Alþýðublaðið - 15.04.1942, Blaðsíða 8

-v~'

JVÍi*yiku<Ug:«r 15, ájnrií. íHfé>
M*v£>3S3íj
neyrcofíed
JE* PSTEIN er ekm af fræg-
ustu nryndhöggvurum,
sem nú lifa. En myndár hans.
hafa lifea vakið fádæma and-
úð og hneyksflm hfá mörgum.
Sú standmynd Epsteins, Sem
einna mest hneyhsU hefir vak-
ið, er „Rima? i Hyde Park.
Stanley Baldwin, sem þá var
forsætisráðherra Breta, var
fengbnn til að afhjúpa mynd-
ina.
Þeganr harm kom á . staðhm
var dúkitr yfir myndinm, eins
eg venja er til, þegar sta-nd-
myndir eru afhjúpaðar. Bald-
wht flutfi síðan ræðu sína með
heiðri og sóma. Svo bippU
hann i sirenginn og dúkurinn
féll frá.
„Guð sé oss næstur!“ varð
Mr. Baldwin áð orði, þegar
hann leit á líkneskið, sem hann
-hafði afhjúpað.
& :J: *
Jki* AÐXJR noklcur á norsk-
ufn smábæ vildi láta
handtdka sig. Ýmsir kunningj-
ar hans höfðu verið handtelm-
ir og hlotið vinsældir fyrir,
því að þeir höfðu allir eitthvað
móðgað nazista..
Maðurinn hrópaði „Lifi kon-
ungurinn,“ í strætisvagninum,
en ekkert gerðist annað en
það. að vagnstjórinn sagði að
hann þyrfti ekki að borga far-
ið. Hann gerði þetta víða ann-
ars staðar og bar ekki annað
úr býtum en gjafir og þakk-
læti.
Loks þóttist hann sjá ör-
ugga leið. Á jámbrautarstöð-
inni stóð þýzk hersveit. Maður
inn gekk þar um eins grenj-
andi Ijón og æpti: „Lifi kon-
ungurinn! Lifi konungurinn!“
Þá gekk þýzki liðsforinginn
til mannsins og sagði:
„Þú verður að fara dálítið
varlega, maður minn. Það eru
nefnilega tveir nazistar í her-
sveitinni hjá mér.“
ifi ’fi ffi
&AMKVÆMT frásögn Árna
lögmanns Oddssonar „sóru
velflestir sýslumenn á alþingi
1620, sumir með öllu ódrukkn-
ir, sumir með öllu veldrukknir,
eið guði og kónginum að haja
guð og réttlætið fyrir augum í
allri lögsögn sinni.“
Ekki hafa allar gáttir verið
þéttar þá, fremur en seinnu
varð!
stóð álútur frammi í stafni
bátsins, eins og api, og þegar
hann sá hnna, lok&ði bann
öðru auganu og lagði höndina
á hjartastað og var mjög
spaugilegur á svipinn. — Bát-
verjarnir ráku upp skeilihlát-
ur, en það var ekkert móðg-
andi við það. Þeir litu á hana
sem tilheyrandi skipshöfninni
og hún hló líka. Hún settist í
skutinn og lét fara notalega
um sig. Nú háði kjóllinn henni
ekki lengur og hún gat verið
miklu frjálsmannlegri í fram-
komu en áður.
Síðastur steig skipstjórinn
ofan í bátinn og mennirnir
lögðust á árarnar og báturinn
rann í áttina til lands. Dona
drap hendumi ofan í vatnið og
fann, að það var volgt. Henni
fannst hún vera karlmaður, en
þegar hún var ung stúlka, —
hafði hana oft langað til þess
vera piltur, einkum þegar hún
sá brœður sína fara í útreiðar-
túra með föður sínum, og hún
starði löngunaraugum á eftir
þeim og fleygði brúðunni sinni
með fyrirlitningu á gólfið. Nú
tók stefni bátsins niðri og þeir,
sem voru korrmþ- í land á und-
an, tóku á móti bátnum í lend-
ingumii og drógu hann upp í
fjöruna. Þau höfðu aftur ó-
náðað máfana, og fáeinir
þeirra flugu upp og görguðu og
blökuðu vængjunum.
Dona fann möl undir fótum
sér, en þegar þau komu upp
undir klettana varð strax
mýkra undir fótum. Ræningj-
arrdr beygðu nú að inn á ein-
stigið og fóru að klifra upp. —
Dona beit á jaxlinn, því að
hún sá, að erfitt myndi vera að
klifra upp á þessum skóm. En
þá kom skipstjórinn til hénn-
ar, tók í hönd hennar, og þau
leiddust upp einstigið. Á ein-
um stað námu þau staðar til
þess að kasta mæðinni, og þeg-
ar hún leit um öxl, sá hún
móta fyrir máfinum úti á vík-
inni, þar sem hann lá við akk-
eri. Þau heyrðu líka áraglarm*-
ið, þegar bátnum, sem hafði
flutt þau á land, var róið aftur
fram að skipinu. Máfamir
voru nú orðnir rólegir aftur,
og ekkert hljóð heyrðist, nema
þegar steinar hrundu niður
fyrir kiettana undan fótum sjó-
ræningjanna, og bárttgjálfrið
við ströndina.
— Eigum við a'ð baldá á-
fram? spurði hann og tók
fastar um hönd henni. Það var
sem straumur færi um hana
alla við þetta hlýja, þróttmikla
handtak. Eftir að þau voru
komin upp á klettana, hélt
hann áfram að leiða hana, en
menn hans dreifðu úr sér. —
Hann hafði rannsakað kortið
nákvæmlega, og það höfðu
menn hans bersýnilega gert
líka, því að þeir rötuðu, eins
og þeir væru á þilfarinu á Máf-
inum. En skórnir, sem voru
henni alltof stórir nudduðust
við fætur hennar, svo að hún
hafði nú fengið hælsæri. En
það mátti hún ekki láta neinn
vita.
Nú hallaði aftur undan fæti
og snöggvast sá hún glytta í
fljót til vinstri handar, en svo
hvarf það sjónum aftur og
loks komu þau að litlum vogi.
Þau fengu sér sæti undir tré
og biðu, og smám saman tínd-
ust skipsmenn hans að, utan
úr myrkrinu, einn af öðrum
Ræningjaforinginn ávarpaði
þá alla með nafni og þegar
þeir höfðu svarað honum og
hann hafði fullvissað sig um,
að þeir væru allir, ávarpaði
hann þá á mállýzku Bretóna,
en þá tungu skildi hún ekki.
Einu sinni líorfði hann út fyrir
víkina og benti, og Dona sá
móta fyrir skipi, sem lá þar
við festar.-
Það var ljósker hengt upp í
siglutoppinn, en annars sást
ekkert kvikt á ferli á skips-
fjöl, en stundum heyrðist
skrölta í festum, þegar flóð og
öldur svörfuðu skipið til. Það
var eitthvað ömurlegt og dap-
urlegt við þetta hljóð eins og
skipið hefði verið yfirgefið. —
Allt í einu heyrðist þytur í
trjánum og ræningjaforing-
inn leit í vesturátt.
— Hvað er nú að? hvíslaði
Dona, því að skyndilega varð
henni það ljóst, að ekki var
allt með felldu, og hann þagði
stundarkorn áður en hann
IGAMLA BtO ■
Nanette.
(Na, Ntr, Naneftc.)
ANNA NEAQLE.
Sý»d kl. 7 og S.
?•
Framhaidssýning 2tVz—6Vz
PÓSTÞJÓFARNIR
Cowboymynd mcö
Georgc O’Brein.
Börn innan 12 ára fá ekki
áðgang.
■ mi* m* u
Á
sl óðam
(Down Argentiíie Way,)
I
Fdgur og skemmtileg sl«i>
mynd tekfcn í eðfilegtaA
litum.
Aðalhlutverk leika
l>ON AMECHE
og
BETTY GRABLE.
Sýnd kl. 5, 7 og S.
svaraði og þefaði út í loftið,
eins og dýr.
— Hann hefir snúið sér og
er nú á vestan, sagði hann —
að lokum.
Dona snéri sér í vindáttina
og vai*ð þess nú vör, að vindur
stóð af hafi og það var mjög
óhagstætt fyrir þau.
— Hvað er nú til ráða? —
spurði hún, en hann svaraði
ekki. Hann var staðinn á fæt-
ur og var kominn af stað niður
í flæðarmáliö og meim bans
fylgdu honum, án þess aj$
segja orð.
Nú voru allir komnir niður
að ströndinni og horfðu út á
voginn, þar sem skipið lá, og;
nú var töluverður öldugangur
á voginum. Skipstjórinn gekk
afsíðis og benti Pierre Blanc
að koma með sér. Han*
ræddi við Pierre ofurlitlaE
stund, en hann kinkaði kolli.
Þegar þeir höfðu lokið samtal-
farið að heiman kom helliskúr
og hafði hann sett látúnsskálina
á höfuðið til þess að hlífa nýju
flaujelshúfunni sinni. Og nú
skein á vott látúnið í sólskininu,
sem kom eftir skúi'ina.
Rakarinn reið asna, eins og
Sankó sá réttilega, en Don Q.
sýndist þetta vera riddari með
gullinhjálm, á gráum gæðingi.
Riddai’inn bar fyrir sig
skjöld sinn, lyfti lensunni og
þeysti áfram eins og hrossið
gat komizt og æpti til komu-
manns:
„Búðu þig til varnar, óþokk-
inh þinn,“ æpti hann. „Berstu
við mig, eða fáðu mér í hendur
það, sem mér ber!“
Rakarinn átti séy einskis
ills von fyrr en hann sá hinn
hertygjaða mann geysast á
móti sér. Hann gat aðeins
borgið sér með því að
renna sér af baki. Skálin datt
af honum, en hann var svo
óttasleginn, að hann* spratt á
fætur jafnharðan og þaut síð-
an a| stað yfir akrana eins og
fætur toguðu.
Riddarinn hafði þannig borið
sigur út býtum og hirti ekki
um að elta flóttamanninn. —
Hann reið þangað sem skálin lá
á jörðinni. Hann skipaði San-
kó að taka herfangið upp.
„Þetta er allra fallegasta
skál,“ sagði Sankó og skoðaði
ílátið í krók og kring.
Húsbóndi hans setti skálina
á hausinn og snéri henni alla
vega, til þess að leita að hjálm
grímunni, en fann hana auð-
vitað ekki.
„Sá, sem fyrstur bar þennan
hjálm, hefir verið afar höfuð-
stór,“ sagði hann. „En verst er,
að hjálmgrímuna skuli vanta.1'
Sankó var nóg boðið, þegar
húsbórtdi hans kallaði skálina
hjálm. Hann gleymdi öllum
lensuhöggum og rak upp skelli
hlátur.
,,Að hverju hlærðu nú, fífl-
ið þitt?“ spurði Q.
„Ég hlæ bara að því, hve sá,
MYRBISSCS
öm: Hún dró þig óþægilega
þessi fallhlíf!
Lillí: Það er ekkert að mér,
nema hvað ég skrámaðist Ift-
ils háttar. .
Lillí: Kpmdu, fólkið sem var
í flugvélinni, hlýtur að vera
stórslasað!
Óm: Þú ert góð stúlku,
LiLlí!
Örn: Ég held, að þú ættir að
hvíla þig. Ég skal fara og
skoða flugvélina.
Lillí: Ætlarðu að skilja mig
eftir hér eina? Nei, karl minnl
öm: Jæja, komdu þá, en ég
verð að segja, að þú ert bug-
rökk stúlka.