Tíminn - 10.04.1962, Page 14

LÖGREGLUÞJÓNSSTAÐA
á ísafirði er laus til umsóknar frá 20. júní n.k.
Umsóknir sendist undirrituðum fyrir 20. apríl n.k.
Bœjarfógetinn á ísafirði, 6. apríl 1962.
Ný verzlun
að Vesturgötu 15. Verzlum með alls konar barna-
fatnað, einnig barna- og unglingaskótau.
Verzlunin Miðhús.
talsvert á þessu þar eð hann hafði
verg þar svo nýlega, en gerði ráð
fyrir, að það væri til þess að til-
kynna sér brottför Dills og val
eftirmanns hans. Hann var eins
og venjulega heima fyrri hluta
sunnudagsins og lagði af stað til
Chequers klukkan 5,30 e.m. Þegar
hann kom þangað voru þar fyrir
nkkrir gestir, Louis Mountbatten
lávarður, hinn vísindalegi ráðu-
nautur forsætisráðherrans og vin-
ur Lindemann prófessors eða
Cberwell lávarðar eins og hann
var nýlega orðin; og Lt-gen
Ismay. Að loknum miðdegisv-erði,
sem frú Churchill snæddi með
gestunum, fór forsætisráðherrann
með Brooke inn í skrifstofu sína
og sagði honum ag vegna þess að
Dill hefði haft við mikla erfiðleika
að berjast og væri lang-þreyttur
maður hefði hann ákveðið að létta
af honum erfiðinu meg þv að gera
hann að yfir-hershöfðingja og
landsstjóra í Bombey.
„Svo bætti hann því við,“ skrif
aði Brooke, — að hann vildi að
ég tæki við starfi hans og spurði,
hvort ég væri reiðubúinn að gera
það. Eg hikaði við ag svara vegna
þess að margvíslegar tilfinningar
börðust í brjósti mér.Mér féll illa
við þá tilhugsun, að gamli Dill
væri á förum og hið nána sam-
band okkar að rofna.
Forsætisráðherrann misskildi
þögn mína og sagði:
— Haldig þér kannski, ag þér
munið ekki geta starfað með mér?
Hingað til hefur okkur þó samið
ágætlega.
Eg reyndi að fullvissa hann um,
að slíkt kæmi mér ekki til hugar,
enda þótt ég vissi fullkomlega, að
braut mín yrði ekki strág rósum
En ég ber hina dýpstu virðingu
fyrir honum, svo að ég vona, að
ég verði fær um ag standast þá
bylji blóðgana og skamma, sem
kunna að skella á mér oft og iðu-
lega.
Hann lýsti því einnig yfir, að
hér eftir yrði samband hans við
mig að vera eins og samband for-
sætisráðherra við aðra ráðherra
sína. Enginn hefði getað verið
alúðlegri en hann var nú og þegar
við gengum loks til rekkju klukk-
an 2 e.m. fylgdi hann mér til
svefnherbergis míns, tók í hönd
mína, horfði á mig með vingjarn-
legu brosi og sagði:
— Eg óska yður allra heiUa.
Eg háttaði. en gat ekki sofnað
vegna tilhugsunarinnar um ábyrgð
arþunga og vanda þess starfs, sem
ég átti í vændum. Á friðartíma
hefði ég fúslega viljag reyna, en
í styrjöld var ábyrgðin nánast
meiri en maður gat borið. Hugs-
unin úm afieiðingar mistaka eða
misskilnings er verri en nokkur
martröð. Eg bið guð þess af öllu
hjarta, að hann veiti mér leiðsögn
sína og styrki mig á komandi tím
um ... Hugsanirnar komu og fóru
og klukkan 4 e.m. lá ég enn and-
vaka og bylti mér eirðarlaus í rúm
inu...
„í dag“, skrifaði Brooke þrem
dögum síðar — skýrðu blöðin frá
brottför Dills og útnefningu minni
sem C. I. G. S. (yfirþingi her-
þingjaráðs).
Eg býst við, að ég ætti að vera
mjög þakklátur og ánægður yfir
því að komast þannig upp í efstu
tröppu mannvirðingastigans. En I
ALLT Á SAMA STAÐ
ég get ekki sagt, að ég sé það.
Mér þykir mjög leitt, að Dill skuli
fara ... Eg hafði aldrei búizt við
eða sótzt eftir þvi, að ná þessari
svimandi hæð og nú, þegar ég
stend á hátindi hernaðarframa
míns, er umhverfið kuldalegt,
autt og einmanalegt, þar sem á-
byrgðin vofir yfir mér, eins og
svart. þrumuský ...
Timken-legur
Eigum ávallt miklar birgðir
af rúllu- og kúlulegum í
bíla yðar.
SENDUM GEGN KRÖFU
Egilfl ViBhjálmsson h.f.
Laugaveg 118, sími 2-22-40.
25
koti og móðirin dó er annað barn
þeirra hjóna fæddist og barnið
fylgdi henni í gröfina. Gamla kon
an annaðist heimilið. Dulur var
hann um framtíðaráætlan sína.
En stúdentinn, sem var athugull
mjög, grunaði eitthvað. Þess
vegna hitti hann á snöggan blett,
þegar hann las spá sína í gervi
förumannsins.
Þennan dag var að mestu hirt
í Ási. Daginn eftir var lagt í við-
legu. Þá gerðist fátt heimafólkið.
Þóroddur fór í viðleguna sem
aðrir. Nú var heyið flutt heim á
hverjum degi. Stundum fór ráðs-
maðurinn á miHi, en oftar einhver
annar og valdist jafnan til þess
röskleika maður, sem var í senn
árvakur og kunni vel með hesta
að fara. Milliferðamaðurinn svaf
venjulega í tjöldum. Þó kom það
fyrir, að hann gisti heima. En þá
var hestunum smalað og lagt á þá
fyrir venjulegan fótaferðatíma.
Báðsmaðurinn reis jafnan fyrst-
ur manna úr rekkju og kom öllu
af stað.
Það gekk á ýmsu um háttu Guð-
rúnar þetta snmar. Ráðsmaðurinn
hafði ekkert yfir henni að segja
Stundum gekk hún í heyþurrkinn
og lét þá muna um sig. Stundum
lá hún í rúminu mest allan dag-
inn, átti þag jafnvel til að fara
undir kvöldið eitthvað upp í hlíð-
ina fyrir ofan bæinn og koma ekki
heim fyrr en komið var fram á
nótt. Stundum sat hún auðum
höndum á rúmi sínu og anzaði
varla þó að á hana væri yrt. En
þó þóttust heimamenn sjá held-
ur brá af henni er á sumarið leið.
Svo gerðist sá atburður undir
haustið, sem hafði mikið að segja
fyrir þessa hugsjúku ungu mey.
XVIII.
Einn dag bar að garði tiginn
mann og erindið var að biðja
heimasætunnar. Sýslumaður vissi
fyrstur manna erindið og lofaði
meynni. Og frúin varð einnig
mikið glöð. Nú vonaði hiún að úr
rættist. En hvað skeður. Guðrún
neitar biðlinum. Fortölur fóstur-
foreldranna höfðu ekkert að segja.
— Eg geng aldrei ag eiga þann
mann, sem ég ekki elska, sagði
Guðrún.
— Elska, endurtók sýslumaður
og hló kuldahlátur. — Þú leggur
sjáanlega rangan skilning í orðið
elsku, telpa mín, sagði hann. —
Það sem gildir í lífinu er að hafa
Sæmilega afkomu, skipa veglegt
sæti, njóta virðingar fjöldans,
eiga heimili, sem ekki þarf að
kvíða örbirgð. AUt þetta stend-
ur þér til boða, og sannaðu til, að
allt, sem vert er að nefna elsku,
það kemur eins og sólskin í heið-
ríkju, af sjálfu sér, ef undirstaða
heimilisins er traust. Slík undir-
staða, örugg undirstaða býðst þér
nú. Og auk þess ungur eiginmaður
af góðum ættum. Eg trúi því ekki
að þú haldir fast við neitun þíná.
Eg hefi játað fyrir þína hönd. Og
sú játning var mér gleðiefni. Þú
hefur aldrei brotið gegn vilja
okkar fósturforeldra þinna. Vel
sé þér fyrir það, stúlka mín. Enda
höfum við krafizt þess eins af þér
sem við trúðum að efldi farsæld
þína.
— Heldur þú virkilega fóstur-
faðir minn, að allar þær hörmung
ar, sem ég hef liðig síðastliðið ár
hafi bætt mig. Út úr þeirri eld-
raun kem ég beisk í lund og van-
fær til allra góðra verka. Eg hef
látið að vilja þínum og beðið þær
píslir, að ég ætla mér framvegis
að taka ákvarðanir á eigin spýtur,
þá hef ég heldur ekki við neinn
að sakast ef illa fer. Sá sem með
köldu blóði virðir að vettugi óskir
og þrár aðstandenda sinna, tæmir
það traust, sem til hans má bera.
Þú ferð háðulegum orðum um
ástina. En hún er annað og meira
en hversdags flapur. Hún er dýr-
asta eign mannsins. Þess vegna
verða helstungurnar svo sárar,
þegar ástin berst um í fjörbrot-
unum. Eg hefi kennt þeirrar yfir-
þyrmingar. Og þótt þú ætlir að
vitna þetta þá leyfir þú þér að
að ýfa upp opin sár. Svo tala ég
ekki meira um þetta. Þú vísar
biðlinum frá. Ef ekki, þá geri ég
það. — Og Guðrún stikaði út úr
herberginu og skellti hurðinni í
lás.
— Skárri er það nú ofsinn.
Hvað er að barninu? Er hún vit-
laus?, öskraði sýslumaður og barði
í borðið. En frúin svaraði engu.
Hún sat í þungum þönkum. Sýslu-
maður gerði nú ýmist ag æða um
stofuna með hávaða og bægsla-
gangi, eða hlamma sér niður í
hægindi og dæsa þungt.
— Hvað er þetta manneskja
hefur þú ekkert til málanna að
leggja? Þarna situr þú eins og
dolfallinn þöngulhaus. Skilurðu
ekki hvað er í húfi?
— Jú, sagði frúin. — Og
kannski skil ég þar meira en þú.
Þú horfir á allt út frá biðlinum.
En Guðrún er barnið okkar. Við
verðum ag athuga hvað er í húfi
með hana. Hún þolir ekki aukið
sálarstríð. Það hefði verið mér
mikið gleðiefni, ef hún hefði tek-
ig þessu bónorði. En hún er enn
of sár til að sinna slíku. Geturðu
ekki gert biðlinum það ljóst og
fengið hann til ag fresta bónorð-
inu sínu? '
BJARNI ÚR FIRÐI:
Stúdentinn
í Hvammi
— Fresta bónorði sínu, segir
þú. Það er hægt að fresta ýmsum
áformum, en ekki bónorði sem
borig hefur verið upp. Því er ekki
hægt að fresta. Eg hef lofað biðl-
inum stúlkunni. Eg hvorki get né
vil afturkalla það loforð mitt
— En nú neitar hún. Og Guð-
rún heldur fast við neitun sína.
Það hefst aðeins illt upp úr frek-
ari áherzlu. Hér er um tvennt
ag velja, láta biðilinn vita afdrátt
arlaust neitun stúlkunnar, eða fá
hann til þes að bíða og vinna
meyna með atgervi sínu og þol-
gæði. Hann hlýtur að geta sett
sig í hennar spor. Og ef ást, glæs
mennska og úrræði fara saman,
þá má komast langt. Það ætti að
vera biðbnum nokkur uppörvun
að vita það, ag við erum með hon-
um. Anna er ekki hægt að gera
eins og málum er komið.
— Við höfum réttinn með okkur.
Þann rétt eigum við að nota. Hún
verður að láta undan. Og þegar
henni skilst þag kemur allt annað
af sjálfu sér, sagði sýslumaður og
var hin reiðasti.
-— Nei, karlinn minn, sagði frú-
in. Þú getur beitt sakamenn
hörku. En Guðrúnu færðu ekki
beygt, þegar hún hefur tekið síiia
ákvörðun. Það verður hennar
bani.
— Eg hlusta ekki á þetta slúð-
ur, öskraði sýslumaður. —
Hvernig ertu orðin manneskja?
Þú stendur upp í hárinu á mér í
seinni tíð. Hvað heldur þú að ég
þoli það lengi?
Frúin svaraði engu. Og nú var
stundar þögn. Loks sagði hún:
— Þú hefur rétt ag mæla. Eg
er breytt. Spámaðurinn kenndi
mér að líta lífi.g öðrum augum en
áður. Hann leysti af mér fjötra.
Nú er allt betra en það var áður.
Áður var ég nærsýn og þoldi eng
ar mótgerðir. Nú er ég... Æ, ég
veit ekki hvernig ég á að orða
það. En ég er önnur og heilbrigð
ari en áður var.
— Já, sannarlega önnur. Þú ert
bbnd pf einhverri ofstækistrú.
Hvaða bölvaður glæframaður hef
ur þag verið, sem kom hér í vetur.
Eg vildi að ég hefði verið heima.
Sá skyldi ekki hafa leikið á mig.
Eg hefði húðflett hann og húð-
strýkt svo um munaði. Enda þótt
hann hefði verið fjandinn sjálfur,
T í M I N N, þriðjudagur 10. apríl 1962.
\
14