Tíminn - 15.12.1962, Qupperneq 14

illa auðæfa á okkar dögum. Kf
hún hefði haft eða gefið ser tíma,
hefði hún getað fært út kvíarnar
og opnað pútnahús, og þar sem
hún var vel þekkt, hefði sá rekst
ur getað gengið ágætlega. En
viðskiptavinir hennar, sem nú
borguðu henni stórar íúlgur,
hefðu þá heldur ekki haft mikinn
áhuga á stúlkunum, sem hún hefði
orðið að ráða. Þeir voru að borga
fyrir Rosemarie, en ekki óþekkta
vændiskonu, sem þeir svöluðu
gimd sinni hjá. Það er stundum
sagt um ungar stúlkur, að þær
kunni að selja sig, og það er dá-
lítið til í þessu, þegar lagleg, en
fátæk stúlka giftist ríkum, óað-
laðandi manni. En þetta freistar
auðvitað aldrei Rosemarie eða
nokkurrar fyrsta flokks vændis-
konu. Þær dreymir aldrei um að
selja sjálfar sig. Þær selja ekki
einu sinni líkama sinn. Þær selja
verknað, sem þeim finnst óskaP-
lega þreytandi og leiðinlegur, —
þó að hann sé kannske ekki eins
þrautleiðinlegur nú á dögum og
áður var, af því að nú geta þær
hlustað á útvarpið á meðan. En
þær verða þó að minnsta kosti að
vera viðstaddar.
Viðskiptavinir ROSE
.MARIE höfðu það á tilfinning-
unni í hvert skipti, sem þeir heim
sóttu hana, að þeir sjálfir og pen-
ingarnir þeirra hefðu skyndilega
hækkað í áliti, þó að þeir keyptu
raunar ekki annað fyrir þá en
stutta ánægjustund.
Það er ekki svo vitlaust að safna
peningum, ef maður á þá enga. En
eignist maður eitlhvað dálítið af
þeim, þá er mesta vitleysa að sækj
ast eftir meiru. Já, það er nærri
því glæpsamlegt gagnvart sjálfum
sér að gera það, því að það er nú
einu sinni það skrýtna við atvinnu
og efnahagslífið, að það má oins
eiga von á því, að einhver einstakl
ingurinn stingi af með gróðann,
ef hann er einhver, en láti svo
þjóðfélagið og náungann bera
skaðann, ef illa gengur.
Rosemarie áttaði sig fljótt á
því, að það var tiltölulega létt að
þreyta þá, sem heimsóttu hana, og
hún komst upp á lag með að hlífa
sjálfri sér með því að láta þá
leysa frá skjóðunni og tala og
tala. Hversu ófrjó og einhæf voru
ekki þau mál, sem hún lézt hafa
áhuga á, og hversu miklu einhæf-
ari voru ekki setningarnar, sem
hún otaði til að sýna viðskiptavin-
unum samúð sína og meðaumkv-
uri: „Þú ert svo þreytulegur,
elskan . . . er svona óskaplega
mikið að gera hjá þér, vinur?“ —
eða: „Þú segir ekki? Þú verður að
segja mér meira um það.-‘ Og
elsku vinurinn sagði frá.
Hún þreytist ekki á þvf að
hlusta, en það tók sinn tíma. Og
tíminn var dýrmætur. En hún
hafði nánar gætur á klukkunni
og sá til þess, að gestir hennar
töfðu aldrei mínútu lengur en
þeim var ætlað. Þess vegna fannst
þeim alltaf, þegar þeir fóru, að
þeir yrðu að koma fljótlega aftur,
því að þeir hefðu heilmikið átt
eftir að segja henni.
Þó voru stöku menn, sem ekki
vildu samþykkja þetta. Þeim
fannst þeir vefa búnir að borga
fjandans nóg og eiga rélt á að
vera hjá henni alla nóttina. Þegar
það kom fyrir, breyttist hún á
stundinni í trylltan varg. Þá fauk
hið hlýlega og vingjarnlega við-
mót hennar skyndilega út í veður
og vind. Hún fór óvænt að öskra
og skammast hástöfum, — hún,
sem í raun og veru var hlægilega
mikil gunga, hrökk upp við
minnsta hávaða, ef það kom fyrir,
að hún var ein í húsinu að nætur-
lagi, og gat aldrei sigrazt á ótta
sínum við innbrotsþjófa. En á
sVona stundum var hún alls ó-
hrædd. Þá hafði hún svo hátt og
hótaði jafnvel að hringja á lög-
regluna og kæra gestinn fyrir að
hafa vaðið inn í leyfisleysi, að
hann sá sér ekki annað fært en
hypja sig. Stundum fékk hún einn
og einn á snúðinn fyrir tiltækið,
þegar mest gekk á, en við það
æstist hún bara enn meira. Hún
vildi einfaldlega hafa reglu og
lag á hlulunum, því að lag og
regla var einn þáturinn í daglegu
lífi hennar —- og kannski ekki sá,
sem minnst var um vert.
Mennirnir, sem hún rak út með
þessum hætti, reyndu vanalega
mikið til þess að komast inn til
hennar aftur, en hún hleypti þeim
ekki inn fyrir hússins dyr. Eftir
að hún hafði látið setja upp dyra-
síma milli ibúðarinnar og útidyr-
anna tók hún að nota ýmis mis-
munandi aðgangsorð. Enginn
komst inn til hennar, nema hann
hefði gert boð á undan sér í dyra-
símann eftir að hafa samið um
stefnumót, og áður en hún opn-
aði dyrnar á íbúðinni sinni leit
hún út um sérstakt gægjugat til
að ganga úr skugga um, hver væri
fyrir utan.
Hún var vel á verði; hún var
sterk og slungin og jafnvel hug-
rökk. Eflaust hefði hún getað lif-
að lengi á sinn hátt og haldið á-
fram að vera yndi og eftirlæti, —
já ástmær „Þýzka undursins“, —
þráð og dáð og nærri því að segja
virt. Það hafði enginn maður á-
stæðu til að óttast hana eða hata.
ROSEMARIE komst ekki í
neina hættu, fyrr en hún lét hafa
sig til þess vegna fégirndar að
þjóna öðrum, án þess að geta séð
fyrir afleiðingar þess. Hún hafði
það með tekið að sér hlutverk,
sem hún hafði engan áhuga á og
var eðli hennar framandi. Jafn-
skarpgreindur maður og Schmitt
hefði getað sagt sér það sjálfur
eftir þau mistök, sem Rosemarie
urðu á í viðskiptum sínum við
Van Strikker, að hún gæti aldrei
44
orðið liðtækur njósnari. En eftir
að Schmitt hafði á annað borð
dottið í hug að nota hana til
njósna um iðnaðarmál í sína þágu,
vildi hann ekki hætta við það. í
raun og veru varð hann nú enn á-
kveðnari í því en nokkurn tíma
áður. Þeir voru sarpmála um það,
hann og Wallnitz, að hæfileika-
skortur hennar hlyti að útiloka
alla hættu á því, að hún mundi
vinna gegn þeim. Úr því að hún
gat ekki veitt vinnuveitendum
sínum upplýsingar, af þeirrj ein-
földu ástæðu, að þær höfðu aldrei
komizt inn í kollinn á henni, gat
hún ekki heldur gefið öðrum þær,
hve mikið sem þeir borguðu
henni. Heili hennar brynjaði sig
gegn öllu, sem ekki snerti hana
sjálfa beinlínis, hleypti því ekki
í gegn. Og minni hennar var eins
og sigti; það flæddi allt út um
það.
En það, sem Mallenwurf & Er-
kelenz vantaði, var manneskja
með heila eins og sigti og minni
eins og vatnsgeymi. Þau orð not-
aði Schmitt, þegar hann var að
ræða vandamálið við Wallnitz, og
brátt komu þeir báðir auga á
sömu lausnina, sem alls ekki var
frumleg, en mjög hentug.
Tæknifræðingar fyrirtækisins
breyttu stofunni hjá Rosemarie í
hlustunarstöð. Arnolds rafmagns
verkfræðingur, sem átti að fram-
kvæma verkiði með tveimur að-
stoðarmönnum sínum, fékk ná-
kvæm fyrirmæli frá Wallnitz.
Arnold hafði unnið hjá fyrirtæk-
inu síðan 1928, svo að það var ó-
þarfi að halda nokkru leyndu fyrir
honum. „Taktu með þér tvo af
þínum mönnum, sem þú veizt, að
þér er alveg óhætt að treysta,"
sagði Wallnitz.
„Hafðu engar áhyggjur", svar-
aði Arnold. „Kerfið skal verða
svo fullkomið, að þú getir heyrt
saumnál detta.“
31
mundi hvert smáatriði viðvíkjandi
síðasta fundi þeirra Horatiu, þeg-
ar hann hafði komið í nýja vagn-
inum sínum til að hrífa hana og
hafði orðið svo fjúkandi reiður,
þegar honum virtist sem hún kysi
heldur HudSon og vagn hans.
Hann mundi gleðina í augum
hennar, sem hafði breytzt í sorg
og leiða, þegar. hann með ósvífni
hafði skipað henni að þegja. Og
hann fékk alvarlegt samvizkubit.
— Haldið þér, að hún hafi far-
ið aftur heim til Newcross? spurði
hann, en Hudson taldi það ótrú-
legt.
— Frændi hennar reyndi nokkr
um sinnum að myrða hana, sagði
hann. — Þess vegna flúði hún frá
honurn, eins og þér vitið kannski.
Richard Latimer fór að skilja,
að það var sitt af hverju, sem
hann vissi ekki um Horatiu.
— Ef ég hefði beðið einhverja
a-ðra stúlku að aka út með mér,
svo að ég gæti hitt Soffíu án vit-
undar frænku minnar og föður,
hefði það verið til einskis. En
Horatia var svo hugrökk, að hún
hikaði ekki við að gera okkur
ALLAR HELZTU
MÁLNINGARVÖRUR
ávallt fyrirliggjandi
Sendum heim.
Helgi Magnússon & Co.
Hafnarstræti 19
Símar: 13184—17227
greiða, og það var hún, sem taldi
kjark í Soffíu að segja upp barn-
fóstrustöðunni og giftast mér í
síðasta mánuði. Ó, já, við eigum
mikið að þakka Horatiu, ekki satt,
elskan mín?
Soffía var algerlega sammála
eiginmanni sínum í því og brosti
svo ljómandi við honum, að hr.
Latimer var feginn, að vagninn
ók upp að húsinu í þeirri andrá og
hann varð að fylgja kvenfólkinu
út í vagninn.
En alla leiðina frá óperunni að
næsta áfangastað, gat hann ekki
um annað hugsað en Horatiu . . .
Bara að hann hefði ekki verið
þetta bölvaða flón, hugsaði hann
og ásakaði sjálfan sig harðlega.
Ef hann hefði bara ekki látið
skapið fara með sig í gönur, hefði
hann kannski getað hjálpað henni.
Þegar lafði Wade rak hana á dyr,
hefði hún þá vitað af einum vini,
sem hún átti { London.
En hann hafði bara dæmt hana
hart og án yfirvegunar, þótt hann
gerði sér ljóst, hversu reynslulítil
hún var. Hann hafði ekkert skipt
sér af henni og hún hafði verið
alein í höndum nornarinnar lafði
Wade og hafði meira að segja
trúað því, þegar hún gaf í skyn,
að Horatia renndi hýru auga til
frænda hennar.
Iiann hlífði ekki sjálfum sér,
þegar hann hugsaði um þetta-
Hann hafði hitt unga konu, sem
honum hafði getizt að frá fyrstu
sýnt, jafnvel þótt hann hefði talið
hana vera þjónustustúlku. Og
samt sem áður — eftir að hafa
komizt að, hver hún var í raun og
vcru, hafði sært stolt hans orðið
til þess, að hann hæddi hana og
lítilsvirti.
Hann, sem hataði tilgerðarlegar
konur, hafði í fyrsta skipti hitt
stúlku, sem var blátt áfram { fram
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
EKFINGINN
komu og fasi og samt hafði hann
reiðzt, að hún var ekki eins og
allar hinar, sem biðu þess reiðu-
búnar að falla í faðm hans. Frá
þeirri stundu, er þau höfðu hitzt
sem jafningjar, hafði hún sagt
feimnislaust meiningu sína án
þess að éta upp eftir honum allt,
sem hann sagði, eins og allar hin-
ar konurnar voru vanar að gera.
Og hann hafði ekki skilið, hvað
forlögin buðu honum. Hann hafði
neitað að taka hana eins og hún
var, og núna þegar hann hafði
misst hana, skildi hann loks, að
hanrf myndi aldrei hitta aðra, sem
stæði henni jafnfætis.
Þessi nótt var óþægilegri en
allar fyrri og hann hafði aldrei
verið eins feginn, þegar morgnaði
og hann var loksins laus. Hann
ók móður sinni og fylgdarmeyjum
hennar heim og síðan gekk hann
út. Hann reikaði um göturnar, og
áður en hann vissi af, var hann
kominn í Bounty Street. Hann
skildi ekki sjálfur, hvað var yfir
hann komið. Hann vissi, að hann
var ástfanginn, en hann vísaði
hugsuninni á bug og reyndi að
sannfæra sig um að það væri
hlægileg firra.
Á heimleiðinni sagði hann við
sjálfan sig, að tilfinningar hans í
garð Horatiu Pendletons væru
ekki öðruvísi en þær, sem hann
myndi bera í brjósti 1il hverrar
stúlku, sem væri eins og vinalaus
í London. Og þegar hann hitti
hana aftur — því að hann var viss
um, að þau myndu sjást einhvem
tíma — ætlaði hann að reyna að
sýna henni, hve áhugi hans var
bróðurlegur. Já, í næsta skipti,
sem þau hittust, skyldi hann vera
mjög vinalegur og hjálpsamur við
við hana. Hann skyldi sýna henni,
að hún gat treyst honum og leitað
hjálpar hans . . .
Og sjálfsagt hafa það verið for-
lögin, sem ákváðu að láta fund-
um þeirra Horatiu bera saman —
einmitt þennan dag. En þegar
hann loksins hitti hana aftur og
á hinum ótrúlegasta stað af öllum,
sem til voru, reiddist hann því
svo ofsalega að sjá hana, að hann
sór, að hann skyldi ekki hugsa
til hennar framar.
16. KAFLI.
| Um eftirmiðdaginn var eins og
venjulega farið í ökuferð í garð-
inn. Móðir hans og tvær vinkonur
hennar sátu inni í stóra, fjórhjól-
aða vagninum, en hann reið við
hlið vagnsins, áður en hann hélt
: inn á fáfarnari götur í garðinum.
| Allt um kring voru vagnar af
! öllum stærðum og gerðum, flestir
| þeirra voru í eigu kunningja og
j allt í einu sá hann þrjár konur,
' sem brostu og veifuðu til hans úr
' glæsilegum farkosti. Ilann hikaði
aðeins, svo reið hann til þeirra
Hr. Latimer gazt vel að sir
William Grant, og honum var
skemmt yfir greinilegum tilraun-
um lafði Grant að vekja áhuga
hans á dætrunum tveim. Bæði
Minnie og Lotty voru yndislegar
og fagrar ungar stúlkur. Þær dáðu
hann, hlógu yndisblítt' að öllu,
sem hann vildi láta hlæja að. Og
allir herrar þeirra lofuðu hástöf-
um spékoppana þeirra. Þrátt fyrir
það að hann var að verða leið-
ur á slíkum stúlkum, lagleg-
um og heimskum, var hr. Latimer
alltaf dálítið veikur fyrir spékopp-
um. Að minnsta kosti hafði hann
álitið það þar til í gærkvöldi, að
ótti hans vegna Horatiu hafði vik-
ið þeim úr huga hans.
En þennan dag fór hann að ná
sér aftur. Það var hálfhlægilegt
að hann hafði í örvæntingu reikað
um göturnar vegna þess, að hann
hafði glatað Horatiu og nú heils-
aði hann ungu stúlkunum og sló
þeim viðeigandi gullhamra vegna
fegurðar þeirra.
Ungu stúlkurnar brostu til hans
undan sólhlífunum, þær höfðu
yndislegan hörundslit og hvíta,
fallega hanzka á höndunum. Sir
William heilsaði honum hjartan-
lega og spurði, hvernig honum
tækist að koma hestinum ósködd-
uðum fram hjá öllum þessum
vögnum.
— Mér fellur ekki veran í
London á sumrin, sagði hann
mæðulega. Eg vil komast út í sveit
ina aftur. Eg skil ekki, hvernig
konurnar geta fengið af sér að
eyða dýrlegasla tíma sumarsins
14
T f MIN N , laugardaginn 15. desember 1962