Alþýðublaðið - 03.07.1942, Blaðsíða 8

19
^|>ymai aniB r'*m-Trr~ Ffetudagm 3. júii im
r LET!5 ANALSZB THI5 THIN6. . . Vi
WILBUR SÁIP m (ÍOOP-3VK WHEN
HE HANDEP ME THI5 ALTIMETER ... JÉ
m crusty 0oy friend isn’t the
TVPE TO <SO THROYVINS TORCH <50NS5
AROUND.... 50 IT MU5T EE A MES5ASE
r 6RACEFUL THINSS .. . BUT WHY
IN THE WORLD DO THEY PICK A^
Roc<y area like this to jm
fc, PRACTICE MANEUVERS.?jy§Í
A<5 TONI CONTINUES ALONG THE ROAD
SHE SPOTS A FORWITION OF PLANES
DlPPlNG AND CIRCLINS. . X---Ml
KNOW
YYHAT TO PO/
það er nokkuð, þá veit lögregl-
IBERLÍN er mikil gremja
ríkjandi yfir því, að Mexico
skyldi segja Þýzkalandi stríð á
hendur, þar sem enginn vin-
áttusáttmáli hafði áður verið
gerður milli ríkjanna.
(Punch.)
*
ABRAHAM LINCOLN hafði
sjálfur ákaflega gaman af
sögunni um það, þegar kvekara-
konur tvær voru að ræða um
foringjana í borgarastyrjöld-
irini, Lincoln og Jefferson Da-
vis.
,£g held, að Jefferson vinni,“
sagði önnur þeirra.
,yAf hverju heldurðu það?“
„Af því að Jefferson er bæn-
rækinn maður.“
,JEn Abraham biður líka.“
„Já, en guð heldur, að Abra-
ham sé bara að gerc^að gamni
sínu.“
=&
ROOSEVELT hefir gaman af
þessari sögu um sig: Ein-
hverju sinni voru tveir negrar á
gangi á götu í Washington og
heyrðu lögregluþjóna þeyta
hljóðpípur sínar af miklum
krafti og ^sáu lögreglumenn
á átta bifhjólum, sem óku á
undan bifreið einni. Annar
negranna, sem ekkert skildi í
öllu þessu fivargi, spurði félaga
sinn, hver 'væri í bifreiðinni.
„Ósköp geturðu spurt kjána-
lega,“ svaraði hann. „Það er
forseti Bandaríkjanna.“
„Nú,“ sagði sá fyrri. „Hvað
hefir hann brotið af sér?“
*
MiRGAR sögur ganga af
bersögli Gríms Thomsen
og stríðni. Eitt sinn gekk Grím-
ur fram með Austurvelli og
mætti þrem þingmönnum, sem
voru að harpa um eitthvert
málefni. Var Þórður Jónasson
háyfirdómari (justitiarius) einn
þeirra. Grímur spurði, um hvað
þeir væru að þrátta. Honum var
sagt málefnið, og einn þing-
mannanna bætti við: „Það er
eins og vant er á meðal íslend-
inga, skoðanirnar eru þrjár,
jafnmargar og mennimir.“
„Svo,“ segir Grímur, „ekki
fleirí, justitiaríus er þó vanur
að hafa tvær.“
(Þorv. Thoroddsen.)
!a NÝJA Btð ■
Ósýnilegi tonai
\ | (The invisible Woman)
Ameríksk gamanmyncL,
leikin af
þessari hreinskilni. — Allir,
sem þekkja yður, vita, að þér
eruð traustur og ábyggilegur.
— Auðvitað hefði hún getað
fundið mann, sem hefði betri
þjóðfélagslega aðstöðu en ég, en
ég mun reyna að gera hana
hamingjusama. Og ég þarf ekki
að leyna hana neinu, eins og
sumir menn þurfa.
— Það er mjög mikils virði,
sagði presturinn.
— Ég hefi aldrei elskað aðra
konu og ég býst ekki við að mér
leiðist að setjast að uppi í sveit.
Ég hefi alið þar mestan aldur
minn og unað þar vel. Ég hefi
oft komið til borgarinnar, en
mér hefir alltaf leiðzt þar. En í
sveitinni, þar sem nóg er að
gera, ætti manni ekki að þurfa
að leiðast.
— Mér þykir mjög vænt um
að heyra yður segja þetta,
sagði 'herra Glover. — Ég vona
að þér verðið hamingjusamur.
Presturinn hafði ofurlítið
samvizkubit, því að í fyrstu
hafði hann og systir hans verið
andstæð þessu hjónabandi, en
þegar þau sáu, að ekki varð við
neitt páðið, þótti þeim hyggi-
legra að láta sem þau væru
ánægð með þetta fyrir hönd
beggja. Þeir kvöddust með
handabandi, þegar þeir skild-
ust.
— Ég vona, að þér misvirðið
það ekki við mig, þó ég minntist
á þetta við yður, prestur minn.
Það tilheyrir embætti yðar og
starfi, hvort eð er. Mig langaði
til að segja ungfrú Bertu frá
þessu, en einhvern veginn hefi
ég ekki komið mér að því.
VII.
Nákvæmlega mánuði eftir að
Berta varð myndug, fór brúð-
kaupið ' fram og ungu hjónin
lögðu af stað til Lundúna, til
þess að eyða þar hveitibrauðs-
dögunum. Berta átti ekki von á,
að hana langaði til að lesa, en
' tók með sér ei að síður Hugleið-
ingar Markúsar Árelíusar, og
Eðvarð, sem vissi að jámbraut-
í arferðir eru leiðinlegar, tók
; með sér reyfara, er hét Leynd-
ardómur sexfingruðu konunn-
...ORA PIECE OF
BLEVV OUT A WMDOW/ FOR
5EN5IBLE GlRL, VOU CAN PREAM
UPMORE ROMANTIC NONSENSE//F
THERE’S ANYTHINS TO IT, THE
POLICE AT BARANCA
ar. Bókarheitið hafði vakið at-
hygli hans. Hann var ákveðinn
í því að láta sér ekki leiðast, og
þar eð hann var ekki ánægður
með reyfarann, keypti hann á
stöðinni íþróttablað.
— Ó, sagði Berta um leið og
lestin lagði af stað. — En hve
ég er fegin að við skulum loks-
ins vera orðin ein. Nú getur
enginn truflað okkur, og við
verðum saman það sem eftir er
ævinnar.
Craddock lagði frá sér blaðið
og sagði: — Ég er líka feginn
að öllu þessu umstangi skuli
vera lokið.
— Geturðu trúað því, sagði
hún, — að ég varð óttaslegin á
leiðinni til kirkjunnar, Mér datt
í hug, að ef til vill yrðirðu þar
ekki — að þér hefði snúizt hug-
ur og þú hefðir flúið.
Hann hló og svaraði: —
Hvemig í ósköpunum hefði mér
átt að snúast hugur?
— Ó, ég get ekki setið svona 1
hátíðlega beint á móti þér, eins
og við hefðum verið gift í fimm- }
tíu ár. Lofaðu mér að sitja hjá {
þér.
Hún settist við hhð hans og
hjúfraði sig upp að .honum.
Hann laut að henni og kyssti
hana. Því næst tók hann utan
um hana. og þrýsti henni að sér.
— Ég er svo hamingjusöm,
sagði Berta. — Stundum er ég
hrædd. Heldurðu, að þetta geti
varað lengi? Heldurðu, að við
verðum alltaf svona hamingju-
söm? Ég hefi fengið allt, sem
ég get óskað mér í þessum
heimi. Ég er fyllilega ánægð.
Hún þagði stundarkom og
strauk hönd hans. —. Þú ætlar
alltaf að elska mig, Eddie?
Jafnvel þegar ég er orðin gömul
og Ijót?
— Ég er ekki einn af þeim,
sem fljótir em að breyta skoð-
un, sagði hann.
— Ó, þú veizt ekki hve heitt
ég elska þig, sagði hún ástríðu-
fuU. — Ég mun alltaf elska þig
af öllu hjarta. Ég vildi að ég
ætti orð til að lýsa tilfinningum
mínum.
Þau tóku sér gistingu á miklu
dýrara gistihúsi en þau höfðu
VHtGINIA BKXJCE,
OSCAE HOMOLBA,
JOIIN BAKRYMORE,
CHARLIE RUGGLES.
Sýnd kl. 5, 7 og 6.
IGANÍLA fflú I
eyndardómar
hallarinnar
(You’Il find out)
BORIS KARLOFF
PETER LORE
Kay Keyser «£ hljómrreit
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kL 7 o» 8.
efni á. Craddock hafði stungið
upp á því með mestu varfærai,
að þau veldu ódýrara gistihús,
en Berta vildi ekki heyra á það
minnzt. Hún hafði aldrei vanið
sig á sparsemi, og hún var of
hrifin af manni sínum til þess
að geta farið með hann annað
en í bezta gistihúsið í London.
Því meir sem Berta kynntist
eiginmanni sínum, því meir
fannst henni til um hann. Hún
Framhaldssýning kL 3Vá-ðVíi
TVÍFARI
LÁVARÐARIN6
með
LEON ERROLL
og
LUPE VALEZ
unni honum vegna þess, hve
eðlilegur hann var og óbrotinn.
Hún varpaði af sér hinum er-
lenda silkifatnaði sínum og
klæddist heimaunnu efni. Hairn
var hið óspillta náttúrubam og
gersamlega laus við hinar rang-
snúnu hneigðir borgarbuans.
Þau fóru oft í leikhús, og Berta
hafði gaman af því að sjá inni-
Iega skemmtun eiginmanns
síns. Hin sorglegu sýningarat-
'thOLn/nxx/runcÉé
VEB9LÍÐHAK18A
mamma voru þar fyrir.
„Vertu bara kát, væna mín,“
sagði pabbi hennar, þegar hann
sá tárin í augum hennar.
„Snotra kemur ekkert fremur,
þó að þú sért að gráta.“
„Ég veit það, pabbi minn,“
sagði Beta. „En nú er sýningar-
dagurinn í dag, og það er svo
afskaplega leiðinlegt, að ég
skuli ekki hafa hana Snotru
mína hjá mér.“
En meðan þau vom að borða,
heyrðu þau mjálm fyrir utan
gluggann. Jú, víst var það
Snotra, sem var komin aftur,
þreytt og svöng, en þó í sjöunda
himni yfir því að vera komin
heim. Beta stökk upp af stóln-
um eins og örskot, þaut út að
glugganum og kallaði: „Þetta er
Snotra! Ég þekki hana, þetta er
hún Snotra mín!“
Og þetta var engin önnur en
hún Snotra! Hún sat undir
glugganum og beið eftir því, að
scr yrði hleypt inn. Eeía opnoði
gluggann, og Snotra var ekki
scin á sér a3 stökkva inn ua
hann. Cg bað urðu nú fagnaðar-
fundir! Beta tók Snotru í fang-
ið, kjassaði hana og kiappaði
henni, en Snotra strauk sér á-
nægjulega við kinn Betu. Beta
hafði aldrei heyrt hana mala
eins ánægjulega og núna!
„Ó, Snotra, elsku Snotra
mín! Hvar hefir þú alltaf ver-
ið^“ hrópaði Beta og réð sér
ekki af kæti. „Æ, þú ert svo
þreytuleg, og þú ert öll blaut og:
útötuð! Ertu ekki svöng? Þ&
skalt svei mér fá vel að borða
núna!“
Mamma og pabbi voru alveg
eins glöð og Beta af því, að
Snotra var komin fram.
Mamma sótti mjólk og fisk
fram í eldhús og setti fyrir
Snotru. Hún drakk alla mjólk-
ina og át allan fiskirm. Og svo
fór hún að mala af vellíðan.
„Ó, mamma, ég get þá farið
Tóní (hugsar): Nú er bezt að
ég hugsi um þetta. Vilbur
kvaddi mig um leið og hann gaf
mér þennan mæli. Þessi strák-
hnokki er ekki þannig gerður,
að hann kasti nótnablöðum.
eitthvað!
Tónl (hugsar): Ef til vill er
það bara blað, sem rauk út um
gluggann. Skynsöm stúlka get-
ur ímyndað sér skemmtilegri
ævintýravitleysu en þetta. Ef
an í Baranca hvað á að gera.
Tóní skeytir ekki um boð
Arnar, en ekur áfram. Þegar
hún kemur fyrir beygju á veg-
inum, sér hún framundan
nokkrar flugvélar, sem sveima
í hringi.
Tóní (hugsar): Furðulegt! En
hvemig í ósköpunum velja þær
þetta fjallaland til æfinga i
flugkúnstum!