Tíminn - 15.08.1962, Blaðsíða 9

Nor&ur f jðll
í 22 sumur
Hér birtist samtal við Sigfús Kristjáns-
son, langferðabílstjóra, sem á að baki
langan og merkan starfsferil
Sigfús
,,Við erum nú stödd á vestri
Möðrudalsfjallgarði í 660 metra
hæð yfir sjó. Hér sjáum við
Herðubreið blasa við suðvestri —
drottningu íslenzkra fjalla. Á bak
við Herðubreið sjáum við inn á
Dyngjufjöll, en því miður sézt
ekki Öskjuop, því það er héðan
séð bak við Herðubreið. Við sjá-
um öria fyrir Brúarjökli hér i
suðri, en fjöllin sem liggja í norð
ur frá Herðubreið eru Herðu-
breiðarfjöll eða Dyngjufjöll
eystri. Þar norður af í stefnu á
þetta háa flata fjall, sem heitir
Búrfell sjást Skógarmannafjöll,
og þegar bezt er skyggni má héð
an sjá til fjalla vestan Eyjafjarð-
ar, til dæmis sést þá Kerlingin
vel héðan. Snævi þöktu fjöllin
sem þið sjáið hér í norðri eru
Kinnarfjöll. Þarna niðri á siétt-
unni er svo bærinn Möðrudalur,
sá bær á landinu, sem stendur
hæst yfir sjó, þeirra bæja sem
nú oru í byggð 475 metra yfir
sjávarmáli."
Þessi landkynning á sér stað
,,um borð“ í áætlunarvagni Kaup
félags Héraðsbúa á leiðinni Aust-
firöir—Akureyri. Það er bílstjór-
inn, Sigfús Kristinsson sem er
að kynna farþegum sínum hina
dýrðlegu útsýn yfir öræfin af
Möðrudalsfjallgairði. Röddin er
dimm en þýð og hljómar vel í
hátalarakerfinu. Allir reyna að
fylgjast með, eins vel og þeim
er unnt, því það er eins og Tóm-
as segir: „Landslag yrði lítils
virði, ef það héti ekki neitt.“ —
Brátt l'ætur bilstjórinn hátalar-
ann aftur í belti sitt og við renn
um niður brekkurnar í áttina til
Möðrudals.
Þessi siður Sigfúsar er skemmti
legur og hann er ólatur við að
taka upp hátalarann, þegar eitt-
hvað merkilegt kemur í Ijós. —
Þetta gerir ferðina mun líflegri.
Þegar lognmolla færist yfi.r mann
skapinn sviftir bílstjórinn henni
burtu með eihhverju nýstárlegu.
Það kann að vera Rangalón, eyði-
býl'ið í Jökuldalsheiðinni, og því
fylgir í fáum en meitluðum orð-
um lýsing á því, hvernig hafi ver
ið að búa þar, meðan svo var
gert. — Nú, stundum er það
kannske „Klaustur Fjalla-Bensa“
eða eitthvað annað, sem vekur
fo.rvitni og athygli. Bílstjórinn á
Austurlandsrútunni kann að
segja frá. Frásögn hans einkenn
ist ekki af orðaflaumi, heldur
eru setningarnar stuttar, ákveðn
ar og segja sitt.
.Þessi maður er löngu þekktur
af öllum Austfirðingum, og
fjölda annarra, hann heitir réttu
nafni Sigfús Kristinsson, fæddur
að Ekkjufelllsseli í Fellum 6, dag
októbermánaðar árið 1914. Þeir
eru orðnir margir farþegarnir,
sem farið hafa með Fúsa, og þá
studina sem verið er að skrifa
þetta, ekur hann með þéttsetinn
vagn austur fjöll. Eflaust eru
þeir ekki fáir sem ætla með hon
um næstu ferð. Nei, þeir eru ekki
svo fáir alls, þeir sem fóru, eru
eða ætla með Fúsa.
BíIIinn rennur í hlað á Akur-
eyri, og bílstjórinn grípur til
hátalarans og ávarpar farþega:
„Þá erum við nú komin til
Akureyrar. Bílstjórinn þakkar
góða samveru og óskar þeim
góðrar ferðatr á leiðarenda".
Farþegarnir hverfa út í busk-
ann, en ég vík mér upp að hlið-
inni að Sigfúsi, í þeim erinda-
gerðum að fá hjá honum viðtal.
— Það er ekki auðsótt í fyrstu,
en þó fer svo að við mælum okk
ur mót, og það viðtal sem til
varð á því stefnumóti fer hér á
eftir:
— Hvað er langt sfðan að
þú byrjaðir að aka fólki fyrir
alvöru, Sigfús?
— Ja, ökuskírteinið mitt
mun nú útgefið 27.7. 1933, en
fyrir alvöru mun það varla telj
ast fyrr en 1939, þegar ég hóf
áætlunarferðir um Fljótsdals-
hérað á vegurn Kaupfélags Hér-
aðsbúa. Ári seinna, það er 1940,
byrjaði ég svo að aka norður
fjöll til Akureyrar. Minn bíll
var þá aukabíll á leiðinni, og
fyrstu farþegarnir brezkir her-
menn.
— Og hvernig líkaði þér við
soldátana?
— Þeir voru ágætir, því
þeim var alveg sama hvenær
komið var á leiðarenda, bara
það yrði fyrir stríðslok. Þeim
lá ekkert á.
Engir vandræðamenn; en
náttúran hefur grett sig
—Nei, Bretarnir voru eins og
ljós. Þeir höfðu nógar matar-
birgðir, og þá voru þeir á-
nægðir.
— Hvenær byrjaðir þú svo
ag aka innfæddum norður ör-
æfin?
— Árið 1943, og hef haldið
því áfram hvert sumar síðan.
— Og eflaust hefur nú margt
á dagan drifið á þeim ferðum?
— Nei, það er ekki margt,
sem á dagana drífur. Þetta
gengur alltaf ei'ns, sama leiðin
upp aftur og aftur.
— Aldrei nein vandræði?
— Ekki hvað fólkið snertir,
ég held ég getj með sönnu
sagt, að ég hafi aldrei flutt
nema gott fólk. Ég held að Hti
maður fólkið réttu auga, þá sé
allt fólk gott.
— En þó fólkið hafi verið
gott, er þá sama að segja um
náttúruöflin. Hafa þau aldrei
hrekkt þig?
— Jú, ekki get ég neitað því.
Til dæmis skal ég segja þér, að
29. ágúst 1950 skall á iðulaust
snjóveður á fjöllum. Þetta var
á þeim tíma árs, sem enginn
átti á slíku von. Þá var ég níu
klukkusfundir milli Möðrudals
og Skjöldólfsstaða, en er vanur
að vera klukkutíma og tuttugu
mínútur. Farþegar í þessari
ferð voru mest konur og börn.
Aðeins tveir menn vorj í hópn-
um, sem gátu farið út úr bíln-
um með mér. Áskel] Jónsson.
söngstjóri á Akureyri og Björn
Magnússon, kennari á Eiðum.
Áskel.1 var vel búinn í reimuð-
um leðurstígvélum og fær í
flestan sjó. Björn var hins
vegar á heimleið frá Finnlandj
á lágskóm og í þunnum sokk
um. Þeir Áskell og Björn
reyndust mjög traustir og dug-
legir, Björn gekk til baka yfir
bálfan Geitasand til að leita að
bfl, sem við vissum að var á
eftir okkur Bíllinn sat fastur í
=njó, þegar að var komið, og
fólkið var ein-s og Karlsen skip-
stjóri, og neitaði að yfirgefa
hann. Það var að senda trukk
austan af Jökuldal tii að ná
bílnum upp. Við lentum í
mestu ógöngum í þessu veðri,
billinn fram af melbarði og sat
þar fastur í snjónum. Þar fór
Krlstinsson
svo, að við gátum ekki opnað
dyrnar og urðum að fara út um
glugga. Kvenfólkið varð hrætt
og hópaðist út um gluggann á
eftir okkur, þótt ekki væri nú
útgangurinn þægilegur.
Margt hefur breytzt
á tæpari tíma
— Ýmislegt Jiefur nú breytzt,
hvað þessar ferðir snertir á 22
árum?
— Jú, það hafa orðjð miklar
breytingar, bæði á vegum og
farartækjum. Þá var ekin Ax-
arfjarðarleið, sem var mun
lengri, en sú leið um Mývatns-
öræfi, sem ekin er í dag. í þá
tíð fór maður frá Reyðarfirði
klukkan 7 að morgni, og var
kominn til Akureyrar klukkan
10 að kvöldi, þegar bezt gekk.
Farartækin voru þetta 18 til 22
manna bílar. Fyrsti bílHnn sem
ég ók hér á milli var kallaður
Kroppinbakur. Breiddin á hon-
um var svona eins og á meðal
fólksbíl nú til dags. Þá var sú
sætabreidd sem nú er ætluð S
þremur, ætluð fjórum. Vegir
vom slæmir og fjaðraútbúnað-
ur ekki eins góður og núna.
:— Þetta hefur sem sé verið
15 tíma hoss?
— Já 15 til 16 tíma hoss.
Fólkið var líka þreytt í ferða-
lok og bílstjórarnir af sér
gengnir. En svo styttist léiðin.
Bílasöngurin.n horfinn
— Þú segir að bílarnir hafi
breytzt og vegirnir hafi batn-
að, en fólkið, stendur það alltaf
í stað?
— Það er alltaf ágætt, en hef
ur hætt að syngja. Bílasöngur-
inn er horfinn, og mátti nú
reyndar hverfa.
— Fór hann í taugarnar á
þyr?
— Ja, það var oft voðalegt
að heyra hvernig faflegum
lögurn var misþyrmt grimmi-
lega
— Álítur þú, að til greina
komi í framtiðinni vetrarferð-
Framhald á 13. síðu.
Gunnusteinn. — Undir þessum steinl, sem stenduc í VegaskarSi miiil Víðidals og Möðrudals, varð
úti, fyrr á tímum, stúlka, sem Guðrún hét. Mun hún hafa verið í vistum f Víðidal, en heitbundin
sauðamannl f Möðrudal. Var hún einmltt að heimsækia hann í síðustu ferð sinni, er lauk með þvl að
hún bar beinin þarna í skútanum undir steininum, sem síðan er við hana kenndur. Síðustu forvöð
munu nú að taka mynd af Gunnusteini, því á næstunni mun hann sprengdur upp, er vegur upphiað-
inn verður lagður þarna um skarðið.
T í M I N N, miðvikudaguriun 15. ágúst 1962.
J
9