Alþýðublaðið - 26.04.1942, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
FASISTINN SKEMMTIR SÉR
‘1T ITTORIO Mussolini, sonur
* ítálska harðstjórans, var
jlugmaður í Abyssiníu-styrjöld-
inni, og skrifaði síðan bók urn
afrek sín. Sagðist hann þar
vilja kenna ítölskum æskulýð
að sjá aðeins „hið fagra í strið-
inu“. Hann sagði að sprengju-
kastið í Abyssiníu hefði verið
„afar skemmtilegt“. Einni árás
sinni á riddaraflokk abyssinsk-
an lýsir hann einkar skáldlega:
„Við komum að þeim óvörum
og köstuðum óðara sprengjum
okkar. Þær féllu í miðjan hóp-
inn og þeyttu þeim burt og
sundruðu þeim. Það minnti mig
á rós, sem breiðir úr sér. Það
var afskaplega gaman að
þessu.“
T > ANN fylgdi henni heim, og
■* ■* það var mjög ástúðlegt
með þeim. Þau staðnæmdust
fyrir utan húsdyrnar heima hjá
henni.
„Viltu ekki líta inn fyrir rétt
sem snöggvast?“ spurði hún.
„Nei, þakka þér fyrir, ómögu-
lega, það er orðið svo fjarska
framorðið,“ svaraði hann.
„Jæja,“ andvarpaði hún, „en
það er svo ósköp einmanalegt
heima. Mamma er úti og pabbi
liggur með gigt í fótunum.“
,,Ha, gigt í fótunum? I báðum
fótum?“
„Já.“
„Ja, kannske ég líti inn til
þín rétt sem snöggvast,“ sagði
hann.
jr ÝZK flugvél hafði verið
yfir bænum, og menn voru
að ræða um atburðinn.
„Varstu hræddur, Bjarni?“
spurði maður kunningja sinn.
„Nei, nei, ég fann ekki til
ótta,“ svaraði Bjarni. „En þú
hefðir átt að sjá konuna mína.
Hún var föl eins og vofa, þegar
ég skreið fram undan sóffan-
um.“
Tf ONA var á gangi á götu í
London. Þá heyrðist
þruma milcil og löng. Konan
varð mjög hrædd og hélt að
loftárás væri byrjuð.
,,Þetta er allt í lagi, kona,“
sagði stráklingur, sem var þar
nærri staddur, ,,þetta er ekki
Hitler, það er bara guð.“
— myndi vera álitið, að við
gætum aðeins eitt gert. En ef
til vill er sinn siður í landi
hverju.
'Hún svaraði engu. Hann laut
fram, rétti fram höndina og fór
að skrúfa rúbínana úr eyrum
hennar.
XV, KAFLI
Dona stóð við stjórnvölinn á
Máfinum og skipið hossaðist á
öldutoppunum og skvetturnar
gengu yfir skipið. Hvít seglin
voru þanin yfir höfði hennar og
það söng í strengjum, marraði
í trissum og vindurinn hvein í
rám og siglum. Á miðþiíjunum
voru skipverjarnir samankomn-
ir og hlógu og gerðu að gamni
sínu. Þeir voru eins og börn og
litu upp annað slagið til þess
að vita, hvort hún tæki eftir
þeim. Sólin skein í heiði og salt-
þefur og tjörulykt barst að vit-
um.
Allt er þetta aðeins á hrað-
fleygri stundu, hugsaði hún.
Eftir að þessi dagur er liðinn,
heyrir þetta minningunum til.
Jafnvel dagurinn í gær heyrir
til hinu liðna, sem kemur aldrei
aftur. Þetta er dagur okkar,
stund okkar, sólin heyrir okkur
til, vindurinn og sjórinn og
mennirnir, sem eru að syngja
þarna á þilfarinu. Þennan dag
á framar öllum öðrum dögum
að geyma í minningunni, því að
á þessum degi lifum við og
elskum og ekkert annað í ver-
öldinni kemur okkur við. en
,það, sem við höfum skapað
okkur sjálf. Hún horfði á hann,
þar sem hann lá á stjórnpallin-
um með pípuna í munninum.
Annað slagið brosti hann í
svefninum, og hún minntist
þess, að hann hafði hvílt hjá
henni um nóttina.
Stýrishjólið á Máfinum lék í
höndum hennar og skipið hall-
aðist í hinum blásandi byr.
Hann opnaði augun og leit á
hana, tók út úr sér pípuna og
hristi úr henni öskuna niður á
þilfarið. Því næst stóð hann á
fætur, teygði úr sér og geisp-
aði. Hann var ánægður yfir því,
hve vel hin mikla glæfraferð
hafði heppnazt. Hann gekk að
hlið hennar, staðnæmdist þar,
lagði hönd sína á stýrishjólið,
og þau horfðu á seglin og upp'í
loftið og þögðu.
í fjarska úti við sjóndeildar-
hringinn sást græn strönd
Cornwallskagans, og fyrstu
máfarnir komu til þess að
heilsa þeim. Þeir sveimuðu yfir
siglutoppunum og görguðu.
Þau vissu, að bráðum myndi
gróðurilmurinn berast til þeirra
úr landi, og um það leyti, sem
sólin væri að setjast myndu
hinir breiðu ósar Helfordár
opnast.
Sendin ströndin myndi verða
hlý eftir að sólin hafði skinið
allan daginn, og áin myndi
verða lygn og blikandi fögur í
ljósaskiptunum, og fuglar
myndu syngja í skóginum og
hoppa grein af grein, eða flögra
um með hljóðu vængjataki.
Vogurinn myndi enn þá vera
ágætt hæli öllum þeim, sem
vildu fela sig fyrir hinum
gagnrýnu augum veraldarinn-
ar. Trén myndu skýla þeim,
næturgalinn myndi syngja og
fiskar vaka í ánni og ilmur há-
sumarnæturinnar myndi berast
að vitum þeirra, þegar þau
gengju undir trjánum og yfir
mjúkann mosann á ströndinni.
— Eigum við að reisa hlóðir
aftur á ströndinni og matreiða
undir opnum himni? sagði
hann. Hann hafði lesið hugsan-
ir hennar úr svip hennar. —
Já, sagði hún, — á sama stað
og áður. Hún hallaði sér að hon-
um og horfði á ströndina, sem
kom nú betur og betur í Ijós.
Hún hugsaði um kvöldið góða,
þegar þau fóru veiðiförina, en
voru feimin hvort við annað og
þorðu ekki að gefa tilfinning-
um sínum lausan tauminn. Máf-
urinn læddist enn einu sinni
að óvinalandi, svo sem hann
hafði oft gert áður. Nú fannst
Donu orðið langt síðan hún
stóð á klettunum og horfði á
þessi hvítu ský í f jarska í fyrsta
sinn, grunlaus um það, hvers
konar skip þetta væri og átti
þess sízt von, að þetta væri
franskt sjóræningjaskip, sem
ætti sér oíurlítinn vogmð hæli
í hennar eigin landareign. Sól-
in seig til viðar og máfarnir
flögruðu yfir skipinu og ofurlít-
Smmudagur 26. apríl 1M2.
-
íi
■ NYJA BIO ■ KGAMLA MðB
Gæfubarnið Drangaeyjan
(A Lfttle Bit of Reaven) (The Ghost BreakersJ
Skemmtiieg söngvamynd. BOB HOPE og
Aðalhlutverk leikur: PAULE'ÍTE GODDARD.
GLORIA JEAN, ásamt Börn innan 12 ára fa
ROBERT STACK, fá ekki aðgang.
NAN GREY, BUTCH Sýnd kl. 5. 7 og 9.
og BUDDY. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9 Bamasýning kl. 3.
Barnasýning kL 3 ■Aðgöngumiðar að öllum sýn- GOSI Teiknimynd Walt Disney. ■ Aðgöngumiðar seldir frá
Bingunum seldir frá kl. 11 f. h. kl. 11 f. h.
il hafgola bar skipið, ásamt
flóðinu, upp eftir ósum árinn-
ar. Jafnvel þótt ekki væru
nema fáir dagar síðan þau fóru
úr víkinni, hafði skógurinn
breytt um lit, eftir því, sem
leið á sumarið. Allir litir voru
orðnir dýpri nú, og hæðirnar
voru orðnar iðgrænar og hlý
angan miðsumamæturinnar
barst að vitum þeirra, og blær-
inn strauk þeim um vanga, eins
og þeim væri klappað mjúkri
hendi. Þegar skipið kom upp
að ósnum varð þar ókyrrð mik-
il, því að fuglarnir, sem áttu
þar athvarf, flugu upp og
sveimuðu yfir skipinu með
gargi miklu. Og um leið tók
byrinn úr seglunum, og bátum
var skotið út og akkerum varp-
að fyrir borð, og þegar fyrstu
skuggarnir féllu yfir ána, lá
Máfurinn við traustar festar á
víkinni.
Það glamraði í festunum og
það ékki, Sankó, ,,að ég mundi
þurfa að berjast í þessari ferð?
Sjáðu berserkina, sem bíða þess
að ráðast á mig. En ég skal svei
mér taka í þá!“
Hahn brá sverði sínu, stóð á
fætur í bátnum og ögraði möi-
urunum.
„Þorparar! Ég skora á ykkur
að framselja strax fangana, sejn
þið haldið föstum í kastalanum.
Vita skuluð þið það, að ég er
Don Quixóte, Ljónariddarinn
öðru nafni, mér var falið þetta
göfuga hlutverk.“
Hann pataði og sló um sig
eins og hann væri þegar farinn
að berjast við malarana, en þeir
gáfu engan gaum að hávaðan-
um í honum, en voru viðbúnir
með stjaka sína til þess að ýta
bátnum frá, þegar hann bærist
inn í sogið hjá mylluhjólunum.
Sankó sá hættuna, sem yfir
þeim vofði og féll á kné í bátn-
um og baðst fyrir.
Malararnir gátu stöðvað bát-
inn með stjökunum. En þeir
gátu ekki komið í veg fyrir að
honum hvolfdi, og fóru þeir í
vatnið, Sankó og Don Q. Hin
þungu herklæði drógu riddar-
ann niður, og mundi hann hafa
drukknað, hefðu malararnir
ekki hlaupið út í -vatnið til að
bjarga honum. Tókst þeim,.
ásamt Sankó,v að draga hann í
land.
Sankó varð það fyrst fyrir að
biðja til guðs um að þurfa ekki
að lenda í fleiri svaðilförum
með húsbónda sínum. Hann
hafði varla lokið bæn sinni,
þegar þangað komu fiskimenn,
sem kröfðust bóta fyrir bátinn,
sem um síðir hafði brotnað í
spón í mylluhjólunum.
Don Quixóte var háalvarleg-
ur og bar sig vel. Hann sagðist
vera reiðubúinn að borga bát-
inn, ef fanginn, sem væri í
haldi í kastalanum, yrði látinn
laus og fenginn honum í hend-
MYNRASAfiA
— Komið inn! Af hverju
standið þér þarna? Ég vil ekki,
að horft sé yfir öxlina á mér!
Lillí: Örn, ég er hrædd! Mér
geðjast ekki að honum!
Maðurimi: Óttist ekki, ung-
frú! Ég ét ekki ungar stúlkur!
Örn: Hertu þig upp, Lillí!
Hvers vegna ættum við að ótt-
ast þetta karlfífl!
Þau ganga inn í vagninn,
sem er eins stór og útbúinn eins
og lítið herbergi.