Tíminn - 19.01.1963, Side 14

Clare Breton Smith
fylgdi honum með augunum.
Reyndi hún kannski á sinn hátt
að auka sjálfstraust hans með því
að sýna honum, að hann gæti vel
gert þetta á eigin spýtur?
Eg tók eftir, að Guy forðaðist
eins og heitan eldinn að horfa á
Elisabethu. Hann -beindi heldur
ekki máli sínu til hennar eitt ein-
asta skipti. Annars töluðum við
ekki margt.
Það var aðallega Gertrudc, sem
talaði.-Hún var tvímælalaust mið-
punkturinn. Hún talaði glaðlegri,
viðfeldinni röddu og pataði með
höndum. Hún var sýnilega mikið
reyrð, svo að barmurinn var hár,
og mcr datt í hug samlíking við
úppblásna dúfu — en fallega dúfu.
Þegar við ókum af stað heim-
leiðis, vorurn við bæði þegjanda-
leg. Guy setti mig úr bílnum fyrir
utan húsið. '
— Eg þarf aðeins að skreppa í
klúbbinn og tala við . . .
— Einhvern mann um hund?
botnaði ég kjánaleg, og vonaði^
að hann myndi brosa til mín. En
ég undraðist gremju hans:
— Sannleikurinn er, að ég ætla|
að tala um hund, svaraði hann;
kuldalega og ók leiðar sinnar. j
Eg gekk inn og útbjó mérj
kvöldverð, sem ég snæddi ein. Eg
setti fram mat handa Guy og fór
svo í rúmið — líka alein.
5. KAFLI
Þegar Prisilla kom með teið
morguninn eftir ktuVkan sex,
heyrði ég undarleg, kveinandi
hljóð. Loks fór ég á fætur og gekk
inn í dagstofuna. Prisilla lá á
hnjánum og burstaði teppið og
spjallaði glaðlega við Jóhannes,
sem átti að hreinsa svalirnar.
— Hvaða hljóð er þetta, Pris-
illa?1' spurði ég.
Hún settist á hækjur sínar og
leit á mig.
— Hvolpurinn, Nkosikas.
— Hvolpurinn?
— Nkosa lét hann vera í eld-
húsinu, sagði hún og fór aftur að
bursta teppið, eins og ekki væri
frekar um þetta að segja.
Eg fór fram í eldhúsið, og á
teppi þar lá lítill, brúnn hvolpur.
Þegar hann kom auga á mig, gól-
aði hann af gleði og kom til mín.
Hann þefaði blíðlega af mér og
sleikti stórhrifinn á mér höndina.
Eg þrýsti gljáandi hvolpinum
að mér og hraðaði mér aftur inn
í svefnherbergið. Guy sat í rúm-
inu, geispaði og drakk te. Hann
leit brosandi á mig.
— Eg sagði þér, að óg ætlaði
að tala um hund, sagði hann.
— Ó, Guy, sagði ég frá mér
numin. — Kærar þakkir! Mig
langaði einmitt svO' til að fá hund.
Hvað eigum við að kalla hann?
Eg ákvað að lokum að nefna
hann Rudi, og litli hvolpurinn
lærði fljótlega að koma þjótandi,
þegar ég kallaði á hann. I^ann var
ekki lengi að koma sér í mjúkinn
hjá mér og elti mig hvert fótmál,
baksaði með erfiðismunum áfram
á stífbónuðum gólfHnum og hras-
aði niður nokkrar tröppur á ver-
öndinni og horfði ásakandi á mig,
ef ég dirfðist að hlæja.
Eg skrifaði ungfrú Abby þenn-
an morguninn. Eg reyndi að gera
mynd úr orðum míhum, svo að
ungfrú Abby gæti séð allt um-
hverfið, sem hin elskaða Elisa-
beth hennar hrærðist í. Eg von-
aði, að ungfrú Abby gæti séð fyrir
sér vinalegt, en hálfvanrækt hús-
ið og fossinn, sem steyptist niður
fjallshlíðina. Eg reýndi að útlista
fyrir henni, hvað Elisabeth væri
hamingjusöm og hve Gertrude
væri hlý og eiskuleg. Og ég end-
aði bréf mitt á þessa leið:
„Þér megið ekki hafa áhyggjur
af Elisabethu lengur, ungfrú
Abby. Frú Alden er svo fjarska
góð við hana, og Elisabethu þykir
mjög vænt um tengdamóður sína.
Þegar afi Elisabethar dó, hafið
þér kannski orðið svo hrygg og
sorgbitin, að þér hafið misskilið
dálítið framkomu frú Alden. Eg
er sannfærð um, að hún hefur
ekki ætlað sér að vera óvingjarn-
leg við yður. Elisabeth ætlar áð
skrifa yður, og sjálf skal ég senda
yður línu aftur fljótlega.“
Eg gekk út til að póstleggja
bréfið. Eg hafði hálfgert sam-
vizkubit, að hafa ekki skrifað
fyrr, og varp öndinni léttar, þeg-
ar ég smeygði því í póstkassann.
Meðan við snæddum hádegis-
verð, sagði Guy mér, að hann
mætti til að taka sér ferð á hend-
ur til Bastutlands og myndj verða
fjarverandi um það bil viku tíma
Mér hefur alltaf leiðzt, þegar Guy
þarf að fara í ferðalög, og vissan
um, að ég ætti að vera alein í
heila viku, gerði mig dapra og
leiða í skapi.
Hann fór af stað snemma næsta
morgun. Kysst) mig laust og klapp
aði Rudi og sagði: — Þú verður
að fara út, meðan ég er í burtu,
Frances Þú verður að afla þér
vina hér. Ilamingjan má vita,
hvað við verðum hér lengi.
Eg var hlýðin stúlka og fór í
klúbbinn fyrir hádegið, en hitti
engan, sem ég þekkti. Eftir há-
degið sátum við Rudi úti á svöl-
unum, og af því ég er þfttta árans
flón, fór ég að prjóna! Svona pínu-
lítil barnaföt. Eg gat ekki staðizt
hvita, mjúka garnið, sem ég hafði
fundið, þegar ég tók upp, hafði
orðið afgangs eftir einhverjar
fyrri álíka kjánalegar tilraunir.
Eg var fegin að hafa Rudi hjá
mér. Næsta hús var í aðeins hundr
að metra fjarlægð, en það voru
tré á milli. Húsið virtist þrungið
undarlegustu hl.jóðum, svo að ég
átti erfitt með svefn.
Um morguninn fór ég niður á
torgið, og sá fyrsti, sem ég kom
auga á, var Elisabeth. Um leið og
! hún heyrði, að ég var ein á báti,
; hvatti hún mig til að ’koma og búa
; hjá þeim.
Eg hikaði — mig langaði til að
taka boðinu — samt var einhver
innri rödd, sem hvíslaði að mér
' ■>.ð afþakka.
— En ég er með hund með mér.
— Taktu hann með.
Elisabeth veifaði burt öllum af-
; sökunum mínum og sagðist
I rríundu koma og sækja mig eftir
‘ tetíma. Eg gekk heim og skrif-
aði á miða til Guy, ef ske kynni,
að hann kæmi fyrr en búizt var
við, svo gaf ég „boyen“ og Pris-
illu fyrirmæli, setti niður j litla
tösku og settist niður og beið.
Biðin virtist aðein-s auka á and-
stöðu mína að fara til Amanzi-
maningi. Eg reyndi að skilgreina
tilfinningar mínar, en árangurs-
laust. Hvers vegna hafði ég á til-
finningunni, að eitthvað illt væri
yfirvofandi?
Elisabeth og Sylvester komu
seint og afsökuðu sig mjög, og við
lögðum strax af stað, því að þau
vildu gjarna komast heim, áður en
myrkrið skylli á. Elisabeth ók og
hafði stóra hundinn sinn við hlið
sér. Sylvester og ég sátum aftur
í með benzínbrúsa milli okkar,
og Rudi hafði ég í kjöltu mér.
Hann urraði lágt.
— Eg bið fyrirgefningtar fyrir
hans hönd, sagði ég hlæjandi.
Elisabeth brosti. — Solak er
svo- skynsamur, að hann lætur sér
á sama.standa, sagði hún og klapp
aði vinalega á kollinn á hundin-
um.
— Hvers vegna kallarðu hann
Solak? spurði ég.
— Af því að hann er allri
skynsemi sneyddur, sagði Sylv-
ester þurrlega.
— Það er alls ekki satt, sagði
Elisabeth, — ég vildi skíra hann
einhverju höfðinglegu nafni. Ó-
venjulegu.
— Já, hundurinn er líka í hæsta
máta óvenjulegur, sagði Sylvester
ertnislega.
Og þannig héldu þau áfram
gamansömu kíti. Eg hlustaði undr-
„Sérðu nokkra fleiri?“ spurði
Rosemarie.
„Þú þarft ekki að halda, að ég
sé komin hingað í illum tilgangi,“
sagði Marga. Herra minn trúr!
hugsaði hún, hvílíkt heimskuhjal!
Hún fann, að hún gat ekki staðið
svona upp á endann mínútu leng-
ur. Og það var sjóðheitt inni í
herberginu, þegar komið var inn
úr vetrarkuldanum úti. Hún
hneppti frá sér pelsinum. „Má
ég fá mér sæti?“ spurði hún. Hún
fékk ekkért svar, en settist eigi
að síður. „Seztu líka,“ sagði
Marga. „Og ef þú hefur ekkert á
móti því, ætla- ég að fara úr pels-
inum. Það er svo heitt hér.“ Hún
lét pelsinn renna út af öxlunum.
Hann féll upp að stólbakinu, hún
dró hann undan sér í stóinum og
lagði hann á gólfið við hliðina á
sér. Þetta æsti upp reiðina í Rose-
marie. Svona fannst henni ekki
rétt að fara með dýran pels. En
það var svo sem alveg eftir þessu
ríka fólki.
„Bróðir minn hefur talað um
þig við mig,“ sagði Marga og
fann, að nú var hún enn að gera
vitleysu.
„Er það já?“ sagði Rosemarie.
„Já, — en hajin hefur ekki sagt
mér neitt, sem hann hefði ekki
eins getað sagt í þinni viðurvist.“
„Veit hann, að þú ert hér
núna?“ spurði Rosemarie.
Þetta var sú spurningy sem
Marga hafði óttazt mest. Hvað
átti hún að segja? „Hann bað
mig ekki að finna þig,“ svaraði
hún rólega, „ en ég hef það á til-
finningunni, að hann hefði ekkert
haft á móti því.“
„Hann veit.það sem sagt ekki?“
sagði Rósemarie.
„Nei,“ svaraði Marga. „Og ha-nn
þarf ekki að hafa hugmynd—um
það nema þú segir honum það
sjálf. Eg veit ekki, hvort þú átt
systur . . . “ En þetta dugði ekki.
En hvað hún var vitlaus! í sam'-
tali við þennan kvenmann þýddi
ekki að höfða til fjölskylduband-
anna. Eg verð að vera hreinskilin,
eins og hún, sagði Marga við sjálfa
sig. Annars er allt tapað fyrir
fram. „Bróður mínum líður ekki
vel,“ hélt Marga áfram. „Við höf-
um verið að tala saman. Hann er
ákaflega þreytulegur og niður-
dreginn. Það yrði honum fyrir
beztu að hitta þig ekki oftar.“
„Hvers vegna?‘ ‘spurði Rose-
marie. „Honum þykir gott að
koma hingað.“
„Það efast ég ckki um,“ sagði
Marga. „En það er ekki þar með
sagt, að hann hafi gott af því. Eða
gerir þú bara það, sem þér er fyr-
ir beztu?“
„Það kemur þér ekki við,“
•sagði Rosemarie.
„Þú þarft ekki að taka þetta sem
spurningu,“ sagði Marga. „Eg ætla
ekki að forvitnast neitt um þína
hagi. Það eina, sem mig langar til
að spyrja þig um, gegn hvaða
skilyrðum þú gætir fallizt á, að
bróðir minn kæmi ekki til þín
oftar.“
„Eg hef ekki . . . “ sagði Rose-
marie. „Hann hefur aldrei minnzt
á það eýiu orði, að hann langaði
að slíta sambandinu við mig. Og
það ætlar hann sér heldur ekki.“
„Það væri nú samt bezt fyrir
hann,“ sagði Marga. „Og ég býst
við, að það sé nauðsynlegt, að við
reynum að semja um málið fyrst.“
„Hvaða mál? Að hann hætti að
koma?“
„Að þú gerir ekki neitt, þó að
hann hætti að koma.“
Löng þögn.
„Hann hefur rnikið að gera,“
sagði Marga. „Honum veitir ekki
af öllum sínum kröftum til að
sinna sínum viðskiptum. Þú held-
ur kannski, að hann geti tekið það
rólega, af því að hann er sinn
eigin herrá og yfirmaður, en það
er rnesti misskilningur.“
Tómt þvaður, hugsaði Rose-
marie. Hún vissi ekki verr, en ef
til vill betur en Marga, hvernig
.vinnudagur Hartogs og Schmitts
; lcið. En Rosemarie svaraði þessu
engu.
Hún var svo sterk, að Mörgu
tókst ekki að finna á henni neinn
veikan blett, þó að hún leitaði vel.
„Þú vilt ekki skilja mig,“ sagði
j'Marga.
„Eg skil þig mjög vel,“ sagði
, Rosemarie. „Það eina, sem ég skil
ekki, er. hvað þér kemur þetta
eiginlega við. Þú ert ekki konan
hans.^ Eða sendi hún þig
kannski?“
Á þessu andartaki hefði Marga
átt að segja já. í augum Rose-
marie hefði það þýtt, að eigin-
kona Hartogs vissi um samband
þeirra, og þess vegna væri til-
gangslaust að hóta því í gróða-
skyni, að segja henni frá því. En
Marga hristi höfuðið.
„Og fyrst að Konrad sendi þig
ekki heldur, hvers vegna ertu þá
komin hingað?“ spurði Rosemarie.
Að heyra nafn hans af vörum
hennar, — nafn Konrads bróður
hennar nefnt af svona miklum
kunnugleik af þessari stelpu —
æsti Mörgu meira upp en allt ann-
(að. „Eg er búin að margsegja
! þér það,“ svaraði hún. „Það er út
■ af bróður mínum. Að öðru leyti
\ kemur það þér ekki við. Mig lang-
ar bara að vita, hvaða skilyrði þú
setur, ef hann hættir að heim-
I sækja þig. Og því verður þú að
I svara strax, svo að við fáum ein-
hvern botn í þetta mál.“
„Mín vegna geturðu bara farið
þína leið,“ sagði Rosemarie. „Því
1 fyrr því betra. Ef bróður þinn
langar að losna við mig, þá getur
hann sagt mér það sjálfur. Hann
! hefur einu sinni gert það áður.“
„Hvað heimtarðu mikið?“
l spurði Marga.
i Við öll önnur tækifæri hefði
þetta verig réttmæt spurning. En
hvað Hartog snerti, var hún fárán-
leg. Rosemarie sveik Hartog vegna
Brusters, en einvörðungu, af því
að hún þurfti ekki að óttast um að
missa Hariog. Hún græddi á hon-
um, hún scldi upplýsingar um
hann, en hún kærði sig ekkert um
að láta kaupa hann af sér. Hún
vildi alls ekki missa hann. í hjarta
sínu var hana meira að segja farið
að dreyma um að ná á honum
fullu eignarhaldi og neyða hann
til að kværíast sér.
Hartog hafði grun um þetta.
Auðvitað hafði hann ekki minnzt
á það við Mörgu, en systir hans
skildi, hvað það var, sem hann
óttaðist í raun og veru, og það var
þess vegna, sem hún ákvað að fara
og tala við Rosemarie.
Þegar hér var komið, gat Har-
tog ekki lengur keypt sig lausan,
ekki einu sinni með hvftum kádil-
jálk. Þegar þessi kona, sem Rose-
marie hafði verið í nöp við frá
því hún sá hana fyrst, spurði hana
nú, hve mikils virði hann væri,
fékk hún eitt af sínum frægu æð-
isköstum, sem oft gripu hana af
minna tilefni. Hún rauk á fætur
í þeim ham, sem jafnvel forhertir
karlmenn óttuðust.
„Það get ég sagt þér“, orgaði
hún framan í Mörgu. „En fyrst
skaltu gera svo vel og segja mér,
hvers virði þér er þetta!“ Hún
gekk yfir að fataskápnum, opn-
aði hann í hasti og rótaði fötun-
um hirðuleysislega til hliðar. Glas-
ið hans Brusters, sem hún var ný-
búin að fela þar, valt um kolL
Rosemarie.þótlist ekki sjá það, en
dró segulbandstækið hans BrusL
j ers harkalega út.
„Hvað ertu að gera?“ kallaði
| Marga upp yfir sig.
| „Það skaltu fá að heyra rétt
strax!,“ öskraði Rosemarie. Hún
hafði snör handtök, opnaði kass-
ann utan urn tækið, setti það í
samband, kraup á gólfið við hlið-
ina á því, lét spóluna vinda til
ibaka, þrýsti á hnappinrí:'Óg stóð
oi B ' rt ■
T í M I N N. laugardaenr 19. iamíar 19fi3.
14