Tíminn - 15.08.1962, Blaðsíða 14

OLÍA OG ÁSTIR
LINDEN GRIERSON
á ensku og spænsku og mörgum
öðrum tungum, og Elenor hnipr-
aði sig saman bak við stýrið, þeg-
ar einhver kastaði steini að bíln-
um og önnur bílluktin brotnaði..
— Hver skrattinn, byrjaði
Terry, fjúkandi reiður, og kona
hans þrýsti sér fast að honum.
— Sittu kyrr, kallaði hún. —
Ekki beina athyglinni meira að
okbur.
Mannfjöldinn þrengdi sér nær
og nokkrum andartökum síðar var
bíllinn umkringdur og dökk and-
lit gægðust inn og hrópuðu ógn-
andi.
— Þetta er enska skemmtiferð-
arfólkið, kallaði einn, sem stóð við
gluggann hjá Elenor.
— Þau hafa víst ekki áhuga á
hver er forseti hér, kallaði annar,
og fleiri tóku samsinnandi undir.
— Nei, það er víst hverju orði
sannara, tautaði Terry.
Svo heyrðust öskur aftast í skar-
anum. Það var ekki reiðihróp,
heldur nístandi sársaukavein. Og
fólkið í bílnum stirðnaði upp af
skelfingu, þegar það sá hermenn-
ina, sem ruddu sér braut gegnum
þröngina og börðu til beggja
hliða af grimmd. Og al.lt í einu
hvein í bílhemlum rétt hjá þeim.
Bíldyrnar voru rifnar upp.
— Ha? Senorita Penny! hrópaði
maðurinn undrandi á ensku. —i
Hvað gerið þér hér mitt í öllum
skarkalanum.
Elenor horfði á manninn, hún
kannaðist við andlit hans, en kom
því ekki fyrir sig, hvar hún hafði
séð hann. En þetta var sýnilega
valdamaður, því að múgurinn
hörfaði undan, og hún furðaði sig
'ekki á því./Maðurinn hélt á byssu
í hönd og virtist hreint ekkert
mótfallinn að nota hana. Hinir,
sem út úr bilnum komu, voru einn-
ig með skotvopn.
— Yður er óhætt að trúa mér,
það er ekki með vilja gert, s’agði
hún. Við erum að koma úr ferð
út með ströndinni og hún band-
aði hendinni aftur í bílinn og
Rose lyfti körfunni með orkí-
deunum.
— Aha, fögur blóm. Hann
horfði á þau hrifinn og leit á hin
tvö, sem sátu í aftursætinu, hann
sá myndavélarnar og annað sem
þau höfðu haft meðferðis. — Þér
segizt vera að koma þaðan núna.
— Við höfum kannski beðið of
lengi með að leggja af stað heim,
en okkur datt ekki í hug að lenda
í öðru eins. Elenor leit á hann.
— Hvað er um að vera, senor?
Viðbjóðslegt bros breiddist yfir
andlit hans.
— Múgæsingar, senorita. Það
er ekkert. Hann veifaði byssunni
og þeir fáu, sem umhverfis voru,
i hurfu út f myrkrið. — Við höfum
allt á valdi okkar núna, svo að
þér þurfið ekkert að óttast. Eg
skal gefa einum minna manna
skipun um að fylgja ykkur til
gistihússins. Forsetinn myndi ekki
kæra sig um, að nokkuð kæmi
fyrir yður.
Hvað átti hann eiginlega við
með þessum orðum? Elenor var
órótt undir starandi augnaráði
hans.
— Já, ég hafði sannarlega á-
hyggjur af því, hvernig við kæm-
umst á lei'ðarenda. Rödd hennar
var róleg, enginn gat getig sér til
um, hversu óstyrk og hrædd hún
var. Rose og Terry sátu þegjandi
og veltu fyrir sér, hver maðurinn
væri, hvernig hann þekkti Elenor
og hvers vegna í ósköpunum for-
setanum væri svona annt um vel-
ferð Elenor.
Skipun var köiluð og gatan
tæmdist skyndilega. Dökki maður-
inn hallaði sér að ungu ljóshærðu
konunni, hún fann andardrátt
hans um vanga sér og fann sig
stirðna upp.
— Allt er tilbúið; þér getið ek-
ið af stað, senorita Penny, til-
kynnti hann brosandi,
— Þökk, svaraði hún kuldalega.
Hvar var Mario? Átti hún að
þora að bíða eða var hyggilegra
að aka, meðan tækifærið var?
Mario myndi eiga hægar með að
komast áfram. Og ef hann sæi, að
bíllinn var horfinn, myndi hann
sjálfsagt fara rakleitt á gistihús-'
ið. Og hún beið því ekki lengur,
setti bílinn í gang, og hún varð
að aka hratt til að missa ekki af
verndarbílnum á undan.
Þegar þau óku yfir torgið, var
sem logaði á mörgum stöðum, allt
virtist svo gjörólíkt því, sem var,
er þau óku hér um í morgun. Þá
hafði verið sólskin og ljómandi
fegurð alls staðar, nú liðu dökkar,
þegjandalegðar verur hræðslulega
um í myrkrinu.
— Eg held að það sé ekki ráð-
legt að skilja bílinn eftir fyrir
utan gistihúsið, sagði Terry. — Ef
múgurinn ræðst að honum, verður
ekki mikið eftir.
— Og við þurfum kannski á
honum að halda. Það var Rose,
sem talaði.
— Kannski verðum við að koma
okkur burtu héðan, út úr borg-
inni. Ó, Elenor, förum upp til
fjalla. Kannski kveikja þeir í
hótelinu . . .
— Vertu róleg, elskan, taktu
þessu rólega, sagði maður hennar
og reyndi að hughreysta hana. —
Al.lt verður sjálfsagt um garð
gengig á morgun. Hver var þessi
byssukall, Elenor? Hann þekkti
þig-
— Eg vildi óska, að ég kæmi
því fyrir mig, hvar ég hef séð
hann, játti hún.
— Ógeðugur maður. Kannski
Mario hafi heyrt eitthvað meira
um hvað fram fer og geti ráðiagt
okkur, hvag bezt er ag gera.
Rose hugsaði um bílinn til Jama-
ica. Hann lá ekki við höfnina og
hans var ekki von fyrr en daginn
eftir. Það var enginn möguleiki
að komast brott héðan nema með
honum, bylting eða ekki bylting,
þau urðu að gera svo vel að bíða
þess róleg, að haíln kæmi til Santi
Felice.
Dyrnar á hótelinu voru læsta)
og slár fyrir gluggum. Hinn bíll
inn beygði, svo hvein í bremsum,
og bílstjórinn veifsði glaðlega til
hennar og hélt ’il þaka ép þess að
stanza. Elenor lézt ekki taka eftir
honurn og starði upp til hótelsins.
þegar hún stöðvaði bílinn. Terry
leit á hana,
— Vittu, hvort þú finnur hótel-
stjórann. Kannski leyfir hann okk-
ur að setja bílinn inn í einhvem
af •skúrunum bak við, það er ófært
að skilja han.n eftir hér.
Þær horfðu á eftir honum, þeg-
ar hann hljóp upp tröppurnar og
lamdi af öllu afli á dyrnar. Það
liðu margar mínútur, þar til dyrn-
ar voru opnaðar í hálfa gátt. Ljós-
geisli féll út til þeirra, þegar
gestgjafinn sá, hverjir voru á ferð
og opnaði alveg. Þeir ræddust við,
síðan kom Terry aftur og sagði
henni, hvar hún gæti sett bílinn
inn. Elenor ók bak vig húsið að
skúrræksni, og Terry opnaði fyrir
henni, svo að hún gæti ekið inn.
Áður en hún steig út úr bílnum,
leit hún á benzínmælinn, athugaði
olíu og vatn. Allt varð að fylla, og
henni var Ijóst, að hún yrði að
fara út aftur til að koma því í lag,
ef ske kynni, að þau þyrftu að
leggja af stað í flýti. Mario gæti
sennilega hjálpað henni að útvega
allt, sem þurfti.
Terry læsti og rétti Elenor lyk-
ilinn-, og meg fangið fullt af orkí
deum flýttu þau sér yfir flötina
og inn aftur. Hótelstjórinn opn-
aði, þegar þau börðu og svo
flýtti hann sér að loka myrkrið
og allar ógnir þess úti. Elenor
deplaði augunum ; sterku Ijós-
inu. Nokkrir hópar manna stóðu
hér og hvar í borðsalnum, allir
voru órólegir og hræðslulegir.
132
vallarins hjá Mewa klukkan 3,30
e.h. Þeir „Jumbo“ Wilson og Ad-
am biðu okkar á flugvellinum og
fóru með mig til sveitasetursins,
þar sem ég á að dvelja, ásamt Dill,
Portal og Cunningham. Það er
sveitasetur utan við Kaíró, á leið-
inni til Mewa og er eign ein-
hverrar egypzkrar prinsessu. Þag
er mjög þægilegt að undanskilinni
pípulagningunni, sem er ekki neitt
of góg og vatn sjaldan heitt. Dill
skaut upp kollinum stuttu eftir
komu mína og við fórum báðir
og snæddum miðdegisverð með
„Jumbo“ Wilson.
21. nóvember. Átti langt viðtal
við „Jumbo“ Wilson. Hann kom
til hádegisverðar, og klukkan 2,30
e.h. fórum við ag hitta forsætis-
ráðherrann við komu hans með
flugvél frá Alexandríu. Því næst
var haldið til Mena-gistihússins,
sem tekið hefur verið fyrir skrif-
stofu handa okkur og fundarsali.
Snæddi loks miðdegisverð með
forsætisráðherranum ásamt þeim
Dill, Portal, Wilson, Sholto Dou-
glas, Mountbatten og Casey.
Forsætisráðherrann hélt okkur
á fótum til klukkan að ganga tvö
um nóttina. Eg er ekki ánægður
með þær aðferðir, sem hann hef-
ur í hyggju að beita á ráðstefn-
unni. Við ákváðum að byrja með
þvf að fást við Chiang Kai-Shek,
sem er kominn með frú sinni. Og
svo hefjum vig umræðurnar um
Miðjarðarhafsmálin . . .
22. nóvember. Kaíró. Byrjuð-
um daginn með herráðsforingja-
fundi klukkan 10 f.h. þar sem við
ræddum um afstöðu okkar gagn-
vart Ameríkumönnum, en fyrsta
sameiginlega fundinn meg þeim
héldum við að loknum hádegis-
verði. Eftir miðdegisverð, fundur
með forsætisráðherranum, for-
setanum, öllum herráðsforingjun-
um, Mounbatten, Stilwell, Chenn-
ault, Harry Hopkins, til þess að
ræða um áætlanir Dickie Mount-
battens, og undirbúa fundi með
Chiang Kai-shek.
Eftir það fór forsætiðráðherr-
ann með okkur, Dill, Portal og
mig, til sveitaseturs síns. Hann
var hinn ánægðasti með árangur-
inn af viðræðum sínum vig forset-
ann og heldur, að við munum ekki
mæta svo mjög miklum erfiðleik-
um. Persónulega efa ég það stór-
lcga. Kom heim eftir miðnætti.
23. nóvember. Kaíró. Byrjuðum
daginn með fremur flaustursleg-
um herráðsforingjafundi, vegna
þess ag klukkan 11 f.h. áttum við
að fara til sveitaseturs forsetans
til fundar við Chiang Kai-shek.
Það var sögulegur fundur með
forsætisráðherranum, Harry Hop-
kins, Chiang-Kai-shek og frú, öll-
um herráðsforingjunum, Dickie
Mountbatten, Stilwell, Chennault,
Carten de Wiart (fulltrúi forsætis-
ráðherrans [ aðalstöðvum Chiang
Kai-sheks) og „fullu húsi“. af kín-
yerskum hershöfðingjum.
Eg hafði mikinn áhuga á kín-
versku hjónunum. Svipur Chiang
Kai-shejcs er slóttugur og undir-
furðulegur. Hann hefur bersýni-
lega mjög takmarkaðan skilning
á stríði, en er staðráðinn í að
græða sem mest á öllum samn-
ingum. Frúin var út af fyrir sig
merkilegt rannsóknarefni. Ekki
lagleg með slétt mongólskt andlit,
há kinnbein og breitt uppbrett
nef, með tveimur stórum kringl-
óttum nasaholum, er litu út eins
og tvö svört göt inn í höfuðið.
Hrafnsvart hár og fölur hörunds-
litur. Hún hafði vissulega reynt
að gera útlit sitt og klæðnag sem
beztan úr garðj, að nág allgóðum-
árangri. Svartur satínkjóll, skreytt
ur gulum blómum, svört slæða fyr
ir andlitinu, ljósir sokkar og svart-
ir skór með stórum, gylltum
málmsylgjum. Frammjóir fingur,
sem héldu um langt vindlinga-
munnstykki, en í þvi reykti hún
hvern vindlinginn af öðrum.
Sigur vesturvetöa, eftír
Arthur Brvant. Heimildir:
Fundurfnn tók langan tíma, þar
sem kínverskur hershöfðingi túlk-
aði hvert orð, með aðstoð frú
Chiang Kai-sheks. Dickie Mount-
batten ptskýrði alla áætlun sína.
Því næst spurði Chiang nokkurra
spurninga. Loks langar umræður,
þar sem Chiang virtist leggja alla
áherzlu á staðsetningu flotastyrks
á Indlandshafinu.
Eftir hádegisverð fundur með
Sameinugu herráðsforingjunum,
þar sem umræður urfðu allheitar
á köflum og sitt sýndist hvorum.
Klukkan 3,30 e.h. komu Kínverj
arnir á fundinn (hershöfðingi, að-
míláll og flugmarskálkur) og ég
átti mjög erfitt með að fó þá sjálfa
til að tala. Þag eina sem þeir
vildu gera, var, að hlusta, og þar
sem við höfðum ekki meira að
segja, annað en rökræða vig þá og
svara spurningum þeirra, þá var
lítið gert á fundinum. Við lögðum
því til, að þeir kynntu sér áætl-
unina rækilega og kæmu svo aftur
á morgun. enda þótt slíkt hefði í
för með sér enn meiri sóun á hin
um dýrmæta tíma okkar. Að lokn-
um fundi ræddi ég við Dickie
Mountbatten í eina klukkustund.
Lauk svo skrifstofustörfum og
kom hingað klukkan 7 e.h.
Snæddum þá miðdegisverð með
þeim Leatry, King og Amold. Því
miður gal Marshall ekki komið.
Matreiðslumaðurinn veitti okkur
hinn prýðilegasta málsverð og al.lt
fór vel fram. King var eins ljúf-
ur og alúðlegur og hugsazt gat
og gerbreyttur frá því um morg-
uninn“.
Þessa kvölds — sem var í svo
þægilegri mótsetningu við hinn
stormasama síðdegisfund — minn-
ast þrír af hinum fjórum amerísku
herráðsforingjum f endurminn-
ingum sínum:
„Við fengum ágætan miðdegis-
verð“. skrifaði Arnold hershöfð-
ingi, „góðan mat, gott vín. ágæta
þjónustu og skemmtjlegar sam-
ræður. Genghis Khan. Kublai
Khan, Mölturiddarar, valdataka
Tyrkja á Miðjarðarhafi — um
allt þetta og fleira höfðum vjð
ræt'. áður en við hurfum aftur
til sveitaseturs okkar klnkkan
10,30 Sir Alan Brooke",
skrifaði Leatry — „sagði okkur
sögu Mölturiddaranna, sem hann
hefur kynnt sér mjög ýtarlega . . “
Þetta var sextugasti og fimmti af-
mælisdagur starfsbróður þeirra,
Kings aðmíráls og einvígi milli
hans og Brooke; fyrr um daginn
hafði verið jafnvel enn ákafara
en ráðið verður af dagbók hins
síðarnefnda. Vegna þess, að brezku
herráðsforingjarnir, með Brooke
í fararbroddi, höfðu harðlega and-
mælt þeirri uppástungu Ameríku-
manna að ræða hernaðaraðgerð-
irnar í Suðaustur-Asíu, áður en
samkomulag hefði náðst um áætl-
anirnar viðvíkjandi árás á vígi
Möndulveldanna f Evrópu og stríð
inu við Japani. Þá fyrst, þegar
samkomulag hefði náðst um þetta,
hafði Brooke fullyrt, væri gerlegt
að framkvæma minniháttar aðgerð
ír s.s. árás á Andaman-eyjarnar.
Ameríkumennirnir höfðu hlustag
óþolinmóðir á rök Brookes, sem
sanna áttu það, að ekki væri hægt
að missa nein árásarskip til að-
Jcffrey var þar líka og hann hljóp
14
T í M I N N, miSvikudagurinn 15. ágúst 19G2.