Alþýðublaðið - 18.07.1942, Blaðsíða 8

W/IBUR! 'M'XS ,
murtiNsms! /
I T//-THÖU6HT yOUlrUKSD \
ve... but you j-jusrmNTED
---r 70 T-TRICK ME/ \-

Vilbur: É-ég hélt a-að þér
geðjaðist að mér ,en þú ert
bara að gabba mig!
unum mínum, en nú þarf ég
engar áhyggjur að hafa út af
því, frúin sér um það allt
saman.
— Hafið þér ekki miklu
meira að gera, síðan þér tókuð
við óðalinu?
— O, ég hefi bara gaman af
því. Satt að segja fæ ég aldrgi
of mikið að ger. Og ég tel, að
ef á að láta búskap borga sig nú
á tímum, verður að reka hann
í stórum stíl.
Eðvarð var önnum kafinn
allan daginn, ef ekki á búgörð-
unum, þá í viðskiptaerindum í
Blackstable, Tercanbury og
Faversley.
— Mér líkar iðjuleysi illa, —
sagði hann. Eg held það sé satt
hið fornkveðna, að letin sé
móðir allra lasta.
Þetta sagði hann við ungfrú
Glover og hún samþykkti það.
En þegar Eðvarð var farinn út,
sagði hún við Bertu:
— Hann er ágætismaður, —
maðurinn þinn! Þér er vona ég
sama, þótt ég segi það.
— Já, ef þér sýnist svo,
sagði Berta þurrlega.
— Eg heyri honum alls staðar
hrósað. Charles hefir mikið álit
á honum.
Berta brosti. — Þú ert svo
velviljuð, Fanney.
Samtalið lognaðist út af og
eftir fimm mínútna þögn fór
ungfrú Glover. Berta sat eftir
í þungum þönkum. Það lá illa
á henni. Eðvarð var farinn til
Blackstable og hana hafði
íangað til að fara með honum.
— Eg held þú ættir ekki að
fara með mér, sagði hann. Eg
þarf að flýta mér og verð að
ganga hart.
— Eg get líka gengið hart,
svaraði hún og svipurinn myrkv'
aðist.
— Nei, það getur þú ekki.
Ég veit hvað þú kallar að ganga
hart. En þú skalt koma á móti
mér, þegar ég kem aftur.
— Ó, þú gerir allt, sem þú
getur til að særa mig. Það er
eins og þú sért feginn að fá
tækifæri til að vera hrottaleg-
ur við mig.
— Skelfing talarðu flóns- ,
lega, Berta. Geturðu ekki skil-
ið, að ég þarf að flýta mér og
hefi engan tíma til að ramba
í hægðum mínum.
— Þá skulum við aka.
— Það er ómögulegt. Það
gengur eitthvað að hryssunni
og folinn var brúkaður svo
mikið í gær, að hann verður að
fá hvíld í dag.
— Þú segir þetta bara af því,
að þú villt ekki hafa mig með
núna. Svona ertu dag eftir dag.
Þú finnur alltaf eitthvað upp
til að losna við mig og hrindir
mér jafnvel frá þér þótt ég
ætli ekki að gqra anínað en
kyssa þig.
Hún fór að gráta, vissi, að
hún fór með rangt mál, en
fannst hún þó vera grátt leik-
in. Eðvarð brosti við, þótt hon
um væri hálf gramt í geði.
— Þegar þú sefast mun þig
iðra þess, sem þú hefir sagt,
og þá biðurðu mig um fyrir-
gefningu.
Hún leit upp og roðnaði. —
Eg er víst ósköp barnaleg "og
heimsk.
— Nei, en þú ert eitthvað
utan við þig í dag.
Svo gekk hann út blístrandi,
og hún heyrði hann segja garð-
yrkjumanninum fyrir verkum,
eins og hann var vanur, glaðleg
an, eins og ekkert hefði í skor-
izt. Berta vissi, að hann hafði
þegar gleymt þessari smádeilu,
ekkert gat truflað rólyndi
hans. Þótt hún gréti hástöfum
og barmaði sér, lét hann það
sem vind um eyru þjóta. Hann
var alltaf jafn hæglátur, skap
góður og þolinmóður.
Þegar Eðvarð kom aftur —
virtist hann ekki taka eftir
því, að kona hans var í slæmu
skapi. Hann rabbaði fram og
aftur um för sína til Black-
stable, hann hafði gert þar góð
kaup hjá manni nokkrum, en
Berta sváraði aðeins einsat-
kvæðisorðum. Hún óskaði þess,
að hann hefði einhver orð um
sálarástand, svo að hún fengi
ástæðu til ásakana. En Eðvarð
var framúrskarandi efiíirtekt-
arlaus, eða þá hitt, að hann
kærði sig ekkert um að láta á
því bera, að hann tæki eftir
harmi hennar, til þess að gefa
henni enga ástæðu til að tala.
Þetta var 1 rauninni í fyrsta
sinn, sem Berta reiddist manni
sínum svo, að um munaði, og
Demanta*
æðið.
(Diamond Frontier).
Spennandi og æfintýrarík
mynd. Aðalhlutverk leika:
Victor McLagle*,
Anne Nagel ®g
John Loder.
Sýnd kl. 5, 7 ®g 9.
Börn yngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
Eg heimta
skilnað.
(I Want a 'Divorce)
Joan Blondell
Dick Pdwell.
Sýnd kl. 7 og 9.
hún var allt að því hrædd við
það; henni fannst sér vera illa
við Eðvarð og langaði til að
særa hann. Hún skildi ekki
sjálfa sig. Hvað mundi nú
koma fyrir næst? Hví gat hann
ekki sagt eitthvað; sem gæfi
henni ástæðu til að hella úr
skálum reiði sinnar? Svo gætu
þau sætzt á eftir. Dagurinn leið
og hin hvimleiða þögn hélzt
— Berta var farin að þjást af
FRAMHALDSSÝNING
kl. 3te—6Vá.
Mrebsverk iækuisias
með Jean Hersholt.
þessu ástandi. Kvöldið kom, —
en Eðvarð lét ekkert á sér
bæra. Hún leitaði eftir ein-
hverju, sem komið gæti rifrildi
af stað, en ekkert slíkt tæki-
færi bauðst. Þau háttuðu, en
hún snéri baki að honum, og
þau kysstust ekki, eins og
aldrei hafði brugðizt áðúr á
kvöldin. Hún bjóst við því, að
hann tæki eftir þessu og spyrði
um orsökina, og þá mundi

DVER6STÓLLINM.
meira á hurðinni en nokkru
sinni fyrr og kallaði í skipunar-
tón til dvergsins að hleypa sér
inn. Hann skalf og titraði, en
gerði ekki minstu tilraun til að
opna dyrnar. Að lokum tókst
kanínunni með miklu snar-
ræði að skjótast burt og draga
lokur frá hurðum. Frú Bíum-
bamba gekk inn í húsið og litað-
ist um. Jonna hljóp til hennar
og faðmaði hana að sér .og sagði
henni í fáum dráttum allt, sem
gerzt hafði.
Frú Bíumbamba snéri sér að
dvergnum, sem skalf á bein-
unum.
,Refsaði langamma mín þér
ekki fyrir þessa sömu óknytti?“
spurði hún alvarleg á svip.
„Þetta er allt í gamni,“ stam-
aði dvergurinn hræddur. ,,Ég
ætlaði bara að hræða þau svo-
lítið og sleppa þeim svo, það er
allt og sumt.“
„Var það ekki annað?“ sagði
Bíumbamba hæðnisléga. „Jæja,
ég trúi samt ekki orði af því,
sem þú segir. Segðu stólnum að
sleppa Láka. Stóllinn á að koma
með mér heirn^ og þú átt meira
að segja að gefa mér annan stól
til þess að bæta fyrir brot þitt.“
„Það kemur ekki til mála,“
hrópaði dvergurinn. „Þá á ég
sjálfur ekki eftir nema einn
dvergstól, sem kallazt getur
því nafni. Hitt eru allt venju-
legir stólar. Hafið þið nokkurn
tíma kunnað sögu af því að
dvergur ætti ekki nema einn
dvergstól? Nei, flestir þeirra
eiga fjóra!“
i„Eg held það sé nóg fyrir
slíkan óþokkadverg eins og þú
ert, að eiga einn dvergstól,“
sagði Bíumbamba. „Og nú
skaltu biðja álfinn afsökunnar
á ókurteisi þinni, og gefðu svo
þessari kanínu stærsta blóm-
kálshöfuðið í garðinum þínum.
Og þú verður að biðja báða
broddgeltina fyrirgefningar á
athæfi þínu.“
Ekki nema það þó! Að biðja
álfræfilinn afsökunar!11 hrópaði
REYKJAVÍK milli 1870 og
1880:
Lögreglan var svo sem eng-
in í Reykjavík, Alexíus gamli
og Jón Borgfjörð voru ekki
menn til stórræða og drógu
sig í hlé, það sem þeir gátu,
enda launaði bærinn þeim með
hinum mestu sultarlaunum.
Alexíus var að mörgu skrýt-
inn karl, langur og mjór með
oddhvast nef, en greindur vel,
hann þekkti hvert mannsbarn
og hafði gaman af skrýtnum
mgum, en þótti stundum krita
liðugt. Var það máltæki sumra
í Reykjavík, þegar þeir vildu
fegra ótrúlega sögu: „Hannes
Johnsen sagði mér og hafði
það eftir Alexius; þurfti því
ekki frekarar vitnanna við.“
(Þorv. Thoroddsen).
*
JÓN ESPÓLÍN segir í ár-
bókum sínum við árið
1820:
„í þann tíma ritaði Rasmus
Rask prófessor af ferð sinni úr
Ispahan í Persíulandi til Arna
prests Helgasonar í Reykjavík,
vinar síns, á íslenzku mjúkri,
sem honum var hægt og tamt.
Hafði eigi áður komið bréf, og
þó á íslenzka tungu, frá Persíu
út hingað, svo að menn viti.
Þar lýsti hann • landi og lýð
mjög áþekku því, sem var úti
hér, með fleira merkilegu, er
þar var í. Mælti hann svo um
eyðimerkur þær hinar miklu,
er yfir varð að fara á múlösn-
um og graðhestum illum:
Hart er að skeiða
um hauðrið leiða
stóðum stöðum á.“
*
ÞÝZKU nazistunum finnst
heldur lítið til um ítölsku
hermennina, eins og bezt sést
af þessari sögu, sem stendur í
þýzku hermannatímariti, sem
fundizt hefir í Libyu:
Herstjómartilkynning ítala:
„Á Tobrukvígstöðvunum
réðst herflokkur á óvin á reið-
hjóli og neyddi hann til að
stíga af baki. Eftir langa og
harða bardaga tókst flokknum
að laska framhjólið og ná því
á sitt vald. Allar líkur benda
til, að sömu örlög bíði aftur-
hjólsins.
Stýrið er í okkar höndum, en
ennþá er barizt heiftarlega um
yfirráðin yfir grindinni.“
MIIBftSHi
Laugarðagur 18. júií 1942.
GAMLA BfÚ WSM
Bf MÝJA B9Ú
ALfrWUgLAPHfr
Vilbur reynir að ná byssunni
af Tóní, en þá hleypur skot af.
Tóní: Vilbur, þú meiðir mig!
/dVE MB \ / T/O, hV/LSUR, \
THAT CUN!) [PL£AS£... 70U PON'T
-------- r---UNDERSTAND.. .JT
Vilbur: Láttu mið fá þessa
byssu!
Tóní: Nei, Vilbur, þú skilur ekki

Wí 4V VtorÖ'TftlVuí**