Tíminn - 26.11.1963, Blaðsíða 9

Tíminn - 26.11.1963, Blaðsíða 9
T I M I N N, þriðjudaginn 26- nóvember 19G3. I grjótflugi og vikurregni í rauninni er ébki hægt að lýsa þessu. Orð verða máttvana, þegar gera á tilraim til að fjötra íyrirbrigði sem þetta í viðjum þeirra. Og þau verða merkingarlaus, af því að þann, sem ekki hefur séð, skortir ímyndunarafl til að skilja, hvað felst í orðunum. Ég hafði bæði lesið lýsingar af gosinu og séð af því myndir og hélt, að ég vissi, hvað væri að gerast. En þegar ég kom austur, sá ég að mér hafði skiátlazt. Ég hafði ekki haft hugmynd um það. Mig hafði skort alla viðmiðun til að geta skilið frásagnirnar, og sá raunveruleiki, sem bar mér fyrir augu, þegar ég stóð á sMpsfjöl snertispöl frá eyj- unni nýju, var því annar og stórkostlegri en það, sem ég hafði gert mér í hugarlund að óreyndu. Við héldum til Vestmanna- eyja a laugardagsmorgun, ég og ljósmyndarinn. Þar náðum við okkur í bát og létum flytja okkur i átt til gosstöðvanna. Veðrið var eins og bezt verður á kosið, og mökkurinn gnæfði yfir kaupsíaðnum. Við héldum suður með Heimaey og fyrir Stórhöfða og tókum síðan stefnu á strókinn. Eyjan nýja — Gosey, Séstey, Hafsteinn, Nýey, eða hvað menn vilja kalla hana — blasti við, vestanhallt við Geirfugla- sker að sjá. Skerið var eins og smáklettur samanborið við eyna, enda mun hún nú orðin nær helmingi hærri en það. Eyjan var ákaflega dökk til- sýndar, en upp af henni stóðu hvítir og gráleitir bólstrar, og öðru hverju geystust svartir strókar upp í útjöðrum mökks- ins og lituðu hann kolgráan. Uppi yfir blikaði á eldingar, greinilega- mjög hátt uppi, því að drv’kklöng stund leið frá því að blossinn skein, þar til þruman heyrðist. Við fórum eins nærri eynni og við þorðum. En við þorðum ekki mjög nærri. Gosstrókarnir skyrptu út úr sér lausasteinum, sem voru að sjá í sjónauka eins og neistaflug frá rakettu, nema miklu voldugri, og þetta grjót féll í sjóinn allt í kringum eyna tugi ög jafnvel hundruð n\etra frá heuni Þar sem grjótið féll niður, stóðu hvitfextar gusurn- ar hátt í loft upp, og tilsýndar var eins og eyjan væri varin brimgarði, sem bryti á. Sumir þessara steina voru svo stórir, að þeir sáust vel með berum augum í allt að kílómetra fjar- lægð. Þegar við komum fyrst að eynni, sást hún nokkuð vel. Gosið var reglulegt norðanmeg in, en syðst á henni gengu svartir strókar upp frá henni í lotum. Gcsefnin runnu niður svartar hlíðarnar og lituðu þær hvítar. Þetta minnti einna helzt á frevðandi brimlöður, sem ber við svartari sand. En við vorum ekki búnir að vera lengi við eyna, þegai gosið tók að aukast. Hléin milli, gusanna sunnantil urðu æ styttri og allt í einu var eyjan horfin, ekkert að sjá nema mökkinn, hvítgráan með svörtu ívafi og sums staðar blikaði á móbrúna og rauð- gullna stöðla. Mökkurinn var engin tvö augnablik eins, hann tók stöðugl á sig ný form og litbrigði, cndumýjaði sig í sí- fellu. Það væri áreiðanlega hægt dð horfa dögum saman á þetta gos og það væri alltaf jafnferskt, alltaf nýtt, því að það er síhvikult, fléttar stöðugt ný tilbrigði í tónkviðu sinni. Eyjan hr-fur verið algerlega týnd í mökknum stundarfjórð- ung eða meira. Þá fór nokkuð að slota og öðru hverju rofaði i svarta hlíðina, en hún huldist þó fljótt aftur eimyrjunni. Jafn vel boðaföllin af grjótkastinu umhverfis hana hurfu í mökk- inn, en uppi yfir blikuðu. eld- ingarnar og frá eynni heyrðust drunur engu minni en þrum- urnar í háloftunum. Það var greinilegt þessa dagstund, sem Framhalo é 13 iiðu Þessar myndir tók Kári Jónasson af gosinu á laugardaginn. — Á efri myndinni sést, hvernig gosefnin falla eins og holskefla niöur eftir eynni, og hin myndin, sem tekin var af norðurenda eyjarinnar, sýnir glögglega grjótkastið út frá henni.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.