Tíminn - 14.07.1962, Page 8

HSrSSur Gimnarsson:
«J»W
Sigurvegarinn
í konungs-
glímunni 1921
Svar við grein Bjarna Bjarna-
sonar, Laugarvatni: „Afmælis-
ritið um Skjaldarglímuna."
„Afmælisritið um skjaldar-
glímuna“ nefnist grein eftir
Bjama Bjarnason á Laugarvatni,
sem birtist í Tímanum þriðjudag
inn 19. júní síðast liðinn. Greinin
er alllöng, tæpir fimm dálkar, og
fylgir henni mynd af Guðmundi
Kr. Guðmundssyni, skrifstofustj.,
hinum gamalbunna glímukappa.
Fyrri hluti greinar Bjarna
Bjarnasonar er umsögn og atliuga
semdir um efni afmælisritsins og
framsetning þess. Sérstaklega tel-
ur hann, að gæti ónákvæmni og
ósamræmis í frásögnum í sögu
skjaldarglimunnar, sem Kjartan
Bergmann Guðjónsson, skjalavörð
úr, ritar. Þar sem ég er ritari
Glímudeildar Ármanns og stóð að
útgáfu skjaldarglímuritsins, vil ég
fara nokkrum orðum um þessi um
mæli og nokkrar athugasemdir í
áðumefndri grein.
Eins og fyrr segir, teíur igreinar
höfundur, að ónákvæmni og nokk
urs ósamræmis gæti í frásögnum
og að auki hafi verið sniðgengið
það atriði, sem sameiginlegt var
öllum glímunum, sjálf þátttakan
hverju sinni. Undir hið fyrra tel
ur hann falla það, að sumra glímu
manna er getið aðeins með nafni
og verði því að ráða í hver við-
komandi hafi verið, en annarra
með stöðuheiti og dvalarstað til
auðkennis. Um síðara atriðið segir
svo: „Hinum minni máttar glímu-
mönnum mátti gleyma, þeim er
velt upp úr gólfinu og svo að
engu getið. Sá veigaminni fórnar
þó siannarlega mestu í kappglímu”.
Um þessi tvö atriði, sem ég get
hér sérstaklega úr athugasemd-
um Bjarna Bjarnasonar gildir að
mestu sama svar, svo og um meg-
inefni fyrri hluta greinar hans.
Mér er vel kunnugt um, að
heimildir um skjaldarglímuna eru
harla fáar og ónákvæmar á ýms-
um tímum. Einnig liefur mismik-
ið verið skráð um glímuna hverju
sinni og það svo, að á stundum
leikur vafi um þátttakendur auk
annarra atriða. Við þessar aðstæð
ur hefur Kjartan Bergmann sam-
ið sögu skjaldarglímunnar. Má
telja gleðilegt, hversu vel hon-
um hefur tekizt að fylla í eyður.
Án efa hefur Kjartan lagt mikið
starf af mörkum við öflun heim-
ilda að sögu skjaldarglímunnar og
upplýsingar þær, sem birtust í af-
inælisritinu, sennilega aðeins
hluti þeirra. Af fjárhagsástæðum
varð að takmarka lengd ritsins í
heild og þá um leið lengd sögu
skjaldarglímunnar. Mun höfund-
ur því hafa talið bezt að birta
sem Iíklegastar upplýsingar um
hverja glímu með tilliti til þeirrar
glímu, sem minnstar heimildir
voru um. Á Kjartan Bergmann
' þakkir skilið fyrir heimildarsöfn-
un sína um íslenzku glímuna í
heild. Þess má geta, að hann hef-
ur í huga að skrifa ýtarlega sögu
fslandsglímunnar og skjaldanglím-
unnar.
Ég get að nokkru tekið undir
með Bjarna Bjarnasyni, að æski-
legt hefði verið, að' fyllri uipp-
lýsingar til auðkennis væru með
nöfnum glímukappanna og að
nöfn allra keppenda hverju sinni
hefðu verið skráð, þótt fjölda
þeirra sé ávallt getið nú. Við þetta
hefði sagan lengzt um 3—4 bls.,
og fæ ég ekki séð, hverju af les-
Framhald á 13. síðu.
Þeir svara
útkallinu:
Brynjólfur Marel Vilbogason — hefur aldrei lánað sfúlku reim.
voðalega mörgu, en sumt er
kannske ekki birtingarhæft í
blaði. Eitt sinn fór ég með far-
þega að nóttu til suður í Hafn-
arfjörð, og skilaði þar öllu úr
nema stúlku einni, sem varð
með aftur til Reykjavíkur Hún
var dálítið drukkin, en hafði
hægt um sig, og ég skipti mér
auðvitað ekkert af henni, fyrr
.en komið var á áfangastað. Þá
uppgötvaði ég, að veslings
stúlkan var búin að hátta sig
og sofnuð vært í aftursætinu
Hún hélt þá, að hún væri kom
in heim á dívaninn sinn!
— Annars líkar mér yfirleiti
vel við farþegana. Þeir mættu
bara oftar muna, að það er mað
ur, en ekki vél, í framsætinu og
gæta meira hófs í orðum og
gerðum. Svo líkar okkur að
sjálfsögðu ekki vel, þegar menn
reyna að koma sér undan því að
greiða ökugjaldið. Oftast eru
það hálfþroskaðir unglingar.
sem reyna slíkt. Eitt sinn
stungu mig af tveir piltar, þeg-
ar aksturinn var kominn á ann
að hundrað krónur, en þeir
höfðu byrjað á því að skila
stúlku í Skerjafjörðinn, og ég
fór bara til hennar og fékk nöfn
þeirra og heimilisföng, svo að
ég fékk mitt í það skiptið.
— Hvernig er að keyra kan
ana?
sagði. Hann er nú ekkert smá-
smíði, maðurinn, og svo pat-
aði hann í allar áttir og blaðr-
aði, og bíllinn var bara allur á
iði. Eg skildi ekkert, hvað hann
var að fara, en ég pataði bara
á móti, eins og vitlaus maður.
— Er ekki ágætt að vera 79
af stöðinni?
— Jú. ég hef trú á númer-
inu, og það hefur reynzt mér
vel. Svo er gaman að hafa þetta
númer, sem Indriði gerði svo
frægt.
— Hefurðu lesíð söguna?
— Nei. og ég held ég geri
það ekki, a.m.k. ekki áður en ég
sé kvikmyndina. Þeir eru vísir
til að breyta einhverju. og þá
yrði maður bara fyrir vonbrigð-
um.
*— Og þú hefur ekki hlustað
á hana í útvarpinu um árið?
— Nei. við missum svo mik-
ið af útvarpinu í þessu starfi.
Við erum kannske í miðju kafi
að hlusta á spennandi leikrit,
þegar farþegarnir heimta að fá
ið hlusta á kanann.
— En ég hlakka til að sjá
kvikmyndina. hvernig sem hún
tekst. Eg sá þá kvikmynda í
gær. hvernig Ragnar fór að því
að taka benzín á bílinn sinn,
og þeir voru m. k. tvo klukku-
tíma að því einu saman! Þetta
er nú meiri vinnan.
— Þeir eru sízt verri en ís
lendingarnir, ef maður skilur
þá. Það er verra, þegar farþeg-
arnir tala ekkert nema frönsku
eins og kokkurinn, sem var í
'Maumbæ í vetur Eg keyrði '
bann nokkrum sinnum. og það
voru nú meiri lætin, maður. ég
skildi ekkí orð af því sem hann
i sfarfinu eru aliir
m
Þegar við hringdum á BSR
og báðum um 79 af stöðinni.
fengum við svarið: — Eruð þið
ið meina hann Malla?
Malli reynist heita fullu nafni
„Sjötíu og níu af stöS-
inni, sagði pían í hátalar-
ann — sjötíu og níu gjöri
svo vel að koma í símann"
og sjötíu og níu hitt og
*
þetta, segir í þeirri
frægu bók, sem allir tala
um núna, og heitir einmitt
„Sjötíu og níu af stöðinni".
Og ástæðan til þess, að hún
er á allra vörum, er sú, að
þessa dagana er unnið að
kvikmyndun hennar, fyrstu
íslenzku sögunnar, sem
kvikmynduð er á íslandi
með íslenzkum leikurum og
íslenzku tali.
Sjötíu og niu af stöðinni, í
samnefndri skáldsögu Indriða
G. Þorsteinssonar, hét Ragnar
Sigurðsson og ók rauðum Dodge
bil frá nítján hundruð og fjöru
tíu.
En þetta stöðvarnúmer er
ekki aðeins til í skáldsagna-
heiminum, það er einnig til í
raunveruleikanum, og það m. a.
s. víðar en á einni bílastöð. —
Við skulum bara slá á þráð-
inn og vita, hvort nokkur álög
fylgja þessu sögufræga númeri:
Leigubílsijórar
léttlyndir
— Bæjarleiðir, góðan dag.
— Góðan dag. Get ég fengið
að tala við 79 af stöðinni?
— Hann Ásgeir er bara ekki
við, hann keyrir nefnilega
strætó á daginn. Það er helzt að
i'eyna að ná í hann heima.
Eftir ianga mæðu er Asgeir
loksins heima, og þegar við
spyrjum, hvort hann sé ekki
til með að láta rekja ofurlítið
úr sér garnirnar, svarar hann,
að það sé allt í lagi, leigubíl-
stjórar séu svo léttlyndir. As-
geir er Stefánsson og keyrir
Y-523.
— Þú ert aldeilis á ferðinni
— Já, ég keyri strætó sex
tíma á dag, og svo leigubíl á
kvöldin og nóttunni. Þetta fer
ágætlega saman, það er mikili
léttir að keyra litla bílinn, þeg-
ar maður er búinn að keyra
þessa stóru vagna.
— Og þér líkar starfið vel?
— Já, ekki get ég annað sagt.
Þó fannst mér lífið til sjós heil-
brigðara og betra að mörgu
leyti, ég var bæði á togurum
og vélbátum áður en ég byrj-
aði í þessu.
— Hefurðu lent í nokkru mis-
jöfnu í starfi þínu?
— Auðvitað lendir maður í
Ásgeir Stefánsson — befur trú á númerinu.
(Ljósm. RE).
8
T f M I N N, laugardagurinn 14. júlí 1963