Alþýðublaðið - 20.05.1942, Blaðsíða 8

ALÞÝPUBLAÐIÍ) ____________________MldvikiHÍagur 20. msá IHZ.
G.RÍMUR sat hóf að Hótel
B. um daginn, þegar
sveitungar hans héldu þar mót
sitt. Þar var auðvitað vínveit-
ingáleyfi.
Daginn eftir kom Grímur
aftur og snéri sér að þjóninum,
sem hann hafði skipt við
kvöldið áður.________________
,Jívað var reikningurinn
háf, sem ég borgaði héma í
gærkveldi?“ spurði hann dauf-
ur í dálkinn.
„95 krónur, takk,“ svar-
aði þjónninn.
>yÆ, hamingjunni sé lof,“ —
andvarpaði Grímur, „ég hélt ég
hefði týnt peningunum!“
*
OLAFUR var stillingarmað-
ur. Einu sinni kom ráðs-
konan hans inn til hans um
miðja nótt og vakti hann.
„Hver ósköpin ganga nú á?“
spurði hann og reis upp við
dogg í rúminu.
„Hún móðir þín er dúin.“
„Hjálpi mér, það verður Ijóta
sorgin þegar ég vakna í fyrra-
málið,“ sagði Ólafur og sneri
sér til veggjar.
*
HEIFETZ SMEYKUR
IÐLUSNILLINGURINN
Jascha Heifetz var á leið-
angri í Evrópu og hélt hljóm-
leika v stórborgunum og fékk
alls staðar framúrskarandi góð-
ar viðtökur.
i
Ntí er þar til að taka, að
Heifetz kemur í höfuðborg
nokkra, og þegar hann heldur
þar fyrstu hljómleikana er leik-
húsið *troðfullt og konungs-
hjónin komin í stúku sína.
Þegar Heifetz kom. fram á
sviðið brosti drottningin náðar-
samlega til hans og hann brosti
á móti til hennar. Svo hóf hann
hljómleikana og lék af óvenju-
legri snilld.
Er hann hafði lokið leik sín-
um ætlaði fagnaðarlátúnum
uldrei að linna, en tónsnilling-
urinn hvarf til búningsherberg-
is síns. Þá kom til hans mjög
hátíðlegur maður og ávurpaði
hann með viðhöfn:
„Jascha Heifetz, hans hátign
konungurinn óskar eftir nær-
veru yðar við hirðina.“
Jascha fölnaði. Hann fórnaði
höndum og sagði:
„Yður er óhætt að trúa mér,,
hún varð fyrri til að brosa!“
að Máfurinn hefði strandað og
væri farinn að leka. Við höfum
haft nóg að gera, eins og þú
getur skilið. Og þegar við vor-
um allir að bisa við að koma
skipinu á flot, kom William til
okkar með skilaboðin frá þér.
— En þú hefir ekki vitað þá,
hvað var í vændum?
. — Nei, en ég fékk fljótlega
grunsemdir. Einn af mönnum
mínum kom auga á mann á ár-
bakkanum og annan sá hann á
hæðinni hinum megin. Þá viss-
um við, að ekki var allt með
felldu. En þeir höfðu samt ekki
komið auga á Máfinn. Þeir
gættu skógarins og árinnar, en
ekki víkurinnar.
— Og svo kom William aftur.
— Já, hann kom klukkan að
ganga sex í kvöld. Hann sagði
mér frá veizlunni, sem átti að
verða hér í kvöld í Navronhúsi,
og þá ákvað ég strax, hvað
gera skyldi. Ég sagði honum
auðvitað, hvað ég hefði í
hyggju, en áverkinn, sem hann
fékk í skóginum á heimleiðinni,
gerði hann því nær óvigan.
— Ég var alltaf að hugsa um
hann meðan á máltíð stóð.
Hann lá uppi í herbergi mínu í
yfirliði.
— Já, en hann dróst á fætur,
‘þegar við komum og kom til
okkar, eins og um samið var.
Þjónarnir yðar eru allir
bundnir úti í geymslu, með
hendurnar fyrir aftan bak, eins
og náungarnir af Merry For-
tuna. Viljið þér ekki fá skart-
gripina yðar aftur. Hann leitaði
í vösum sínum.
— Nei, þér skuluð halda þeim
til minningar um mig.
Hann sagði ekkert, en strauk
hár hennar.
— Máfurinn leggur af stað
eftir tvo klukkutíma, ef allt
gcngur vel. Það er að vísu stór
rifa á skipssúðinni, en ég beld,
að við komumst samt upp að
strönd Frakklanös.
— Hvernig er veðrið?
—Það er ágætur byr, og ég
býzt við, að hann haldist. "v/ið
ættum að komast yfir um til
Bretagne á átján klukkutímum.
Dona var þögul, og hann hélt
! áfram að strjúka hár henhari
j — Ég hefi engan káetuþjón,
sagði hann. — Þekkirðu nokk-
urn pilt, sem vildi' fara með
mér?
Hún horfði á hann, en hann
brosti ekki, og hann gekk frá
henni og tók upp sverð sitt.
— Ég verð að fara meðWilli-
am, býst ég við, sagði hann. —
Hann hefir lokið starfi sínu hér
í Navronhúsi, og ég geri ekki
ráð fyrir, að óskað verði eftir
nærveru hans hér lengur. Hann
hefi þjónað yðu vel; er ekki
svo?
— Jú, ágætlega, svaraði hún.
— Ef hann hefði ekki særzt í
kvöld í viðureigninni við einn af
mönnum Eustic’s hefði ég skilið
hann eftir hér í Navronhúsi,
sagði hann. — En þeir myndu
strax þekkja hann, og Eustic
myndi hengja hann án minnsta
samvizkubits. Auk þess er ég
ekki viss um, að hann hefði j
kært sig um að þjóna manninum •
yðar.
Hann svipaðist um í herberg-
inu stundarkorn og staðnæmd-
ist við myndina af Harry. Því
næst gekk hann út að gluggan-
um, ýtti gluggatjöldunum til
hliðar og opnaði hann. — Mun-
ið þér eftir fyrsta kvöldinu, sem
ið borðuðum kvöldverð saman?
spurði hann. — Og á eftir horfð-
irðu inn í eldinn og ég dró
mynd af þér. Þá varst þú reið
við mig, var ekki svo?
— Nei, sagði hún. — Ég var
ekki reið. Ég var aðeins gröm
vegna þess, að þig grunaði fleira
en gott var að þú vissir.
—- Ég ætla að trúa þér fyrir
einu, sagði hann. — Þú verður
aldrei. góður fiskimaður. J>ú ert
of óþolinmóð. Þú flækir línuna.
Einhver barði á hurðina, og
hann sagði: — Kom inn, á
frönsku. — Hafa herrarnir hlýtt
skipuninni? spurði hann.
— Já, herra, svaraði William
gegn um gættina.
— Ágætt. Segið Pierre Blanc
að binda hendur þeirrá á bak
aftur og fylgja þeim upp í svefn-
herbergin. Lokið hurðunum á
eftir þeim og snúið lykiinum.
Þeir munu ekki onáða okkur í
tvo klukkutíma, og það er nægi-
legur frestur handa okkur.
— Ágætt, herra.
StiðnmfnndorliiD.
(Scatterbrain)
Fjörug og fyrrdin gaman-
mynd.
Aðalhlutverkið leikur
>rrevy“ stjarnan
JUDY CANÖVA, ásarnt
Alan Mowbray og
Ruth Donnelly.
Sýnd W. 5, 7 og 9.
— William!
—• Já, herra?
— Hvernig liður yður í
handleggnum?
— Hann er dálítið viðkvæm-
ur, en ekki alvarlega.
— Það er ágætt! Ég ætlast til
þess að þér farið með frúna í
vagni út á sandana, þrjár mílur
út fyrir Coverack.
— Já, herra.
— Þar bíðið þér eftir skipun-
LATI SNATI. x
í vatnið og hélt því þar drykk-
langa stund; En það sat allt
við sama. Skottið var svart eft-
ir sem áður.
„O, þetta gerir svo sem ekk-
ert til,“ sagði hann við sjálfan
sig. ,,Þá verð ég bara hvítur
með svart skott. Það er afar
sjaldgæft, að hundar séu þann-
ig á litinn. Mér getur staðið
alveg á sama.“
Svo hugsaði hann ekki um
það meira að bæta ráð sitt.
Hann hljóp aftur þeim í höllina
og vai) hnakkakertur og dill-
aði kolsvörtu skoítihu. Svona
var hann heimskur, hann
Snati.
i
Daginn eftir ætlaði kóngur-
inn út á skemmtigöngu og kall-
aði á Snata og sagði honum, að
koma með sér. Það var dálítið
kalt úti, og Snati lá makinda-
lega í bóli sínu hjá arninum.
Hann langaði ekkert til að
fara út, svo að hann þóttist
sofa. Þá gekk kóngurinn til
GAMLA BÍÚ _
Elska skaltu
náungann
(Love Thy Neíghbor)
Amerísk gamanmynd xoeS
JACK BENNY og
MARY MARTIN
Sýnd kl. 7 og 9
Framhaldssýning
kl. 3%—öYz
BANKARÆNINGJARNIK
með George O’ Brieii
iBörn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
um mínum.
— Ég skil, herra.
Hún starði á hann, ringluð, og
hann gekk til hennar með sverð-
ið í hendinni. — Hvað hafið þér
í hyggju að gera? spurði hún.
Hann hikaði við andartak, áð-
ur en hann svaraði. Hann brosti
ekki lengur, og augun voru
dimm.
— Þú manst um hvað við töl-
uðum í nótt við veginn?
hans og ýtti við honum með
stafnum sínum, og þá neyddist.
rakkinn til að standa upp. Hann
teygði úr sér og geispaði hátt.
og lengi.
„Heyrðirðu það ekki, Snati„
að ég var að kalla á þig? spurði
kóngurinn hvatkeytslega, þv£
að hann var hálfreiður við
hundinn. „Komdu strax, leti-
háugurinn þinn.“
Snati nöldraði eitthvað með
sjálfum sér. Hann dragnaðist,
ólundarlega á eftir kónginum.
út. Úti var kalt og hvasst og;
Snati varð bálreiður.
„Þegar húsbóndi rninn lítur
undan, Iæðist ég burt,“ hugsaöi
hann með sjálfum sér.
Svo hitti kóngurinn ráðgjafa
sinn og fór að rabba við hann.
Þá sá Snati Vsér leik á borði,
hann skauzt laumulega út í
þúfur, bak við túngarð cg þaut
svo eins og kólfi væri skotið
heim í höllina aftur. Síðan
skreið hann sárfeginn í hlýtt.
bólið sitt og sofnaði’ eins og
ekkert hefði í skorizt.
ráðningu. Taktu hann, Vilbur!
Öm: Ef karldóninn fær hana
Örn: Slepptu henni, eða ég
skal ....
VL£7 GQ OF HER'
CR l'LU TFACH
YOUA LUðSOfS
IT APPEAS‘5 W£ MU5T \
fgACH TfH£ VQUNlG- MAN
til að fá sér byssuna núna,- er- Lillí: Örn, gættu þín, hann Dr. Dumartin: Við verðum
um við í laglegri klípu! ætlar að .... víst að gefa unga manninum
Það er gripið heljartaki 1
Örn og hann þrifinn á loft.