Alþýðublaðið - 25.04.1942, Qupperneq 8

8
ALB>YÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 25. apríl 1942»
OMANNGLÖGGT fólk lend-
ir oft í slæmri klípu. Eink-
um er það þó erfitt fyrir stjórn-
mdlamennina, sem eiga allt sitt
gengi undir vinsældum kjós-
enda.
Svo bar til eitt kvöldið fyrir
kosningarnar, að stjórnmála-
garpur kom inn í veitingahús
og pantaði sér mat. Pólitík-
usinn var mjög hugsandi, enda
var hann að taka saman kosn-
ingaræðu.
Allt í einu varð hann þess
var, að maður stóð við borðið
hjá honum. Hann kom mann-
inum ekki fyrir sig, en spratt
þó á fætur, hneigði sig og sagði
kurteislega:
„Komið þér nú sælir og bless-
aðir! Hum — hér — hvar sá-
umst við nú aftur?“
„Ég er þjónninn hérna,“
svaraði maðurinn. „Hvaða súpu
óskið þér eftir að fá?“
*
Ó, ÞÉR KONUR!
E* INAR var að tala við kon-
una sína í símann. Allt i
einu í miðju samtali, rak hún
upp skelfilegt neyðaróp. „Ó,
guð minn góður!“ og svo heyrði
Einar ekkert meira. Hann
hringdi í dauðans ofboði til lög-
reglunnar, og fimmtán lög-
regluþjónar þustu heim til hans
vopnaðir hríðskotabyssum og
táragasi. Þeir jundu frúna í
öngviti við hliðina á símanum.
Þegar hún rankaði við sér,
stundi hún:
„Hún ér ennþá hérna í hús-
inu. Kannske, undir rúminu,
kannske í eldhúsinu. En hún er
áreiðanlega hér ennþá. Hún
kom þjótandi alveg beint oð
mér og ... ó .. .“
„Hvernig leit hún út?“ spurði
Erlingur lögregluþjónn.
„Leit út — og svona líkt og
aðrar mýs, — kannske heldur
stærri.“
QUMA menn er hægt að lesa
L/ eins 0g öækur. En því mið-
ur er ekki eins auðvelt að láta
þá aftur.
*
A 7 1EL COWARD, rithöfund
» urinn fra>gi, fékk bréf-
spjald með pósti. Á spjaldinu
var mynd af Venus frá Miló, og
var skrifað neðan undir:
„Þarna sérðu, hvernig fer, ef
þií hættir ekki að naga á þér
neglurnar.“
um borð.
— Hversu margir voru þeir?
— Þeir voru sex.
— Og hvað gerðuð þið við
þá?
— Við spyrtum þá saman og
létum þá um borð í bát. Ég sá,
að Rashleigh og menn hans
björguðu þeim.
— Heldurðu, að sjórinn verði
ókyrr aftur?
—Nei, ekki fyrst um sinn.
Hún hallaði sér aftur á bak á
svæflana.
— Mér þótti vænt um, að ég
skyldi lenda í ævintýri, sagði
hún. — Én mér þykir líka vænt
um, að öll hætta skuli vera lið-
in hjá. Mig langar ekki í annað
ævintýri fyrst um sinn. Mig
langar ekki til þess að bíða við
dyr Rashleighs, standa á
bryggju hans, eða hlaupa yfir
klettana með sendimenn Rash-
leighs á hælum mér.
— Það var laglega af sér
vikið * af káetudreng, sagði
hann.
Hann leit á hana snöggvast,
en leit svo undan aftur. Hún fór
að fitla við kögrið á sjalinu,
sem hann hafði gefið henni.
Pierre Blanc lék enn þá á lút á
þiljum uppi og lék nú lagið,
sem hún hafði heyrt, þegar hún
sá Máfinn í fyrsta skipti við
akkeri á víkinni fyrir neðan
Navron.
— Hversu lengi eigum við að
vera um borð á Merry Fortune?
spurði hún.
— Hvers vegna spyrjið þér?
Langar yður heim? spurði
hann.
— Nei, nei, mig langaði bara
til' að vita þetta, sagði hún.
Hann stóð á fætur frá borð-
inu, .leit út um kýraugað, þang-
að sem Máfurinn lá í um!
tveggja mílna fjarlægð.
— Svona er lífið á sjónum,
sagði hann. — Annaðhvort of
hvasst eða þá blæjalogn. Við
myndum vera komin upp að
frönsku ströndinni núna, ef við
hefðum fengið ofurlítinn byr.
Ef til vill fáum við byr í nótt.
Hann stóð við kýraugað með
he’ndurnar í buxnavösunum og
raulaði lagið, sem Pierre Blanc
lék uppi á þilfarinu.
— Hvað ætlarðu að gera,
þegar byrinn blæs? spurði hún.
— Sigla í landsýn og skilja
fáeina menn eftir, til þegs að
koma Merry Fortune til hafnar.
En við förum um borð í Máfinn.
Hún hélt áfram að fitla við
sjalkögrið sitt.
— Hvert förum við svo?
spurði hún.
— Auðvitað til Helford aft-
ur. Langar þig ekki til að sjá
börnin þín aftur?
Hún svaraði þessu ekki. Hún
var að horfa á hnakka hans og
herðar.
— Ef til vill syngur nætur-
galinn enn þá í skógunum við
víkina. Við gætum fundið hann
og hegrann líka. Ég lauk aldrei
við að teikna hann, var það?
— Ég veit það ekki.
— Það eru margir fiskar eftir
í ánni, sagði hann, — sem bíða
eftir því, að þeir verði veiddir.
Söngur Pierre Blanc ,var nú
þagnaður og ekkert hljóð
heyrðist nema öldugjálfrið við
skipssúðina. Bjöllu var hringt á
Merry Fortuna. og á Máfinum
var svarað þegar í stað. Sólin
skein á spegilsléttan sjóinn.
Allt var friðsælt og þögult.
Hann sneri sér frá kýraug-
anu, gekk til hennar og settist
við hlið hennar,
— Þetta er bezta stund sjjó-
ræningjans, sagði hann. Ævin-
týrinu er lokið og leikurinn
hefir heppnazt svo vel sem
hægt var að búast við. Þegar
litið er til baka, minnist maður
aðeins hinna björtu stundá, en
hitt gleymist. Byrinn kemur
ekki fýrr en eftir miðnætti, og
nú er nógur tími.
Dona hlustaði á öldugjálfrið
við skipssúðina.
— Við gætum fengið okkiir
bað, sagði hún,
í kvöldsval-
anum, áður en sólin setzt.
— Það gætum við, sagði
hann.
Það varð þögn og hún hélt
áfram að horfa á leik sólargeisl-
anna yfir höfði sér.
— Ég get ekki farið á fætur
fyrr en fötin mín eru þurr,
sagði hún.
—■ Nei, ég veit þáð.
■—- Þurfa þau að vera lengi
úti í sólskininu enn þá?
■ NYJA bio
Gæfubarnið
(A Little Bit of Heaven)
Skemmtileg söngvamynd.
Aðalhlutverk leikur:
GLORIA JEAN, ásamt
ROBERT STACK,
NAN GREY, BUTCH
og BUDDY.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og ‘9
Sýningarnar kl. 3 og 5
tilh. barjnadeginum.
[Aðgöngumiðar að öllum sýn-
ingunum seldir frá kl. 11 f. h.
klukkutíma, sagði hann.
Dona stundi þungan og hag-
ræddi sér á svæflunum.
-—■ Ef til vill gætirðu sett bát
á flot, sagði hún, — og sent
Pierre Blanc um borð í Máfinn
eftir fotunum mínum.
— Hann er sofnaður, sagði
hann. — Þeir eru aRir sofnað-
ir. Veiztu ekki, að Frakkar
vilja fá sér miðdegisblund milli
klukkan eitt og fimm á daginn.
•— Nei, sagði hún,
iGAMLA BIO
Drangaeyjan
(The Ghost Breakers)
BOB HOPE og
PAULETTE GODDARD.
Börn innan 12 ára fá
fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl. 3.30
til 6.30:
DÝRLINGURINN
það ekki.
Hún krosslagði hendurnar
undir höfðinu og lokaði augun-
um.
— í Englandi, sagði hún, —•
sofa menn aldrei um miðjan
daginn. Það hlýtur að vera ein-
kennilegur siour. En meðal
annarra orða, hvað eigum við-
að gera, þangað til fötin mín
eru þurr? Hann horfði á hana
og glotti.
■—• í Frakklandi, sagði hann„
þér. Þú situr hér í bezta yfir-
læti og líður í bát niður lygna
ána. Nú komumst við bráðum
út á hafið. Og sennilega förum
við óralangt yfir hafið, senni-
lega suður yfir miðjarð§rlínu.“
Sankó þurrkaði sér um aug-
un rríeð handai’bakinu.
„Er su lína langt í burtu?“
. „Já, maður lifandi, þao er
næstum því hinurn megin á
hnettinum.“
„Það lízt mér illa á, húsbóndi
góður. Enn erum við ekki
komnir lengra en svo, að ég sé
asnann minn og Rósinöntu
enpþá, og mér finnst við aðeins
mjakast áfram.“
Húsbóndi hans gegndi þessu
engu. Nú fóru þeir fram hjá
eyju í ánni og þar stóðu tvær
myllur. Doninn rak upp óp,
þegar hann sá þær.
„Sjáðu, Sankó! Sérðu kastal-
ann þarna? Þarna eru þau
sjálfsagt, kóngssonurinn og
— Að minnsta kosti þrjákóngsdóttirin,' sem ég á að
frelsa.“
„HvaðS. kastala herra? Ég sé
bara myllur, sem standa við
ána, og straumui'inn knýr þær,
svo að þær geta malað korn.‘e
„Hægan, hægan, Sankó. Þeir
líta út eins og vatnsmyllur, en
eru það ekki í rauninni. Ég er
margbúinn ao segja þér, að
galdramennirnir geta gert alls
konar sjónhverfingar. Þú mátt
aHi’ei.trúa þínum eigin augum,
Sankó.“
Báturinn barst nú að myllun-
um og jókst hi’aðinn eftir því
sem nær dró hjólunum. Malar-
arnir tóku nú.eftir bótnum og
sáu að mönnunum, sem í hon-
um voru, var stórhætta búin af
myiluhjólunum. Þeir gripu
langa stjaka til að halda bátnr
um frá. Þeir voru mjallahvítir
frá hvirfli til ilja af mjölinu og
voru torkennilegir útlits.
,,Sko,“ hrópaði Don Q. og lét
sem hann heyrði ekki aðvörun-
aróp malaranna. „Sagið ég þér
AP Featurcs
I3eac
VHINGTHE “5CENE OF
THE MY5TERI0U5 R-ANE
CI5A5H,ðCORCHYAND LEE
FIND A SLASHED.EMfTV
JEWELER'5 CA^THE ONLY
P055JBLE CLUE. A5 THEV
SErouTTO RER}l?rTOTHE
AUTH0RITIE5.1HEY HEAR
PIANO MU5IC ONTHE
LONELY MOUNTAlN ICOAP,
ANP PI5C0VER ITC0MIN6
FROM ATRAlLEt?...
m.
HVNDASAGA
Örn og Lillí koma að geysi-
stórum bíl, þar sem einkenni-
Iegur alskeggjaður maður situr
við píano og er að leika verk
eftir Chopin. Án þess að líta við,
segir hann:
Af hverju standið þér þarna?
Komið inn! Komið inn!
Lillí: Hvernig vissi hann, að
við værum hér?