Alþýðublaðið - 08.10.1942, Blaðsíða 8

'JTt
Au>?pyBueip
Fimmtudagrur 8. októJjey 1942.
SBTJAHNARBIÓ Bfl
Bebekka
Kl. 6,80 og 9
Nœst síðasta sinn.
FEÉTTAMYNDIR.
HLJÓMMYNDIR.
Kl. 3—6.
Framha Idssýning:
Fréttamyiulir. Hljómyndir.
Aðgangur 2. kr.

J Hey rco
EIRÍKUR BJÖRNSSÓN
hét ma&ur, prestssonur
frá Hjaltabakka í Húnavatns-
sýslu, f. 1733. Hann fluttist
ungur til Danmerkur. Árið
1763 réðst hann á Kínafar og
var í þeirri ferð til 1767. Hefir
hann um förina skrifað hók,
sem nefnist Víðferlissaga Eiríks
Bjömssonar. Kennir þar
margra grasa. Meðal annars tal-
ar hann mikið um kænsku Ján-
verja og hversu slyngir vasa-
þjófar þeir séu. Hann segir svo:
„Við þessu var ég óðar aðvar
aJður, og því vænti ég hvern
dag eftir og þenkti að veiða
einn í minni lummu (þ. e.
vasa), hvað mér og lukkaðist
einn dag, þá ég hafði staðið og
séð nokkra vöru hjá einum
kaupmanni. Fannst mér sem
þar væri einn, hvað og var.
Gaf ég hönum nokkur högg af
mínum stokk, en það heit þó ei
suo mikið á hann sem það spott,
er hann mátti líða af sínum
landsmönnum fyrir það hann
vildi stela og kunni það ei bet-
ur en svo, að það skyldi opin-
hert verða, því það heitir ein
konst þar að stela svo aldrei op-
inberist, en ef opinberast, er
það þar háldin stærsta skömm“.
EINN nemendanna var með
tuggugúmmí í kennslu-
stundinni. Kennarinn sTápaði
honum að fleygja því. En
drengnum var ekki um að
hlýða. „Má ég ekki afhenda þér
það og fá það aftur, áður en ég
fer heim?“ spurði hann, „því að
hróðir minn lánaði mér það
til þess að gera vitleysu, notar
það tækifærið alltaf.
Pálu frænku létti ósegjanltga
þegar hún heyrði loksins að
Berta kom og gekk til herberg-
is síns.
Berta hafði staðið lengi á
brautarpallinum og starað fram
fyrir sig. Hún var sem þrumu
lostin í slóð æsingarinnar und-
anfarna daga kom nú sár tóm-
ieiki. Gerald var á leið til Liver
pool, en hún var ennþá kyrr í
London. Hún gekk út af stöð-
inni og áleiðis til Chelsea.
Henni fannst strætin vera enda
laus' og hún var þreytt, en á-
fram dróst hún. Hún vissi ekk-
ert hvar hún fór, reikaði áfram
og vissi varla áf sér. í Hyde
Park settist hún niður og hvíldi
sig og fannst hún vera alveg
uppgefin, en þreytan í limunum
dró úr sársauka hjartans.
Hún hélt áfram eftir stundar-
*
korn, kom aldrei til hugar að
taka sér vagn, og kom áður en
langt um leið til Eliot Mansi-
ons. Það var komið heitt sól-
skin, sem brenndi hana á enn-
ið. Berta staulaðist upp til sín,
kastaði sér í rúmið og grét
beisklega.
Ó, ætli hann sé ekki eins lítil-
fjörlegur og hinn, kveinaði hún.
Ungfrú Pála sendi til henn-
ar til að spyrja hvort hún vildi
borða, en Berta hafði nú í raun
og veru fengið slæman höfuð-
verk og hafði ekki lyst á neinu.
Henni leið afarilla allan dag-
inn, hún gat ekki hugsað, hún
örvænti bara. Stundum ásak-
aði hún sjálfa sig fyrir að hafa
neitað Gerald þegar hann bað
um að fá að vera kyrr. Hún
hafði viljandi neitað sér um þá
hamingju, sem á boði var. En
stundum endurtók hún það fyr-
ir sjálfri sér, að Gerald væri
einskis virði og hún þakkaði
sínum sæla að hafa sloppið úr
háskanum. Stundirnar siluðust
áfram, og þegar kvöld var kom-
ið hafði Berta varla þrek til
þess að hátta, og hún sofnaði
ekki fyrr en undir morgun. En
með morgunpóstinum kom bréf
frá Eðvarð, þar sem hann bað
hana að hverfa aftur heim til
Court Leys. Hún las bréfið
steinþegjandi.
— Ef til vill er það það bezta,
sem ég get gert, stundi hún.
Henni var nú orðið illa við
London og íbúðina, sem hún
bjó í. Herbergin voru orðin
hræðilega leiðinleg, síðan Ger-
ald fór. Það var ekki um annað
að ræða fyrir hana en að fara
aftur til Court Leys og njóta
þar einverunnar. Hún þráði nú
aftur hina eyðilegu strönd, þar
sem hún gat notið einverunnar.
Hún þráði þögn og hvíld. Og ef
hún ætlaði heim, væri henni
bezt að fara strax. Lengri dvöl
í London myndi aðeins auka
þjáningar hennar. Berta fór á
fætur og klæddi sig og gekk
inn til Pálu frænku. Hún var
náföl í framan og augun rauð
og þrútin af gráti. Hún gerði
enga tilraun til þess að dylja út-
lit sitt.
— Eg ætla að fara til Court
Leys í dag, Pála frænka. Eg
býst við, að það sé það skyn-
samlegasta, sem ég get gert.
— Eðvarð mun hafa gaman
af að sjá þig.
— Eg býst við því.
Ungfrú Pála hikaði andartak
og horfði á Bertu.
— Þú veizt það, Berta, sagði
hún eftir ofuriitla stund — að
í þessari veröld er stundum dá-
lítið erfitt að vita, hvað manni
ber að gera. Menn stríða við að
gera greinarmun góðs og ills,
en stundum er hvorttveggja
svo líkt, að það reynist örðugt.
Mér hafa oft fundizt þeir menn
hamingjusamir, sem láta sér
nægja hin tíu boðorð, vita ná-
kvæmlega, hvernig þeir eiga að
haga sér með von um eilífa
paradísarsælu í annarri klyf-
inni, en hinni ótta við fjand-
ann og fordæminguna. En við,
sem efumst um boðorðin, er-
um eins og skip án áttavita úti
á rúmsjó. Eðli okkar og rök-
hyggja fer í bága við siðina og
almenningsálitið. Og það, sem
verst ér, að samvizkan er bök-
uð við eld helvítis óttans, og
það er alltaf hún, sem hefir síð-
asta orðið. Maður verður að
vera alveg öruggur um sjálfan
sig, ef maður ætlar að eiga það
S NÝJA BtÓ
jFlughetjurnar
(Keap 'em Flying)
Bráöskemmtileg mynd.
Aðalhlutverkin leika skop-
leikaramir frægu:
BUD ABBOTT «g
LOU COSTELLO
kl. 5, 7 og 9.
á hættu að ganga í berhögg við
almenningsálitið, og ef maður
er það ekki, er sennilega hyggi-
legra að eiga ekkert á hættu, en
ganga hina ruddu braut venj-
unnar ásamt hjörðinni. Það ber
ekki vott um hugrekki né hug-
myndaflug, en það er áreiðan-
lega öruggast.
Berta stundi þungan, en svar
aði engu.
— Það er bezt fyrir þig að
OB OAMLA BIO ea
Keppninantar.
(Second Chorus)
Fred Astaire
Paulette Goddard
Artie Shaw og hljómsveit.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framitaldssýning
kl. 314—6 Vá.
DÓTTIR FOESTJÖKANS
Wendy Barrie og
Kent Taylor
111 in/!■ i
segja Jane að láta niður far-
angurinn, sagði ungfrú Pála. Á
ég að hringja til Eðvarðs?
Þegar Berta var lögð af stað,
fór Pála frænka að hugleiða
það, sem hún hafði gert.
— Eg efast um, að ég hafi
gert rétt, tautaði hún, óviss eins
og alltaf. Hún sat á píanóstóln-
um og strauk fingrunum yfir
nótnaborðið. Áður en hún vissi
af, var hún farin að leika þekkt
fi VAGNALANDI
Drottinn minn dýri! Seigt var
það undir tönn!
„Haltu áfram“, sagði Fríða.
„Éttu það alveg eins og ég
gerði. Þú ert ekki búinn að
kingja því enn þá!“
En það var alveg sama, hvem
ig vesalings Slægur tuggði og
tuggði. Að lokum varð honum
óglatt af þessu öllu saman og
settist á jorðina, fölur og titr-
andi.
„Eg gefst upp“, sagði hann.
„Þetta ef hræðilegt. Eg get
ekki borðað teygjuband. Litla
stúlka, þú ert mér fremri, og
þess vegna ert þú frjáls ferða
þinna. Eg kæri mig ekki um að
hafa þig í minni þjónustu. Þú
værir vís til þess að setja
teygjubönd í súpuna mína“.
„Já, auðvitað mundi ég gera
það,“ sagði Fríða hiklaust. „Ég
væri vís til að setja líka í hana
nálar og títuprjóna. En ég vil
ekki þiggja frelsið, nema Gmmi
losni líka úr ánauðinni.“
„Hann fer ekki fet, fyrr en
hann hefir afrekað eitthvað,
sem ég get ekki,“ sagði Slægur
og var ekki laust við, að glaðn-
aði heldur yfir honum. „Hann
er ekki eins gáfulegur á svipinn
eins og þú, stúlka mín, og ég
hefi góða von um að geta hald-
ið honum áfram.“
„Jæja, líttu nú á,“ sagði
Gunni og tók upp glasið sitt.
„Getur þú soðið vatn í glasi
þínu og drukkið það sjóðandi?
Taktu nú eftir!“
Hann helti vatni í glasið úr
könnu og setti um leið út í það
nokkuð af límonaðiduftinu.
Slægur varð orðlaus af undrun,
þegar hann sá, að vatnið vall og
heyrði kraumið í glasinu, eins
og þegar vátn sýður. Svo bar
Gunni glasið upp að vörunum
og slokaði vatninu í sig í þrem-
ur teygum.
„Hó-ó-ó,“ sagði Slægur.
C4turc(
AT TME 6UNS
IN TME TAIL PöST
SCORCH WAITS
AND WONDERS
— TáEN----
1 lr Th'AT’5 THE GAME OF I
yOUR CHOICE, BR0TH£R,
LET'S GETITOVERVVITH/
Öm: (hugsar) Stormy hefir
lækkað flugið niður í 100 fet.
Hvað meinar hann með því?
1 aftari skottuminum bíður
Öm viðbúinn við byssuna, en
ekkert gerist.
Öm: Nú skil ég!
Nú munaði það mjóu.
Stormy: Ef þú vilt hafa það
svona, karl minn, þá er allt í
lagi frá minni hálfu.
/ PLETCH’S 60T HSR
DOWN TO 100 FEET/
WHAT’6 HE TRYIN6,,