Tíminn - 23.11.1962, Síða 14

25
„Nei ég hef ekki gert það hér,“
sagði hún.
— Jæja, í það minnsta ekki hér,
hugsaði hann með sjálfum sér, áð-
ur en hann sagði: „En þú færð
peninga hjá þessum B líka. Það
stendur í bókinni.“
„Hvað langar þig eiginlega til
að vita, — hvort það eru aðrir í
spilinu og hvað þeir borga?
Kannski þú viljir fá þinn hlut . . .“
Hartog hélt, að þetta ætti að
vera háð, en hún talaði í fullri al-
vöra. „Eiginlega hefðirðu rétt til
að krefjast þess,“ hélt hún áfram.
„Hinn borgaði ágætlega, — fjögur
þúsund eða svo, en frá þér er ég
búin að fá samtals nítján með
íbúðinni."
Hann starði á hana og skildi
hvorki upp né niður. „Eg skal
borga þér einn mánuð enn“, sagði
hann loks. „Þú getur haldið íbúð-
inni. Eg er ekki í neinum vafa
um, að þú færð einhvern til að
borga leiguna eftir það,“
„Þetta er þá búið að vera?“
„Já“, sagði hann og stóð upp.
Ef hann hefði farið beint fram í
forstofuna, farið úr sloppnum í
jakkann .sinn, tekið hattinn og
gengið út, hefði það verið honum
fyrir beztu. En hann hikaði. Hon-
um var ekki eðlilegt að vera rudda
legur. Og svo var honum einhvern
veginn ómögulegt að draga sig al-
gerlega út úr þessu ævintýri.'
Kannski var það líka eitthvað
annað og sterkara, sem tafði hann.
„Þvílíkt og annað eins!“ sagði
hún. „Æ la bara að ganga út!
Heldurðu, að þú sleppir svona bil-
lega? Hlustaðu nú á mig! Ætlarðu
í alvöru að segja mér, að þú kallir
þetta, að ég hafi svikið þig? Þú
ert hlægilegur. Hefurðu ekki feng-
ið allt, sem þig langaði til? Hef
ég ekki verið góð við þig? Þú hef-
ur sagt það sjálfur, að þér hafi
hvergi liðið betur en hjá mér.“
„Þegiðu!"
„Eg þegi ekki!“ öskraði hún
upp. Hún fann, að hún hafði hitt
á viðkvæmasla bletlinn. „Hvernig
væri, að þú segðir mér áður en
þú ferð, hvað það var, sem þú
varst að sækjast eftir? Það hefur
kannski verið hefðarfrú? Aldrei
var þó að minnsta kosti hægt að
láta sér detta það í hug. Ónei,
það sem þú vildir var stelpa, sem
þú þyrftir ekki að koma jafn vel
og kurteislega fram við og elsku
Aðalheiði þína. Þykir þér ekki
hálfslæmt að þurfa að fara svona
frá mér, þegar öllu er á botnjnn
hvolft? Þú hefur alltaf verið dá-
lítið spenntur fyrir mér frá því á
barnum forðum , . . manstu eftir
því? . . . Svo að þú vilt ekkert
við mig tala! Heyr á endemi!
Jæja, ég held þú ættir að hugsa
þig betur um. Eg ætla ekki að
halda í þig. Þú hefur hvort sem
er alllaf hypjað þig heim á hótelið
þitt aftur. Hringdu í mig í fyrra-
málið.“
„Það kemur ekki til þess, að ég
hringiN^ þig aftur,“ sagði hann og
fann, að það var hans að taka
lokaákvörðun.
„Eins og þú vilt“, sagði hún.
„En það getur vel verið, að ég
hringi í þig einhvern daginn. Ess-
en — sjötíu og sex áttatíu fimmtíu
og þrír.“
„Það gerirðu þó ekki," sagði
hann og tókst furðanlega vel að
dylja ótta sinn.
„Því ekki það?“
Þau stóðu hvorl andspænis öðru.
Allt í einu fannst honum sloppur-
inn þrengja óþægilega að sér.
Hann gekk fram ; forstofuna, fór
úr honum og í jakkann sinn.
Rosemarie þótist viss um, að nú
væri öllu lokið. Hún beið ef'ir þvi
að ‘heyra hurðarskellinn.
En þá kom hann aftur.
„Finnst þér þetta ekki allt
saman voðaleg vitleysa?'' spurði
hún vingjarnlega. „Við höfum
haft það svo gott saman, finnst
þér það ekki?“
Hann sagði ekki orð.
Ef hún hefði verið nógu gætin
og ekki hreyft sig, gæti verið, að
hún hefði unnið þelta einvígi. En
nú brást henni bogalistn — í
fyrsta sinn síðan þau byrjuðu að
rífast. Hún ætlaði sér að heilla
hann. Hún beitti einu töfrabrögð-
unum, sem hún kunni fyrir utan
að hlýða karlmanni skilyrðislaust
eða sýna líkama sinn nakinn: hún
gerðist tilfinningasöm. „Elskan“,
sagði hún og faðmaði hann að sér.
„Hættu þessum fíflalátum",
sagði hann og vatt sig af henni.
í raun og veru er tilfinninga-
semi óeinlæg. En margur maður-
inn, sem beitir henni, veit ekki af
því og meinar ekkert illt með
henni; aumingja Rosemarie var
fullkomlega einlæg, þegar hún
hjúfraði sig upp að Hartog og
hvíslaði í eyra hans: „Elskan, elsk
an mín . . “ Svar Hartogs særði
hana djúpt. „Svo að þú kailar
þetta fíflalæti“, svaraði hún ill-
girnislega. „Gerðu það, sem þér
sýnist. Hafðu engar áhyggjur, ég
ætla ekki að reyna að halda í þig.
En ef þú heldur, að þú getir bara
stungið svona af fyrirvaralaust,
þá er það mesti misskilningur."
'„Hvað viltu eiginlega? spufði
hann.
„Bílinn!“ sagði hún. Orðin
hrukku upp úr henni af hreinni
tilviljun, þegar hún lét í ljós
þessa sterku löng’in, sem hún
hafði alið í brjósti, Hún sagði „bíl-
inn“ út í bláinn nákvæmlega eins
og hún sagði „fimm hundruð",
þegar Bruster spurði, hvað hann
ætti að borga.
„Hvað?“ kallaði hann upp yfir
sig. Hann hló, en hláturinn var
ekki sannfærandi. „Bílinn minn?“
„Bílinn þinn, bílinn okkar, bíl-
inn minn. Þú sagðist skyldi gefa
mér hann, þegar hann væri orðinn
gamall'.“
„Það sagði ég aldrei, og þar að
auki er hann ekkert orðinn gam-
all.“
„Það er þér að kenna, ef hann
hefur ekki fengið nógan tíma til
að eldast hjá okkur.“
„Það er ómögulegt," sagði hann.
„Ef ég hef eklci bílinn, þá get ég
ekki ..."
.....látið sjá þig hjá konunni.
Var það ekki það, sem þú ætlaðir
að segja? Hví segirðu henni ekki
bara, að bílnum hafi verið stolið?“
„Þú hefur ekki hugmynd um,
hvað bíllinn mundi kosta þig.“
„Hann mundi ekki kosta mig
neitt,“ sagði hún.
„Viðhaldið eftir að þú værir bú-
in að fá hann, meina ég: skatt-
' arnir, benzínið, bílskúrinn og . . “
„Láttu mig um það“, sagði hún.
„En ég er ekkert smámunasöm.
Eg tek bara annan bíl í staðinn,
— annað SL-sportmódel.“
„Af hverju viltu endilega hafa
það SL-sportmódel?“
[ Hún hló. „Skelfing ertu barna.
legur. Af þvi að svoleiðis bílar
hæfa mér. Þú hefur sagt það
1 sjálfur.“
Þetta er ofur einföld fjárkúgun,
hugsaði Hartog. Hann fann, að
hún var ákveðin í að láta hann
ekki sleppa, og allt í einu fór hon-
um að leiðast þófið. Afstaða þeirra
, ríku til auðæfa sinna er allt önnur
i en fátæklingurinn heldur, þó að
1 suindum komi það að vísu fyrir,
; að þeir gen nákvæmlega það, sem
| honum þykir líklegast. Á þessu
: augnabliki var Hartog ákveðinn í
i að kaupa sig lausan og þakkaði
ekki að hafa neinar áhyggjur af
sínum sæla fyrir, að hann þurfti
fjárhagnum. „Eg víl ekki láta þig
hafa tékk“, sagði hann. „Eg skal
bara senda þér peningana í pósti."
„Ætlarðu þá j raun og veru að
gefa mér bíl?“ hrópaði hún upp
yfir sig.
Frekja hennar hafði þurrkazt
út Hún stóð 'sem steini lostin.
12
metra, sem þau nálguðust, komst
Horatia í betra og betra skap.
Lafði Wade varð meira að segja
að viðurkenna, að þetta væri ólíkt
þægilegra ferðalag.
Af og til varð Horatia þess vör,
að gamla frúin leit á hana með
undarlega rannsakandi augnaráði
og henni var órótt. Það var eitt-
hvað hörkulegt og frekjulegt við
gömlu konuna, og það hvarf ekki
einu sinni þá- sjaldan hún brosti.
Þau komust til Brighton á met-
tíma. Eigandi vagnsins sendi þjón
sinn að spyrjast fyrir og kom aft-
ur með þau orð, að þær gælu pant-
að miða í skrifstofu „bláu vagn-
anna.“
Horatia skammaðist sín fyrir
augljóst vanþakklæti lafjði Wade,
þegar hún kvaddi velgerðarmann
þeirra. Hún þakkaði ekki með einu
orði, en var önnum kafin að ganga
úr skugga um, að ekkert hefði
gleymzt af farangrinum.
— Við þutum af stað í svoddan
flýti, kveinaði hún. — Það er
kraftaverk, ef allt er hér. Eg þoli
ekki svona flýti.
Eigandi vagnsins bað afsökunar
og bauðst til að láta þjón sinn út-
vega þeim farmiða og sæti, en því
var hafnað hryssingslega.
— Þökk fyrir, en herbergisþern-
an mín getur séð um það.
Það var sýnilegt, að lafðin hugð-
ist ekki gefa þjóninum drykkjufé,
og hún sendi Horatiu af stað með
þessum orðum:
— Ef það er fullt inni í vagn-
inum, getur þú setið úti. Það er
líka ódýrara.
Vagneigandinn hrukkaði enn-
ið, og þegar Horatia sneri séFvið
til að ganga af stað, bauðst hann
til að fara með henni.
— Það er bezt, að ég komi með,
sagði hann ákveðinn og lét and-
mæli ihennar sem vind um eyru
þjóta. — Þessir ökumenn eru al-
ræmdir fyrir að halda beztu sæt-
unum eftir fyrir kunningja sína,
og þið eigið báðar að sitja inni í
vagninum. Það er heiður himinn
og óvíst að rigni, en þó nokkur
svali.
Hún þakkaði honum fyrir og
fyigdist með honum yfir götuna.
— Ungfrú Pendleton, afsakið,
að ég er forvitinn, en hafið þér
hugsað yður að halda þessurn felu-
leik áfram? Búizt þér við að verða
hjá lafði Wade sem herbergis-
þerna, eftir að þér komið til
London?
Hún svaraði ekld strax.
— Eg veit ekki, hvað ég gæti
annað gert, sagði hún loks hugsi.
Eg get að minnsta kosti ekki horf-
ið aftur til Newcross. Við frændi
minn getum ekki búið undir sama
þaki lengur. Maðurinn, sem gekk
við hlið hennar, hugleiddi, hvað
hún ætti við, þegar hún hélt á-
fram.
— Eg verð að minnsta kosti að
halda mér í hæfilegri fjarlægð
frá honum þangað til ég verð tutt-
ugu og eins árs. Það eru ekki nema
þrír mánuðir þangað til.
— Þýðir það, að frændi yðar
hefur engin ráð yfir yður lengur
eftir það?
— Einmitt, herra, sagði hún og
mætti forvitnislegu augnaráði
hans með sakleysissvip, en hann
tók eftir, að það var glettnisglampi
í augum hennar, og hann skildi,
að hún hló að honum innra með
sér og honum gramdist það. Hann
átti ekki að venjast því og jafn-
vel þótt hann kynnj vel að meta
allt nýtt, var þetta reynsla, sem
hann taldi sig geta verið án.
— Eg biðst afsökunar, sagði
hann stirðlega. — Eg ætlaði ekki
að vera nærgöngull. Hann herti
gönguna og kom á stöðina aðeins
á undan henni.
Horatia var fegin að heyra, að
MARY ANN GIBBS: SKÁLDSAGA
ERFINGINN
næsti vagn til London fór eftir
hálfa klukkustund og þar voru
tvö laus sæti. Hún pantaði þau á
nafn lafði Wade.
Þegar hún hafði gengið úr
skugga um, að skrifstofumaðurinn
hefði ekki leikið á hana, æflaði
ungi herramaðurinn að kveðja
strax, ef Horatia hefði ekki stöðv-
að hann.
— Lafði Wade var heldur stutt-
araleg í kveðju sinni áðan, sagði
hún, — En ég vona, að þér viljið
taka við þakklæti mínu og okkar
beggja. Trúið mér, að ég er yður
ákaflega þakldát fyrir að aka
okkur i yðar dásamlega vagni, Mér
hefði ekki fallið vel að vera flutt
aftur til Newcross í vagni frænda
míns og jafnvel þótt þér vitið
meira en ég — þar sem yður er
kunnugt um nafn mitt — vildi ég
gjarnan vita, hve mikið ég skulda
yður, áður en við skiljum,
Andlit hennar var svo hrein-
skilnislegt og bjart, að hann fyrir-
gaf henni þegar, að hún hafði
hlegið að honum. Það var bersýni
legt, að hún hafði ekki ætlað að
móðga hann, tjl þess var hún allt-
of hrein og tilgerðarlaus, og alger
vöntun hennar á því gladdi hann
meira en nokkru sinni fyrr.
— Eg heiti Latimer, sagði hann,
-- Richard Latimer.
Hún sýndi engin merki þess að
nafnið hefði nokkra þýðingu fyrir
hana.
— Það voru fimm ungfrú Lati-
mer á skólanum í Brighton, þar
sem ég var einu sinni, sagði hún.
— Syslur mínar, svaraði hann
brosandi. — Fimm hraustari og
heilsubetri stúlkur var ekki að
finna, en móðir min fékk þá hug-
mynd, að það væri hollara fyrir
þær en ganga 1 skóla í London,
og því vora þær sendar hingað.
Hún mundi núna, að allt þeirra
tal hafði að mestu snúizt um eina
bróðurinn þeirra, hvað hann væri
glæsilegur, hvað hann væri dug-
legur, hvað hann ætti fallega
hésta, hvað setrið hans — Redd-
ings — væri stórkostlegt. Hún
hafði að lokum komizt að þeirri
niðurstöðu, að þeirra heittelskaði
Richard hlyti að vera sjálfselskur
og spilltur af dekri. Að vísu hafði
það fyrsta, sem hún sá til hans,
styrkt þetta, en nú var hún ekki
lengur viss um, að það væri að
öllu leyti rétt. Það var eitthvað
mjög viðfelldið við manninn. Hún
sagði hreinskilnislega:
— Eg vildi óska, að ég hefði
þekkt þær betur, en þær voru allar
eldri en ég, og ég var bara sex
mánuði í skólanum, Sannleikurinn
var sá, að frændi mjnn sendi mig
burt frá Newcross vegna þess'að
hann fékk ástkonu sína í heim-
sókn. En það stóð ekki lengi, og
þá var ég só’ t aftur
— En , . Hann varð fjúkandi
reiður við óðalseigandann, — eig-
ið þér við, að þér hafið ekki haft
neina fylgdarmey til að annast
yður þar?
Hún hló.
— Hamingjan góða, nei, nei.
Einu konurnar á óðalinu var
gamla, góða ráðskonan, frú Turney
. . . og þjónustustúlkurnar.
Hann hrukkaði ennið. — Eg veit
þó ekki, hvort það er hyggilegt af
^ yður að vera lengi með lafði Wade,
! sagði hann hugsandi. — Eg verð
1 að segja, að hún virðist ekki hjálpa
fólki án þess að fá neitt í staðinn.
— Eg verð að taka á mig þá á-
hættu, sagði Horatia einbeitt. Og
allt er betra en vera kyrr á New--
cross. Verið þér sælir, hr. Latimer,
og ég þakka yður af öllu hjarta.
I Hún rétti honum höndina og hann
þrýsti hana fast andartak og
sleppti henni síðan. Svo fylgdi
hann henni' aftur til lafði Wade,
hneigði sig kurteislega fyrir gömlu
frúnni og gekk til þjóns síns.
Hann bað manninn að koma á
eftir með vagninn til Steyne, og
svo gekk hann að fallegu húsi
skammt frá, þar sem leikkonan frú
Burden beið hans. Fegurð hennar
og þokki hafði alltaf hrifið hann,
og hann snerist í kringum hana af
meiri ákafa en venjulega, í þeirn
von, að hann gæti í návist hennar
gleymt aftur ungu konunni með
bláu augun, scm hatm hafði bók
stnflega töfrazt af.
En í fyrsta skipti síðan hann
VH
T í M I N N, föstudagurinn 23. nóvembcr 1S62