Alþýðublaðið - 24.07.1942, Blaðsíða 5

Fdstudagur 24. júli 1942.
ALÞVPIIBLAÐiÐ
f
Betra en á Bataanskaga.
Arthur litli MacArthur, hinn fjögra ára gamli sonur ameríkska hershöfðingjans, er nú í Mel-
bourne í Ástralíu og getur látið klippa sig á rakarastofu. Það er eitthvað annað en á Ba-
taanskaga. Og þó er ekki víst að hann verði neitt hræddur við það að feta í fótspör föður
síns síðar meir, ef þörf gerist. Konan til hægri á myndinni er móðir hans. Til vinstri er hrn
kínverska fóstra hans.
Flóttinn frá Malakkaskaga.
EG var óbreytt garðyrkju-
koaia. Við áttum heima
skammt frá Penang. Við lágum
út af eftir morgunmat, þegar
vikapilturintti drfp á dyríiar.
„Áríðandi bréf, herra,“ sagði
hann. — Það var kvaðning í
herinn 1. desember. Maðurinn
minn var liðsforingi í sjálfboða-
liðinu. Við flýttum okkur að
taka til nauðsynlegasta farang-
ur, bárum tvíburana, sem voru
tveggja ára gamlir út í vagninn
og fórum til Taiping til að gefa
okkur fram til þjónustunnar.
Ég settist að á hvíldarheimiÞ
inu og sá mann minn ekki fram-
ar. Hann fór að undirbúa varnir
flugvallarins. En fáum dögum
síðar kom sveit úr flughern-
um, hafði hún verið hrakin frá
Alor Star með sprengjuregni.
Lika kom flóttafólk frá Thai-
landi. Kona nokkur kom mn
miðja nótt í morgunkyrtli ein-
um saman. Hún hafði sloppið
frá Jaþönum á bifhjóli lög-
regluþjóns. Ég fékk henni föt
og skó, og mig grunaði ekki, að
innan skamms mundi ég sjálf
standa í s}x>rum hennar.
Síminn hringdi um miðja
nótt. Ein af konum flugliðs-
manna svaraði og kom síðan
til mín og hvíslaði að mér, að
ég skyldi óðar búast til brott-
ferðar óg snúa suður á bóginn.
Japanir höfðu farið yfir hæð-
irnar eftir leynistígum, höfðu
komizt á þjóðveginn og voru
nú aðeins í 30 mílna fjarlægð.
Við bjuggum um farangur
okkar við vasaljós. og klukkan
hálf fjögur var bílstjórinn til-
búinn og við lögðum af stað í
áttina til Ipoh. Ég hafði með-
ferðis niðursoðinn mat og mjólk
í tösku. Það sem eftir var næt-
ur ókum við löturhægt og kom-
um til Ipoh uru mdrguninn.
Þar var enginn gauragangur,
og engin tíðindi, svo að ég fór
í gistihúsið og borðaði og var
einmitt að revna að ná sam-
bandi við manninn minn, þeg-
ar sprengjuárás hófst.
Ég hljóp til barafóstrunnar
og bamanna og viö hlupum í
garðinn bak við bílskúrana.
Þax svaf bíl/stjórirþi okkar i
bílnum. Hann fór með okkur í
skurð þar nálægt og ég hallaði
mér yfir tvíburana. Tuttugu og
fimm flugvélar komu, fimm og
fimm saman. Þær flugu lágt og
köstuðu sprengjum allt í kring
um okkur. Allt huldist reyk,
eldar kviknuðu, húsin skulfu.
Flugvélarnar flugu aítur yfir
IEFTIRFAjRANDI GREIN
lýsir brezk móðir því,
hvemig hún komst með börn '
sín undan innrásarher Japana 1
á Malakkaskaga í vetur. Það
voru mörg hundruð aðrar
mæður, sem komust í sömu
raunir og sýndu sama hetjn-
skap. |
enn lægra og flugu yfir þjóð-
veginn og skutu úx vélbyssum
á fólkið.
Við skriðum hægt áfram,
unz við komumst undir tré og
sáumst ekki. Nú komu þær aft-
ur, pomm — pomm — pomm
— pomm. Þetta var hræðilegt.
Ég var óttaslegin og titrandi.
Hér voru engar flugvélar, sem
farið gátu upp til varnar.
Þegar næstu hríð var lokið
sagði bílstjórinn, að við skyld-
um skjótast inn í vagninn og
aka út í skóginn. Ég tók börn-
in og við hlupum inn í bifreið-
ina, sem stóð þarna rétt hjá.
Þegar við vorum að leggja af
stað komu þrír kynblendingar
og fimm börn hlaupandi.
„Hjálpið okkur, í guðs nafni,“
hrópuðu þau; svo dembdu þau
sér ofan á okkur. Við ókum af
stað og sátum í skóginum í fimm
mílna fjarlægð, unz merki var
gefið um það, að hættan væri
liðin hjá.
Okkur var ráðlagt að halda
suður á bóginn, svo að við á-
kváðum að aka áfram um nótt-
ina. Við mættum hersveitum,
byssum og flutningalestum á
norðurleið, í eldlínuna. Við urð-
um oft að víkja og nema staðar
og sýna vegabréf. Vegurinn
virtist endalaus, áfram, undir
greinum trjánna. En um morg-
uninn höfðum við farið meira
en 60 mílur.
Við drukkum kaffi og ég gaf
tvíburunum niðursoðna mjólk
með þeyttum eggjum í.
Enn voru tvö hundruð míl-
ur til Kuala Lumpur. Við héld-
um áfram og nú þutu bifreið-
ar frá Perak (þar sem við höfð-
um átt heima) fram úr okkur
eins hratt og komizt varð. Ég
sá ýmsa kunningja þjóta fram
hjá. Stjórnarembættismenn,
lögreglumenn, — allir héldu
suður eftir, með fjölskyldur sín-
ar. Engirtn vildi nema staðar
til að segja okkur, hvert þeir
væru að fara. Við tókum því
það ráð að hraða okkur líka
eins mikið og kostur var á.
Klukkan sex settist sólin, við
höfðum engan útbúnað til að
draga úr ljósum á bifreiðinni,
ókum þrjátíu mílur, — og þá
sprakk. Ökumaðurinn var dauð
þreyttur. „Ég get ekki haldið
áfram lengur, frú,“ sagði hann.
Við námum staðar við kín-
vefrska vleitingakrfá, og bam-
fóstran skýrði þar frá raunum
okkar. Gamli veitingamaðurinn
sagði, að dóttir hans hefði ný-
lega alið barn( og við gætum
því ekki fengið rúm hjá þeim.
Við vorum svo þreytt, að við
gátum ekki aðhafzt neitt fleira,
ég, börnin og barnfóstran lögð-
um okkur á nakin borðin og
höfðum engin rúmföt.
Strax þegar ekillinn hafði
skipt um hjól næsta morgun,
lögðum við af stað og komum
til Kuala Lumpur kl. 11. Við
fórum til flóttamannaskrifstof-
G HEF ÁÐUR gert nokkuð
að umtalsefni ástandið í póst
málum okkar, en þar ríkir nú hið
mesta sleifarlag. Þetta á fyrst og
fremst við um ýmsar póstafgreiðsl-
Ur úti um íajid og virðist það
harla einkennilegt, að slíkt skuli
vera látið viðgangast. Maður
skyldi ætla, að póstferðimar færu
alveg eftir því, hvort samgöngur
eru greiðar eða ekki, en svo virð-
ist ekki vera.
FYRÍR NOKKRU síðan birti ég
bréf frá Þingvallagesti. Hann ætl-
aði aö. koma bréfi hingað til R-
víkur og reið á því að það kæmist
til bæjarins sama dag og yrði hor-
i<5 út til viðtakanda daginn eftir.
En maðurinn fékk það svar í póst-
afgreiðslunni, að hréf værn ekki
send, nema þegar þau væru far-
in að fiaínast saman! Póstafgreiosl-
an sagðist ekki fá nema 80 krón-
ur á ári fyrir starf sitt og hún
gæti því ekki haft mikið umstang
um þetta! Eins og allir vita, eru
núna fastar ferðir milli Þingvalla
og Reykjavíkur einu sinni á dag.
í GÆR fékk ég bréf frá ,verka-
manni.‘ Hann segir: „Þú talar
stundum um slæmar póstsam-
göngur. Eg hef fengið reynslu fyr-
ir því, að þessi skrif þín eru ekki
ástæðulaus. Kooia mín fór upp í
Borgarfjörð í vor og hún dvelur
þar. Fyrir nokkru fór ég að heim-
sækja hana og írétti ég þá hjá
henni, að hún hefði skriíað mér
bréf íyrir þremur vikum og sett
það i pósthósið i Borgamesi. Þetta
unnax, þar biðu 100 Evrópu-
konur og börn, sum sváfu á
legubekkjum, önnux á gólfinu.
Alla vantaði mat, börnin grétu,
og allt var í mesta ólestrL
Aumingja maðuxinn, sem átti
að sjá um þetta allt saman, gat
ekkert að gert. Hann vissi ekk-
ert um, að fólk hafði flúið
Perak, og var því óundirbúinn.
Hann varð að útvega meira
en tvö hundruð manns heimili
fyrirvaxalaust. Eftir fjögurra
stunda bið fékk ég næturgíst-
ing af tilviljun og næsta morg-
un, urðum við að halda áfram
til Serembam.
Fáum dögum síðar var ég á
gangi í þeirri borg, ásamt kunn-
ingjakonu minni. Við vorum að
kaupa ýmislegt. Þá var gefið
loftvarnamerki. Ég bað kunn-
ingjakonu mína að aka mér til
barnanna minna, og rétt þegar
við höfðum snúið við kallaði
loftvarnavörður á okkur og
skipaði okkur að fara í skjóL
Þvert á móti venju neitaði ég
að fara, og máttum við hrósa
happi, því að þama kom ein-
mitt niður eldsprengja og
kveikti í vö.rugeymsluhúsi
þarna rétt hjá, og brann það til
kaldra kola.
Okkur var sagt að flýja tii
Singaporé. Ökumaður minn
hafði hláupizt á brott, svo að ég
varð að láta vagninn og mest-
allan farangurinn eftir, og fara
af stað með póstlest til Singa-
pore. Okkur vax sagt að enn
væri flótti ekki fyrirskipaður,
en allir ráðlögðu okkúr að fara
(Frh. af 6. síðu.)
bréf hafði ég ekki fengið."
ÞEGAR ég hélt heimleiðis fór
ég í pósthúsið í Borgamesi, svona
að gamni mínu, og hvað heldurðu
að ég hafi fundið þar? Eg fann
þar bréfið frá konunni! Þar hafði
það þá legið í þrjár vikur, og ekki
farið eim af stað! Nú spyr ég: —
Hvað á svona afgreiðsla að þýða?
Þetta er hrein svikastar£semi.“
ÞAÐ ER ENGIN furða, þó að
bréfritarinn sé reiður. Eg hygg, að
þessi póstafgreiðsla í Borgarnesi
sé með þeim verstu. Eg man að í
fyrra kom kunnur maður hér í
bænum að máli við mig, og skýrði
mér frá sinni reynslu og birti ég
frásögn hans þá.
ÞAÐ ER SAGT, að póst- og
símamálastjóri sé duglegur maður
og nokkuð svona harður í hom að
taka. Yfirleitt hef ég meiri trú á
stjómsemi slíkra manna, ef
stjómsemi þeirra kemur þá ekki
eingöngu fram í nuddi og nagi og
naglaskap gagnvart starfsfólki
því, sem þeir hafa yfir að segja,
heldur en manna, sem ekkert eru
annað en góðmennskan. En hvað
dvelur þetta yfirvald? Hvera
vegna er ekki reynt að koma í lag
misfellum, sem eru á póstafgreiðsl
unum? Eg vildi mjög’' mælast til
þess, að þetta yrði athugað þegar
i stað. En á meðan það er ekki
gert, væri mér jþökk í því, að fólk
sendi mér sönn og rétt dæmi um
sleifarlag í póstafgreiðslu.
Hanncs á homina.
er i fulinm gangl.
Gerizt áskrifendur.
Símar: 4197 og 3228.
Heftlð er sent saaKstnndts.