Tíminn - 18.12.1962, Blaðsíða 14

'hmir, og eftir því sem frægð henn
ar óx, fækkaði þeim sífellt. Það
fór af henni orð í flugvélum og
lestum, á ráðstefnum og fundum
og ekki aðeins í Þýzkalandi, held-
ur erlendis lika.
Upptökutækið, sem sett var upp
til að veiða þessa háu herra í
gildru að þeim óvörum, kom ekki
ævinlega að fullum notum. Stund-
um var ekkert á því að græða
fyrir Mallenwurf & Erkelenz. En
í önnur skipti veitti það stórkost-
legar upplýsingar. Til dæmis stað-
festi það svo að ekki varð um
villzt það, sem Wallnitz hafði
sagt um ungfrú Roemfeld og bréfa
skipti hennar.
Það skal sagt Karli Heinrich
fursta til heiðurs, að við þær yfir-
heyrslur, sem hann lenti siðar í
hjá lögreglunni, tókst honum full-
komlega að sanna sakleysi sitt.
Gömul aðalstign er góð hlíf gegn
alls konar ósóma, sem fólk með
skarpa athyglisgáfu kemst ekki
hjá að veita athygli, hve fegið
sem það vildi.
Furstinn vissi ekki neitt. Hann
hafði ekki hugmynd um, hvað var
að gerast. Hann hafði „bara furð-
að sig dálítið á því“ að fyrirtækið
skyldi ekki nota „litla og skemmti-
lega staðinn niðri í borginni" oft-
ar en gert var. Svarta SL-sport-
módelið hafði líka haft sín áhrif
á furstann.
Það kom í ljós, að Karl Heinrich
var réttur maður á réttum stað.
Áður en vika var liðin frá því að
hann byrjaði, var fyrirtækið og
hann orðið eitt og hið sama í vit-
und hans, sem var að þakka há-
þróaðri tilfinningu hans fyrir
valdi. Hann sagði þetta litla orð
„við“ á alveg sérstakan, persónu-
legan hátt, þegar hann höfðaði til
Mallenwurf & Erkelenz með þvi,
svo að f eyrum áheyrandans hljóm
aði það eins og „af guðs náð“.
Hann varð æðstu mönnum fyrir-
tækisins úti um upplýsingar, sem
ekki urðu metnar til fjár, en þeir
keyptu eigi að síður af honum
fyrir átján hundruð mörk auk
risnu, — sem varð há hjá honum.
Það fór sem sagt ýmislegt á
annan veg en í upphafi var búizt
við. í stað þess að halda uppi
fínu, litlu pútnahúsi af sérstakri
tegund, því bezta, sem borgin
hefði upp á að bjóða, eins og fyrir-
tækið ætlaði sér í fyrstu, hafði
sú hugmynd þokað fyrir annarri
gerólíkri. Mallenwurf & Erkelenz
komu sér upp röntgenherbergi
þar s'em hinir ágætu viðskipta-
vinir fyrirtækisins voru gegnlýstir
á sálinni til þess að komast að því,
hvað þeir ætluðust fyrir.
DAG NOKKURN kallaði Wall-
nitz frú Endrikat inn til sín.
„Kæra frú Endrikat1, sagði hann
og hélt á nokkrum vélrituðum
örkum í hendinni, „það vantar
eitthvað hér, er það ekki?“
Hann rétti henni afritið frá
deginum áður yfir borðið. í horn-
inu neðst til vinstri á fyrstu síð-
unni var lítið, grænt s, sem sýndi,
að Schmitt var búinn að skoða
bunkann. Einkaritarinn athugaði
arkirnar vandlega, bar saman síð-
ustu og fyrstu línurnar á hverju
blaði og sagði: „Nei, herra, — það
vantar ekki neitt. Eg var einmitt
að furða mig á þessu, en það var
ekki meira á bandinu. Það hættir
í miðri setningu.“
„Kannski það hafi bara orðið
smátruflun“, sagði Wallnitz.
„Nei,“ sagði frú Endrikat ákveð
in. „Eg spilaði allt bandið frá
upphafi til enda, og ég er viss um,
að það er ekkert meira á því.“
„Þetta er skrýtið", sagði Wall-
nitz. „Þakka þér fyrir.“
Þegar frú Endrikat gekk út um
dyrnar, hugsaði Wallnitz: Ætti ég
einhvern tíma að spyrja hana hvað
henni finnist um þessar segul-
bandsupptökur. Það gæti verið
fjandi góð skemmlun eftir allt
saman. . . . En hann ákvað að
láta það eiga sig. Hugmyndaflugið
hljóp stundum með hann { gönur,
en skynsemin greip vanalega inn
í og náði yfirhöndinni.
Hann kallaði í innanhússsím-
ann og spurði einkaritara
Schmitts, hvort hann væri við.
Einkaritarinn þrýsti á hnapp og
kallaði út í tómið: „Herra Wall-
nitz.“
Wallnitz heyrði rödd í Schmitts
í símanum: „Hvað var það, Wall-
nitz?“
„Ertu einn?“, spurði hann. „Það
var dálítið . . . “
„Eg er laus { tíu mínútur,"
sagði Schmitt. „Svo kemur Hoff-
mann.“
Wallnitz tíndi saman lausu ark-
irnar og fór yfir í skrifstofu
Schmitts."
„Eg hef eiginlega alltaf ætlað
mér að hitta þessa Rosemarie
þína einhvern tíma,“ sagði hann.
„Hvað á ég að gera til þess að
hún aki á móti mér? Eg vil helzt
ekki þurfa að ónáða fursfann okk-
ar.“
„Hringdu bara í hana,‘ ‘sagði
Schmitt, „hérna hefurðu númer-
ið“. Hann tók lítinn miða og skrif-
aði það á hann. „Þú segir bara
Rebekka í símann og svo nafnið
þitt. Hún kannast við þig. Þegar
þú kemur til hennar, verðurðu að
hringja f dyrasímann og endur-
taka aðgangsorðið.“
„Eg sé, að þú hefur haldið sam-
bandi við hana, Bernhard“, sagði
Wallnitz. „Eg vijdi, að ég hefði út-
litið þitt — og væri eins hraustur
og þú. Það er ekki svo algengt nú
á dögum.“
Það brást ekki, að Schmitt
gekkst upp við það, ef honum voru
slegnir gullhamrar vegna hraust-
legs útlits. „Eg held mér bara
vel við,“ sagði hann. „Berðu henni
kveðju mína. Ég skal ekki spyrja,
hvers vegna þig er allt í einu far-
ið að langa til að sjá hana.“
46
„Þú skalt ekki ímynda þér
neina vitleysu. Eg ætla ekki að
hátta hjá henni, ef þú heldur það.
Nei, sjáðu til — þetta er tíunda
afritið, sem við höfum fengið. Þú
ert búinn að sjá það, — fannst þér
ekkert athugavert við það?“
„Þetta með Kroog?“ sagði Sch-
mitt. „Það er svo ótrúlegt, finnst
þér það ekki? Þessi stífi hani, sem
aldrei opnar munninn. Það er svo
ólíklegt . . . þarna bullar hann
og blaðrar við stelpuna, svo aö
maður tali nú ekki um allt það,
sem frú Endrikat hlífir okkur við
fyrir guðs náð.“
„Já, einmitt þetta með Kroog“,
sagði Wallnitz. „Mér finnst við
ættum að hafa augun opin. Eg á
sérstaklega við þetta, sem hann
segir . . . þegar hann er að gorta
af stelpunni, . sem hann hafi í
Stokkhólmi. Ef hún hefur nú
hljóðnema undir rúminu sínu
líka . . .“
„Hvaða vitleysa . . . það hefur
hún áreiðanlega ekki. Þetta eru
bara ímyndanir!“
„Eg er alveg hissa á þér, Bern-
hard. Hvernjg geturðu sagt annað
eins? Hver heldurðu, að tryði því
um okkur, að við . . .? Við megum
ekki halda, að allir aðrir séu betri,
af því að við séum svo siæmir.“
„Hvað er þetta?“ sagði Schmitt
hlæjandi. „Þetta er alveg eftir
þér. Þessa setningu skal ég
muna. En ég veit enn jafnlítið
um, hvað þú ætlar að tala um við
hana, ef það er ekki af ævagam-
alli og gildri ástæðu, — og þá
kemur það mér ekki við.“
„Nei, það er þér óhætt að bóka,“
sagði Wallnitz. „Ætlarðu að segja
mér, að þú hafir ekki tekið eftir
neinu skrýtnu? Bandiþ stanzaði í
miðri setningu."
„Eg hélt hann hefði bara hætt
að tala, af því að liann hefði haft
um nóg annað að hugsa.“
„Nei,“ sagði Wallnitz. „Frú
33
um. Næsta skipti, sem hann fékk
tækifæri til að tala við hana, var
morguninn eftir, þegar hún var
*.ð liðka reiðhesta dætranna í garð
mum, þá spurði hann hana, hvað
hún hefði verið að gera með þjón
ustuliðinu hjá Rye lávarði.
Svar hennar var svo ósvífið, að
liann varð gersamlega orðlaus. —
Ó, ein af þjónustustúlkunum varð
svo hrifin af mér — var það ekki
heppilegt. Henni fannst ég vera
alsætasti gæjinn, sem hún hafði
r.okkurn tíma séð! Eg þurfti bara
að ræna einum kossi, þá fékk ég
?ð sjá alla skrúðgönguna . . . og
yður líka! Eg skal segja yður,
fð mér leizt óskaplega vel á hest-
ana yðar, sérstaklega þá gráu, þeir
eru enn fallegri en brúnu hest-
avnir.
Hann fylltist svo stjórnlausri
bræði, að hann gat ekkert sagt.
Hann sneri hestinum og reið burtu
eins og djöfullinn væri á hælum
hans. En næstu daga á eftir var
eins og hann gæti ekki hreyft
sig án bess að þurfa að rekast á
Grantsfjölskylduna og Hora!| 1, j
hversu mjög sem hann reyndi að
forðast það.
ALLAR HELZTU
MÁLNINGARVÖRUR
ávallt fyrírlicjgjandi
Sendum heim.
Helgi Magnússon & Co.
ÍHafnarstræti 19
Símar: 13184—17227
Stöku sinnum sá hann hana í
ekilssætinu, stundum hélt hún í
hestana, stundum var hún i út-
reiðum með ungu dömunum, —
reið náttúrlega i hnakk — ham-
ingjan góða — og var alltaf nokkr-
um metrum á eftir Hr. Latimer
skildi ekki, að Horatia gat riðið
svo sæl og ánægð í karlmannsföt-
um og horft feimnislaust á ungu
dömurnar, sem riðu í söðli og voru
klæddar dragsíðum pilsum með
barðastóra hatta.
En þegar sir William sagði hon-
um, viku eftir krýninguna, að
hann hygðist fara frá London til
að setjast að á sveitasetri sínu,
Merpleton, tók hr. Latimer með
gleði á móti boði um að heim-
sækja fjölskylduna þar.
Lafði Grant var stórhrifin.
— Þér er óhætt að treysta því,
sagði hún við mann sinn, þegar
þau voru tvö ein, — að Latimer er
reglulega hrifinn af telpunum. Eg
held, að það sé Lotty . . . hann
brosir svo oft til hennar.
— Og Lotty brosir oft til hans,
sagði faðir Loltyar. — Og það
það þarf ekki að þýða neitt. Lotty
brosir til allra og hið sama gerir
systir hennar.
— Það er líka ólikt skemmti-
legra að sjá brosandi andlit, sagði
lafði Grant hálíðlega og fór strax
að hugsa um, hvað hún þyrfti að
senda út mörg boðskort til brúð-
kaupsins og hvað það yrði stór-
kostlegt að heimsækja Lotty á
Reddings, en það var mál manna,
að væri hið glæsilegasta setur á
öllu Englandi.
Systir Lottyar, Minnie, var á
sama máli.
— Þú verður að lofa að bjóða
mér til Reddings og mörgum glæsi
legum ungum mönnum, sagði hún
við syslur sína eftir dansleik einn,
þar sem hr. Latimer hafði hvorki
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
ERFINGINN
meira né minna en þrisvar sinnum
dansað við Lotty. Og eftir því sem
Minnie sagði, var það hálfgildings
bónorð. En Lotty hló bara og roðn-
aði og hristi höfuðið, svo að lokk-
arnir dönsuðu eins fjörlega og
fætumir höfðu gert þá um
kvöldið.
— Vitleysa, sagði hún. — Eg
held ekki, að Latimer muni nokk-
urn tíma kvænast. Þú hefðir vel
mátt heyra það, sem við töluðum
um, líka mamma. Það var ekkert
augnaráð, ekkert þýðingarmikið
bros. Það var alveg eins og hann
væri að dansa við móður sína eða
systur.
— Hann er ísjaki, sagði Minnie,
en ég held, að þú sért að byrja að
þíða hann. Þegar við komum til
Merpleton, tekst þér áreiðanlega
að þíða hann nóg til þess, að hann
biðji þín. Hr. Latimer þykir svo
vænt um Reddings, að ég er viss
um, að hann myndi ekki fara það-
an til að heimsækja okkur nema
hann hefði einhverja góða og gilda
ástæðu til þess.
— En ég held nú ekki, að hann
hafi áhuga á mér, sagði Lotty.
— Ertu ástfangin af honum?
spurði Minnie.
— Ó, nei, hrópaði Lotty, — ég
er hrædd við hann.
Minnie skildi, hvað hún átti við.
Hún var líka hrædd við hr. Lati-
mer. Samt sem áður vissi hún, að
hún myndi ekki hika við að játast
honum, ef það væri möguleiki á,
að hann bæri upp bónorð við hana
— og hið sama mundi Lotty gera,
ef hún hafði nokkra vitglóru í
kollinum.
Frú Latimer hafði einnig sitt
til málanna að leggja.
— Eg er fegin því, að þú ferð
til Merpleton f næstu viku, sagði
hún við son sinn. — Þú hefur
verið þreytulegur upp á síðkastið.
Ertu orðinn þreyttur á skemmt-
unum okkar?
Hann svaraði ekki, en stóð við
gluggann og fitlaði við glugga-
tjöldin og horfði niður á götuna,
en móðir hans hélt áfram.
— Latty Grant er elskuleg ung
stúlka og mjög lagleg. Auk þess
I gladdi það mig, að sjá, hversu
| hversu oft þú dansaðir við hana í
gærkvöldi.
Hann yppti öxlum.
— Já, hún er lagleg, samsinnti
hann. — Auk þess brosir hún og
sýnir spékoppana og er sammála
öllu, sem ég segi.
— Mjög geðþekkur eiginleiki
hjá konu, sagði frú Latimer ró-
lega.
— Mér gezt ekki að kvenfólki,
sem mótmælir og rökræðir eins
og karlmaður. Til dæmis föður-
systir þín, hún Agata. Hún var
þannig. Stundum langaði mig
reglulega tii að skamma hana, ég
var bara of vel upp alin og siðuð
tii að gera það.
— Það hefði verið betra fyrir
ykkur báðar, ef þú hefðir gert
það, sagði sonur hennar. — Inni-
byrgð reiði eitrar mann — eða
konu.
Móðir hans var mjög hissa. Hún
gat ekki skilið, hvað Lotty litla
hafði sagt eða gert, því að hann
Richard hennar var reglulega
fúll og argur þennan morgun.
— Eg held, að ég skilji þig ekki
almennilega, sagði hún. — Viltu
þá ekki, að kona sé sammála öllu,
sem þú segir?
— Eg veit ekki. Það getur ver-
ið. Kona, sem segir sitt álit, getur
verið mjög aðlaðandi — held ég.
Frú Latimer róaðist. Eins og
venjulega talaði sonur hennar
bara dálítið óljóst. Hann hafði
svo einkennilegan talsmáta stund-
um, faðir hans hafði verið svona.
En ef hann fengi bara væna konu,
mundu þessar grillur hverfa af
sjálfu sér.
— Eg held ekki, að ég þekki
eina einustu konu, sem mundi
segja það, sem hún virkilega
meinar, sagði hún ánægð, —
hvorki í samkvæmi eða undir fjög-
ur augu. Þær eru alltof vel sið-
aðar til þess.
Hr. Latimer hélt áfram að hugsa
upphátt.
— Hreinskilni skipar ekki há-
an sess í uppeldi stúlkna á okkar
tímum, sagði hann. — Og einmitt
þess vegna býst ég ekki við að
kvænast nokkurn tima.
— En drengur minn! Móðir
hans hans varð sannarlega skelfd.
14
T f MIN N , þriðjudaginn 18. desember 1962