilegt áð hjúkrunarkona
eða ljósmóðir komi ekki til starfa
á sína vakt. Svo tel ég ekki æski-
legt, að mæíiur séu mikið að heim-
an frá ungum börnum, en nauðsyn
brýtur lög í mörgum tilfellum,
Peningar eru sannarlega ekki allt,
en ef mann vantar þá, þá vex gildi
þeirra ótrúlega mikið. Eg vor-
kenni hvorki mér né öðrum, sem
eru heilbrigðir að vinna eins og
kraftarnir leyfa, en manni finnst
það dálítið óverðskuldað að fá aðra
eins „viðurkenningu" og skattayf-
irvöldin veitt'' okkur — og líklega
fleirum.
— Eruð þér ekki ánægð með
þessa íbúð, sem þið eruð feúin að
hafa svona mikið fyrir að eignast?
— Að mörgu leyti er ég það, en
ósköp langar mig oft til að það
væri lögfest að í svona stórum
sambýlishúsum væri kostuð sér-
stök ræstingakona til að ræsta stig
ana. Það er ekki gaman fyrir okk-
ur, sem búum á neðstu hæðinni, að
eiga að þrífa þau ósköp, sem inn
berast af götunni. Og það er býsna
drjúg viðbót, t. d. þegar maður
kemur heirr eftir að hafa vakað
heilar nætur yfif sjúklingum.
— Hugsið þér yður að fást
meirá við hjúkrun, þegar synirnir
stækka?
— Já, mig langar til þess, því að
mér þykir vænt um starfið.
— Álítið þér, að fleiri hjúkrun-
arkonur myndu koma til starfa, ef
þær ajttu almennt kost á að taka
hálfar vaktir?
— Áreiðanlega — ef kaupið væri
sæmilegt. Sem stendur er eiginlega
flest önnur vinna betur
uð en hjúkrunin. Ég myndi
skipta á því að skúra gólf og
við hjúkrun, ef þar væri
uð laun að ræða.
Kveðjuorð til áhafnar-
innar á Stuðlabergi
Orð fá ekki mótað hug minn á
þessari stundu.
Við finnum það gleggst, hvað
maðurinn er vanmáttugur, og hvað
vegir Guðs eru órannsakanlegir,
þegar við stöndum við dyr hinna
ömurlegu, en köldu staðreynda. Sá,
Snorri Þorfinnsson
Framhald af 7. síðu.
Guðríður lifði mann sinn, og
tók hún við varðveizlu bús með
Snorra, en er hann kvongaðist,
gekk hún suður til Rómar, kom
aftur l*sim og gerðist einsetukona
í Glaumbæ.
Er saga hennar öll hin mesta,
og hafa fáar konur á fyrri tugum
11. aldar verið henni víðförlari.
Svo segir, að er Guðríður hafði
kveðið Þorbjörgu lítilvölvu Vað-
lokur á Grænlandi, þá hafi völvan
spáð henni því, að af henni myndi
koma mikil ætt og góð úti á ís-
landi. Rættist sú sjá, því að meðal
afko-menda Snorra bónda Þorfinns
sonar voru biskuparnir Þorlákur,
Björn og Brandur og margt annað
stórmenni.
Guðlaugur Einarsson
Freviugötu 37 sirrn 1974<
Málflutningsstofa
--------,----------------
er heldur að heiman fullur lífs-
þróttar og framtíðaráforma, getur
eftir augnablik verið kaldur nár.
Afl, okkur æðra, spinnur örlaga-
þráðinn. Tilvera okkar íslendinga
sem þjóð3r byggist frá upphafi á
því, að nægilegar margar vinnufús-
ar hendur hafa gengið á hólm við
óblíð náttúruöfl.
Á baráttu þessara manna bygg-
ist tímanleg velferð okkar.
Þessi barátta kallar því miður
allt of oft á síórar fórnir.
Aðrar þjóðir heyja styrjaldir til
landvinninga eða vegna ofurkapps
tillitslausra valdamanna.
Við íslendingar höfum aldrei
borið vopn á aðrar þjóðir.
Stór hópur blómans úr mannvali
okkar stendur þó ávallt í fremstu
víglínu og heyr þar stöðugt bar-
áttuna fyrir tilveru okkar.
Enn þá einu sinni hefur stórt og
óbætanlegt skarð verið höggvið í
þessa víglínu.
Ellefu ungir og röskir menn,
elskaðir eiginmenn, feður, synir,
bræður og vinir eru fyrirvaralaust
kvaddir á brott. Sorgin hefur enn
einu sinni kvatt dyra á íslenzkum
sjómannaheimilum.
Óbætanlegur harmur er kveðinn
þeim, er á örskammri stund missa
allt, sem þeim er kærast.
Fátækleg orð fá þar engu um
bætt. Það er á valdi Guðs eins að
bera smyr$l á þá opnu und.
Starfssága félaganna ellefu, sem
gengu á vit örlága sinna með
Stuðlabergi var ekki löng.
Eg held, að fátt sé ánægjulegra
en að koma um borð í nýtt og
glæsilegt fiskiskip og finna slíka
samúð og vináttu, sem ríkti meðal
áhafnarinnar á Stuðlabergi.
Samstillt áhöfn úrvaísmanna,
sem vilja og ætla sér að vinna sam
an að eigin velferð og velferð skips
síns, skapar slíka trú á lífið, að
maður fær ei skilið örlög sem
þessi.
Áhöfn skipsins samanstóð af
bræðrum, frændum, félögum og
vinum. Félagsandinn, er þar ríkti,
skapaði þeim sitt annað heimili.
Nú eru þessir félagar allir. Eftir
lifir minningin ein. Minningin urn
ástvinina, sem lögðu sig alla frarn
um að búa sem bezt að og fæta
hag þeirra, sem þeim voru kærasí-
ir. Minningin um góða drengi, fé-
laga og vini.
Eg sendi ykkur félögunum mín-
ar hinztu kveðjur, með þökk fyrir
þá ánægju, að hafa fengið að kynn
ast jafn sönnum mönnum. Ykkur,
ástvinum þeirra, tjái ég mína
dýpstu samúð. Samúð allrar þjóð-
arinnar er með ykkur á þessari
raunastundu. Megi Guð halda sinni
almáttugu verndarhendi sinni yfir
ykkur og blessa hvert ykkar spor
um ógengin æviár.
Björgvin Jónsson.
er ætíð bezta hressingin
TÍMINN, þriðjudaginn 6. marz 1962
13