Alþýðublaðið - 01.04.1942, Blaðsíða 8

g
ALÞÝ&UBLAÐIÐ
MiSvikudagur 1. apríl 1M2.
AP Festurec
r L..CANX..8ÍP6E
7ME5E... CONTROUp/.
( 5MASHFD 70 U
A70M5S <VOr A
CHA/SCE ANYO.WE
5URS/IVEP THAT.
*r7M£S5//J=CFh
•fSfiNK,
FEITTJR HESTVR, EN HOR-
AÐUR PRESTUR.
1JTOODROW Wilson, fyrrurn
v v Bandaríkjaforseti hafði
mjög gaman af að segja eftir-
farandi sögu um orðaskipti
föður hans og eins sólcnar-
manna hans, en faðir Wilsons
var prestur í Norður-Karólínu.
Maðurinn hitti sira Wilson á
fömum vegi og spurði hann:
„Hvemig stendur á því,
prestur góður, að hesriurinn
yðar er svona spikfeitur, en
þér svona grindhoraður sjálf-
ur?“
„Það stendur svoleiðis á
því,“ svaraði Wilson, „að ég
fóðra hestinn, en söfnuðurinn
fóðrar mig.“
#
ODDUR lögmaður Sigurðs-
son var afar hár vexti.
Þormóður í Gvendareyjum
kvað um hann þéssa vísu:
Oddur hinn hái eruð þér,
eftir Krukkspá forðum,
göfugur ekki gremstu mér,
þótt gamans hreyfi ég orðum.
Oddur reiddist samt og laust
Þormóð kinnhest. Þá kvað
Þormóður aðra vísu:
Hér er sigin hurð að gátt,
hittir loku kengur,
kjaftshögg hefir enginn átt
ári hjá mér lengur.
Gerði Þormóður síðan gáldra-
veður að Oddi.
*
FÆTURNIR HRUKKU EKKI
TIL
J - ITLER. Göring og Göbb-
•* ■* els héldu til himna eftir
dauða sinn og báðu Pétur að
hleypa sér inn um gullna hlið-
ið. Péiur spurði þá, hve oft
þeir hefðu sagt ósatt, en fyrir
hverja lygi áttu þeir að hlaupa
einu sinni kringum himinirw
Hitler kvaðst hafa logið eirtu
mnni, en Göring játaði é sig I
þvjár í%gae. Þé sMaði Pétur að !
ímáa s&r df OWbeh og spurði:
„Hvfdt sr %%% wmturmn?“
G'ötvhj smraði:
„Ó, iiann ffsáw ekhi ba.'&ð
hversv. o.ft hcmn hefir logið, og
nét skrapp htmn aftnr M mt
mskja Mtfhjéftð ssM.“
*
J a 7TLER m tm deyja úr
* ■» hjwbaslagi þcmn dag, sem
hmm sér (1) Göring orðulaus-
an, (2) Göbbels með eiginkonu
sinni og (3) Ley ófullan.
IWme áu xttaumr

vera milli þeirra. Orð hans
höfðu sært hana og honum var
það ljóst, að svo var. Þau
þogðu stundarkorn og horfðu
inn í snarkandi logana.
Loks rauf hann þögnina. —
Röddin var lág.
— f vetur, þegar ég lá í
rúminu yðar heima í Navron-
húsi og horfði á myndina af
yður, reyndi ég að gera mér
hugmynd imi yður. Ég sá okk-
ur í huganum saman hér við
veiðar, eins og við gerðum í
kvöld. Stundum stóðum við
saman á þilfarinu á Mávinum.
Og myndin var ekki í sam-
ræmi við sögurnar, sem af yð-
ur gengu.
— En hve það var óskynsam-
legt af yður, að gera yður hug-
myndir um manneskju, sem
þér höfðuð aldrei séð.
— Ef til vill, sagði hann —
en það var þá óskynsamlegt
af yður að skilja eftir mynd í
svefnlierbergi yðar, þegar sjó-
ræningjar á borð við mig herja
strendur landsins.
— Þér hefðuð getað snúið
myndinni við, snúið andlitinu
að veggnum, eða sett aðra
mynd þar upp í staðinn, mynd-
ina af hinni sönnu frú St. Col-
umb, sem drakk og drábbaði x
Svaninum, fór í föt af vinum
mannsins hennar, reið út á
þjóðvegina og ógnaði gömlum
konum, sem hún mætti á leið
sinni.
— Gerðuð þér, það ein-
Iiverntíma.
— Það var síðasta afrekið
mitt í borginni, áður en ég
flýði út í sveitina. Ég er hissa
á því, að þér skylduð ekki hafa
frétt þetta.
Skyndilega fór hún að hlæja
«tg teygði sig eftir viðargrein,
áem svigsiaði niður að höfði
hennar. Svo braut hún sprek ©g
lagði á eldíxin.
— Þa€ var leiðínlegt, að þér
skyitktð ókM rera karlaaaður,
sagfk hasan. Þér eruð útiagi —
ekis ©g ég — eg það að hræða
gasrslmeruei er líkt því, sem
ræningjar gera.
— Já, sagði hún. — Bn aMt
öðru máli gegnir um yður. —
Þegar þér hafið framið ránin
og náð í drjúgan feng, siglið
þér í burtu í góðu skapi, en ég
fylltist hatri og fyrirlitningu
á sjálfri mér.
— Þér eruð kona, sagði hann
— og þér þolið ekki eins sinni
að sjá fisk kverkaðan.
Nú leit hún upp og sá, að
hann var brosandi. Og nú
fannst henni ekki lengur vera
djúp staðfest milli þeirra. Þau
voru aftur orðin eins og þau
áttu að sér að vera og hún
hallaði sér aftur á bak og naut
hvíldar.
— Þegar ég var drengur, —
sagði hann, — var ég vanur að
leika mér að tindátum og berj-
ast fyrir konung minn. En þeg-
ar þrumur og eldingar geisuðu,
varð ég hræddur og huldi and-
lit mitt í skauti móður minnar
og tróð fingrunum í eyrun.
Þegar ég var að leika mér að
hermönnum mínum, málaði ég
hendumar á mér, til þess að
látast vera særður. En þegar ég
sá blóð í fyrsta sinn, úr hundi,
sem var drepinn, hljóp ég í
felur og varð veikur.
— Þetta er líkt mér, sagði
hún.
— Já, sagði hann — ég veit
það. Þess vegna sagði ég yður
frá því.
— Núna, sagði hún — kærið
þér yður kollóttan, þó að þér
sjáið blóð, er ekki svo. Yðar
líf og yndi eru bardagar og rán.
— Þér eruð ekki hræddur
lengur við það, sem þér lékuð
yður að í æsku, en voruð þá
hræddur við.
— Fjarri því, sagði hann. —
Ég er oft hræddur.
— Já, sagði hún — en akki
á sama hátt. Þér eruð ekki
framar hræddur um sjálfan
yður.
— Nei, sú tilfinning er horf-
ím fyrir lö’ngu. Hún hvarf, —
þegar ég gerðist sjóræningi.
L®ngu sprekm í eldinum
voru nú brunnin, askan var
hvít ®g logarnir voru orðnir
litlir.
— Á morgMn, sagði hann —
verf aui gera áætlun yfir
raæsta strandlkigg.
Hfai horfði á hann yfir eld-
inn, en bjarminn skein ekki
lengur framan í hann og andUt
hans var skuggalegt.
— Þér eigið við það, að þér
verðið að fara? sagði hún.
MÝJA Bfié 1
Enfin sýEÍEg íyrr en
annan páskadag.
— Ég hefi legið hér í iðju-
leysi nógu lengi, sagði hann.
— En gallinn er sá, að mér
þykir of vænt um þessa vík.
Hún seiðir mig til sín og dreg-
ur úr mér allan mátt. Nei, vin-
ir yðar Eustick og Godolphin
verða að fá eitthvað fyrir erf-
iði sitt. Ég ætla að vita, hvort
ég get ekki gert þeim einhverj-
ar búsifjar.
— Það er hættulegt verk.
—Auðvitað ér það.
— Ætlið þér að höggva
strandhögg.
— Það er mjög sennilegt.
— Og piga það á hættu að
vera tekinn fastur og ef til vill
drepinn?
— Já.
— Og af hvaða ástæðu?
— Vegna þess, nð mig langar
til þess að mig langar til þess
að vita, hvort ég er ekki þeim
snjallari.
— En það er hlægileg á-
stæða.
aGAMU Blð
Flóðbylgjan
(TYPHOON)
Ameríksk. kvikmynd, tekin
í Suðurhöfum, í eðlilegum
litum. Aðalhlutverkin leika:
Dorothy Lamour og
Robert Preston.
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn yngri en 12 ára fá ekki
aðgang.
Framhaldssýning
kl. 3^—6^:
UPP Á LÍF OG DAUÐA.
(I’m Still Alive.)
Aðalhlutverkin leika:
Kent Taylor og
Linda Hayes.
— Sú ástæða lýsir mikilli
hégómagimi og sjálfselsku.
— Mér er það ljóst.
— Það væri miklu skyn-
sámlegra afS sigla burtu.
— Miklu hyggilegra. Og þó
ætlið þér að ota mönnum yð-
ar út,í þetta forað.
— Þeir eru ekkert hræddir
! við það.
En Don Quixóte vildi ekki
fallast á þetta.
„Þetta er bara enn eitt sví-
virðilegt bragð Frosta galdra-
manns, óvinar míns,“ sagði
hann. „Hann gerir okkxir ýms-
ar sjónhverfingar. Harua sá, að
ég var alveg að sigra óvini
mína og breytti því her Her-
rauðs í sauðfé. Ef þú efast um
þetta, Sankó, skaltu taka asna
þinn og fylgja þessum kindum
eftir, og muntu þá sjá, að þæsr,
breytast innan s'kamms í her-
menn.“
Sankó vildi heidur velr-a hjá
húsbónda sínum, sena gat
skreiðzt á fætur og studdiat iaú
við Rósinöntu og hélt um kjálk
»nn á sér, eins og hann væri aS
koma í vœg fyrir þai, að tenn-
urnar, sem eftir voru, dytfcw
fram úr hoawim.
„Verfei hughraustur, Tinur
minn, Sankó," sagði hann. „Öll
él birtir «pp um síðir. Það velt-
ur á ýrasu fyrir ölhxm, og fyrst
tíS höfum »ú lent í þessum
þrautum, biða okkar áreiðan-
lega mikil gæði. Og ég sé enga
ástæðu til þess, að þú sért að
ergja þig yfir óförum mínum,
því að þú tekur engan þátt í
þeim.“
„Engan þátt í þeim,“ æpti
Sankó gramur. „Var það kann-
ske ekki ég, sem þeir köstuðu
upp í háaloft í morgun? Og ég
er glorhungraður af því að
nestispokinn okkar er týndur.“
„Hvað, er nestispokinn okk-
ar týndur?“ sagði Don Q. „Þá
held ég, að við verðum að fasta
í dag, Sankó minn. Líf riddar-
aaana er ®ft engiim gamenleife-
nr, «n vrð *f^ara ekki ry>iss»
kjarkinn. Farðfc á bak
ríddtt á undaa í því tra*cM, »ð
forsjóahi halch vea'mdarhendt
sfewti yfir okknr.“
„Þá Tona ág, atð húa víl$[
leiða okkvr í einhTeuíí góðaai
næturstað. „Mér þsetti gott að
tfá að gista þ»r nm esnginn
kastar marani til á feldi, þar
sem engir galdrar era og engir
heiðingjar í sauðargervi. Ég
’ WHAT5 WRONG WITH
THAT PllQT* HE'5 NOT
EVEN TRYINQTOPUll.
HER OUTOFIT/
MTHD&S&6A
öm: Hvað er að þessum
flugmaxmi? Hann reynir ekki
að ná stjórn á öugvélinni.
Flugmaður: Ég ræð ekkfert
við flugvélina! — Það er of Farþegaflugvélin hrapar og
seint! brotnar í spón.
öm: Mölbrotin! Þafl er ó>
mögulegt, að nokkvr hafi lifað
bað af !