Alþýðublaðið - 24.07.1942, Blaðsíða 4

4
AJLPYPIJHBLAPK)
Fösttidagrujr 24. júlí 1442«.
jfUJ^ftttbladtó
tlptnfl: AI>ýðnll*kkurjKUB
■Mstjórt: Stoffei rjAtarswn
Xttotlón of •fsnkSða i Ai-
þýfloUdna t18 HT«srílsgðtu
SSmir ritotjórnar: 4M1 og
Hmir afffreiðsiu: 4904 og
4MC
▼«rð I lausuðlu St aurft.
AlkýSu^remtftMif>m k. i.
Sleggjudómar
um striðið.
SLEGGJUDÓMAR eru
kveðnir upp á öllum tím-
um um menn, málefni og at-
burði. Það er þekkingarleysi
eða athugunarleysi, sem lang-
oftast er undirrót þeirra. En
sleggjudómarnir um stríðið
stafa ekki aðeins af þessu
tvennu. Þeir eru þáttur í
pólitískum áróðri, og það er
af ráðnum hug unnið að því af
einstökum klíkum og samtök-
um, að ala á þeim meðal al-
mennings.
Einhver algengasti sleggju-
dómurinn, sem heyrist hér á
meðal okkar í þessu stríði, er sá,
að Bretar geti ekkert og geri
ekkert. Á þessu hefir verið al-
ið frá stríðsbyrjun, fyrst af naz
istum og þá með stuðningi
kommúnista, sem eins og allir
muna voni í vináttubandalagi
við þá; síðar aðallega af komm-
únistum. Báðir þessir afleggjar-
ar einræðisins, nazisminn og
kommúnisminn, hafa séð sér
leik á borði með þessum róg-
burði. Nazistar reyndu á sínum
tíma að hefja Þjóðverja til skýj
anna og afla þýzka nazisman-
um á þann hátt vinsælda hér
á kostnað Breta, sem berjast
fyrir málstað frelsisins og lýð-
ræðisins. Úr þessum undirróðri
þeirra hefir að vísu mikið dreg-
ið í seinni tíð, síðan vonirnar
um sigur Hitlers í striðinu fóru
að kulna. En þá tóku kommún-
istar við, eftir að Hitler réðst
á Rússland. í blaði þeirra, í út-
varpinu, sem þeir virðast eiga
einkennilega greiðan aðgang
að, og þó allra mest í tali manna
á meðal, ala þeir á þeirri trú,
að það séu í rauninni Rússar
einir, sem eitthvað geti og eitt-
hvað geri í stríðinu á móti
nazismanum. Og ekkert tæki-
færi er látið ónotað til þess að
niðra um leið Bretum. Þannig
hefir kommúnistum á stuttum
tíma tekizt að skapa hér álíka
hjátrú og dýrkun á Rússum, —
eins og nazistum fyrir tveimur
til þremur árum á Þjóðverjum.
Og tilganginum hafa þeir að
svo miklu leyti náð, að þeir
hafa á þennan hátt veitt þús-
undir nýrra kjósenda fyrir hið
rússneska útibú hér á landi, —
kallað „Sameiningarflokk al-
þýðu — sósíalistaflokkinn“
þessa stundina.
Þessi áróður kommúnista hér
fyrir Rússa á kostnað Breta
hefir máske aldrei komið eins
greinilega fram og nú í sam-
bandi við sumarsókn Þjóðverja
í Norður-Afríku og á Suður-
Kússlandi. Ósigri Breta við To- |
bruk í Libyu og undanhaldi
þeirra tnn í Egiptaland er hald-
ið á lofti af fremsta megni. En
samtímis er reynt að breiða yfir
ósigra og undanhald Rússa við
Sebastopol og Don með dagleg-
um lofsöng um hreysti þeirra
og „ósigrandi viðnámsþrótt.11
Já, einn kommúnistaerindrek-
inn er íneira að segja sendur í
útvarpið til að upplýsa okkur
um það, að mikill vafi sé á,
að fall Sebastopol geti talizt
nokkur ósigur fyxár Rússa!! —
Svo er hin þannig túlkaða
frammistaða Rússa borin sam-
an við frammistööu Breta. Og
niðurstaðan er sú sama og hjá
nazistunum í byrjun stríðsins:
Bretar geta ekkert og gera
ekkert. Og í Þjóðviljanum er
sovétrithöfundurinn Ilja Ehr-
enburg leiddur til vitnis og
látinn segja: „Við — þ. e.
Rússar — höfum barizt einir
gegn ógnarþunga hinnar þýzku
sóknar“!
Nú mættu menn í sambandi
við þetta rel minnast þess, að
brezka þjóðin sjálf telur ekki
nema 50 milljónir manna, en
Þjóðverjar hins vegar um 100
milljónir og Rússar allt að því
20G milljónir. Að vísu fá Bretar
drengilegan stuðning frá sam-
veldislöndum sínum. En bæði
þeir og samveldislöndin hafa
orðið að berjast úti um
allan heim, á öllum höfum,
— Atlantshafi, Miðjarðarhafi,
Indlandshafi, Kyrrahafi, í Hong
Kong, á Malakkaskaga, í Aust-
ur-Indíum, í Burma, í Abes-
siníu, Libyu, Egiptalandi, Sýr-
landi, Noregi, Belgíu og Frakk-
landi. Og til allra þessara víg-
valla hafa Bretar orðið að flytja
hermenn, vopn og vistir óra-
leiðir á sjónum, meðan Þjóð-
verjar og Rússar hafa ekki
þurft að flytja her sinn og vopn
nema tiltölulega stuttar leiðir
og haft til þíjss jámbrautir.
Þrátt fyrir þetta hafa Bretar
einir all|ra anstæðún(ga þýzka
nazismans haldið stríðinu gegn
honum áfram án ,þess að láta
vopnin nokkru sinni falla sér
úr höndum. Eftir uppgjöf Frakk
lands stóðu þeir einir uppi á
móti ofurefli Hitlers í heilt ár.
Og hvemig myndi vera ástatt
j^írÍT’ 'Rúissi^m nú^ ef Btnetar
hefðu ekki haldið uppi merkinu
þá og flyttu ekki að þeim vopn
og vistir nú, vestan um Atlants-
haf til Archangelsk og suður
fyrir Afríku til Iran og Kákasus
samtímis því, sem þeir berj-
ast sjálfir víðsvegar um heim?
Og hver skyldi yfirleitt verða
dómur sögunnar um það síðar
meh, hver aðalþáttinn hafi átt
í því að leggja þýzka nazismann
að velli — Bretar, sem strax
gripu til vopna gegn honum og
stöðugt börðust gegn honum,
þótt þeir stæðu um skeið einir
uppi, eða Rússar, sem höfðu
við hann vináttusáttmála tvö
fyrstu ár ófriðarins, gripu ekki
til vopna fyrr en á þá sjálfa
var ráðizt og hvergi hafa bar-
izt enn annársstaðar en á sín-
um heimavígstöðvum?
í sambandi við þessa spum-
ingu verður huganum hvarflað
aftur í tímann til Napóleons-
styrjaldanna síðast á 18. öld og
fyrst á 19. öldinni.,Margar þjóð
ir, einnig Rússar börðust á móti
Fjórða grein Stefáns Jóhanns:
Jafnaðarstefoan: Stefna og starfs-
aðferðir ilgjðnflokksins.
----....
AÐ er dálítið fróðlegt að
athuga hvernig andstæð-
ingar Alþýðuflokksins hafa
dæmt stefnfu hanS og starfs-
aðferðir. Hinir íhaldssinnuðu
flokkar, Sjálfstfl. og Framsókn-
arfl., hafa fyr og síðar gefið
Alþýðufl. það að sök, að hann
væri róttækari en Alþýðuflokk-
arnir á hinum Norðurlöndunum
og þessvegna væri hann örðugri
viðfangs og hættulegri. Hins-
vegar hafa kommúnistar haldið
því fram, að Alþýðufl. hefði
alltaf verið og væri, sérstaklega
nú, ósósíalistiskur borgaraflokk
ur, er sæti á svikráðum við al-
þýðuna. Kommúnistar hafa lagt
sérstaka rækt við það á síðustu
tímum að reyna að fá menn til
þess að trúa því, að Alþýðufl.
hefði alveg brugðist skyldum
sínum, en hefði áður verið mik-
ið betri og jafnvel góður og gild
ur. En það þarf sérstaklega
mikla oftrú á þekkingarleysi
og skilningsskorti manna, til
þess að halda fram þessu
blekkinganskrafi kommúnista.
Allt frá árinu 1927, eða jaínvel
fyr, hefir hljóðið í málgögnum
kommúnista verið hið sama í
garð Alþýðuflokksins. Á árun-
um 1927—1931, þegar Alþýðu-
fl. studdi stjórn Framsóknarfl.
og knúði með því fram margar
gagnlegar umbætur, linnti ekki
á árásarskrifum kommúnista —
Brynjólfs Bjarnasonar og
Einars Olgeirssonar — í
Rétti sérstaklega. Þegar Al-
þýðuflokkurinn svo átti full-
trúa í stjórn Herm. Jónassonar
árin 1934—1938, og einnig á
því tímabili kom á mörgum stór-
feldum endurbótum, hömuðust
kommúnistar á Alþýðufl., köll-
uðu forystumenn hans svikara,
sósíalfasista og öðrum álíka
nöfntun annan sprettinn, en
heimtuðu samfylkingu og sam-
einingu við hann hinn sprettinn.
Og allir vita um rógskrif og
skipulagsbundnar rógferðir og
árásir kommúnista á hendur
Alþýðufl. og einstökum forystu
möimum hans frá upphafi og
til þessa dags. Væri næsta fróð-
legt og verður ef til vill gert
yfirangi Napóleons, en aðeins
ein var allan tímann, frá 1793
til 1815, undir vopnum gegn
honum. Það voru Bretar. Þeir
biðu marga ósigra, en unnu að
lokum. Og hvað segir sagan
um það í dag, hver aðalþáttinn
hafi átt í því að leggja Napóleon
að velli? Hvað sagði Napóleon
um það sjálfur suður á St.
Helenu? Það ættu menn að
athuga og bera saman við
sleggjudóma nazista og komm-
únista um stríðið sem nú stend-
ur. Og umfram allt skyldu
menn ávallt minnast þess, að
það eru pólitískir sleggjudómar,
breiddir út í því skyni að veikja
traust manna á lýðræðisþjóðun-
um og skapa einræðishreyfing-
unum hér vaxtarmöguleika.
síðar, að rifja upp nokkur um-
mæli úr málgögnum kommún-
ista, svo sem Verkalýðsblaðinu,
Þjóðviljanum og Rétti, allt frá
1927 til þessa tíma. Keihur þá
greinilega í ljós, þrátt fyrir
allan línudans kommúnista, sér-
staklega í alþjóðamálum og
ýmsum kenningum, að einu
hafa þessir menn aldrei gleymt,
en alltaf rækt með sérstakri ár-
vekni og umhyggju og það eru
látlausar og síendurteknar á-
rásir, svívirðingar og rógur á
hendur Alþýðuflokknum, og
þeim forystumönnum hans, er
verið hafa á þessu tímabili. Að
vísu mætti segja að starfsað-
ferðir kommúnista hafi verið
nokkuð mismunandi í þessari
látlausu iðju þeirra, stundum
hatrömustu árásir og ærumeið-
ingar, öðruhvoru samfylkingar-
skjall og bliðulæti, stundum
árásir sérstaklega á tiltekna,
ákveðna forystumenn, og jafn-
vel skjall og blíðmæli um aðra,
hitt veifið svo árásir á þá, er
áður voru taldir góðir, en vin-
BLAÐIÐ Skutull, málgagn
Alþýðuflokksins á ísafirði,
gerðij úrslit alþingiskosning-
anna, einkum tap Alþýðu-
flokksins og fylgisaukningu
kommúnista, að umtalsefni í
ýtarlegri grein þ. 18. þ. m. og
segir þar meðal annars
„Tap Alþýðuflokksins á rætur
sínar að rekja til ýmissa hluta.
Fyrst er það, að flokkurinn klofn-
aði á kjörtímabilinu, og væri það
í raun og veru nægileg skýring á
fylgistapinu, því að vitanlegt er,
að allflestir Héðinssinnar um land
allt urðu eftir hjá kommúnistum,
þá er Héðinn sagði skilið við þá,
enda er nú Héðinn, eftir allan sinn
bægslagang, pólitískt steindauður.
Annað er það, að árið 1937 kusu
Framsóknarmenn og kommúnistar
á nokkrum stöðum með Alþýðu-
flokknum, og hafa þeir nú fengið
sín atkvæði aftur í þessum kosn-
ingum. Þriðja atriðið er, að úti um
land hefir Framsóknarflokkurinn
fengið allmörg atkvæði frá Al-
þýðuflokknum vegna kjördæma-
málsins. Hið fjóröa er æsíng sú,
óró og jafnvægisleysi, sem nú r-kir
í þjóðfélaginu, og veldur það því,
að ýmsir verða vegarvilltir og að-
hyllast öfgar og ærsl kommúnista
frekar en rólega íhugun málanna,
samfara fullkominni ábyrgðartil-
finningu. Og loks má telja Itússa-
dekrið, sem skapazt hefir af við-
horfum styrjaldarinnar, eins og
þau eru nú. Hin tvö síðustu atriðin
hafa ek.ki sízt haft áhrif á það, að
viljavisið, kjarklítið og raunveru-
lega skoðanasnautt fólk, sem hang-
ið hefir á íhaldsflokknum sem
stærsta flotholtinu, hefir nú flúið
yfir á fleka kommúnista, en ekki
aðhyllzt hina ábyrgu stefnu Al-
þýðuflokksins til heilbrigðrar og
öruggrar þjóðfélagsþróunar. Nokk-
samleg ummæli um þá hine
sömu, er áður voru óalandi.
Þaruiig hafa starfsaðferðir
kommúnista verið gegn Alþýðu-
flokknum fyr og síðar, síðast
liðin 15 ár.
Þó Alþýðufl. hafi oft vissu-
lega orðið fyrir tjóni af þess-
um síendurteknu árásum og
rógi kommúnista, hefir hann
farið sínu fram, og leýst sín
mikilsverðu hlutverk af hönd-
um, í anda og á grundvelli
hrnnar norrænu jafnaðarstefnu,
og beitt til þess nákvæmlega
Bömu| starísaðferðum eins og
bræðraflokkamir á hinum Norð
urlöndunum. Hefir hann haft
samstarf einkum við Fram-
sóknarfl. allt frá árinu 1927,
með stuttum millibilum, og
fram til byrjun þessa árs, og
mörgu og miklu til vegar kom-
ið, á meðan Framsóknarfl.
var fáanlegur til hagnýtra tim-
bóta og vildi vinna til vinstri
handar. Einmitt á þessum tíma-
bilum, og enda 10 árum fyrr,
(Frh. á 6. síðu.)
uð af þessum flýjandi íhaldslýð f
Reykjavík staðnæmist snöggvast
hjá Alþýðuflokknum í vetur við
bæjarstjornarkosnlngarnar, en hélt
svo áfram flóttanum. Er sumt af
þessu fólki mannkindur, sem á
mestu É mektardögum Hitlers að-
hylltust nazisma og dansa nú aftan
í hinum trúaða og þjóðernislausa
lýð, sem ávallt hefir hagað hverri
sinni hreyfingu eftir teikþum á
himni hinnar rússnesku ráðstjóm-
ar, án minnsta tillits til þess, að
það, sem getur verið gott og bless-
að eða að minnsta kosti ill nauð-
syn austur í Rússlandi, þarf ekki
endilega að vera hæfilegt til eftir-
breytni fyrir okkur íslendinga."
Og í áframhaldi af þessum
síðustu orðum segir Skutull:
„Alvarlega hugsandi menn
munu annars telja það íslenzkri
alþýðu lítt til lofs, að hún heflr
látið skipazt að nokkrum hluta
undir merki íslenzkra kommún-
ista, manna, sem bókstaflega ekk-
ert liggur eftir og alls ekkert raun-
hæft höfðu fram að bera við kosn-
ingarnar, en notuðu hóflausan róg
og gersamlega tilhæfulausar lygar
að kosningavopni. En athugandi er
það, að fylgi kommúnista hefir
ekki aukizt, þar sem þeir hafa
veriu sterkir áður, eins og í Vest-
mannaeyjum og á Akureyri. Þar
hafa menn kynnzt þeim svo náið,
að jafnvel ástand það, sem nú er
í heiminum og hér á landi, setur
menn ekki svo út úr jafnvægi, að
þeir sinni hrópum hinna kommún-
istisku ofsatrúarmanna. Á þessum
stöðum þekkir fólkið kommúnist-
ana og veit, að einskis er af þeim
að vænta. Og í bæjum, þar sem
AJþýðuflokkurinn hefir ráðið og
komið á margs konar umbótum,
snýr sér yfirleitt ekki annað af al-
menningi til koftimúnista en í-
Friu á 6. líðm.