Alþýðublaðið - 28.07.1942, Side 8

/ meN /T's
fFULL SP££P
AH&M..ANP
DONTdmP,
TH£ GEARSlJ
f BETSVS COT SUCHA '
jQUlET MOTOZ % RENT HEE
f 00 TOU THINK '
'you CAN CfJEEPUP
ON HIM WITHOUTr'
i HIS KNOWING 7
S=rrr?p
'THAT’S
NOTSO,
TONI/i
/ Hg CAN’T HUITT LEE.. .SHE’S 1
HI5 PEOTECTION Fí?OM US/lFHE
PlNISHES HER OFF H£ KNOWS^
■——7 HE'S PONg/T-7gaWl
OUT TO INSOMNIACS/
HVHD4SISA
Öm: Hann getur ekki gert
henni mein, af því að hún er
vernd hans gegn okkur. Ef
hann gerir út af við hana, er
hann búinn að vera.
Tóní: Vélin er hljóðlítil í bíln
um mínum.
Örn: Settu hann þá á fullan
hraða og skiptu ekki!
Tóní: Við getum ekki skotið
á hann, því að þá getur hann
gert stúlkunni mein! .
Öm: Nei það gerir hann ekki.
Tóní: En við verðum að gera
eitthvað til þess að ná henni
frá honum.
örn: Heldurðu að þú getir
komizt að honum án þess að
hann viti af því?
Fthat’s okayfor
PÉFENSE STPATESy.
but rr poesn’t oo
ANYTHlNG ASOUT
GETTING HEROUT
OF
THEk£/
r NO 6000 SHOOTlNG
AT m> HE’P PLUG YOUR
mrGSL FRlENPJJ------
ALPTÐUBLAÐIO
Þriðjudagur 28. júlv 1942.
np VEIR feðgat vcru einu
sinni úti á skemmtigöngu.
Drengurinn spurði jöður sinn,
hvemig rafmagnið færi að kom
ast eftir málmþráaunum.
,J5g veit það ekki,“ svaraði
faðirinn. ,J£g hef aldrei verið
fróður um rafmcufn.“
Skömmu seinna s’purði dreng-
urinn, af hverju þrumur og eld-
ingar stöfuðu,
„Satt að segýa,“ sagði faðir-
inn, „hef ég aidrei skilið það
ajálfur“
,/Heyrðu, pabbi,“ byrjaði
drengurinn enn þá, hikaði dá-
lítið og bætti við: „Jæjc, það
gerir ekkert til, sleppum því.“
Faðirinn: „Vertxi duglegur að
spyrja, umfram állt. Það er ör-
uggusta leiðin til að verða fróð-
ur.
$
BRIGÐ eru útlenzkra orð.
*
AUÐVELT þykir verk í ánnars
hendi.
m
ÆSTUM allir gallar okkar
* eru afsakanlegri en það,
sem við gerum til bess að leyna
þeim.
(LaRochefoucauld.)
*
HÆTTULEGT er í Ijúfu sæti
að lifa.
m
"O OCH marskálkur, sem
frægur er úr fyrri he'vms-
styrjöldinni, hafði þá í þjón-
ustu sinni bílstjóra, sem Pierre
hét. Félagar Pierres sátu sig
áldrei úr færi að spyrja hann
um gang stríðsins, og venjulega
var spurningin þessi:
„Jæja, Pierre, hvenær tekur
þetta stríð enda? Þú ættir að
vita það!“
Pierre reyndi eftir föngum
að svála forvitni þeirra. „Eg
skal láta ykkur vita, undir eins
og orð fæst úr marskálknum.“
Einn góðan veðurdag kom
hann að máli við félaga sína:
„Jæja, nú leysti marskálkur-
inn frá skjóðunni í dag.“
„Nú? Og hvað sagði hann?“
„Hann sagði: Pierre, segðu
mér nú eitt! Hvenær tekur
þetta stríð enda?“
m
NJÖTA SKAL BYRJAR þá
býðst.
tók undir handlegginn á Brand-
erton og sagði um leið:
— Komdu, lagsmaður, við
verðum að ná í tinhverja aðra
persónu.
Eðvarð var svo blátt áfram og
viðkunnanlegur, að öllum
hlaut að geðjast að honum. —
Berta horfði á eftir mönnunum.
og fölnaði.
— Eg verð að fara inn
snöggvast, sagði hún við ung-
frú Glover. Góða, vertu nú svo
væn að hafa ofan af fyrir frú
Branderton.
Og svo lagði hún á flctta.
Hún hljóp inn í svefnherbergi
sitt, kastaði sér í rúmið og grét
beisklega. Henni fannst þetta
ógurleg meðferð á sér. Hún
skildi ekkert í því, að Eðvarð,
sem hún elskaði svo heitt,
skyldi geta verið svona vondur
við hana. ilvað hafði hún gert
af sér? Hann vissi — hve hann
gat gert hana hamingiusama,
og þóftist geta leyft sér að
vera hrokalejar við hana. Hún
grét og var afbrýðisöm við ung-
frú Glover. Við ungfrú Glover!
— Hann élskar mig ekki, snökti
hún, og tárastraumurinn jókst.
Nú var drepið á dyrnar,
— Hver er þar? hrópaði hún.
Snerlinum var snúið og inn
kom ungfrú Glover, rjóð í
kinnum og virtist vera eitthvað
óstyrk.
— Fyrirgefðu, að ég kem
inn, Berta. En mér sýndist eitt-
hvað vera að þér. Get ég nokk-
uð gert fyrir þig?
— Það gengur ekkert að
mér, sagði Berta og þurrkaði af
sér tárin. — Það er bara svo
heitt, og mér er illt í höfði.
— Á ég að biðja Eðvarð að
koma upp til þín? spurði ung-
frú Glover með samúð.
— Hvað á ég að gera með Eð-
varð spurði Berta snöggt. — Ég
verð orðin ágæt eftir fimm mín-
útur, ég fæ oft svona köst.
— Ég held, að hann hafi ekki
ætlað að særa þig. Hann er svo
vingjarnlegur.
Berta roðnaði. — Hvað í ó-
sköpunum áttu við, Fanney?
Hver ætlaði ekki að særa mig?
— Ég hélt það hefði sært þig,
að Eðvarð sagði, að þú værir
kjarklaus og byrjandi.
— Ó, góða mín, þú mátt ekki
halda, að ég sé neitt flón, sagði
Berta og hio vandræðalega. —
Það er hverju orði sannara, að
ég er óvön. Það væri auma lífið
hjá mér, ef ég tæki alit nærri
mér, sem Eðvarð segir af þessu
tagi.
— Ég vildi, að ég mætti biðja
hann að koma upp til þín, sagði
Fanney og var enn ekki viss í
sinni sök.
—En hvers vegna? Sko, nú
er ég orðin góð. Hún þvoði
augun og dyfti sig. — Góða
bezta, þetta var bara sólinni að
kenna.
Hún tók á því, sem hún átti
til til að hressa sig upp og svo
hló hún svo glaðlega, að nærri
lá að hún gæti blekkt prests-
systurina.
— Svona, nú skulum við
flýta okkur niður. Annars
hneykslast frú Branderton
meira en nokkru sinni áður á
framkomu minni.
Svo tók hún utan um ungfrú
Glover og hljóp með henni of-
an stigann, og ungfrúin vissi
ekkert hvaðan á sig stóð veðr-
ið. Það, sem eftir var kvölds-
ins, var hún kát og fjörug og
skemmtileg í framkomu, enda
þótt hún horfði aldrei á Eðvarð.
Allir tóku eftir því, hve fjörug
hún var og töluðu um það sín
á milli, hve hún væri hamingju-
söm.
— Það er skemmtilegt að sjá
svona hamingjusöm hjón, sagði
Hancock hershöfðingi. — Svona
glöð og ánægð allan daginn.
En þessi óþægilegi atburður
hafði ekki farið fram hjá Pálu
frænku, og hún hafði tekið eft-
ir því, sér til mikillar áhyggju,
að ungfrú Glover hafði farið
upp til Bertu, hún gat ekki
stöðvað hana, því að frú Brand-
erton hélt henni þá emmitt
blýfastri.
— Ó, hve þetta góða fólk er
nærgöngult! Hví gat hún nú
ekki lofað henni að vera í friði!
En skýringin á öllu þessu
flaug nú allt í einu í hug Pálu
frænku.
— Mikið flón er ég, hugsaði
hún, og þótt hún hefði hugann
a nýja e.iö a
Pensk6rBigDriD!tj
j (The Lady from Cheyenne)
Skemmtileg og spennandí
ameríksk stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Lorctte Young
Robert Preston
Edward Arnold
Gladys George
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir
kl. 11 fyrir hádegi.
fastan við þetta viðfangsefni,
gat hún þó sagt eitthvað, sem
við átti við frú Branderton.
— Ég tók eftir þessu strax
fyrst þegar ég sá þau saman.
Hvemig gat ég gleymt þessu?
Hún yppti öxlum og tautaði
fyrir munni sér orð La Roche-
foucaulds:
„Meðal elskenda er því alltaf
þannig farið, að annað þeirra
elskar, en hitt lætur elska sig.“
ra GAMLA BiO EBH
|Ævintýri
í Argentinu
(They Met in Argentlna)
Ameríksk dans- cg söng-
mynd.
Maureen O’Hara
James Ellison

|A.ukmynd:
vSTPJÐSFRÉTTAMYND
Böm intran 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd IdL 5, 7 og 9.
jAðgöngum. seldir frá kl. lJ
Og svo bætti hún öðm við,
hún vissi ekki hvaðan hún hafði
það, líklega datt henni það
bara í hug sjálfri:
„Og sá, sem elskar, þjáist
alltaf.“
XIV.
Berta og Pála frænka áttu
erfiða nótt, en Eðvarð svaf
svefni hinna réttlátu. Berta átti
örðugt með að dylja reiði sína
TðFRAHOLABNIR
arlegur eða skrýtinn af molan-
um.“
En Harma afþakkaði. Henni
þótti brjóstsykur góður, en hún
vildi vera viss um, að brjóst-
sykurinn væri ekkert annarleg-
ur, áður en hún borðaði hann.
Halli lauk við stafinn H, og
Svo stakk hann hendinni niður
í pokann eftir öðrum mola.
Hann dró upp mola og leit á
hann. í þetta skipti var það
stafurinn Æ.
Og ekki var þessi moli síðri
en sá fyrri, og Halli ákvað með
sjálfum sér, að hann skyldi
fara um hverja helgi upp á
Álfafell og kaupa sælgæti í
litlu skrýtnu búðirini. Fyrst
brjóstsykurinn var svona góð-
ur, lá það í hlutarins eðli, að
súkkulaðið og töggurnar væru
ekkert óhræsi!
Hann fór með hendina niður
í pokann eftir einum mola enn.
Hann leit á stafinn, sem hann
dró upp. Það var N. Það virtust
vera allir stafimir í stafrófinu
í pokanum. Það var ekki lítið,
sem fekkst fyrir tuttugu og
fimm aura!
Þegar Halli var búinn með
N-ið, gat hann ekki stillt sig
um að fá sér einn staf í viðbót.
Það var A, sem hann lenti á.
Hann var fljótur að gera þeim
staf sömu skil og hinum fyrri.
Svo héldu börnin áfram
göngu sinni upp fellið. F.kki
leið á löngu, þangað til Hanna
tók eftir því, áð ekki var allt
með felldu með Halla. Hann
gekk á undan. Hönnu varð af
tilviljun litið á fæturna á hon-
um.
„Það er fiður á fótunum á
þér, Halli,“ kallaði hún til hans.
„En hvað það er skrýtið!“
Halli nam staðar og jeit nið-
ur á fæturna á sér. Hann reyndi
að dusta fiðrið af sér — en það
vildi ekki fara. Hann reyndi
/