Alþýðublaðið - 23.05.1942, Blaðsíða 8

e
AU»ÝOUBLAÐIP
Laugardagrur 23. maí 1942.
ÞIÐ SKIUIÐ ...
SIPSTJ. nokkur var afar
blótsamur. Hann hafði
reynt að bæta orðbragð sitt, en
alltaf misteldzt. Stýrimannin-
pm þótti nóg um bölv yfir-
mannsins og ætlaði að reyna að
venja hann af þessu. Svo veðj~
aði hann við skipstjórann um
það, hvort hann gæti stillt sig
I heila viku um að bölva.
Fyrstu tvo þrjá dagana
gekk allt vel. Skipstjórinn tal-
aði aldrei Ijótt. En svo kom
stormur, og hásetamir voru
nendir híngað og þangað um
skipið til eftirlits og og lagfær-
ingar. Skipstjóranum fannst
þeim farast óhöndulega og fann
að því við þá, en gætti þess
vandlega að blóta ekki.
Loks þótti honum klaufa-
skapur hásetanna ganga fram
úr öllu hófi, og þá fleygði hann
húfunni sinni á þilfarið, tróð
hana undir fótum, reiddi
kreppta hnefana að hásetunum,
og öskraði hamslaus af bræði:
„Guð blessi ykkur, elsku
hömin mín — ja, þið skiljið
sjálfsagt, hvað ég á við!“
SPEGLUM hefir verið út-
hlutað til franskra stúlkna,
og er mynd af Hitler á bakhlið-
inni. Samt sem áður líta þær
oftar á framhliðina.
*
t; G hélt, að þú værir trú-
aður á gamla málshátt-
inn: „Morgunstund gefur gull í
mund“.“
,J>að er ég líka og mundi
sannarlega haga mér sam-
kvæmt því, bara ef morguninn
væri ekki alltaf svona snemma
dags.“
f~\R- Samuel Johnson var lít-
ið hneigður fyrir svokall-
aða æðri hljómlist. Hann var
einu sinni á hljómleikum þar
sem farið var með óvenju langt
og flókið tónverk.
Þegar lokið var löngum fiðlu-
þætti, sem krafðist mikillar
leikni, hnippti sessunautur
Johnsons í hann og sagði:
„Það er erfitt að leika þenn-
an þátt.“
„Erfitt,“ hreytti Johnson út
úr sér, „ég vildi óska, að það
væri ómöghlegt!“
svaraði ekki.
— Það væri ekki sérlega
skemmtilegur dauðdagi fyrir
Donu St. Columb, sagði hann.
— Þú hefir aldrei komið í fang-
elsi og veizt ekki, hvemig þar
lítur út. Þú hefir aldrei bragð-
að svart, viðbitslaust brauð eða
drukkið gruggugt vatn, eða
andað að þér mollulegu ryklofti
fangelsisins. Og þá er ekki nota-
legt að finna snöruna þrengja
að hálsi sínum. Hvernig myhdi
þér geðja3t að því, Dona?
— Veslings Rockingham
minn, sagði hún með hægð. —
Ég get hugsað mér þetta miklu
betur en þú getur lýst því.
Hvað hefirðu í huga? Ertu að
hugsa um að reyna að hræða
mig? Því að þér þýðir ekki að
reyna það.
— 'Mér íannst aðeins hyggi-
legt að láta þig vita, hvað kom-
ið getur fyrir.
— Og allt stafar þetta af því,
sagði hún, að minn góði Rock-
ingham lávarður þykist hafa
séð mig brosa framan í sjónræn-
ingja, þegar hann krafðist
skartgripa minna. Segðu Go-
dolphin, Raslileigh, Eustick og
Harry sögu þína og þeir munu
segja, að þú sért geggjaður.
— Ef til vill, sagði hann, —-
þegar Frakkinn þinn er kominn
út á rúmsjó og þú situr í róleg-
heitum hér heima í Navronhúsi.
En setjum nú svo, að Frakkinn
þinn sé ekki úti á rúmsjó, setj-
um svo, að búið sé að ná hon-
um, hann sé bundinn og lagður
á pínubekk fyrir framan þig.
Ég er hræddur um, að þú kæm-
j ir upp um þig.
j Nú var hann aftur eins og
; hún hafði séð hann fyrr um
• daginn, eins og köttur í veiði-
huga.
— Þú hefir gaman af því að
gera atburðina sem leikræn-
asta, sagði hún, — en dagar
fingurskrúfunnar eru nú löngu
liðnir. Og við brennum fanga
ekki lengur á báli.
— Ef til vill ekki, sagði hann,
en sjóræningjum verður eng-
in linkind sýnd, og ekki heldur
þeim, sem eru í vitorði með
þeim. Þeir geta verið hengdir
eða dæmdir í ævilangt fangelsi.
j — Jasja, sagði hún, — fyrst
þú álítur, að ég sé í vitorði með
þeim, þá gerðu það, sem þér
sýnist. Farðu upp og leystu
gestina, sem borðuðu hér í
kvöld. Reyndu að vekjá Harry
og kallaðu á þjónana. Sæktu
hesta, sækja hermenn og vopn.
Og þegar þú hefir náð í ræn-
ingjaforingjann, máttu hengja
okkur bæði í sama tré.
Hann svaraði engu. Hann
starði á hana yfir borðið og óg
hnífinn í hendi sér.
— Já, sagði hann, — þú
myndir þola það og jafnvel
verða hreykin. Þér er sama þó
að þú deyir núna, vegna þess að
loksins hefirðu fengið það, sem
þú þráðir. Er það ekki satt?
Hiin leit á hann og hló.
— Jú, sagði hún, — það er
satt.
Hann varð náfölur, og bindið
um höfuð hans var rautt af
blóði. Hann gretti sig, eins og
hann fyndi til.
— Og þetta hefði getað verið
ég, sagði hann, — þetta hefði
getað verið ég.
— Nei, sagði hún, — það get
ég svarið. Það hefði aldrei hent.
— Ef þú hefðir ekki farið frá
London, ef þú hefðir ekki farið
hingað til Navronhúss. Já, jafn-
vel þótt það hefði aðeins orðið
út úr leiðindum, út úr iðjuleysi,
það hefði getað verið ég.
— Nei, Rockingham — það
hefði aldrei orðið.
Hann stóð hægt á fætur og óg
hnífinn enn þá í hendi sér og
sparkaði loðhundinum frá sér,
sem var að flækjast við fætur
hans. Því næst fletti hann erm-
inni upp fyrir olnboga.
Hún stóð’ líka á fætur og
greip um stólbakið og daprir
logarnir frá kertunum vörpuðu
skuggalegum blæ á andlit hans.
— Hvað ætlarðu að gera,
Rockingham?
Nú loksins brosti hann og
ýtti stólnum sínum aftur og
lagði aðra höndina á borðs-
hornið.
— Ég býst við því, sagði
hann, — að ég drepi þig.
1 sama bili greip hún vínglas,
sem stóð á borðinu og fieygði
því framan í hann, en hann
■ NÝJA BiÖ SS
Blöð og siodor
6AMLA BtÖ B
Heitt Uóð
(Blood and Sand)
Ameríksk stórmynd gerð
eftir samnefndri skáldsögu
eftir Vicente Blasco Shauer
Myndin er tekin í eðlilegum
litum
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Power
Linda Darnell
Rita Hayworth
Sýnd aunan hvítasunnudag
kl. 4. 6,30 og 9
Aðgöngumiðar seldir þann
dag frá kl. 11 f. hád.
Böm yngri en 12 ára íá ekki
aðgang.
(Untamed)
Amerísk kvikmynd í eðli-
legum lituni, sem gerist í
stórfenglegu skóga og
fjallalandslagi.
Aðalhlutverk leika:
Ray Milland
Patricia Morison
Akiin Tamiroff
Sýnd á annan í hvítasnnnu
kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir sama
dag frá kl, 11 f. h.
varð blindur snöggvast, en glas-
ið féll á gólfið og brotnaði. Því
næst brá hann hnífnum o§ vóg
að henni yfir borðið, en hún
gat skotizt til hliðar og slapp
ómeidd. Hún greip einn stólinn,
sem var við hiið hennar, hóf
hann á loft og fleygði honum í
áttina til hans. Einn stólfótúr*
inn nam við öxl hans, en því
næst skall stóllinn á borðinu og
mölbraut glös og diska. Hann
stundi af sársauka, því að hann
kenndi til í öxlinni, og ýtti
stólnum af borðinu ofan á gólf-
ið. Því næst mundaði hann
hnífinn á ný og fleygði honum
á hálsinn á henni. Hnífsoddur-
inn lenti á hálsmenimi; sem
brotnaði í tvo hluta, en hnífur-
inn geigaði af því, rispaði háls-
inn ofurlítið og féll því næst í
fellingarnar á kjólnum hennar.
Hún þreifaði eftir hnífnum,
LATÍ SNATI.
vangana hans, því að honum
var ljóst, að nú var ósköp illa
komið fyrir honum. Honum
þótti í raun og veru mjög vænt
um konungshjónin og þó alveg
sérstaklega um litlu kóngsdótt-
urina. Hann saknaði þeirra
allra mjög sárt, og hann lang-
aði mest til að hverfa' aftur
heim í höllina.
En hann sá, að það þýddi
ekkert að skæla og spangóla.
Snati vissi, að hann átti skilið
að fá þessa refsingu. Hann lagði
því af stað aftur og fór að svip-
ast um eftir dvalarstað handa
sér.
En enginn maður kærði sig
minnstu vitund um svona lítinn
og skrýtinn hund. Engum datt
í hug að kjassa hann eða víkja
góðu að honum. Sumir voru
jafnvel hálfsmeykir við hann.
Snati fann dálítinn hellis-
skúta í fjallshlíð og þar bjó
hann. Hann lifði á beinum, sem
fólkið í þorpinu kastaði. Hann
varð fljótt grindhoraður, því að
hann var vanur við að fá heita
mjólk, skófir og lambakjöt.
Hann var líka voða einmana,
enginn blístraði nú á hann, eng-
inn vildi fá hann með sér á
gönguför, enginn sigaði honum
til að sækja spýtur og enginn
lét vel að honum.
„En hve ég var mikill bjáni
þegar ég hagaði mér svona illa
við kónginn og drottninguna!“
hugsaði hann með sér. „Ó, að
ég væri kominn aftur til hans
húsbónda míns blessaðs! Þá
skyldi ég alls ekki telja það
eftir mér að skreppa með þér
bæjarleið, og það á hverjum
degi. Og húsmóðir mín góð,
feginn vildi ég liggja á kaldri
dyrahellunni, fyrir utan hjá þér,
bara ef eg fengi að vera nálægt
þér! Og Ingibjörg mín, litli
stelpuhnoðrinn, ég mundi gæta
þín eins og sjáaldurs auga míns,
ef mér yrði trúað fyrir bví að
gæta þín!“
PKivg on,
WllBUK/
W&ur.you wiu. urrm 'traileí?
OIÍT CF*n-£MUPANDAVA<E REAPV10
A\QVE ONTt) OUR rÆ'sTlMATION.WHILE
WE GO IN6IPE -AND GET QOIWFÖRTASlE'
' >OU SHALL UVE 10 0S3ERVÉ AW NEXT
CAPTURE/ THE PLANETO ARANA PA55ES A
FEWMILE5 FROVS HERETHI5 AFTERNOON/
IT CARRIES 60LD FOR THE •0ANK OF
SOLIVIA/ WHAT DOES A BANK NEEDJí i
-~7mm WITH GOLD? esannMSEiP^l . I
’ MY 5UPERI0R REA50N TELL6 ME TO K
dispaith you iothe seyond at once/
SUT,ALA5.A5 THE 5AGE5 5Ay.AU 15
VANIfy/ you HAVE 3XPRE65ED DOUBT
OF MY ADILITy TO PULL AIRPLANES Jœ
ÍTíI FTROM THE HEAVEN5...
Dr. Dumartin: Vilbur, lyftu
vagninum upp úr aurnum og
búðu hann undir ferðina til
ákvörðunarstaðar okkar. Við
förum inn og látum okkur líða
vel.
Dr. Dumartin: Skynsemi mín
segir mér að senda ykkur inn í
eilífðina þegar í stað, en allt er
heimska, eins og þar stendur, og
þið efist um að ég geti skotíð
niður flugvélar ...
Dr. Dumartin: Þið skuluð fá
að lifa það að sjá næsta fórnar-
dýr mitt. Flugvélin tíl Arana
fer hér hjá í dag. Hún er með
gull tii ríkisbanka Bolivíu.
Hvaða banki þarf á gulli að
halda?
Dr. Dumartin: Keyrðu af
stað, Viibur,