Tíminn - 04.04.1962, Blaðsíða 13

eftir PfoiSip King og Falkland Cary
Leikstjóri: Jón Sigurbjörnsson
Holgi Skúlason og Auróra Halldórsdóttlr.
Leikrit þetta er eitt hið léleg-
asta, sem L.R. hefur farið á flot
með, og virðist það valið í þeirri
trú að á lélegri list sé mest að
græða.
Taugastríð tengdamömmu er
framhald á Tannhvassri tengda-
mömmu, sem félagið sýndi við
metaðsókn og mikil hlátrasköll.
Fyndni þessa nýja leikrits er
ósköp fátækleg, en ekki fer hjá
því, að hún veki nokkurn hlátur
hjá a.m.k. Bretum og íslending-
um, því gamansemi þessara þjóða
virðist byggjast á svipuðum
„komplexum".
Leiikritig var illa æft, en það
ætti að lagast fyrir næsta haust!
Leikstjórnin var í molum ,og leik
ur allmisheppnaður, þegar und-
an eru skilin hlutverk Arndísar,
Brynjólfs og Nínu.
Tengdamömmuhlutverkið er í
höndum Arndísar Björnsdóttur,
sem er hér aðsópsmikill og sköru-
legur pilsvargur, sem á sér þó sín-
ar veiku og mannlegu hliðar
eins og gengur. Báðum þessum
hliðum tengdamömmu á Arndís
auðvelt með að lýsa, og þótt
„Emma Hornett“, sé naumast
jafn flóðmælsk og sú brezka, er
reisn hennar sízt minni.
Brynjólfur Jóhannesson leikur
hinn þrautkúgaða eiginmann,
Henry, af , ósvikinni kímnigáfu.
Hann lyftir leikritinu í hvert sinn,
sem hann kemst að, en vegna
eðlis leikritsins er það því miður
allt of sjaldan. Þótt leikur Arn-
dísar og Brynjólfs sé með ágæt-
um, nægir hann ekki til að bjarga
leikritinu í heild. „Sjóliðarnir"
ná alls ekki réttum tökum á efn-
inu. Guðmundur Pálsson, sem
leikur Albert, minnir í engu á
sjóliða og bæði skapig og skap-
hitinn, þegar Albert fer að segja
tengdamömmu til' syndanna, miss-
ir að verulegu leyti marks, verð-
ur óeðlilegt og allt annag en höf-
undar hafa hugsag sér. í þetta
hlutverk hefði átt að velja annan
mann.
Helgi SkúLason, sem leikur hinn
sjóliðann, Bligh, er skárri, en í
leik hans er ekki að finna neitt,
sem minnir á sjómann, hvorki
brezkan eða íslenzkan. Bligh er
aðallega skoplegur vegna barátt-
unnar við þær siðferðiskröfur,
sem til hans eru gerðar, en illt
er að uppfylla, og afleiðingin er
taugaveiklun og undarleg hegðun.
Aðeins beztu gamanleikarar
geta gert þessu hlutverki full skil.
Auróra Halldórsdóttir, sem leik
ur vinnukonuna, nær ekki heldur
tökum á verkefninu. Að vísu er
það sameiginlegt brezkum leikrit-
um og kvikmyndum, ag vinnu-
konur eru þar ævinlega vangefnir
kjánar, — einhver óæðri mann-
tegund, sem stendur töluvert
neðar i virðingarstiganum en
jafnvel heimiliskötturinn. En jafn
vel þessi brezka manngerð er hér
ýkt og ofleikin og vekur enga
kátínu.
og læzt vera ag gera þeim stór-
greiða. Góður leikur.
enda margir gamalvanir og fast-
mótaðir í hlutverkum sínum.
ÚU ftt •v jg-
Sigrí&ur Ilagalín, sem leikur
Daphne skilar hlutverki sínu
þokkalega, og sama má segja um
leik Þóru Friðríksdóttur. Þessi
hlutverk eru bæði einföld og bjóða
ekki upp á mikil tilþrif, þar sem
þau hljóta að hverfa í skugga
hinna.
Nína Svéinsdóttir er í essinu
sínu i hlutverki grannkonunnar,
Lack. Hún er „vinkona“ tengda-
mömmu og lætur sig aldrei vanta,
þar sem eitthvað sögulegt er á
ferðum, og er ávallt reiðubúin til
að koma illu af stað meg slúðri
og söguburði. Nína er ísmeygileg
og innilega fölsk, þegar hún er
að lauma eitri sínu í „vini“ sína,
Ekki er hægt að segja að Stein
dór Hjörleifsson, sé líklegur for-
ingi í brezka sjóhernum i hlut-
verki sínu. Til þess nægir ekki
það eitt að hafa gróskumikið
skegg. Steindór er hér aHur of
rislítill til þess að viðureign hans
við tengdamömmu njóti sín. Virð
ingarleysi tengdamömmu fyrir
mikilmenninu er þess vegna ekki
eins hlægilegt og höfundar höfðu
hugsað sér. Áhorfendum finnst að
eins eðlilegt, að þessum svein-
staula sé sagt til syndanna, og
hann settur á bekk með venjulegu
fólki.
Leikstjórn Jóns Sigurbjörnsson-
ar er losaraleg og leikarar fara
sínu fram eftir eigin geðþótta,
Þetta leikrit ,er eins óg áður er
sagt með því 'lélegasfa, sem L.R.
hefur sýnt. Að undanförnu hefur
leikfélagið staðið sig meg prýði,
og því ekkert við því að segja,
þótt þag sýni eitt og eitt misheppn
að verk. Slíkt hendir öll leikhús.
Gunnar Dal.
2. sí9an
maður getur næstum því gengið
á honum. Mér tókst bara ekki að
veiða neinn þeirra.
Þessi veiðimennska mín endaði
með því, að ég féll niður í lestina
og hryggbrotnaði. Það kostaði
mig langa legu á sjúkrahúsi og
hræðilegar kvalir, því að auk alls
annars sat í mér járnflís frá því
á stríðsárunum og kvaldi mig
hræðilega. Og mitt í öllu þessu yf
irgaf eiginkonan mig.
Á villidýraveiðum
TaliS frá vlnstri: Arndís Biörnsdóttir, Steindór Hjörleifsson, GuSmundur Pálsson og Helgi Skúlason.
Þegar ég hafði náð sæmilegri
heilsu aftur, vann ég fyrst í nokk
urn tíma rólegt starf, en jnldi
ekki lengi við í því og sótti um
vinnu sem leiðsögumaður á villi-
dýraveiðum. Stöðuna fékk ég, og
verður ekki annað sagt en starfið
hafi fullnægt ævintýraþrá minni
í bili.
Mau-mau-upreisnin varð til tals
verðra óþæginda fyrir okkur. Eitt
sinn spurði ég dreng, sem fylgdi
mér alltaf eftir á ferðunum,
hvort hann væri í mau-mau-hreyf
ingunni. Hann neitaði því, en þeg
ar ég spurði, hvort hann mundi
skjóta mig, ef honum væri skip-
að það, þá kvað hann já við, en
fullvissaði mig um, að hann
mundi gera það fljótt, svo að ég
fyndi ekki mikið fyrir því!
Seinna komu svo öll lætin í
Kongó, og þá hætti ég leiðsögu-
mannsstarfinu. Eitt af því, sem
ég varð vitni að, var, að ég sá
BoJungarvrk
(FramhaJO aJ 8 sfðu)
reynslu af því á fyrri árum að
váít er veraldargengi og ó-
tryggt getur verið að eiga allt
sjjtt ráð undir einu fyrirtæki.
Ýfirleitt þykir ekki gott að at-
vinnurekstur sé háður geðþótta
einstakra manna.
En fyrirtæki Einars Guð-
finnssonar er vaxið upp í Bol-
ungarvik og faefur þróazt af afl
anum þar fyrst og fremst, þö
að víða sé nú leitað fanga og
ítök í síldarsöltunarstöðvúm í
öðrum landshlutum. Einari Guð
finnssyni hefur heppnazt vel.
Hann faefur faaft lánið með sér,
— þar með talið barnalán. —
Synir hans vinna með honum.
Fjölskyldan er samhent í bezta
lagi. Og vel má geta þess, að
sagt er að þeir feðgar neyti
favorki víns né tóbaks, en
6 eru þeir synir Einars Guð-
finnssonar.
Bolungarvík er vaxandi þorp.
Þar búa nú um eitt þúsund
manns. Fólkið hefur trú á fram-
tíð staðarins. Mikið faefur verið
byggt á síðustu árum og þó eru
húsnæðisvandræði. fbúðarhúsin
nýju eru yfirleitt einbýlishús,
sem vel rúmt er um. Bæjarstæð
ið er að nokkru í þægilega hall
andi falíðarfæti svo að útsýnis
nýtur tiltölulega vel. Allt bend
ir því til þess, að Bolungarvík
verði fallegur bær.
En það er fleira byggt en
íbúðir. Frýstihúsið hefur verið
nefnt. Félagsheimili þorpsins
er fárra ára, glæsilegt hús. Sím
stöð og pósthús er ný bygging.
Barnaskóli þorpsins er gamalt
hús, en byrjað mun á nýjum
við hæfi samtímans á komandi
sumri.
Rafstöð Bolungarvíkur er
kennd við Reiðhjallavirkjun,
fárra ára gömul stöð og tilheyr
ir Rafveitum ríkisins. En auk
þess er stöðin tengd við Mjólk-
árvirkjun í Arnarfirði. Nægileg
raforka reyndist hér sem víðar
góður stuðningur við vöxt
byggðarinnar og þróun atvinnu-
lífs.
Ekki verður gengið þegjandi
fram hjá því, sem vitanlega á
mikinn þátt í vexti Bolungar-
víkur að hún komst í vega-
samband við önnur byggðarlög
með Óshlíðarveginum, en hon-
um er haldið opnum lengstum
á vetrum.
Auk stóru bátanna fjögurra,
sem sækja sjó frá /Bolungarvík*
ganga þaðan nokkrir smærri
bátar. Þeim fer mjög að fjölga
með vorinu, því að á sumrin er
allmikill útvegur hinna smærri
skipa frá Víkinni. Mið Þuriðar
sundafyllis hafa lengi gjöful
verið. Enn er fiskur seiddur á
mið Bolvíkinga óg þangað
sækja dugandi menn björg í bú
okkar allra.
Víðavasigur
(Framhald af 2 síðu)
allt í rúst og kaldakoli. En allt
fram til ársins 1960 var ein-
staklingum neitað algerlega um
að flytja inn vörur gegn gjald
fresti og sambærilegar Iausa-
skuldir einstaklinga því ekki
til við útlönd fyrir þann tíma.
(Dagur).
-------------------1
Kongóbúa selja eiginkonur hvítra
manna!
Já, ég hef orðið vitni að mörgu
en þrátt.fyrir allt þykir mér mjög
vænt um svertingjana. Þess
vegna kom ég lika heim. Eg ætla
að reyna að verða þeim að liði
hér heima. Og svo ætla ég að
sýna konunni landið rnitt1.
T-Í MIN N, miðvikpdaginn 4. 'apríl 1962
13