Tíminn - 09.12.1962, Blaðsíða 14

Tíminn - 09.12.1962, Blaðsíða 14
til að grípa veskið af honum, greip hann hana glóðvolga. „Kannski við ættum að kynnast svolítið betur fyrst?“ sagði hann. „Ég hef ekki tíma nema til klukkan tíu“, svaraði hún. Hann leit á úrið sitt, — dálítið loðinn úlnliður hans stóð langt fram imdan líningunum á hvítu skyrtunni, og úrið bar í svart bindi hans, þegar hann leit á það. — „Hún er orðin níu“, sagði hann. „Já, þú ert búinn að vera hér meira en hálftíma", svaraði hún. „Sofðu rólegur, félagi“! sagði hann. „Hvað?“ „Ekkert . . . En ég kæri mig ekkert um neitt flaustur. Það er elcki mjög skemmtilegt“. „Ég er búin að lofa mér seinna“, svaraði hún. „Þegar Bruster hringdi í þig, hélt ég, að við gætum átt allt kvöldið saman. Ég hef ekkert ann að að gera í kvöld“. „Það hef ég“, sagði hún. „Jæja þá“, sagði hann. „Þá hitt umst við seinna. Ég hef síma- númerið þitt“. „Ég geymdi þennan tíma handa þér“, sagði hún. • „Handa Bruster, meinarðu". „Já, fyrst“, svaraði hún, „en svo handa þér“. „Þú vilt sem sagt fá eitthvað fyrir þetta"? Það var augljó’St, hvað hún vildi. „Heyrðu", sagði hann. „Ég 26 kallað það að reka þig á dyr, ef þú vilt. Hvað sem þér þóknast, ef þú bara hypjar þig strax úr mínum húsum. Skilurðu það? Horatia rétti úr sér. Hún var kannski engin fegurðardís, hugs- aði frúin og fann sem snöggvast til samvizkubits, en það var reisn og virðuleiki yfir henni. Enginn gat borið á móti því. Hún var gædd eðlilegum þokka, sem var meðfæddur og hvergi var hægt að læra. — Þér hafið talað skýrt og Ijóst, lafði Wade, sagði hún. — Þá á ég þag eitt eftir að þakka fyrir gestrisni yðar og biðja yður að afsaka, að ég notaði mér hana alltof lengi. Svo gekk hún upp stigann til að fara í föt Bettyar og taka saman hinar fáu eigur sínar. Og svo fór hún úr húsinu. Þag var ekki fyrr en hún gekk eftir Bounty Street, að hún skildi hversu ein og yfirgefin hún var í London. Þegar gamli hr. Chud- leigh var dáinn, hafði hún alls engan, sem hún gat leitað til, og ef það, sem í blaðinu stóð, var rétt, gat hún heldur ekki reiknað með því að fá nokkra peninga í júní. ALLAR HELZTU MÁLNINGARVÖRUR ávallt fyrirliggjandi Sendum heim. Helgi Magnússon & Co. IHafnarstræti 19 Símar: 13184—17227 kann vel við mig hér. Þetta er við mitt hæfi, — þetta er það, sem ég hef lengi verið að leita að. Ekki handa mér persónulega, en ég get kannski gert þér tilboð. Við verðum að tala um það í góðu tómi. Ég kem aftur, ekki á morg- un, heldur hinn — helzt á sama tíma. Er það í lagi?“ Hún gekk yfir að símanum, þar sem lítil bók lá. Hún var bundin í grænt skinn. Hún hafði keypt sér sams konar vasaalmanak og hún hafði séð hjá Bruster. „Það er allt í lagi“, sagði hún og skrif- aði það hjá sér. „En það verður að vera allt kvöldið", sagði hann. „Þú skalt fá að sjá, að það borgar sig. Og ég kem áreiðanlega, — þú mátt treysta því“. SCHMITT KOM á tilsettum tíma, og hann minntist ekkert á litblýanta. Gullhamrarnir, sem Rosemarie sló honum, voru ekki eingöngu tillærðir. Þol hans kom henni á óvart og olli henni brátt óþægindum. En hún tók því með þolinmæði og minntist þess» að þessi viðskiptavinur hennar hafði lofað að verða henni úti um fleiri. Fjórði kaflinn í sögu hennar hófst, þegar hann kom til sögunn ar, — og þeim kafla lauk ekki, fyrr en með dauða hennar. Á því tímabili slitnaði hún algerlega úr tengslum við sitt fyrra líf. Þriðji kaflinn, þegár hún var á veiðum Hún gat ekki horfið aftur til Newcross, jafnvel þótt hún hefði viljað það. Ef hún átti ekki lengur von á arfi, mundi hún vera jafn óvelkomin þar og hjá lafði Wade. Hún gekk hægt að enda götunnar og var fegin, að aðalsfólkið fór ekki um þessa götu. Það var ein mannvera, sem hún kærði sig alls ekki um að hitta eins og á stóð fyrir henni, og það var hinn hroka fulli hr. Latimer. Sannleikurinn var sá, að upp á síðkastið hafði henni undarlega oft orðið hugSað hans, og hún hafði velt fyrir sér, hvernig hún ætti að koma fram við hann og hvað hún ætti að segja við hann — það varð að vera eitthvað krassandi ' sem hitti í mark, svo að hann missti ofur- lítið af hrokanum og sjálfstraust- inu. En í þessum hugsunum sín- um hafði hún verið orðin rík og verið einna eftirsóttasti kvenkost- ur höfuðborgarinnar. Dauði hr. Chudleigh og hvarf peninganna höfðu kannski gert þennan draum að engu í bili, en hún var sann- færð um, að væri hún þolinmóð, kæmi tækifæri til hennar, áður en varði. Við endann á götunni var leigu hestastöðin nokkuð inni á lóð- inni. Þetta var snemma dags og það var hópur hesta á flötinni, hestastrákar og ökumenn. Nokkr- ir hestar voru söðlaðir, aðrir voru spenntir fyrir vagna. Þetta var slór leiguhestastöð, sem hafði við- skiptavini hvarvetna í borginni, og Horatia hafði oft dáðst að því, hversu vel hestarnir voru hirtir. Hún stóð kyrr um stund og horfði á og óskaði af öllu hjarta, að hún hefði verið piltur. Þá hefði hún aldrei þurft að vera at- vinnulaus, hún hefði fundið allt, sem hjartað girntist í svona leigu- á götunum í Frankfurt frjáls og óhindruð, var mjög stuttur. Eftir það kom líka stundum fyrir, að hún leitaði á náðir götunnar, eins og af tilviljun, en þá var það nán ast eins og skálkaskjól — svipað og þegar læknir, sem fyrst og fremst lifir á fóstureyðingum, framkvæmir skurðaðgerð eða tek- ur burt hálskirtla til að geta sann að, að hann lifi af heiðarlegum læknisaðgerðum. Nú rann upp tími, þegar hún varð háð ýmsum fleiri skyldum en þeim að selja líkama sinn eft- ir gefnum leikreglum, og þá átti hún oft eftir að harma, hve fljótt þeir dagar höfðu liðið, sem hún var sjálfrar sín ráðandi í stór- borginni. Það hafði kitlað hégóma gimd hennar, þegar hún sá, hve mikla athygli hún vakti, er hún ók meðfram gangstéttum aðal- gatnanna í Frankfurt. Þá Ieið aldrei á löngu, þar til annar bíll með einum eða tveimur mönnum ók fram úr eða kom á eftir henni. Þessa ökuþóra var alltaf auðveld- ast að veiða. Þeir óku á eftir henni aiveg heim að útidyrunum. Strax og hún var búin að leggja bílnum voru þeir komnir á hlið við hana. Og samningurinn var gerður í hvelli. Stundum lagði hún líka bílnurn og gekk inn í forsalinn á Palace Hótel. Þar eð hún hafði næma tilfinningu fyrir smekk viðskipta- vinanna, tókst henni ýmist að skapa á sér það álit, að hún væri rándýr eða hræódýr eftir því, hvernig landið lá. Hún lagaði sig svo vel að öllum aðstæðum, að í félagsskap hinna ríkari drakk hún ævinlega kampavín, þó að henni þætti það ekki got og fyndi engan mun á því og sumum öðrum víntegundum. En hún vissi, að viðskiptavinir hennar álitu, að kampavín væri fínt — og þeirn hæfði ekki að drekka annað. Þeir álitu það félagslega skyldu sína að drekka kampavín. Hún var nú farin að klæða sig snyrtilegar en hún gerði. Hún klæddist eftir nýjustu tízku. Og þó að hún væri í raun og veru ekki glerfín og tíguleg, þar sem hún sat í bílnum sínum, var þó vel hægt að láta sér detta í hug við fyrstu sýn, að hún væri ein af frúnum. Þetta olli mikilli gremju meðal frúnna, sem óku í sams konar bílum og hún, því að þessi bíltegund var eiginlega orð in eins og vörumerki Rosemarie. Sérstaklega var það eiginkona sendiráðsmanns eins í Frankfurt, sem leið fyrir þetta, því að hún ók í SLjsportmódeli nákvæmlega eins og Rosemarie og var oft rugl að saman við hana, þega-r hún ók um borgina. Hún heyrði oft heila halarófu af ungum ríkis- bubbum, sem áttu að erfa landið, flauta á eftir sér hárri röddu, gráðuga eins og úlfa, og stundum stungu þeir miðum undir þurrk; 39 urnar, meðan liún brá sér frá, og sögðust óska eftir stefnumóti við hana, — og undirskriftirnar voru Paul M., Karl Wilhelm, von K„ „Þú veizt hver ég er“ eða eitthvað svipað. Það er furðulegt, hve fljótt Rosemarie varð þekkt í ákveðnum hópi, en í raun og veru enn furðu legra, að hún skyldi ekki verða fræg langt út fyrir þennan sama hóp, þar eð hún var eiginlega óað- skiljanlegur hluti hins opinbera lífs í Frankfurt í vissum skilningi, jafnvel óaðskiljanlegur hluti lífs- ins í landinu öllu. Það var eins og hún hefði sveipað sig einhverri töfrakápu. Hún hlífði henni vel, og hafi hún ekki gert hana með öllu ósýnilega, þá að minnsta kosti lítt eftirsóknarverða utan síns hrings. DAGINN ÁÐUR en Schmitt hcimsótti Rosemarie í annað sinn átti hann langan fund með aðal- forstjóra sínum um viðskiptamál. Þegar honum var lokið, sagði hann við hann: „Má ég tefja þig í tíu mínútur enn þá, Walter? Það er dálítið, sem ég vildi gjarnan minn ast á. Það kemur eiginlega mál- inu ekkert við, en ég hefði átt að vera búinn að athuga þetta fyrir löngu. Graudenz kom að finna mig í vikunni, sem leið, og kvart- aði yfir því, að hann ætti varla frí eitt einasta kvöld nú orðið“. „Eg veit það“, sagði Wallnitz. „Það hvíla svo óskaplega mörg fulltrúastörf á hans herðum, en hann leysir þau bara svo frábær- lega vel af hendi“. „Já, það er nefnilega það“, sagði Schmitt. „Bæði starfsmenn okkar og viðskiptavinir vilja gjarnan fara út og skemmta sér á kvöldin. Graudenz sagðist hafa verið í borginni fjögur kvöld í síðustu viku. Og ekki bara kvöld- in, heldur hálfar næturnar líka. MARY ANN GIBBS: SKÁLDSAGA hestastöð. En í stað þess varð hún að leita sér atvinnu Sem þjón- ustustúlka, ef hún áttl ekki að svelta í hel. En ef hún hefði verið beðin að kemba hestana, fóðra þá og söðla, hefði hún leyst það verk jafnvel af hendi og nokkur karlmaður . . . og kannski betur, og það var því afskaplega átakanlegt, • að ung kona gat ekki fengið vinnu í hesta leigu. Hestasveinn leiddi fram fola og spennti hann fyrir fallegan, lítinn vagn og hún vék til hliðar fyrir þeim. Og þegar litli vagninn hvarf nið ur götuna, sá hún, að roskinn ökumaður hafði ekið fram stórum einkavagni. Og hún fann, að öku- maðurinn horfði fast á hana. Hún sneri sér við og horfðist í augu við hann. Maðurinn rak upp undr unaróp. — Nei, á dauða mínum átti ég von en ekki þessu! Andlitið hans Ijómaði af gleði. — Er það sem mér sýnist, að þarna sé ungfrú Iloratia! Hver ^kyldi trúa því. — Jeremías Smallbones! hróp- aði hún. — Ó, Jerry, elzti, trygg- asti vinurinn minn! Mikið er ég . . . mikið ósköp er ég fegin að sjá þig. Ó, Jeremías, þú ert eini 1 vinurinn minn í öllum heiminum. Um svipað leyti nam stór og glæsilegur vagn staðar fyrir utan I númer ellefu við Bounty Street og hörundsdökkur þjónn hoppaði niður og barði að dyrum hjá lafði Wade. Forvitni frúarinnar var vakin, er hún leit þennan glæsilega far- kost og manninn, sem sat inni í vagninum, vafinn í ótal teppi, þrátt fyrir hitann. Hún gægðist út og braut heilann um, hver hann gæti verið og í hverjum er- indagerðum. En nafnið á nafn- spjaldi hans kom henni á óvart. — Hr. Edward Pendleton? hróp aði hún og minntist orða Horatiu, ag hún ætti ekki aðra ættingja en óðalseigandann á Newcross. — Það er enginn til með þessu nafni, Josiah! Segið, að ég sé ekki heima. Josiah gekk fram í forsalinn til að koma skilaboðunum til stóra, dökka þjónsins, en sá þá, að hr. Pendleton var sjálfur kominn. — Frúin harmar það, en hún getur ekki tekið á móti yður í dag, sagði Johiah hæversklega. — Áður en við tölum um það, sagði hr. Pendleton og leit ógn- andi á Josiah — er ýmislegt, sem mér leikur hugur á að vita. Kann izt þér við nafnið Iloratia Pendle- ton, maður minn? — Að sjálfsögðu, svaraði Josiah utangátta. — Ungfrú Pendleton hefur búið hér síðustu þrjár ti) fjórar vikur. — Og er hún hérna núna? — Nei. Hún fór héðan fyrir um það bil hálfri klukkustund. Hr. Pendleton stundi örvænting arfullur. — Hversu lengi ætlar óheppn- in að fylgja mér? hrðpaði hann. — Fyrst kom ég einum degi of seint til Newcross og nú hálfri stundu hér! En hvert ætlaði hún, maður? Segið það strax, svo að ég geti haft upp á henni! Josiah hristi höfuðið. — Því miður er mér ekki kunn ugt um það, herra, en kannski frú- in viti það. —- Leyfið mér þá að tala við frúna þegar í stað. _Hvar er hú í þessu herbergi? Ágætt. Og svo ýtti hr. Pendleton upp hurðinni að dagstofunni og gekk inn. — Góðan daginn, frú. Þér eruð væntanlega lafði Wade. Ég skal ekki tefja yður lengi, en mér hef ur verið tjáð, að bróðurdóttir mín, ungfrú Horatia Pendleton, hafi farið úr þessu húsi fyrir hálfri klukkustund. Viljið þér vera svo elskuleg að segja mér, hvar ég get fundið hana. í fyrsta sinn á ævinni hafði lafði Wade ekki yfirhöndina. Hún starði orðvana á hr. Pendleton, hún opnaði munninn til að segja eitthvað, en það kom ekkert hljóð. — Nú, frú. Hann var óþolin- móður. — Leyfist mér að biðja um svar þegar í stað. Ég má eng- an tíma missa. — Hvernig get ég vitað, að þér séuð föðurbróðir ungfrú Pendle- ton? hrópaði hún með óþekkjan- 14 T f M I N N sunnudagur 9. desember 1962. —

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.