Alþýðublaðið - 07.06.1942, Blaðsíða 8

AJLÞVOUBLABHS
S«uuMté»gas' 7. jhSaasÆ IMf«
EINU SINNI heyrði maSur,
sem skildi hrafnamál, til
tveggja hrafna, sem voru að
tala saman, og hékk þar hjá
þeim heilagfiskisflak. Þá segir
annar hrafninn:
,JIver á flak, hver á flak?“
Hinn svarar: ,Jíolbeinn, Kol~
beinn.“
Þá segir sá fyrri: ,Kropp’ í,
kropp’ í!“
Enn er þess getið um hrafna,
að þeir hafi ankannálæti ná-
lægt jörð, og sæki niður eins og
kjói og annað þess háttar; er
þá sagt, að þeir séu að vama
frá jörðinni vondum öndum.
(J. Á.J
*
GEIRLA UGARSJÓNIR
(Gömul þula).
1. Æpti hún Geirlaug
þá út í tún kom,
sýndist henni kýr sín
gliðna á svelli.
Þá var þetta fýsisveppur
fastur í velli.
Svo var hún heimsk
sem heyrast mátti.
2. Æpti hún Geirlaug
þá út í tún kom,
sýndist henni Ólafur kóngur
að garði ríða.
þá var þetta tittlingur
á torfuköggli.
S'oo var hún heimsk o. s. frv.
3. Æpti hún Geirlaug
þá út í tún kom,
sýndíst henni lcaupskip
* koma að landi.
Þá var þetta krákuskel
og kurraði að sandi.
Svo var hún heimsk o. s. frv.
4. Æpti hún Geirlaug
þá út í tún kom,
sýndist henni Breiðifjörður
allur í loga.
Þá var þetta maurildi
í mykjuhlassi.
Svo var hún heimsk
sem heyrast mátti.
ifi
TVÆR VÍSUR
TjEIMSKRINGLA, sem hor-
* ■* izt hefir hingað nýlega,
birtir eftirfarandi:
„Guðmundur Jónsson frá
Húsey hefir látið „Hkr.“ í té
eftirfarandi vísur, er áður hafa
ekki verið prentaðar.
Tilefni fyrri vísunnar vo.r, að
um pólitík var verið að ræða að
Páli Ólafssyni viðstöddum, en
hann hafði ógeð á henni. Kvað
hann þá þessa vísu til að binda
enda á umræðurnar:
Heldur vildi eg hefði í barmi
mínum
á hverjum degi hvolpatik,
heldur en íslands-pólitík.
Sevnni vísan varð þannig til,
að um heimiliserfiðleika var
verið að ræða hjá Birni Skúla-
syni; kastaði hann þá fram vís-
unni:
Margt er stílað bændum böl,
bresta fjalir mig í þil,
vantar ílát undir mjöl;
ekki eru dalir heldur tU.“
I
XXII. KAFLI
Dona hallaði sér út í glugga-
karminn á svefnherbergi sínu í
Navron, leit til himins og sá
fyrstu rönd af tungli bak við
trén. — Þetta er hamingjutákn,
hugsaði hún, og hun beið stund-
arkorn og horfði á skuggana í
þögulum garðinum. Hún and-
aði að sér ilminum frá olíu-
trjánum, sem undu sig upp með
múrveggnum. Þessu mátti hún
ekki gleyma, þó að hún færi
héðan að fullu og öllu.
Herbergið sjálft var þegar
orðið tómlega, eins og hin her-
bergi hússins, og ferðatöskur
hennar stóðu á gólfinu. Sam-
kvæmt skipun hennar hafði
þeraa hennar brotið saman föt
hennar og látið þau niður í tösk-
umar. Þegar hún kom heim,
seint um kvöldið, sveitt og ryk-
ug eftir ferðalagið, og hesta-
sveinninn hafði tekið við hesti
hennar, var henni tilkynnt, að
þjónn frá veitingahúsinu í Hel-
ston biði eftir henni.
— Sir Harry sagði, yðar tign,
að þér ættuð að leigja vagn á
morgun og fara á eftir honum
til Okehampton.
— Já, sagði hún.
— Og veitingamaðurinn
sendi mig til þess að segja yður,
að vagninn verði tilbúinn um
nónbilið á morgun og þá verði
kcmið með hann hingað.
— Þökk fyrir, ságði hún og
leit undan, yfir skóginn og nið-
ur til víkurinnar. Því að þetta,
sem maðurinn var að segja,
skorti allan raunverleika. Það
tilheyrði framtíðinni, sem
henni kom ekki við. Þegar hún
fór frá honum og gekk inn í
húsið, varð hann dálítið kynd-
ugur á svipinn, því að honum
virtist hún ganga í svefni, og
það hvarflaði að honum, að hún
hefði ekki fullkomlega skilið
það, sem hann sagði henni. Hún
gekk inn í barnaherbergið og
síarði stundarkom á auð rúm-
in og dúklaus borðin. Glugga-
tjöldin höfðu verið dregin nið-
ur og loftið var molluheitt.
Undir öðru rúminu lá fótur af
stoppaðri kanínu, sem James
hafði átt.
Hún tók fótinn upp og horfði
á hann, velti honum fyrir sér.
Þetta var minning um liðna
daga, og hún gat ekki horft á
það. Hún opnaði dyrnar á
kLæðaskápnum, fleygði fætin-
um þar inn og lokaði aftur. Því
næst fór hún út og kom ekki
inn aftur.
Klukkan sjö var henni færð-
ur kvöldverðar á bakka, en hún
borðaði lítið, þar eð hún var
ekki svöng. Því næst gaf hún
þjónunum skipun um að ónáða
hana ekki meira um kvöldið,
því að hún væri þreytt, og þeir
skyldu ekki heldur vekja sig
morguninn eftir, því að hún
ætlaðí að sofa fram eftir, til
þess að búa sig vel undir ferða-
lagið.
Þegar hún var orðin ein, opn-
aði hún böggulinn, sem Wiliiarc,
hafði fengið henni á heimleið-
inni frá Godolphin lávarði. Hún
brosti með sjálfri sér, þegar hún
tók upp úr bögglinum grófa
sokka og slítnar buxur og
snjáða skyrtu, sem þó hafði
einu sinni verið litskreytt. Hún
minntist þess, hversu vand-
ræðalegin- hann hafði verið á
svipinn, þegar hann hafði feng-
ið henni böggulinn og sagt: —
Þetta er það skársta, sem Grace
gat útvegað yður. Þau eru af
bróður hennar. — Þau eru á-
gæt, Wiliiam, hafði hún sagt, —
og sjálfur Pierre Blanc hefði
ekki getað fundið betra. Því að
hún varð að leika pilt einu sinni
aftur. — Ég er fljótari að
hlaupa í buxum en pilsum,
sagði hún við William, — og
það er auðveldara að sitja hest
í buxum en pilsum. Hann hafði
útvegað hesta, eins og hann
hafði lofað, og hann átti að
koma til móts við hana með
hestana á veginum frá Navron
til Gweek rétt eftir kiukkan
níp.
— Þér megið ekki gleyma
því, kseri William, sagði hún, —
að þér eruð læknir, og ao ég
er þjónninn yðar. Það er því
betra að þér hættið að segja
„frú mín“, en kallið mig Tom.
Hann leit undan og varð
vandræðalegur á svipinn. —
Frú mín, sagði hann, — ég á
erfitt með það. Hún hafði hleg-
ið að honum og sagt, að læknar
mættu aldrei vera í vandræð-
um, að minnsta kosti ekki rétt
eftir að þeir hefðu hjálpað erf-
ingja að stóru óðali og lávarðs-
tign inn í veröldina. Og nú var
hún að klæða sig í fötin af þess-
um pilti, og þau fóru henni vel,
jafnvel skórnir, sern voru allt
öðru vísi en klossarnir hans
Pierre Élanc’s. Enn fremur var
klútur, sem hún batt um háls-
inn og Jeðurbelti til þess að hafa
um mittið. Hún skoðaði sjálfa
sig í speglinum, dökka lokka
sína, sem voru að mestu huldir
klútnum: — Nú er ég oröin ká-
etuþjónn aftur, hugsaoi hún. —
En Dona St. Columb er sofandi.
Hún hlustaði við dyrnar, en
allt var hljótt. Þjónarnir voru
í herbergjum sínum, svo að öllu
var óhætt. Hún bjó sig undir að
læðast niður stigann, ofan í
borðsalinn, en það var það, sem
hún kveið mest, að ganga þar
um í myrkrinu, þar sem Rock-
ingham hafði læðzt á eftir
henni með hníf í hendi. Hún
hélt, að ef til vill væri betra að
loka augunum og þreifa fyrir
sér, þangað til hún fyndi stig-
ann, því að þá myncli hún ekki
sjá stóra skjöldinn á veggnum,
eða stigann, þar sem maðurinn
hafði hrapað niður. Hún rétti
því fram hendumar og lokaði
augunum og þannig gekk hún
niður stigann, en hjarta hennar
sló ákaft, því að enn þ£ fannst
■ NtJÁ BM
Lillian Rnsse!
AðaJMutverkin leika
Alke Tage
Don Amieehe
Henry Fonda
Sýod í dag M. 4, 8JMÍ og 9.
Aðgöngumiðar að ölktm
sýningnnuin seidir frá
kl. 11 f. hád.
Á morgun (mánudag)
Sýning kJL 5.
VH) RIO GSANDE
með Cowboyamun
Charles Starrett.

GAMLA BiG
Safari
Amerisk Smkmynd, er ger-
ist í Afríkn.
Donglas PairbankSj Js..
Madelelne CarroL
Sýnd kl 7 og S.
JHEÆ3M>UB VIÐ
KVENFöm
með gamanleákaramjæffl
Jcc Peimer.
Sýnd kL 3 og 5,
(Barnasýning kL 3)
Aðgöngumiðar seldir frjt
kl. 11 f. h.
henni Rockingham bíða færis í
myrkrinu að ráðast á hana.
Skyndilega greip hana ofboðs-
legur ótti, og hún þaut á hurð-
in,a, þreif slagbrandana frá og
hljóp eins og fætur toguðu út í
myrkrið, út í trjágöngin, þar
sem þögnin og öryggið ríkti.
Þegar hún var komin út úr
húsinu, var hún ekki lengur
hrædd. Loftið lék um vanga
hennar, lolýtt og mjúkt, það
glamraði í molinni undir fótum
hennar, en máriinn varpaði föl-
rauðúm bjarma á loftið.
Hún gekk hratt, því að hún
átti ekki örðugt með að hreyfa
sig í karlmannsbúningnum.
Hugrekki hennar jólist, og hún
fór að raula lag Pierre Blane’s,
og henni varð hugsað til hans,
hinna kírnilegu látbragða hans.
litla apaandlitsins hans og
hvítu tannanna hans. Ná hlaut
hann að standa á þilfari Máfe-
ins einhvers staðar úti á miðju
sundi, tilbúinn að bjarga hás-
bónda sínum, sem hafði orðið
eftir í landi og verið tekism
höndum.
Hún sá skúgga færast í áttina
til sín, hinum megirt við beygju
á veginum, og þar var WiDiam
með hestana, og þar var piltur
með honum, sennilega bróðlr
Grace, eigandi fatanna. sem.
hún var í.
William skildi piltinn eftir
hjá hestunum og kom í áttáaa
til hennar, og hún sá, sér tál.
mikillar skemmtunar, að hans
hafði fengið að láni svört föfc
og hvíta sokka,' og hann hafði
enn fremur útvegað sér svarta.
bylgjaða hárkollu.
— Var það dóttir eða. sonur,.
William læknir? spurði hún, en
harm horfði á hana vandtraeðs-
LEYNIfflÓLFIB
BRJÁNN litli og Dísa áttu
heima í mjög gömlu húsi,
enda var það a-ldrei kallað ann-
að en GamJa húsið. Þarna
hafði afi þeirra búið, og faðir
hans á undan honum. Pabbi
þeirra sagði þeim oft frá afa
sínum, það er að segja langafa
þeirra, sem átt hafði lieima í
Gamla húsinu, þegar hann var
á ‘Svipuðu reki og Brjánn og
Dísa voru. nú.
Ljósmynd af langafa hékk á
stofuveggnum, og pabbi sagði
oft að Brjánn væri mjög líkur
honum.
„Hann var líkur þér í. því,
Brjánn,“ sagði pabbi, „að hann
var alltaf að safna einhverjum
smáhlutum. Þú safnar fiðrild-
um, blómum og ýmsu öðru dóti.
Langafi þinn safnaði líka. Öll
þessi gömlu sverð þarna á
veggjunum eru úr safni hans.“
Brjáni og Dísu þótti afar
vænt um Gamla húsið. Það var
mjög einkennilegt í útliti og
byggingarlagi, gluggamir voru
skrýtnir og alla vega í laginu,
bæði ferhymdir og bogadregn-
ir, og eldstæðin stór og fomleg.
Og svo kom það eins og
þruma úr heiðskíru lofti einn
daginn, að pabbi sagðist verða
að selja Gamla húsið og flytja
í minna hús.
„Ó, pabbi, því þarftu að gera
það?“ hrópuðu þau Brjánn og
Dísa óttaslegin.
„Þetta eru erfiðir tímar,
börnin góð,“ sagði pabbi og and-
varpaði mæðilega. „Ég hefi
ekki efni á því að búa í svomt
stóru og gömlu húsi og viðhalda
því. Það þarf að vera að gera
við það. Bráðum þurfið þið
bæði að fara að ganga í góða
skóla og ég þarf að spara til
þess að geta kostað ykkur.“
„Gíeturðu ekki frestað þvi f
nokkur ár að selja húsið, þang-
að til ég er orðinn svo stór, að
ég get unnið mér ínn peninga?£‘
sagði Brjánn. „Þá get ég hjálp-
að þér um peninga til þess að
gera við húsið.“
„Ég er Jrræddur um, að ég
geti það ekki,“ sagði pabbí og
brosti við. „Ef ekkert óvænt
happ, fellur okkur í skaut, verð-
um við að selja húsið í haust,
Brjánn minn.“
Mamma var í raun og vem
eins döpur í bragði og bömin.
Henni þótti vænt um þetta.
gamla og viðfelldna hús, og
garðinn, sem var mjög falleg-
ur. En hún vissi, að ekkert
stoðaði að tala um slíkt, þau
höfðu ekki ráð á að búa þama
lengur.
Brjánn og Dísa höfðu miklar