Tíminn - 28.04.1962, Blaðsíða 2

Það var milcil gleði hjá þessu
unga pari um páskana, því að
pllturlnn kom öldungis óvænt
heim I nokkurra daga leyfi. —
Harald Nielsen er danskur knatt
spyrnumaður, sem lelkur með
ítölsku liði. Rudi Hansen er vln
sæl leikkona I Danmörku, og þau
Harald kynntust elnmltt, þegar
þau léku saman í kvlkmynd fyr
ir u.þ.b. ári. Rudi á heima I Es-
bjerg, og þar var myndin tekln
núna um páskana.
Árið 1953, þegar við bróð-
ir minn vorum ókvæntir
menn, keyptum við í samein-
ingu spánnýjan Studebaker.
Hann var á litinn eins og
tómatsúpa, með hvítum hjól-
um og „overdrive". Það má
með nokkrum sanni segja,
að við héldum til í bílnum i
tvo mánuði, án þess að nokk-
urt stórslys kæmi fyrir, —
þangað til eina kaida desem-
bernótt, þegar við vorum á
heimleið, eftir að hafa verið
í heimsókn hjá kunningjum.
Klukkan var að nálgast þrjú.
Bróðir minn ók af mikilli ein-
beittni og öryggi, en óg dundaði
við að' leita að tónlist í útvarpinu.
Ég var í þann veginn að geíast
upp á leitinni, þegar við rákumst
á eitthvað mín megin. Bíllinn
snarsnerist og brunaði út af veg-
inum til vinstri. Ég skynjaði, að
við þutum yfir grasflöt þó nokk-
urn spöl. Skyndilega stakkst bill-
inn á nefið, og vatn streymdi inn.
Mjög kalt vatn.
— Hi'.ltu niðri í þér andanum,
sagði ég við bróður minn. Eg er
nefnilega eldri og átti þess vegna
að hafa vit fyrir honum.
Þegar kyirð komst á ökutólið,
var það fullt af vatni alveg upp í
topp. Ég reyndi að opna dyrnar
min megin, en hurðin hafði beygl
azt við áreksturinn, svo að ég
sneri mér að bróður mínum til að
sjá, hvað hann hefði tckið til
bragðs.
Hann hafði slökkt á miðstöð-
inni, tekið lyklana og yfirgcfið
staðinn og skilið dyrnar eftir opn-
ar. Hann er alltaf svo hugsunar-
samur.
Ég leit út um opnar dyrnar og
synti upp á yfirborðið. Skammt fá
mér sá ég bláleitt andlit bróður
míns, blautt hárið lafði niður í
augu.
Þegar ég leit í kringum mig, sá
ég, að við vorum staddir í ein-
hverri stærstu — og áreiðanlcga
köldustu — einkasundlaug, sem
ég’hef nokkurn tíma augum litið.
Við syntum hlið við hlið upp að
bakkanum og klifum upp á hann.
Þar stóðum við nú um stund,
skjálfandi og með andköfum, en
fullir aðdáunar. Ljósin á bílnum
okkar skinu glatt. Vatnið var
mjög tært, og þarna, átta fetum
undir yfirborðinu, fór tómatsúpu-
liti bíllinn me'ð hvitu hjólunum
svo einstaklega vel við grænleit-
an botninn og veggina í sundlaug
inni.
Við héldum til hússins, sem
stóð þarna skammt frá. Húsbænd-
urnir voru ekki heima. Barnfóstr-
an varð skelkuð við þessa heim-
sókn og vildi ekki hleypa okkur
'•!)(> I 0-tOf
ínn.
— í hamingjúl’lifeníiÖi, hrópaði
ég í gegnum skráargatið til henn-
ar, við erum að verða að klaka-
stykkjum hérna úti. Kallaðu á
lögregluna og hleyptu okkur inn.
Hún kallaði á lögregluna og
hleypti okkur ekki inn. í 5 mín-
útur hoppuðum við um stéttina
fyrir framan húsið, eins og brjál-
aðir menn, til að reyna að forða
okkur frá lungnabólgu. Þá komu
eigendur hússins og sundlaugar-
innar heim.
— Ég er ekki viss um, að yður
lítist á, sagði ég við manninn, en
það er Studebaker í sundlauginni
yðar.
— Jæja, sagði hann. Má ekki
bjóða yður að ganga inn fyrir og
hlýja ykkur?
Hann virtist ekki hið minnsta
undrandi, rétt eins og menn
keyrðu á Studebaker í sundlaug-
ina hans á hverri nóttu. Hann
vísaði okkur inn í setustofuna, en
frúin hljóp upp á loft til að sækja
handklæði og þurr föt. Húsbónd-
inn setti fram þrjú glös og hellti
vel í þau af whisky.
— Skál, sagði hann og lyfti
glasinu, og við drukkum með þess
um nýja vini okkar.
Skömmu síðar kom lögreglan,
og við gáfum nákvæma skýrslu
um atburðinn. Þegar þeir fóru,
sögðust þeir mundu ræða nánar
við okkur næsta dag. Þá var
klukkan orðin fjögur, og bílljósin
skinu glatt í sundlauginni. Hús-
bóndinn horfði hugfanginn á
bjarmann, sem lagði frá lauginni.
Bróðir minn spurði hann, hvers
vegna væri vatn í lauginni á þess-
um tíma árs. Rödd hans lýsti
nokkurri gremju, þegar hann
svaraði.
— Ég byggði þessa sundlaug
sjálfur síðast liðið sumar, sagði
hann. Ég var afskaplega hreyk-
inn af því afreki, en það dró
heldur úr ánægjunni, þegar ég
komst að því, að ég hafði gleymt
að sjá fyrir kerfi til að hleypa
vatninu úr lauginnii.
Ég hringdi til vina okkar, sem
bjuggu þama skammt frá. Þau
voru þá rétt komin heim úr gleð-
skap og voru að hátta. Eg var
afskaplega iðrunarfullur.
— Fyrirgefðu, elsku Bea, sagði
ég, en við ókum bílnum okkar út
í sundlaug rétt áðan.
— Ó, ég þekki staðinn. Donald
kemur eftir pugnablik og sækir
ykkur, sagði Bea og lagði á.
Donald kom að vörmu spori,
hlaðinn ábreiðum.
Ég vaknaði upp í morgunsárið í
herbergi, þar sem blaut föt héngu
upp um allt. Donald var að lemja
á hurðina.
Lögregluforinginn var rólegur
anum, sagði hann.
— Þú talar við hann. Þú ert
eldri, sagði bróðir minn og stakk
höfðinu undir koddann.
Lögregluforingin nvar rólegur
og spekingslegur, en afskaplega
forvitinn. Hann vildi fá að vita,
hvers vegna ljósin væru enn log-
andi á bílnum í sundlauginni. Eg
held helzt, að hann hafi með
sjálfum sér verið að býsnast yfir
kæruleysi manna við að leggja
bílunum sínum. Ég skipti um um
ræðuefni og spurði hann, hvort
hann vissi um einhvem, sem
hann héldi að vildi kaupa blautan
Studebaker. En hann vissi ekki
um neinn.
Þegar við komum til sundlaug-
arinnar, var þar fyrir talsverður
hópur forvitinna áhorfenda. Eig-
andi sundlaugarinnar sagði við
okkur, að hann skildi ekki, hví
fólk væri að gera veður út af
slíkum hlutum.
— í síðari heimsstyrjöldinni,
sagði hann, ók ég eitt sinn bíl út
í fljót á Indlandi, þar sem vatnið
var tólf feta djúpt. Svo að ég er
nú ekki uppnæmur fyrir svona
hlutum.
Hann vissi líka ofur vel, hvaða
útbúnað þurfti til þess að draga
bílinn upp og fullvissaði okkur
um, að hann mundi sjá um þetta
allt saman. Hann gekk með okkur
að bílnum hans Donalds, þegar
við fórum.
— í sumar skuiuni við hafa
gleðskap og minnast þessa atburð
ar, sagði hann, þegar hann
kvaddi okkur.
— Afbragðs hugmynd, sagði
bróðir minn glaðhlakkalega. Við
kvöddumst með virktum.
Daginn eftir birtist sagan í
einu dagblaðanna, augljóslega
skrifuð af manni, sem ekki þjáð-
ist af skorti á kímnigáfu. Með-
íylgjandi mynd sýndi, þegar verið
var að draga bílinn upp úr sund-
lauginni. Einn frændi okkar
hringdi til okkar um kvöldið og
sagði, að þegar hann hefði séð'
myndina, hefði hann hugsað,
hvaða vitleysingur gæti hafa gert
þetta.
— Svo las ég greinina, sagði
hann, og þá þurfti ég ekki að
velta því frekar fyrir mér.
Gleðskapurinn var aldrei hald-
inn, þó að við ættum oft leið
fram hjá sundlauginni. Flestir
vina okkar virðast hafa gleymt
sögunni. Þeir minnast aldrei á
hana, nema þegar talið berst að
kappakstri. Þá er næstum öruggt,
að einhver spyr mig:
— Hefurðu ekið niður í nokk-
uð sérstakt nýlega?
Arnold Benson
m
Kornrækf
í ísfirðingi segir svo m.a.:
Stjórnarliðið liefur látig sig
hafa það , að vera á móti þvi
á Alþingi að efla á eðlilegan
hátt kornrækt í landinu. En
árangur af kornræktarstarf-
semi hérlendis gefur góðar
vonir um að hér gæti risig upp
álitleg starfsemi til aukinnar
fjölbreytni í atvinnulífinu og
til verulegs gjaldeyrissparnað-
ar. En þessum hlutum gef.a
ríkisstjórnarflokkarnir engan
gaum. Þag er eins með þetta
mikilsvcrða mál og vegagerð-
ina á Vestfjörðum, að ríkis-
stjórnarflokkarnir telja, að
sér komi þessi mál ekkert
víð.
1460 íbúðir 1958 —
770 íbúSir 1961
Og það eru svo miklu fleiri
þjóðþrifa- og nauðsynjamál
sem ríkistjórnarflokkarnir láta
sig engu skipta. Til dæmis
virðast þeir láta sér alveg á
sama standa þó stórlega dragi
úr íbúðarhúsabyggingum í
landinu. Þeir hafa meira að
segja meg „viðreisninni“ unn
i'5 beint að því að lama fram
tak manna vig að byggja sér
þak yfir liöfuðið. Þar er ár-
angur „viðreisnarinnar" ef til
vill eitt gleggsta dæmið. Allar
byggingarvörur kafa hækkað
svo gífurlega síðan „viðreisn"
ríkisstjórnarflokkanna tók
gildi, að talig er að byggingar-
kostnaður meðalíbúðar Iiafi
hækkað um yfir eitt Iiundrað
þúsund krónur. Á Alþingi var
það nýlega upplýst ,að á árinu
1958 hefði verið byrjag á 1460
íbúðum hér á landi, en á ári,nu
1961 á aðeins 770 íbúðum. Ef
það Ijóst dæmi um áhrif „við-
reisnarinnar" að nær því helm
ingi færri treysta sér til þess
að hefja íbúðarbyggingar 1961
en 1958. Allir vita ag áhugi
manna fyrir að byggj,a íbú'ðir
hefur ekki þorrið, heldur er
hér einvörðungu um að kenna
eftirlæti ríkisstjórnarflokk-
anna: dýrtíð, lánasamdrætti
og vaxtaokri.
Á méti íbú6arhúsa>
byggingum
Á Alþingi hefur nýlega ver-
ið afgreitt sem lög frumvarp,
sem ríkisstjómin var ag burð
ast með, um breytingu á lög-
um um liúsnæðismálastofnun,
byggingatsjóð rikisms o.fl.
Samkvæmt þessum lögum er
húsnæðismálastjórn heimilað
að lána sem hámark út á íbúð
150 þúsund krónur í stag 100
þúsund króna áður. Þ.e, láns
heimildin er hækkuð sem svar
ar helmingnum af þeim aukna
byggingarkostnaði á meðalíbúð
sem orðið hefur í tíð „viðreisn
arinnar". Sjá allir hvílíkt al-
vöruleysi og kák liggur á bak
vig svon.a háttalag, og að hús
byggjendur eru miklu verr
settir eftir en áður. Tillögií
Fnamsóknarmanna um að há-
mark Iánanna yrði yfir 200
þúsund krónur felldi stjórnar
Iiðið. Því þótti engan veginn
nægilegt að bæta á bak þcirra
sem byggja lánasamdrættiuum
og vaxtaokrinu. Ríkissíjórnin
er með öðrum orðúm á móti
íbúðiarhúsabyiggingum, alveg á
sama hátt og hún er á móti
vegagerð á Vestfjörðum, auk-
inni kornrækt í landinu og
svo fjölda mörgum öðrum
nauðsynjamálum.
2
T I M I N N, laugardaginn 28. apríl 1962.