Tíminn - 04.01.1963, Qupperneq 14

Rosemaríe Nitríhitt
„ÞaS held ég ekki,“ sagði Wall-
nitz.
„Eg er alveg hættur að hafa
gaman af verzlun,“ sagði Sehmitt.
„Eg veit, að við gætum haft dá-
lítið gaman af einu.“
Schmitt horfði spyrjandi á
hann.
„Manneskjan er skepna frá fæð-
ingu,‘ ‘sagði Wallnitz. „í gær-
kvöldi, þegar ég sat svona fimmt-
án fet frá stelpunni með blaðið
mitt og var að bíða eftir Lorenz í
þessari glerfínu íbúð hennar, en
hún sat hálfnakin á legubekknum,
fannst mér ég mega til að segja
þér, að þetta yrði að hætta.“
„Þú hefur fengið siðferðilega
eftirþanka?"
„Já, eitthvað í áttina,“ sagði
Wallnitz. „Það kom vont bragð í
munninn á mér, en í dag lit ég
allt öðrum augum á málið. Þessi
fífl, sem eru að njósna um okkur,
gera mér lífið alveg jafn leitt og
þér, Bernhard. Þeir geta vel séð
okkur í friði. Frá hverjum fá
þeir peningana? Engum öðrum en
okkur! Og úr því að þeir eru að
reyna að gera okkur lífið leitt,
því þá ekki að gjalda þeim rauðan
belg fyrir gráan? Látum þá fá
fyrir ferðina! Hvernig væri, að
þú færir til Rosemarie annað
slagið og segðir þar nokkrar
mergjaðar lygasögur? Lygasögur
handa Leyniþjónustunni! Við gæt-
um áreiðanlega kitlað þá svolítið.
Til dæmis gætirðu sagt, að við
hefðum keypt verksmiðju í Tula.“
„Hvers vegna endilega Tula?“
„Það eru áhrif frá skóladögun-
um,“ svaraði Wallnitz. „Okkur var
sagt, að einu verksmiðjurnar í
Rússlandi á keisaratímabilinu
hefðu verið í Tula. Það væri nógu
stórkostlegt!“
„Humm“, sagði Schmitt. „Þetta-
er ekki svo vitlaust.“
„Þá fá allir eitthvað fyrir snúð
sinn, og við þurfum ekki að borga
Rosemarie neinar skaðabætu'r eða
tryggingarfé. En auðvitað verður
þú að ráða því, Bernhard.“
„Eg hef ekki gefið henni trygg-
ingu fyrir neinu.“
„Eg skil,“ sagði Wallnitz.
Nú voru þeir báðir komnir í
bezta skap,
„Áður höfðum við linu til Bonn,
en nú erum við búnir að fá þráð-
laust samband,“ sagði Schmitt í
gríni. „Hvaíj heldurðú annars, að
Svona sendir geti sent langt?“
„Eg skoðaði hann ekki nákvæm-
lega, en ég efast um, að hann nái
nokkuð að ráði út fyrir Frankfurt.
Móttakarinn hlýtur að vera ein-
hvers staðar hér í borginni.“
„Þetta hefur kostað þá drjúgan
skilding og mikið erfiði," sagði
Schmitt. „Þess vegna finnst mér,
að við ættum ekki að láta þá
verða fyrir allt of miklum von-
brigðum. Því meira sem ég hugsa
um það, því betur lízt mér á það.“
„Því gerirðu það ekki bara
sjálfur?“ sagði Schmitt.
„Nei“, sagði Wallnitz. „Eg er
búinn að fá alveg nóg af Rose-
marie. Eg hélt satt að segja, að
hún væri allt öðruvísi, — enn þá
mannlegri. Þú þarft ekki að taka
það sem gagnrýni, Bernhard, ég
er bara svona, að mér finnst fólk
eins og hún leiðinlegt. Eg vil
mæta mótstöðu. Og eiga svo að
fara til hennar og blaðra og
blaðra þar um einhverja vitleysu,
— það er ekki fyrir mig. Ég skal
viðurkenna, að hún hefur eitthvað
við sig. Hún er stálhörð, þó að hún
líti út eins og sápudúkka. Einu
sinni, þegar ég var lítill, gaf
frænka okkar krakkanna okkur
sápudúkkur í afmælisgjöf. f>að var
alveg hræðileg sápa. Rosemarie
minnir mig mikið á þessa sápu, og
fyrst hélt ég, að hún væri alveg
eins.“
„En hún er það ekki,“ sagði
Schmitt.
„Nei, það veit ég nú,“ svaraði
Wallnitz.
„Jæja, hvað sem öðru líður, þá
verðum við að fara að binda endi
á Rebekkuáætlunina", sagði Wall-
nitz.
„Já, það veit guð“, sagði
Schmitt. „Þú verður að segja
furstanum, að við höfum ekkert
með Rosemarie að gera lengur, en
segðu honum ekki, hvers vegna.
Annars er slæmt að þurfa að
hætta við þetta. Við vorum rétt
komnir af stað, og árangurinn var
góður í byrjun.“
„Það verður líklega bezt,“ sagði
Wallnitz. „Hugsaðu þér, hvað
hefði gerzt, ef við hefðum ekki
orðið varir við, að neitt væri öðru
vísi en vera bar. Það hefði orðið
ljóta klípan.“
„Já, klípa er rétta orðið yfir
það“, sagði Schmitt glottandi.
„Veiztu, hvers vegna verst er að
geta ekki notað sér tækið leng-
ur?“
„Mig grunar það,“ sagði Wall-
nitz. „Bruster er nýkominn heim
aftur, — það stóð í blöðunum í
morgun.“
„Laukrétt!“
„Hann kemur mjög oft til Rose-
maire. Og ef það er satt, sem
Lorenz segir, — þó að ég vilji nú
helzt ekki trúa því . . . “
„Þér er alveg óhætt að trúa-
því,“ sagði Schmitt.
„Þá mættum við búast við
merkilegum upplýsingum frá
Bruster.“
,,Einmitt“, sagði Schmitt. „Og
svo yrði það hann, sem borgar
brúsann. Mér fyndist það nærri
því yfirnáttúrlegt, ef tvö tæki
gengju samtímis hlið við hlið hjá
Rosemarie og hann fél'li sjálfur í
þá gröf, sem hann hefur grafið
öðrum.“
„Við höfum nú líka orðið að
borga brúsann, ef ég hef skilið þig
rétt.“
„Það er alveg rétt“ sagði
Schmitt, „og það mætti svo sem
vel segja sem svo, að hún hefði
56
leikið á mig- Hún sagðist enn
skulda fyrir húsgögnin, en skuld-
aði í raun og veru ekki neitt. Hún
er fullfær um að borga sitt.“
Ef ég væri kvenmaður, yrði ég
ástfanginn af honum, hugsaði
Wallnitz. Hann er hreinræktað
fífl, en jafnframt geðslegasti
maður.
„Hún er dýr“, sagði Schmitt,
„en ég hef gaman af henni.“
„Ekki ég. Mér finnst hún nærri
því illgirnisleg.“
„Þú hefur bara hitt illa á,“
sagði Schmitt. Hann þagnaði, en
brátt tóku hugsanir hans aftur að
snúast um Bruster. „Já, það er
þetta með Bruster. Hann slær
meira en nóg um sig. Heldurðu,
að hann byggi ekki verksmiðju í
Tula líka?“
„Rúsland er stórt,“ svaraði
Wallnitz
„Já og nei“, svaraði Schmitt.
„Hann er fyrir okkur. Það eru ein-
mitt menn eins og hann, sem
Rússum líkar vel við — skál,
bróðir! Við skulum fá okkur ann-
an vodka! Eg hefði ekkert á móti
því að vita upp á hár, hvað hann
hefur verið að gera fyrir austan.
. . . Hvers vegna er þér aftur orð-
ið svona skemmt, Walter?“
Wallnitz hætti að ganga um
gó.lf og gekk að skrifborðinu.
Hann settist i ljósan leðurstól,
sem stóð rétt hjá því.
„Eg sá sýn rétt áðan,“ sagði
hann. „Mér fannst ég sjá nokkra
stórkalla í Bonn sitja saman, og
einn þeirra sagði við hina: „Það
væri gott að vita, hvers konar við-
skiptamakki Schmitt stendur í við
Rússana.“ Og þá segir annar, sem
fær daglega upplýsingar frá Leyni
þjónustunni: „Eg get frætt ykkur
um það. Sjáið þið til, það er yfir-
stéttarmella í Frankfurt, sem allir
iðnaðarforkólfarnir sofa hjá . . “
„Þú ýkir“, sagði Schmitt. Hon-
43
andi yfir henni sem bókstaflega
töfra-r mig. Eg vildi óska, að þú
vildir gleyma öllum, allri þinni
sérvizku og gefa mér hana fyrir
tengdadóttur. Eg hef aldrei hitt
unga stúlku, sem mér gezt betur
að.
Sonur hennar sagði ekki, að það
væri einmitt það, sem hann hefði
hugsað sér að gera, því að hann
hafði einmitt komizt að þeirri nið-
urstöðu sjálfur. í stað þess leit
hann grimmdarlega til hr. Robert
Olayton, sem hneigði sig djúpt
fyrir Horatiu, þegar tónlistin
hófst á ný. Hann sá skyndilega,
að Robert Clayton var alltof leik-
aralegur í framgöngu.
— Það er bezt, að þú flýtir þér
að taka ákvörðun, hélt frú Lati-
mer áfram andartaki síðar. — Eg
hef heyrt, að Clayton sé alvarlega
hrifinn af ungu stúlkunni, ekki
sízt vegna þess, hvað hún situr
vel hest! Þú hefur víst ekki séð
hana á hestbaki, en öll borgin tal-
ar Um, hvað hún sé dugleg ó hest-
um. Konur eru illgjarnar og segja,
að það geri konu karlmannlega
að sitja á hesti, en mennirnir
falla fyrir henni eins og flugur.
Og hvað sem konurnar segja, er
ekkert karlmannlegt við ungfrú
Pendleton. Frú Harborough segir
mér, að hún sé yndisleg stúlka og
henni þyki afar vænt um föður-
bróður sinn.
— Henni þykir líka afar vænt
um hesta, sagði Richard þurrlega
og óttaðist að koma upp um til-
finningar sínar. Eg held, að ég
geti sagt, að jafnvel frændi henn-
ar verður þar að koma í öðru sæti
eftir hestunum.
— Nú ertu andstyggilegur við
hana aftur, ávítaði móðir hans
hann. En ef það er eina leiðin til
að vinna hana, þá verður það að
vera með aðstoð hesta, drengur
minn. Hún varp öndinni. — Ég
vildi óska, að þér væri alvara með
hana, Richard. Mér fellur ekki til-
hugsunin, að einhver „sykurmoli“
verði húsfrú á Reddings.
Nú sveif ungfrú Pendleton fram
hjá og Robert var í meira upp-
námi en Richard hafði nokkru
sinni séð hann.
— En kæra ungfrú Horatia,!
sagði ungi maðurinn ákafur. — Ef j
þér hafið ekki séð Derbyveðreið-j
arnar, hafið þér hreinlega ekki:
lifað.
Hr. Latimer snéri við þeim
baki.
Haustið leið og skömmu fyrir
jól var Horatia kynnt fyrir henn-
ar hátign drottningunni í einka-
sal hennar.
— Eg hef heyrt, að þér séuð
mjög dugleg reiðmanneskja, ung-.
frú Pendleton, sagði litla drottn-
og rétti Horatiu röndina.
Horatia hneigði sig djúpt.
— Madam, sagði hún. — Þetta
eru miklir gullhamrar af beztu
reiðmanneskju landsins.
Hennar hátign varð hrifin.
Hún sagði síðar, að ungfrú Pendle
ton virtist vera mjög yndisleg
ung stúlka og hugleiddi alvarlega,
hvort hún ætti að ráða hana við
hirðina, en til allrar hamingju
varð ekkert af því. Til allrar ham-
ingju fyrir Horatiu, sem var þess
óvitandi, við hvað hún hafði slopp-
ið, en fylgdist í stað þess af óskipt
um áhuga með þeirri ætlan
frænda síns að kaupa húseign úti
í sveit.
Hann óskaði að enda daga sína
annars staðar en í London, þar
sem þokan kæfði mann. Hann
óskaði sér að finna hæfilega stór-
an búgarð, þar sem voru grasfletir
og tré.
MARY ANN GIBBS: SKÁLDSAGA
ERFINGINN
Það skyldi líka vera ávaxta-
garður og gróðurhús, kannski lítil
ananasplantekra — ekki neitt
mikið og stórt, sagði hann, þegar
Horatia fór að hlæja. Hann vildi
finna stað, sem hann gat kallað
heimili sitt, þar áttu að vera feit-
lagnir, hýrir þjónar og kannski
skraf'hreifinn, gamall garðyrkju-
maður.
— Og auðvitað hestasveinn,
bætti hann við, þegar hann sá
efasvip á frænku sinni. — Handa
Hvítstjarna og öðrum reiðhestum
og vagnhestunum.
Horatia var honum sammála í
því, að þetta hljómaði unaðslega,
og frú Harborough kom með
nokkrar uppástungur.
— Og inn milli trjánna eiga að
vaxa fjólur á vorin, sagði hún
dreymandi.
—- Já, auðvitað fjólur milli
trjánna, sagði hr. Pendleton bros-
andi og skrifaði það bak við eyr-
að, svo að hann gleymdi því ekki.
20. KAFLI
Það var hr. Latimer, sem bar
fram þá tillögu, að hr. Pendleton
keypti Little Reddings, og varð
það ungfrú Pendleton til mikillar
gremju. Hr. Latimer hafði ergt
hana með ósvífni sinni gagnvart
hr. Clayton, og af og til fannst
henni hún hafa andstyggð á hon
um. Það var alveg stórfurðulegt,
hvað Richard Latimer var iðinn
við að gagnrýna allt, sem hún
gerði og alla vini, sem hún eign-
aðist.
Henni féll Robert Clayton vel
í geð, og þegar hann sýndi þá
ósvífni að gefa vini sfnum nokk-
ur góð ráð, var hún svo harðsoð-
in. að hún hló að Richard.
— Það, sem að þér er, Richard,
er, að þú ert orðinn svo góðu
vanur, hvað konur snertir, sagði
Robert Clayton dag nokkurn, þeg-
ar Horatia kvartaði undan því, að
hún gæti aldrei gert hr. Latimer
til hæfis.
— Hann er orðinn svo góðu og
hugljúfu vanur, að hann vill kon-
ur, sem eru ekki aðeins kvenlegar,
heldur líka sætar sem sykur, ung-
frú Horatia.
— Sykur er þó að minnsta kosti
betri en edikssýra, svaraði Ric-
hard Latimer í tón, sem hefði
sýrt mjólk, og það var þá, sem
Horatia hló.
— Eg er sammála Clayton,
sagði hún. — Eg skal segja yður,
að ég veit upp á hár, hvað þér
viljið. Og í stríðnislegu augna-
ráði hennar sá hann greinilega
fyrir sér Lotty Grant með spé-
koppa og rétta þrýstrii á réttum
stöðum .
Honum fannst hann hafa fengið
nóg af ertni hennar og sneri baki
við þeim.
— Nú, nú, sagði Clayton, — þá
höfum við móðgað hann.
— Sama er mér, sagði Horatia
gremjulega og kemi hnakkann.
— Hann er svo gjarn til að segja
öðrum, hvað þeir eiga að gera
og hvernig þeir eiga að hegða sér,
að það er aðeins réttlátt, að ein-
hver segi orð við hann stöku sinn-
um. Hafið engar áhyggjur, hann
hefur gott af þessu.
Hr. Pendleton fylgdist með
framkomu frænku sinnar gagn-
vart mönnunum tveim, í senn af
ánægju og kvíða. Hann vildi ekki,
að hún fengi orð fyrir að vera
léttúðug og hann spurði frú Har-
borough, hvort hún teldi rétt að
færa það í tal. En Laura hristi
brosandi höfuðið.
— Horatia er að finna sjálfa
sig, sagði hún. — Þér hafið lokið
upp nýjum og unaðslegum heimi
fyrir henni, þar sem allir standa
reiðubúnir að slá henni gullhamra
og dekra við hana. Leyfið henni
að gleðjast yfir því, meðan hún
getur. Og auk þess hef ég á til-
finningunni, að Horatia viti nú
þegar. hvorn hún kýs
— Eg er hræddur um það, já,
sagði hr. Pendleton og andvarp-
aði.
— 0, jæja, Robert Clayton er
geðugur piltur, sagði hann dapur-
lega. Hann var þó sjálfur hrifnari
af Richard Latimer.
14
T I M I N N, föstudagur 4. janúar 1963. —