Alþýðublaðið - 15.10.1942, Blaðsíða 8

e
ALt>ÝHUBUDIP
Flmmtudagur 15. ofctdber 1942.
IBTJARNARBtöan
KL 7 og 9.
Bíklr ð| fátækir
(The Common Totxcb)
Aðalhlutverk:
Geoffrey Hibbert
Jayce Howard.
Framhaldssýning kl. 3—6.
FHÉTTAMYNDHL
HLJÓMMYNDIR.
NÝTT PRÓGRAM
ÓLÝGINN SAGÐI MÉR.
SÍÐAN árið 1409 jyrir
Kristsburð hefir verið frið
ur í heiminum aðeins í 290 ár,
en styrjaldir í 3.200 ár. Prófes-
sor nokkrum í Rúmeníu hefir
reiknazt svo til, að á árunum
frá 1500 fyrir Krist til 1860
eftir Krist hafi verið gerðir
rúmlega 8000 milliríkjasamn-
ingar, sem gilda hefðu átt um
alla eilífð. En tíminn, sem þeir
hafa verið í heiðri hafðir, hefir
verið tvö ár að meðaltáli.
SKOTI nokkur stóð á fljóts-
brúnni og horfði dreymn-
um augum út á fljótið. Hann sá
mann koma einan á báti ofan
eftir fljótinu. Þegar hann nálg-
aðist brúna, hvolfdi bátnum, og
maðurinn sökk í fljótið. Hon-
um skaut þó von bráðar upp
aftur, en tók fljótt aðra dýfu.
Þegar honum skaut upp í
annað sinn, hrópaði Skotinn til
hans: „Heyrðu manni, má ég
eiga bátinn, ef þú kemur ekki
upp aftur?“
•
MER telst svo til,“ sagði
fyrirlesarinn, „að
jörðin farist eftir hér um bil
tvö hundruð milljónir ára.“
Eínn áheyrenda spratt á
fætur í ofboði og hrópaði, ber-
sýnilega mjög skelkaður: „Eft-
ir hvað mörg ár, sögðuð þér?“
„Tvö hundruð milljónir
ára“
„Nú,“ sagði hinn rólegri,
„mér heyrðust þér segja tvser
milljónir ára.“
mílu, án þess að hitta nokkurn
mann, og landið upp frá
ströndinni var marflatt og mýr
lent. Ströndin var stráð ótelj-
andi skeljum, sem brotnuðu,
þegar stigið var á þær, og hér
og þar voru stórir þarabingir
og rekadrumbar. Skammt frá
ströndinni var gamalt flak af
skipi, og stóðu siglur og rár
upp úr sjónum, eins og beina-
grind af sjóskrímsli, en um-
hverfis var blýgrár sjórinn og
hvergi sást skip, ekki eínu sinni
fiskibátur svo langt sem‘ augað
eygði. Þetta virtist vera ríki
ömurleikans og auðnarinnar.
Þarna gat Berta löngum
reikað og látið sig dreyma. —
Skýin hengu í tætlum og vind-
urinn gnauðaði. Særinn
freyddi og drundi við strönd-
ina og öldurnar fiæddu langt
upp á sandana. Hér var eyði-
legt, eyðilegt og ömurlegt. Haf
ið var þrungið duldum mætti
og ógn bjó í djúpi þess. Það
barðist um og virtist æpa af
þjáningu. Og máfarnir sveim-
uðu yfir því án afláts.
Berta elskaði svala vetrarins,
þegar haf og himinn runnu
saman í móðu, þegar hafið var
lygnt og stakur már flaug með
ömurlegu gargi yfir hafflötinn.
Hún elskaði líka fegurð sum-
arsins, þegar himinninn var
tær og óendanlegur. Þá lá hún
tímunum saman frammi við
flæðarmálið og friður fyllti
hjarta hennar. Hafið var lygnt
og tært, eins og stöðuvatn, —
enginn gári sást á yfirborði
þess og það var eins og skugg-
sjá, sem speglaði dýrð himins-
ins, og það varð eins og bráðið
gull á að líta, þegar sólin var
að setjast og máfarnir sváfu á
haffletinum. Þeir lágu þar
hundruðum saman og hreyfðu
sig ekki, nema stöku sinnum er
einn hóf sig úr hópnum og
sveif í nokkra hringi unz hann
lægði flugið aftur og settist og
fékk sér dúr.
Einu sinni var svalinn svo
freistandi, að Berta stóðst ekki
mátið. Feimnislega, en þó í
flýti, smeygði hún sér úr föt-
unum, svipaðist um, og þegar
hún sá, að enginn var nálægur,
óð hún út í sjóinn. Það fór of-
urlícill hrollur um hana, þegar
kalt vatnið8 skolaðist um fæt-
ur hennar, en svo breiddi hún
út faðminn og lét fallast ofan í
öldumar. Það var unaðslegt að'
finna svalar öldurnar leika um
naktar axlirnar og þurfa ekki
að burðast með baðföt. Henni
fannst hún fullkomlega frjáls
og það var eins og nýr þrótt-
ur færðist í limi hennar. Hana
langaði til þess að syngja hátt
af gleði. Hún kafaði og þegar
hún stakk kolJinum upp úr aft-
ur, hristi hún höfuðið. Hárið
hafði losnað og féll nú niður
um axlir hennar.
Hún var örugg sundkona og
synti hiklaust fram. Hún hafði
það á vitundinni, að sér væri
gefið mikið vald, þegar hún sá
hylgrænt hafið umhverfis sig.
Hún lagðist á bakið og lét sól-
ina skína framan í sig. Him-
inninn var blár og djúpur og
sólargeislarnir spegluðust á
haffletinum. Svo snéri hún við
og synti aftur upp að strönd-
inni. Henni þótti gaman að
liggja á bakinu og láta öldurnar
vagga sér. Hárið var eins og
geislabaugur um höfuð henn-
ar.
Bertu fannst hún vera ung
enn þá, kornung — henni fanst
hún vera aðeins átján ára, og
þó var hún þrítug. Sú tilhugs-
í un olli henni þjáningum. Áxin
höfðu liðið án þess hún hefði
hugmynd um það, og hún hafði
álitið, að hún yrði alltaf ung.
Skyldi fólki finnast hún vera
orðin gömul? Sá ótti greip
hana, að hún væri nú farin að
líkjast ungfrú Hancock, sem allt
af var að reyna að sýnast ung
í augum nágranna sinna. Berta
spurði sjálfa sig að því, hvort
hún hefði verið hlægileg, þeg-
ar hún synti út í vatnið eins og
ung stúlka. Hrukkótt andlit og
rúnum rist getur ekki sýnzt
unglegt. Hún varð óttaslegin,
flýtti sér að klæða sig og hrað
aði sér heim til þess að horfa í
spegilinn. Hún horfði rannsókn
araugum á andlit sitt, en það
hafði hún aldrei gert áður. Hún
801 NÝJA BÍÓ S£« ; B GAMLA BÍÖ BB
FþiUimettolrnir.
(Hotel for Women) (Strange Cargo)
Atyglis\* *erð mynd sairLk.vavmt CLARK GABLE
víðfrægri sögu með sama JOAN CRAWFORD
nafni, eftir Elsa Maxwell. Börn fá ekki aðgang'.
Aðalhlutverk leika: LINDA DABNELL Sýnd kl. 7 og 9.

ANN SOTHERN LYNN BAKI — og höt ELSA MAXWELL Framhalilssýning HJÁ SIO GRANDE
Cowboymynd með Tim Holt.
ISýnd M. 5, 7 og 9. g Börn innan 14 ára fti ekki aðgang.
athugaði vandlega, hvort hún
sæi nokkurs staðar ellimörk,
þetta, sem hún kveið fyrir að
sjá. Hún horfði á hálsinn á sé-r
og kringum augun. Húðin var
mjúk eins og áður, tennumar
heilar. Henni létti stórum.
— Eg sé engin ellimörk.
Þá datt henni skyndilega sú
íjarstæða í hug að Jdæða sig
eins og hún ætlaði á dansleik.
Hún vildi sjá sjálfa sig klædda
sínu fegursta skarti. Hún valdi
fallegasta kjólinn, sem hún
átti og tók upp skartgripi sína.
Leysættin hafði selt flesta ætt-
argiipi sína, en demantarnir
voru enn þá óseldir, og þeir
lágu vel geymdir en ónotaðir
ár eftir ár, steinarnir lágu ryk-
fallnir í umgjörðum sínum og
umgerðimar vom orðnar ryðg-
aðar. Hár Bertu var enn þá
vott eftir sjóbaðið og nú festi

'tKin/noí/n^iocr
Forln á Bláfell.
„En vertu ekki Irrædd, Erla.
Eg skal gæta þín.“
Hellirinn mjókkaði, eftir
því, sem innar dró og varð að
lokum mjór rangali, sem lýst-
ur var upp með ljóskerum á
veggjunum á báðar hliðar.
Öðru hverju fóru þau fram hjá
smávöxnu fólki, sem varð að
þrýsta sér upp að veggnum til
þess að verða ekki fyrir vagn-
inum. Það horfði undrandi á
börnin í vagninum. Að lokum
var rangalinn á enda, og hest-
urinn kom inn í ferhymt her-
bergi, þar sem hann nam stað-
ar og gekk upp og niður af
mæði. Börnin ætluðu að fara
i að fara út úr vagninum, en þá
lagði herbergið allt 1 einu af
stað upp á við!
„Ó, þetta er lyfta!“ hrópaði
Erla upp yfir sig af undrun.
„Hvað skyldum við fá að sjá
næst? Hvert ætli hann fari
með okkur nú?“
Lyftan hélt alltaf hærra og
hærra, en þó nam hún staðar
að lokum. Börnin ætluðu enn
út úr vagninum, en fyrr en
varði, opnuðust dyr fyrir fram-
an vagninn, og hesturinn fór
strax á harða stökk, svo að
börnin urðu enn að halda sér
fast. Samt áttu þau fullt í fangi
með að verjast því, að þau
hentust út úr vagninum.
Og þegar þau svipuðust um,
áttuðu þau sig á því, hvar þau
voru. Þetta var brúðuborgin. —
Öll húsin voru alveg eins og
brúðuhús, og búðirnar voru
eins og sætindabúðir. Alls kon-
ar brúðudýr gengu um göturn-
ar, og í fjarska var brúðuvirki
með trédátum, sem gengu í
kringum fallbyssustæðin. Þetta
var mjög skemmtilegt að sjá.
„En hvað þetta er gaman,“
sagði Kiddi, eri allt í einu nam
hann staðar. Stærðar lögreglu-
þjónn kom skyndilega í ljós og
brá upp hendinni fyrir framan
mjólkurvagninn. Tréhesturinn
stanzaði svo skyndilega. að
r LEAVE VOUHEZE P ASK
THAT HORSE-FACEO, SQUASE ’
HEAD SKIPPER OP VOURS
WHERE HE GETS THAT STUFF!
TLL FOLLOW YOUPOWN,
Wid« W«/ld
r WE CAN’T AFfOZO TO
SACGIPICE VOU T00, CURLV/ ^
U5E VOUR EMEG6ENCY
RATI0N5 TO THE NEXTSTO?i
AND WHEN YOU REACH J$£
' JNPIA ___
'é&W-
PICK OUTA NICE-L00KIN6
RANEE F00. M£ / WE’LL
FOLLOW VOU IN -.. 50MEH0W/
MYNDA*
8A0A.
Stormy: Verið viðbúnir við
nauðlendingu.
Örn. Takið fram fallhlííarn-
ar. Raj, það er betra að láta
Curly vita fhverng er ástatt fyr-
ir okkur.
Curly: Yfirgefa ykkur hérna?
Það var svo sem ekki við öðru
að búast, af þverhausnum, sem
stjómar ykkur léti sér detta
það í hug! Ég fylgi ykkur niður
og tek ykkur upp.
Stormy: Við getum ekki sett
þig í hættu líka. Reyndu að nota
varageymana til að komast til
næstu stöðvar og þegar þú kem-
ur til Indlands..
Stormy: Finndu handa mér
laglega ‘Hindúamær. Við komtyn
á eftir þér .... einhvemveg-
t
inn.